Το ‘’Emma’s Torch’’ στο Μπρούκλιν σερβίρει σε πρόσφυγες

Είναι βέβαιο ότι πολλοί, βλέποντας τον τίτλο του κειμένου, πιθανώς να αναρωτήθηκαν: «πού είναι η είδηση στο εστιατόριο που σερβίρει σε πρόσφυγες; Τόσο αξιοσημείωτο είναι;».

Την εποχή της ξενοφοβίας και του ρατσισμού, απέναντι στα καραβάνια προσφύγων που διακινούνται κατά μήκος του πλανήτη, όχι μόνο για να βρουν μια καλύτερη μοίρα, αλλά για να ζήσουν -αφού στις πατρίδες τους κινδυνεύει η ζωή τους- αυτό δεν είναι δεδομένο.

Ούτε καν στη χώρα μας, η οποία φημίζεται για τη φιλοξενία της, αφού εσχάτως είδαμε και ακούσαμε τις δηλώσεις του Γιάννη Ζουγανέλη περί μεταναστών, ασχέτως εάν ο ίδιος επιχείρησε να ανασκευάσει τα όσα είπε.

Όχι, λοιπόν, ο εναγκαλισμός των προσφύγων δεν αποτελεί καθεστηκυία κατάσταση και όταν υπάρχει -αν και θα έπρεπε να θεωρείται κάτι το φυσιολογικό- αξίζει να αφιερώνεις πολλές λέξεις σε ένα κείμενο για να το επαινείς. Αυτό έκανε και ο βρετανικός Guardian ο οποίος μας μεταφέρει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, στο Μπρούκλιν. Εκεί, δηλαδή, όπου -μέσα σε δέκα χρόνια- ο κακόφημος γείτονας του Μανχάταν έγινε ο ομφαλός της δημιουργίας. Καλλιτέχνες και γκαλερίστες, εναλλακτικοί Αμερικανοί, ταλέντα και πρωτοποριακές εταιρείες έκαναν redesign στο προφίλ αυτής της συνοικίας και το κατέστησαν αγνώριστο.

Από τα πέντε προάστια της Νέας Υόρκης, το Μπρούκλιν είναι το πιο πυκνοκατοικημένο. Περίπου 2 εκατομμύρια άνθρωποι ζουν δίπλα-δίπλα, όλες οι φυλές του κόσμου συμβιώνουν εκεί και κάποιος γειτονιές έγιναν πραγματικές κυψέλες τέχνης, μόδας, ενώ παραδίδουν και συμπεριφορές σε όλον τον πλανήτη. Ταυτόχρονα, οι γωνιές του εκεί φιλοξενούν τις πιο… νόστιμες -κυριολεκτικά και μεταφορικά- ιστορίες που αξίζει να μάθετε, με πρωταγωνιστές της ζωής.

Για παράδειγμα, η Adwa Alsubaie. Η οποία ποτέ δεν είχε μαγειρέψει έξω από την κουζίνα του σπιτιού της, μέχρι τον περασμένο Μάιο. Δύο χρόνια αφού έφυγε μαζί με την αδελφή της από το Ριάντ της Σαουδικής Αραβίας, η Alsubaie, 20 ετών, έπιασε δουλειά στο ‘’Emma’s Torch’’. Είναι ένα μαγαζί, με brunch, στο Red Hook του Μπρούκλιν, το οποίο λειτουργεί και ως γαστρονομική σχολή για τους πρόσφυγες και αυτούς που ζητούν πολιτικό άσυλο.

Εκεί έμαθε να προετοιμάζει δημοφιλή αμερικανικά πιάτα, όπως το toast avocado, καθώς και τη δική της εκδοχή της shakshuka -μια σούπα ντομάτας γνωστή στη Μέση Ανατολή- και να το κάνει γρήγορα, φτιάχνοντας τέσσερα πιάτα μέσα σε πέντε λεπτά.

“Πάντα ήθελα να γίνω chef, ακόμη και προτού έρθω εδώ στην Αμερική”, λέει η Alsubaie, η οποία εγκατέλειψε την πατρίδα της για να αποφύγει εκεί την κακομεταχείριση των γυναικών. Δίπλα της είναι κι άλλοι άνθρωποι, από άλλες συντεταγμένες του πλανήτη Γη, όλοι πρόσφυγες, μαγειρεύοντας για πρόσφυγες, για κατατρεγμένες ψυχές από άλλες χώρες που βρέθηκαν -όπως βρέθηκαν- στη Νέα Υόρκη.  

Έπειτα από μια επιτυχημένη παρουσία, ως ένα μικρό καφέ που εξυπηρετούσε τους ντόπιους της γειτονιάς στο Red Hook του Μπρούκλιν, το ‘’Torch’’ της Emma άνοιξε λίγο βορειότερα, στο Carroll Gardens, με μια άλλη αποστολή: να προσφέρει στους πρόσφυγες όχι μόνο δωρεάν φαγητό κάποιες φορές, αλλά και μαθήματα μαγειρικής στο σπίτι, αφιλοκερδώς, δημιουργώντας τις συνθήκες να είναι πρόσφυγας ο επόμενος (πασίγνωστος) σεφ.

Οι πρόσφυγες και οι μετανάστες που έρχονται από κράτη που μαίνονται οι πόλεμοι, είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρουν μια δουλειά. Ο Kerry Brodie, ιδρυτής του ‘’Emma’s Torch’’, μιλά καθημερινά με τέτοιους ανθρώπους, διερευνώντας τις δεξιότητές τους στην εστίαση. Όσοι από αυτούς έχουν όρεξη να δουλέψουν, τους προσφέρει δουλειά σε αυτό το εστιατόριο και εάν μαγειρεύουν καλά πληρώνει ανθρώπους για να τους διδάξουν να το κάνουν ακόμα καλύτερα.

Το ‘’Emma’s Torch’’ πήρε το όνομά του από την ποιήτρια Emma Lazarus η οποία έγραψε το περίφημο σονέτο της «Ο Νέος Κολοσσός» και αυτό αποτυπώθηκε στη βάση του Αγάλματος της Ελευθερίας. Η ιδέα ενός τέτοιου αγάλματος ανήκει στον Γάλλο Edouard de Laboulaye, ο οποίος σκέφτηκε και πρότεινε για πρώτη φορά, το 1865, την ιδέα ενός μνημείου προς τιμήν της γαλλο-αμερικανικής φιλίας. Δέκα χρόνια αργότερα, ανατέθηκε στον γλύπτη Frederic Auguste Bartholdi να σχεδιάσει ένα γλυπτό το οποίο θα έπρεπε να ολοκληρώσει το 1876 με τον εορτασμό των εκατό χρόνων της Διακήρυξης της Αμερικανικής Ανεξαρτησίας. Το άγαλμα ονομάστηκε «Liberty Enlightening the World» και ήταν μια κοινή προσπάθεια μεταξύ Αμερικής και Γαλλίας. Το ‘’Torch’’ στην επωνυμία του καταστήματος προέρχεται από τη δάδα που στέκει υψωμένη σε αυτό το μνημείο.

Καθημερινά, πολλοί πρόσφυγες περνούν από το ‘’Emma’s Torch’’, για να φάνε δωρεάν, άλλοι να δοκιμάσουν γεύσεις από άλλες χώρες και πάρα πολλοί για να βρουν δουλειά, αφού το ‘’Emma’s Torch’’ προσφέρει όλα τα παραπάνω, με πολλή αγάπη. Σε καμία περίπτωση εκεί δεν θα ακουστεί παρόμοια… ζουγανέλεια ατάκα, κανείς δεν θέλει να ρίξει στο κεφάλι κανενός πρόσφυγα ένα πιάτο με χούμους, για παράδειγμα.

Τελικά, αυτή είναι και η πραγματική γεύση ελευθερίας: το να μπορείς να προσφέρεις σε ξεριζωμένες ψυχές, κατανοώντας βαθιά ότι στη θέση τους θα μπορούσες να βρίσκεσαι εσύ…