ΠΑΣΟΚ: Οι τρεις στρατηγικές που θα καθορίσουν την επόμενη μέρα

Το άτυπο debate της Κυριακής, των υποψηφίων για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, μπορεί να μην είχε νικητή, αποσαφήνισε όμως σε μεγάλο βαθμό τα αντιπαραθετικά σχέδια και τις στρατηγικές τους για την επόμενη μέρα.

Αν κάτι κέρδισαν στο ΠΑΣΟΚ με βεβαιότητα, από την εσωκομματική μάχη για την ηγεσία, είναι ότι άνοιξε η συζήτηση  για την στρατηγική που πρέπει να ακολουθήσει το κόμμα μέχρι τις εθνικές εκλογές. Οι δε υποψηφιότητες της Άννας Διαμαντοπούλου και της Νάντιας Γιαννακοπούλου ανέδειξαν και την ύπαρξη κομβικών ιδεολογικών διαφορών που ενυπάρχουν και στη βάση του κόμματος από τα πρώτα χρόνια του μνημονίου ακόμη και ήρθε η στιγμή λυθούν με οριστικό και μάλλον αμετάκλητο τρόπο.

Οι προσεγγίσεις για την επόμενη ημέρα εκφράζονται από τρία «δίδυμα» υποψηφίων, τα όποια πιθανά ως τέτοια θα μας απασχολήσουν και στο μέλλον.

Η μεγάλη Δημοκρατική Παράταξη που απαιτεί συγκρούσεις  και συγκλίσεις

Όσες και όσοι αμφισβήτησαν το βράδυ των Ευρωεκλογών των Νίκο Ανδρουλάκη, εστίασαν την κριτική τους στην αδυναμία του προέδρου του ΠΑΣΟΚ να ξεφύγει από τα ποσοστά του 13-15% και να εκφράσει ένα σχέδιο -που αποτελεί κοινό τόπο για μεγάλο τμήμα της βάσης – ανασυγκρότησης της κεντροαριστεράς με απεύθυνση στον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά. Η υποψηφιότητα του Χάρη Δούκα ήρθε ως απότοκο αυτής της αντίληψης και με πρότυπο την εκλογική νίκη στο δήμο της  Αθήνας. Η ανάγκη του δημάρχου όμως να εμφανιστεί «πιο ΠΑΣΟΚ από το ΠΑΣΟΚ» και τα όσα τραγελαφικά συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, οδήγησαν σε υποχώρηση μάλλον τον Χάρη Δούκα που υπονοεί ένα τέτοιο σενάριο, χωρίς όμως να το αναφέρει καθαρά.

Η έκπληξη έγινε όμως από τον Μιχάλη Κατρίνη, που όντως είναι «πιο ΠΑΣΟΚ και από τον  θυρωρό της Χαριλάου Τρικούπη» και δίχως καμία ανασφάλεια περι κομματικότητας δήλωσε από την πρώτη στιγμή ότι «οφείλουμε με πυρήνα το ΠΑΣΟΚ να φτιάξουμε τη μεγάλη δημοκρατική παράταξη, που θα απαλλάξει την χώρα από την σημερινή κυβέρνηση». Σε άλλες εποχές μια τέτοια δήλωση θα προκαλούσε εγκεφαλικά  στο πράσινο ακροατήριο, που θα αντιδρούσε στο ενδεχόμενο και μόνο το κόμμα ΠΑΣΟΚ να μετατραπεί σε συνιστώσα ενός ευρύτερου σχηματισμού.

Η παντοδυναμία όμως Μητσοτάκη, η ρευστοποίηση του προοδευτικού μετώπου και τα στάσιμα εκλογικά ποσοστά του κόμματος παρά τη διάλυση του ΣΥΡΙΖΑ, μάλλον καθιστούν την άποψη αυτή ως τη μόνη ρεαλιστική προοπτική για μια παράταξη που να πείθει ότι είναι κόμμα εξουσίας και συνιστά πραγματική απειλή για τον κ. Μητσοτάκη. Μάλιστα ο Κατρίνης προχωρά και ένα βήμα παραπάνω, καθώς θέτει και το ζήτημα του πολιτικού προσωπικού, που τόσο πλήγωσε τα τελευταία χρόνια τον προοδευτικό χώρο. Κοινώς δεν ανοίγουμε και διευρυνόμαστε με όρους ΣΥΡΙΖΑ του ’19, αλλά αναζητά  πρόγραμμα και αξιόπιστα και άφθαρτα πρόσωπα.

Το ΠΑΣΟΚ έχει τη μεγάλη ευκαιρία

Η κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε την όρεξη στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και δημιούργησε προσδοκίες για μάλλον «αυτόματη» αύξηση εκλογικών ποσοστών και επιστροφή κεντρώων ψηφοφόρων στο σπίτι τους. Παρότι τα εκλογικά ποσοστά των Ευρωεκλογών δεν επιβεβαιώνουν αυτή την αντίληψη, Νίκος Ανδρουλάκης και Παύλος Γερουλάνος επιμένουν ότι αυτή τη στιγμή υπάρχει παράθυρο ευκαιρίας για το ΠΑΣΟΚ, αποκλείοντας παράλληλα τη συζήτηση περί συνεργασιών και πρωτοβουλιών για την ανασυγκρότηση της κεντροαριστεράς. Η έμφαση δίνεται στα πρόσωπα που θα αποτελέσουν την ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ και επενδύουν στη λογική του ώριμου φρούτου με ταυτόχρονη πτώση ποσοστών τόσο της Νέας Δημοκρατίας, όσο και των ανταγωνιστικών στο ΠΑΣΟΚ σχηματισμών, ώστε να μπει το 2 μπροστά στα ποσοστά του κόμματος έστω και δημοσκοπικά.

Το κόμμα του 15% που θα κυβερνήσει με κάθε τρόπο

Και αν Ανδρουλάκης και Γερουλάνος εμφανίζονται διστακτικοί στη συζήτηση για συγκρότηση μιας μεγάλης παράταξης με αναφορές στο κέντρο και την αριστερά, Διαμαντοπούλου και Γιαννακοπούλου φαίνεται ότι δίνουν μια ιδεολογική μάχη, ώστε να επιστρέψει το ΠΑΣΟΚ σε εκδοχές ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας της δεκαετίας του 2000, όταν τα αντίστοιχα κόμματα στην Ευρώπη συμμετείχαν ακόμη και με τη δεξιά σε συμμαχικές κυβερνήσεις, απομακρύνθηκαν όμως από τη λαϊκή τους βάση και συρρικνώθηκαν σταδιακά τα ποσοστά τους.  

Ο Μιχάλης Κατρίνης απάντησε μάλλον ευθέως στην Άννα Διαμαντοπούλου από το βήμα της Κεντρικής Επιτροπής, τονίζοντας ότι η υποψηφιότητα του αφορά όσους «  σήμερα απαιτούν μία  Μεγάλη Παράταξη, ένα κόμμα εξουσίας και όχι ένα κόμμα του 13 και του 15% που θα υπάρχει για να νέμονται κάποιοι μια στενή κομματική εξουσία ή για να μετατραπεί το ΠΑΣΟΚ σε κυβερνητικό δεκανίκι της Νέας Δημοκρατίας», ενώ και οι κκ Ανδρουλάκης, Δούκας και Γερουλάνος έχουν καταστήσει σαφείς τις διαφορές τους από την πλατφόρμα Διαμαντοπούλου, σε βαθμό που να δηλώνουν ότι πρόκειται για ιδέες που αφορούν άλλο κόμμα, όχι όμως το ΠΑΣΟΚ.

Στην τελική ευθεία

Με λιγότερο από ένα μήνα να απομένει μέχρι να στηθούν οι εσωκομματικές κάλπες και με το ντιμπέιτ των υποψηφίων να συγκεντρώνει ενδιαφέρον, τρείς είναι οι άξονες που θα κρίνουν ποιος ή ποια από τους πιθανούς αρχηγούς του ΠΑΣΟΚ θα κερδίσει τις τελευταίες κρίσιμες εντυπώσεις.

• Ποιος θα πείσει ότι διαθέτει στρατηγικό σχέδιο που θα οδηγήσει σε μια μεγάλη παράταξη;
• Ποιος έχει επεξεργασμένο πρόγραμμα που δημιουργεί συνθήκες προοδευτικής διακυβέρνησης;
• Και τέλος ποιο πρόσωπο συγκεντρώνει εκείνα τα χαρακτηριστικά, ώστε να μπορεί να ηγηθεί μιας προοδευτικής μεγάλης παράταξης;

Και μην απορήσετε αν τα φαβορί χάσουν πόντους από τη συζήτηση μεταξύ των υποψηφίων και οι υποτιμημένες υποψηφιότητες κερδίσουν τις εντυπώσεις και μπουν με άλλον αέρα στην τελική ευθεία.