«Η παρέα της Φλωρεντίας» που ονειρευόταν έναν άλλο κόσμο

Μία φωτογραφία: ένας πρωθυπουργός, µία υπουργός, ένας νυν και ένας πρώην κυβερνητικός εκπρόσωπος, ένας σύµβουλος πρωθυπουργού και ένας υποψήφιος δήµαρχος. Ή αλλιώς, µια παρέα που ονειρεύεται ότι θα αλλάξει τον κόσµο. Αυτό πίστευαν οι περισσότεροι συµµετέχοντες στο 1ο Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Φόρουµ της Φλωρεντίας το 2002.

Γιατί από εκεί είναι η συγκεκριµένη φωτογραφία, από το ταξίδι στην πανέµορφη πρωτεύουσα της Τοσκάνης, όπου επιχειρήθηκε η δηµιουργία ενός κοινού πολιτικού και κοινωνικού µετώπου για να καθορίσει τις εξελίξεις προς µια Ευρώπη των λαών και των κινηµάτων. Αυτό πίστευε και η συγκεκριµένη παρέα, που βρισκόταν πολιτικά κοντά στις εξελίξεις από το Σιάτλ, την Πράγα, το Πόρτο Αλέγκρε και τη Γένοβα. Και ταξίδεψε έως τη Φλωρεντία, όπου 140 συνδικαλιστικές οργανώσεις, εκατοντάδες οργανωµένες συζητήσεις, 30.000 πολίτες και µια µεγαλειώδης πορεία στο τέλος ήταν ο απολογισµός εκείνου του Νοεµβρίου.

Ανάµεσα σε όλους αυτούς υπήρξαν και τρεις ελληνικές αποστολές. Η πρωτοβουλία για το Ελληνικό Κοινωνικό Φόρουµ µε µέλη από συνδικαλιστικές, οικολογικές, φεµινιστικές, πολιτικές και αντιρατσιστικές κινήσεις, και στο ίδιο πλαίσιο µέλη της ΓΣΕΕ, της ΑΔΕΔΥ, όπως και µέλη του Συνασπισµού – ο πρόεδρός του N. Κωνσταντόπουλος µετείχε ενεργά στη δηµιουργία του ΕΚΦ. Αντιπροσωπεία είχαν στείλει επίσης το ΚΚΕ και ακτιβιστές της People’s Global Action. Στη φωτογραφία, κεντρικό ρόλο έχει ο νυν πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας.

Ηταν τότε 28 χρόνων και µεταπτυχιακός φοιτητής του ΕΜΠ. Είναι γνωστό ότι ο ίδιος είχε προσπαθήσει να πάει έναν χρόνο πριν στη Γένοβα, για να συµµετάσχει στις διαδηλώσεις εναντίον της Συνόδου Κορυφής που θα γινόταν εκεί, αλλά οι ιταλικές Αρχές δεν άφησαν τους ταξιδιώτες να «δέσουν» στο λιµάνι της Ανκόνας. Δύο χρόνια αργότερα θα έθετε πρώτη φορά την υποψηφιότητά του ως βουλευτής του ΣΥΝ και τον Οκτώβριο του 2005 ο πρόεδρος του κόµµατος, Αλέκος Αλαβάνος, θα τον πρότεινε ως υποψήφιο δήµαρχο Αθηναίων...

Οσοι βρέθηκαν εκεί ήταν πολιτικά κοντά στις εξελίξεις από το Σιάτλ, την Πράγα, το Πόρτο Αλέγκρε και τη Γένοβα

Ξεχωρίζει επίσης ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης. Κατά έξι χρόνια µικρότερος από τον Αλ. Τσίπρα, ο Σακελλαρίδης ήταν τότε στέλεχος του ΣΥΝ. Θα γινόταν ευρύτερα γνωστός ως ο υποψήφιος που υποστήριξε ο ΣΥΡΙΖΑ για τον Δήµο Αθηναίων το 2014 και φυσικά ως κυβερνητικός εκπρόσωπος στην πρώτη περίοδο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ το 2015. Ακόµη πιο πολύ, όµως, θα ξεχώριζε για την περήφανη στάση του στον πολιτικό εκβιασµό που δέχθηκε από τη ζούγκλα της δηµοσιογραφίας... 

Δίπλα στον Σακελλαρίδη, ο νυν κυβερνητικός εκπρόσωπος ∆ηµήτρης Τζανακόπουλος. Μόλις 20 χρόνων τότε, ήταν φοιτητής Νοµικής στο Πανεπιστήµιο Αθηνών. Πίσω τους ξεχωρίζει η νυν υπουργός Μακεδονίας-Θράκης Ελευθερία Χατζηγεωργίου, που τότε ήταν 23 ετών και φοιτήτρια -στα τελειώµατα- της Γαλλικής Φιλολογίας στο ΑΠΘ. Από την άλλη πλευρά της φωτογραφίας είναι ο Νίκος Καρανίκας. Πολλά έχουν γραφτεί για τον «πρώην µπάρµαν», που τώρα είναι σύµβουλος στρατηγικής στο Μέγαρο Μαξίµου. Στη Θεσσαλονίκη, πάντως, ο Ν. Καρανίκας το 2002 ήταν γνωστός ως αρνητής στράτευσης, αφού η σύλληψή του είχε πυροδοτήσει σειρά εκδηλώσεων αλληλεγγύης και πολλές συζητήσεις για τη στρατιωτική θητεία. ∆ίπλα του εικονίζεται ο 19χρονος Νάσος Ηλιόπουλος, πρώην υφυπουργός Εργασίας και νυν υποψήφιος για δήµαρχος Αθηναίων. Τότε σπούδαζε στο τµήµα Πληροφορικής του Οικονοµικού Πανεπιστηµίου Αθηνών.

Οι µη «διάσηµοι»

Και εκεί τελειώνουν οι «διάσηµοι» της πολιτικής. ∆ίπλα στον Αλέξη Τσίπρα δεν είναι η σύζυγός του Μπέττυ, όπως λανθασµένα γράφηκε τις τελευταίες ηµέρες. Πρόκειται για τη Γιούλα Ντούσικου, τότε µέλος της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ, που ασχολείται µε τη µουσική. ∆ίπλα της ο Μιχάλης Χατζηπέτρος, τότε µέλος του ΣΥΝ, που σήµερα ανήκει στον χώρο της ΛΑΕ. Και το τελευταίο πρόσωπο της φωτογραφίας είναι η αρχιτέκτονας Αγγελική Κουγιουµτζόγλου, η οποία ζει και εργάζεται στη Ροδόπη.

Υπήρξε υποψήφια του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του 2015 και λέγεται ότι θα πολιτευθεί και στις εκλογές του 2019. Ηταν µια παρέα που, όσο κι αν ακούγεται µελό, πίστευε ότι µπορούσε να διεκδικήσει «έναν άλλο κόσµο». Λογικό ήταν, λοιπόν, ο µετέπειτα πρωθυπουργός να επιλέξει από αυτήν τη δεξαµενή τα πρόσωπα που θα τον πλαισίωναν. Οπως θα έκανε ο καθένας. Και ας έλεγαν οι κακεντρεχείς ότι θα «βόλευε» τους φίλους του.