Μαρκουλάκης για Κουκάκι: Η κραυγή του Ινδαρέ στην ταράτσα απαιτεί μια απάντηση

Ο ηθοποιός Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης δεν χρήζει συστάσεων για την υποκριτική δεινότητά του.

Τον Απρίλιο του 2009 δήλωσε, για πρώτη φορά, παρουσία στα πολιτικά πράγματα, υπογράφοντας την ιδρυτική διακήρυξη του κόμματος Δράση και στις ευρωεκλογές του 2009 ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής με το ψηφοδέλτιο του κόμματος. Το 2014 δήλωσε την υποστήριξή του στο Ποτάμι, ενώ τον Δεκέμβριο του 2017 -σε συνέδριο της ΝΔ- δήλωσε πως πιστεύει στον πολιτικό Κυριάκο Μητσοτάκη, αλλά δεν είναι ψηφοφόρος ή μέλος του κόμματος. Τελικά, στις βουλευτικές εκλογές του 2019 τοποθετήθηκε στην τελευταία, τιμητική, θέση του ψηφοδελτίου Επικρατείας της Νέας Δημοκρατίας.

Αυτό όμως, δεν του στερεί τη δυνατότητα να σχολιάζει όσα βλέπει γύρω του, όπως έκανε και για την επέμβαση της Αστυνομίας στο Κουκάκι και τα όσα διαδραματίστηκαν με τον σκηνοθέτη Δημήτρη Ινδαρέ. Συγκεκριμένα, σε ένα ποστ στο facebook, στο προσωπικό προφίλ του, αναφέρθηκε στα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα και έθεσε τον προβληματισμό του για το εάν παραβιάστηκαν κατά την επιχείρηση της Αστυνομίας.

Ακολουθεί η ανάρτησή του…

«"Αυτή είναι η Ελλάδα, ένας διαρκής εμφύλιος” φώναζε δεμένος ο Δημήτρης Ινδαρές, στην ταράτσα του σπιτιού του. Η φράση του αυτή πραγματικά με συγκλόνισε. Όμως:

Το ερώτημα δεν είναι ο Δημήτρης Ινδαρές και τι σόι άνθρωπος είναι (είναι ένας ευγενικός, πράος, υπέροχος άνθρωπος, ένας γλύκας - αλλά εδώ αυτό είναι άνευ σημασίας)

Το ερώτημα δεν είναι αν του συμπαραστεκόμαστε ή όχι (προφανώς ναι, συμπαραστεκόμαστε πάντα σε όσους αναγνωρίζουμε ως Δικούς μας και μένουμε συνήθως απαθείς στους Άλλους - επίσης εδώ είναι άνευ σημασίας)

Το ερώτημα δεν είναι αν είμαστε υπέρ ή κατά των καταλήψεων, υπέρ ή κατά των εκκενώσεών τους, υπέρ ή κατά της έννομης τάξης, υπέρ ή κατά της κυβέρνησης (οι απόψεις μας, τα αισθήματά μας, η ιδεολογία μας, οι ενστικτώδεις αγκυλώσεις μας, αυτά κι αν είναι εδώ άνευ σημασίας)

Το ερώτημα είναι μόνο ένα: αν παραβιάστηκαν θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα.

(Λέγονται θεμελιώδη γιατί η δημοκρατία (πρέπει να) τα προσφέρει σε όλους αδιακρίτως - και στον Ινδαρέ και στους εργαζόμενους της Μαρφίν, και στον Ζακ και στον Γρηγορόπουλο και στον Κορκονέα, και σ’ εκείνο το αγόρι από το Αφγανιστάν που διαμελίστηκε από βόμβα σε κάδο απορριμάτων δέκα χρόνια πριν - μου φαίνεται πως τώρα πια μόνο εγώ το θυμάμαι.)

Τα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα δεν είναι α λα καρτ - και το κράτος οφείλει να είναι εγγυητής και προστάτης τους.

Εφόσον παραβιάστηκαν, αυτό πρέπει να φανερωθεί, όχι εδώ, θεσμικά. Και οι παραβάτες να υποστούν τις συνέπειες.

Η κραυγή του Ινδαρέ στην ταράτσα απαιτεί μιαν απάντηση. Για να πάρουμε την απάντηση, πρέπει να μάθουμε να θέτουμε σωστά την ερώτηση.