Ευρωπαϊκό δικαστήριο: Απόρριψη προσφυγής κατά του «κουρέματος» του 2012

Το δικαστήριο αποφάσισε ότι ο κανονισμός «Βρυξέλλες Iα» δεν έχει εφαρμογή για τον καθορισμό του κράτους μέλους, τα δικαστήρια του οποίου, έχουν διεθνή δικαιοδοσία για την εκδίκαση αγωγών κατά του Ελληνικού Δημοσίου, από ιδιώτη κάτοχο ελληνικών κρατικών ομολόγων, κατόπιν της αναγκαστικής ανταλλαγής τους το 2012.

Δεν πρόκειται για διαφορά που εμπίπτει στις «αστικές ή εμπορικές υποθέσεις» κατά την έννοια του κανονισμού αυτού. Ο Leo Kuhn, κάτοικος Βιέννης (Αυστρία), απέκτησε, μέσω αυστριακής τράπεζας-θεματοφύλακα, ελληνικά κρατικά ομόλογα ονομαστικής αξίας 35.000 ευρώ.

Πρόκειται για τίτλους στον κομιστή, οι οποίοι παρέχουν το δικαίωμα να επιστραφεί το κεφάλαιο κατά τη λήξη τους και να εισπραχθούν τόκοι. Στο πλαίσιο της υποχρεωτικής ανταλλαγής, στην οποία η Ελλάδα προέβη το 2012, τα ομόλογα που κατείχε ο L. Kuhn αντικαταστάθηκαν με νέα ομόλογα μικρότερης ονομαστικής αξίας.

Ο L. Kuhn άσκησε ενώπιον των αυστριακών δικαστηρίων αγωγή κατά της Ελλάδας, με αίτημα την τήρηση των αρχικών όρων δανεισμού ή την επιδίκαση αποζημίωσης. Η Ελλάδα προέβαλε ότι τα αυστριακά δικαστήρια δεν έχουν διεθνή δικαιοδοσία για την εκδίκαση τέτοιων διαφορών.

Το Oberster Gerichtshof (Ανώτατο Δικαστήριο, Αυστρία) ζητεί, στο πλαίσιο αυτό, από το Δικαστήριο να ερμηνεύσει τον κανονισμό «Βρυξέλλες Ια» για τη διεθνή δικαιοδοσία σε αστικές και εμπορικές υποθέσεις.

Ο κανονισμός αυτός θέτει ως γενικό κανόνα ότι διεθνή δικαιοδοσία έχουν τα δικαστήρια του κράτους μέλους της κατοικίας του εναγομένου. Ωστόσο, όσον αφορά τις διαφορές εκ συμβάσεως, ο εν λόγω κανονισμός προβλέπει έναν κανόνα ειδικής βάσης διεθνούς δικαιοδοσίας, κατά τον οποίο διεθνή δικαιοδοσία έχει επίσης το δικαστήριο του τόπου όπου εκπληρώθηκε ή πρέπει να εκπληρωθεί η παροχή.

Ο L. Kuhn εξέθεσε συναφώς ότι, μέχρι την ημέρα της αναγκαστικής ανταλλαγής, η Ελλάδα κατέβαλλε τους τόκους σε λογαριασμό του που τηρούνταν σε τράπεζα στην Αυστρία.

Κατά συνέπεια, το Oberster Gerichtshof επιθυμεί να διευκρινιστεί αν ο τόπος εκπλήρωσης της παροχής καθορίζεται, εν προκειμένω, από τους όρους δανεισμού κατά την έκδοση των εν λόγω ομολόγων ή από τον τόπο πραγματικής τήρησης των όρων δανεισμού, όπως είναι ο τόπος καταβολής των τόκων.

Με τη σημερινή απόφασή του, το Δικαστήριο διαπιστώνει ότι ο κανονισμός «Βρυξέλλες Iα» δεν έχει εφαρμογή στην επίμαχη διαφορά, επειδή αυτή δεν εμπίπτει στις «αστικές ή εμπορικές υποθέσεις» κατά την έννοια του εν λόγω κανονισμού.