Στέλιος Κυμπουρόπουλος: Η κοινωνία βάζει εμπόδια στους ανάπηρους

Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος δεν είχε μια πορεία στρωμένη με... ροδοπέταλα. Έμαθε να αγωνίζεται, να ξεπερνά τα εμπόδια που πέφτουν στον δρόμο του και να κερδίζει τους στόχους του. Μόλις 14 μηνών, ο Στέλιος διαγιγνώσκεται με νωτιαία μυϊκή ατροφία σε ένα – όπως λέει στο ethnos.gr- απροετοίμαστο κράτος. Παρά το πρόβλημα υγείας του, είχε πάντα στο πλευρό του την οικογένειά του. 

Στις 28 Οκτωβρίου 1999 γίνεται ο πρώτος αριστούχος μαθητής με αναπηρία, ο οποίος παρήλασε με το αναπηρικό καροτσάκι του, κρατώντας την ελληνική σημαία. Το 2013 μπαίνει στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, απ' όπου αποφοιτά με άριστα.

Με ένα σπουδαίο βιογραφικό, πλέον, ο επιμελητής ψυχίατρος και σεξολόγος στο Αττικό Νοσοκομείο, δεν εφησυχάζει. Στα 34 του χρόνια, όπως αναφέρει ο ίδιος στο ethnos.gr, αποφασίζει να βάλει υποψηφιότητα για τις ευρωεκλογές με τη Νέα Δημοκρατία, με σκοπό να βοηθήσει τους ανθρώπους με αναπηρία και όχι μόνο. 

«Γιατί έβαλα υποψηφιότητα»  

«Θέλω να συνεισφέρω για να μπορέσω να γίνω η φωνή του κάθε Ευρωπαίου πολίτη, που προσπαθεί να επιτύχει, χάνει αλλά προσπαθεί ξανά και ξανά για πετύχει», λέει ο ίδιος στο ethnos.gr, τονίζοντας για ποιο λόγο αποφάσισε να συστρατευθεί με τη Νέα Δημοκρατία και να βάλει υποψηφιότητα στις ευρωεκλογές. Μάλιστα, τονίζει πως εάν εκλεγεί ευρωβουλευτής η βασική του προτεραιότητα θα είναι να βοηθήσει το κίνημα με αναπηρία.

«Θεωρώ ότι ένα κράτος – όποια ιδεολογία και αν έχει- μπορεί να συμβάλλει σε μία καλύτερη καθημερινότητα για όλους τους ανθρώπους»

«Αυτή θα είναι η μεγαλύτερη μου επιδίωξη και το όνειρό μου με όποιο μέσο να γίνει η ανεξάρτητη διαβίωση ο προσωπικός βοηθός, να γίνει πραγματικότητα και στην Ελλάδα και να είναι αυτό που πλέον θα είμαστε υπερήφανοι σαν Ευρωπαίοι Έλληνες να λέμε ότι έχουμε και στην Ελλάδα ανεξάρτητη διαβίωση. Έτσι, ο κάθε άνθρωπος με αναπηρία -όποια αναπηρία και να έχει- να μπορεί να είναι παραγωγικός και λειτουργικός και ελεύθερος πάνω απ΄όλα μέσα στην ίδια την κοινωνία. Ο προσωπικός βοηθός που δίνει την ελευθερία και προσφέρει αυτή την υπηρεσία που αναζητεί ο κάθε πολίτης με αναπηρία. Στην Ελλάδα, δυστυχώς, του 2019 αυτά τα πράγματα δεν έχουν γίνει ακόμη πραγματικότητα», λέει ο κ. Κυμπουρόπουλος. 

«Η κοινωνία μας περιλαμβάνει ανθρώπους»

Ο 34χρονος Στέλιος Κυμπουρόπουλος στέκεται σε ένα ακόμη σοβαρό πρόβλημα, το οποίο, όπως τονίζει, αντιμετωπίζει η κοινωνία μας: Αυτό είναι το «ταμπού» που έχουν αρκετοί απέναντι στους συνανθρώπους τους με αναπηρία. «Αυτό το φαινόμενο», σημειώνει ο ίδιος, «δεν έχει σταματήσει». 

Η κοινωνία δεν περιλαμβάνει μόνο ανθρώπους που περπατούν. Περιλαμβάνει ανθρώπους

Γι' αυτό και λέει τα εξής: «Δυστυχώς, πράγματα που έπρεπε να έχουν γίνει, πράγματα που είχαν υποσχεθεί να γίνουν -ειδικά την τελευταία τετραετία- δεν έχουν γίνει. Πρόκειται για πράγματα, τα οποία χρειάζεται να ενισχυθούν έτσι ώστε να αναγνωριστεί ότι η κοινωνία δεν περιλαμβάνει μόνο ανθρώπους που περπατούν. Περιλαμβάνει ανθρώπους, ανθρώπους που χρησιμοποιούν μπαστούνι, ανθρώπους που έχουν σκύλους οδηγούς για να περπατούν, ανθρώπους, οι οποίοι χρειάζονται προσωπικό βοηθό, που χρειάζονται μία ειδική παράλληλη στήριξη, η οποία να κρατά σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης», λέει ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος. Για να προσθέσει: «Να ενισχυθεί η ηλεκτρονική διακυβέρνηση, που βοηθά πάρα πολύ τα άτομα με αναπηρία με την έννοια ότι οι μη βλέποντες χρησιμοποιούν δικά τους συστήματα και μπορούν να εισχωρήσουν εύκολα στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση. Εγώ με το δικό μου παράδειγμα όταν είμαι στον ηλεκτρονικό υπολογιστή, μπορώ να χρησιμοποιήσω ελεύθερα και ανεξάρτητα με τον δικό μου τρόπο. Μπορούν να γίνουν πράγματα για να διευκολυνθούμε ως άτομα με αναπηρία, ούτως ώστε να έχουμε καλύτερη παρουσία στην κοινωνία». 

Στο ερώτημα, πάντως, κατά πόσο δύσκολη είναι η καθημερινότητα όλων εκείνων των ατόμων με αναπηρία, σε ένα κράτος, όπου -σύμφωνα με εκείνον- δεν υπάρχουν δομές, ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος απαντά: «Πόσο δύσκολη είναι η ζωή για τους ανθρώπους στο Μάτι, το οποίο κάηκε; Χάθηκαν 100 άνθρωποι, οικογένειες, φίλοι, αδέρφια. Χάθηκαν σπίτια και άλλαξε η ζωή τους. Όσο δύσκολο είναι, λοιπόν, για ένα κράτος, το οποίο δεν έχει χτίσει και δεν έχει επενδύσει σε κοινωνικές παροχές, πόσο πιο δύσκολο είναι κάτι τέτοιο; Άρα, λοιπόν, χρειάζεται και πρέπει να τα δούμε αυτά. Δυστυχώς, δεν τα έχουμε κοιτάξει ακόμη. Θεωρώ ότι ένα κράτος – όποια ιδεολογία και αν έχει- μπορεί να συμβάλλει σε μία καλύτερη καθημερινότητα για όλους τους ανθρώπους».  

«Η κοινωνία βάζει εμπόδια»

Ο Στέλιος Κυμπουρόπουλος από μικρός έμαθε να κερδίζει. Αγωνιζόταν για να πετύχει τους στόχους του. Και γι' αυτό, όπως λέει, αυτό που τον κάνει να νιώθει ωραία και να προσφέρει στην κοινωνία, είναι να στέκεται δίπλα στον πολίτη.

Χρησιμοποιώ το αμαξίδιο για να πάω στις αποστάσεις με τον δικό μου τρόπο. Δεν είναι κάτι αρνητικό. Είναι κάτι λειτουργικό

«Ξέρετε, δεν είναι το κακό καροτσάκι. Είναι το μέσο, το αμαξίδιο που εμένα με κάνει παραγωγικό και λειτουργικό σε αυτή την κοινωνία. Δεν πρέπει να βλέπουμε το καροτσάκι ως το εμπόδιο. Πρέπει να το βλέπουμε ως το μέσο. Για να διανύσουμε μεγάλες αποστάσεις, χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο. Είναι ένα μέσο. Δεν μας κάνει ανίκανους, επειδή χρησιμοποιούμε το αυτοκίνητο. Έτσι, λοιπόν, κι εγώ χρησιμοποιώ το αμαξίδιο για να πάω στις αποστάσεις με τον δικό μου τρόπο. Δεν είναι κάτι αρνητικό. Είναι κάτι λειτουργικό», αναφέρει χαρακτηριστικά. Και προσθέτει: «Όταν μιλάμε για προβλήματα, μιλάμε για προβλήματα υγείας. Εγώ έχω ένα πρόβλημα υγείας. Όταν μιλάμε για αναπηρία είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο, είναι μία κοινωνική συνθήκη γιατί το πόσο ανάπηρος γίνομαι δεν οφείλεται στην ασθένειά μου. Οφείλεται στην κοινωνία που βάζει εμπόδια και λέει ότι εσύ είσαι το πρόβλημα και εσύ δεν μπορείς. Δεν είναι η αλήθεια αυτή. Δεν είναι ότι το πρόβλημα δημιουργήθηκε σε εμένα. Το πρόβλημα είναι συνολικά κοινωνικό. Αν η κοινωνία είχε εκπαιδευτεί ότι είμαστε όλοι άνθρωποι, δεν θα μιλούσαμε ούτε για ειδικά σχολεία ούτε για τίποτα ειδικό», σχολιάζει χαρακτηριστικά. Και τονίζει ότι ο λόγος που επέλεξε να σπουδάσει Ψυχιατρική, είναι γιατί «αυτό το επάγγελμα με φέρνει κοντά στον άνθρωπο. 

Είναι μία επιδίωξή μου να είμαι κοντά στον άνθρωπο για να έχει η κοινωνία μας επίκεντρο τον άνθρωπο. Το να μπορώ να βλέπω συνολικά τον άνθρωπο που με εμπιστεύεται και όχι μόνο ένα όργανό του. Θέλω να είμαι εκεί για να βοηθήσω τους πολίτες που έχουν ανάγκη».