Μιχάλης Ιγνατίου: Η επιθετική πολιτική και τα πολεμικά σχέδια του Ερντογάν

Η περίπτωση του καθηγητή Χρήστου Ροζάκη -και των δηλώσεών του για το Καστελόριζο (στον τηλεοπτικό σταθμό Κρήτη TV)- είναι χαρακτηριστική του τρόπου σκέψης και δράσης αυτής που έχω αποκαλέσει αθηναϊκής ελίτ. Αντιπαρέρχομαι τους χαρακτηρισμούς για τον καθηγητή και γενικά τους εκπροσώπους της ελίτ, διότι δεν είναι σοβαρός τρόπος κριτικής αυτός. Οι ύβρεις είναι για ανθρώπους, και ειδικά για τους αναλυτές, που δεν έχουν επιχειρήματα. Το βασικό επιχείρημα για την περίπτωση του κ. Ροζάκη και όσων σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο είναι τόσο απλό: Οι απόψεις για «εξημέρωση» του τουρκικού θηρίου με υποχωρήσεις της Ελλάδας, με την έωλη δικαιολογία ότι «θα έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο», είναι εντελώς λάθος.

Διότι ο πρόεδρος της Τουρκίας και γενικά η κατοχική δύναμη τα τελευταία 60 χρόνια απέδειξαν ότι εκμεταλλεύονται στο έπακρον την παραμικρή ελληνική υποχώρηση και απαιτούν και άλλες, για να φτάσουμε να έχουμε δώσει τη συγκυριαρχία και να μας ζητούν και τον... Παρθενώνα. Το πάθημα της Κύπρου και των υποχωρητικών ηγετών της δεν έχει γίνει μάθημα δυστυχώς στην ελίτ της Αθήνας. Οχι επειδή δεν το γνωρίζουν καλά, αλλά επειδή αυτή είναι η πολιτική της. Είναι μια πέρα για πέρα λάθος πολιτική, διότι έπρεπε μέχρι τώρα να γνωρίζουν τον τρόπο σκέψης και δράσης της Αγκυρας.

Η πολιτική της είναι επεκτατική και ακραία επιθετική. Τα τελευταία γεγονότα από τη Συρία, την Κύπρο, το Αιγαίο και τη Λιβύη το αποδεικνύουν και στους πιο αφελείς. Και ο κ. Ροζάκης είναι ένας εξ αυτών. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι ο καθηγητής δεν ήταν όποιος όποιος. Συμβούλευε υπουργούς Εξωτερικών της Ελλάδας για πολύ σημαντικά ζητήματα που άπτονται της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας. Το θέμα των συμβούλων και των συμβουλών από εξωκυβερνητικούς παράγοντες είναι τεράστιο και αξίζει συζήτησης, όχι όμως με απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς, αλλά με την παρουσίαση σοβαρών θέσεων. Αυτοί οι άνθρωποι επηρεάζουν τις απόψεις προέδρων, πρωθυπουργών, υπουργών Αμυνας και Εξωτερικών.

Και σίγουρα ούτε αυτοί, ούτε εμείς που δεν συμφωνούμε μαζί τους είμαστε παντογνώστες. Για την περίπτωση του κ. Ροζάκη είναι χαρακτηριστική η άποψη ενός εκ των αναγνωστών μου, ο οποίος έγραψε ότι είναι ως ένας αρχηγός ΓΕΕΘΑ, ο οποίος όταν ηγείτο των Ενόπλων Δυνάμεων προετοίμαζε τον λαό για πόλεμο. Και όταν συνταξιοδοτήθηκε ήρθε και μας είπε, έναν μήνα μετά, ότι σε περίπτωση πολέμου θα ηττηθούμε από την Τουρκία. Είναι το καλύτερο παράδειγμα για την περίπτωση του καθηγητή...

Πρόσφατα, ο αναπληρωτής σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του πρωθυπουργού έκανε μια δήλωση για τη Λιβύη, στην οποία δόθηκε μεγάλη σημασία από τους Τούρκους. Μιλώντας στην τηλεόραση του ΣΚΑΪ ο κ. Θάνος Ντόκος, τι μας είπε; Οτι η ελληνική κυβέρνηση έκανε λάθος που επένδυσε στον στρατάρχη Χαλίφα Χαφτάρ. «Εχει αλλάξει», δήλωσε, «το momentum της σύγκρουσης. Από εκεί που είχαμε “επενδύσει” και εμείς όταν φαινόταν ότι έχει το πάνω χέρι, πλέον φαίνεται ότι χάνει στο πεδίο των μαχών και ίσως οι πολιτικές του μέρες να είναι μετρημένες».

Οι σύμβουλοι

Και εδώ εισέρχεται το μείζον ζήτημα των συμβούλων και των συμβουλών τους. Ποιος είναι αυτός που έπεισε τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Εξωτερικών να «επενδύσουν» στον Χαφτάρ; Ο κ. Ντόκος δεν είχε γνώμη; Και αν ήταν διαφορετική, ενημέρωσε τον κ. Μητσοτάκη; Και αν τον ενημέρωσε, τι απάντησε ο πρωθυπουργός; Και αφού διαφωνούσε σε μια τόσο σημαντική απόφαση, δεν έπρεπε να παραιτηθεί ο κ. Ντόκος; Αλλά τίθεται και ένα άλλο ζήτημα για τον κ. Μητσοτάκη: ο αναπληρωτής σύμβουλός του βγαίνει δημόσια και «αδειάζει» μια απόφασή του, η οποία σύμφωνα με τον κ. Ντόκο αποδείχθηκε λάθος. Δεν έπρεπε να τον στείλει στο σπίτι του; Διότι ο ίδιος εκτίθεται στα μάτια των πολιτών.

Το ίδιο φαινόμενο είχαμε και με τον επικεφαλής του Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας, Αλέξανδρο Διακόπουλο. Σε συνέντευξή του στο «Εθνος της Κυριακής» υποστήριξε ότι στην Ελλάδα εξακολουθεί να μην υπάρχει κουλτούρα συμβιβασμών. Και σημείωσε ότι οι συμβιβασμοί είναι απαραίτητοι εάν θέλουμε να καταλήξουμε σε συμφωνίες όχι μόνο με την Τουρκία, αλλά με όλους τους γείτονες. Ουδείς λογικός άνθρωπος επιθυμεί τον πόλεμο όταν έχει την επιλογή της ειρήνης. Δεν υπάρχει πιο όμορφη λέξη στα ελληνικά. Ειρήνη... Αλλά οι κ. Διακόπουλος καΝτόκος που συμβουλεύουν τον πρωθυπουργό βλέπουν να έχουμε απέναντι γείτονα με κουλτούρα συμβιβασμού; Διότι δεν μπορεί να κάνουν λάθος όλοι οι Ελληνες αλλά και στην πλειονότητά τους οι ξένοι, που έχουν συνειδητοποιήσει προ πολλού ότι ο Ταγίπ Ερντογάν ολοκλήρωσε τα πολεμικά του σχέδια και ετοιμάζεται ακόμα και για πόλεμο με την Ελλάδα.

Όλες, μα όλες οι κινήσεις του προς τα εκεί οδηγούν. Μέχρι σήμερα ο στόχος του ήταν η Κυπριακή Δημοκρατία. Στην Αθήνα υπάρχει αυτή η απαράδεκτη «λογική» ότι η Κύπρος, που είναι ανεξάρτητο κράτος, βρίσκεται μακριά. Όταν το είπε ο γέρος ο Καραμανλής περίσσεψε η οργή. Ηταν μια κουβέντα που θα τον ακολουθεί πάντα. Και οι ιστορικοί του την έχουν χρεώσει με πολύ επικριτικό τρόπο. Και ας ήταν πρωθυπουργός μερικών ημερών, σε μία Ελλάδα που μόλις είχε βγει από τη λαίλαπα της προδοτικής χούντας. Για να είμαι δίκαιος: Τι μπορούσε να κάνει τότε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που ήταν απελπιστικά μόνος του; Και όμως δεν του το συγχώρεσε κανένας.

Τώρα η Τουρκία απειλεί μέχρι και την Κρήτη. Τι θα συμβουλεύσουν τον κ. Μητσοτάκη οι σύμβουλοί του; Οτι είναι μακριά; Ή ότι ας μην απαντήσουμε στον Ερντογάν και ας συνομιλήσουμε μαζί του; Ο αρχηγός ενός κράτους χρειάζεται σοβαρές συμβουλές. Ο κ. Μητσοτάκης απέδειξε με την αντίδρασή του στην τουρκική επίθεση στον Εβρο ότι ευτυχώς σκέφτεται πολύ διαφορετικά από τους συμβούλους του. Και καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι δεν έχει ανάγκη συμβούλων και συμβουλών. Η επεκτατική Τουρκία αντιμετωπίζεται, πρώτον, με διπλωματικά μέσα και, δεύτερον, αν επιτεθεί, και με την ισχύ των Ενόπλων Δυνάμεων. Δυστυχώς δεν υπάρχουν άλλες επιλογές…