Λεωνίδας Γρηγοράκος στο Εθνος: Οι σαλταδόροι της πολιτικής

Το μεγάλο πρόβλημα της εγχώριας πολιτικής είναι η έλλειψη καθαρότητας και σταθερότητας. Η ασάφεια, οι αμφισημίες και οι αμφιθυμίες δημιουργούν θολό τοπίο ως προς τους πραγματικούς και ευδιάκριτους στόχους.

Η κατάσταση αυτή είναι εύλογο να καλλιεργεί αμφιταλαντεύσεις. Και, το κυριότερο, να επιτρέπει σε διάφορους να μετακινούνται από το ένα κόμμα στο άλλο. Το φαινόμενο των μεταγραφών δεν περιορίζεται μόνο στο ποδόσφαιρο. Βρίσκει πρόσφορο έδαφος και σε μερικούς πολιτικούς εκπροσώπους. Το ερώτημα που τίθεται είναι απλό: Δικαιολογούνται οι συγκεκριμένες πράξεις και ενέργειες; Κάτι τέτοιο θα ήταν φυσιολογικό μόνο αν πιστέψουμε ότι δεν υπάρχει καμία απόκλιση μεταξύ των κομμάτων. Πως όλα τους εκφράζουν τις ίδιες αρχές και αξίες, τις ίδιες απόψεις και θέσεις, υπηρετώντας ταυτόσημα προγράμματα.

Και το μόνο που τα διαφοροποιεί είναι η ικανότητα και η αποτελεσματικότητα των στελεχών. Ωστόσο, η αλήθεια είναι άλλη. Παρά την άμβλυνση των ιδεολογικών διαφορών, οι υπάρχοντες κομματικοί σχηματισμοί ενσαρκώνουν και πρεσβεύουν διαμετρικά αντίθετες στρατηγικές προτάσεις. Ο πολιτικο-ιδεολογικός χώρος της Κεντροδεξιάς στην Ελλάδα και στην Ευρώπη έχει ουσιαστικές αποκλίσεις από τον κεντροαριστερό, ή αλλιώς σοσιαλδημοκρατικό. Το ίδιο συμβαίνει και με τις δυνάμεις της αποκαλούμενης ριζοσπαστικής αντισυστημικής και κομμουνιστικογενούς Αριστεράς. Οσοι επικαλούνται την εξομοίωση όχι μόνο παραγνωρίζουν τα αυτονόητα και εσκεμμένα αυθαιρετούν. Το χειρότερο, επιδεικνύουν ιδιοτέλεια, προκειμένου να προωθήσουν προσωπικές επιδιώξεις.

Οι ανεμοδούρες στην πολιτική δεν έχουν την παραμικρή τσίπα, μετακινούμενες από τον έναν χώρο στον άλλον. Ούτε τις προγενέστερες θέσεις τους υπηρετούν. Ούτε είναι συνεπείς με τις διακηρύξεις τους. Το μόνο που κάνουν είναι να ενδύονται το κοστούμι του κόμματος στο οποίο προσχωρούν. Ο «αχταρμάς» αναμφίβολα ευδοκιμεί στον ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι βλέπουμε να συνυπάρχουν ιδεοληπτικοί της Αριστεράς με ακροδεξιούς, με εθνικιστές και με διάφορα «φρούτα» της λαϊκής και νεοκαραμανλικής Δεξιάς, καθώς και με «ορφανά» του Τσοχατζόπουλου, μαζί με λοιπούς γυρολόγους της Κεντροαριστεράς.

Ποια είναι η ιδεολογική συνοχή αυτών των ανθρώπων ένας Θεός ξέρει! Το βέβαιο είναι ότι συνεκτική ουσία όλων τους αποτελεί η ιδιοτέλεια. Ανάλογα κρούσματα, σε μικρότερο όμως βαθμό, έχουμε και στην αποκαλούμενη Κεντροδεξιά. Η πασοκοποίηση του ψηφοδελτίου της Νέας Δημοκρατίας στον Νομό Λακωνίας είναι η άλλη όψη του ιδεολογικο-πολιτικού «αχταρμά».

Ο,τι και να επικαλεστούν οι «σαλταδόροι», το σίγουρο είναι ότι η ηθική στην πολιτική είναι είδος εν ανεπαρκεία. Χωρίς αρχές, χωρίς αξ ίες, όλα επιτρέπονται. Η ισοπέδωση των διαφορών το μόνο που εξυπηρετεί είναι η ικανοποίηση της βουλιμίας των τσαρλατάνων. Ετσι μόνο εξηγείται και η δραστική αποδόμηση και απαξίωση της πολιτικής και των εκπροσώπων της.