Η νοσταλγία του χειρόγραφου και η επιστροφή στον γραφικό χαρακτήρα

Πόση νοσταλγία χωράει σε ένα γράμμα; Αν τύχει και διαβάσουμε ένα παλιό γράμμα σίγουρα δεν θα αισθανθούμε το ίδιο με το να διαβάσουμε ένα παλαιότερο mail που έχει μείνει στα εισερχόμενά μας. Ο γραφικός χαρακτήρας μας είναι τόσο προσωπικός όσο και το δακτυλικό μας αποτύπωμα. Στην εποχή όμως που κυριαρχούν οι οθόνες αφής, τα πληκτρολόγια, οι ευχετήριες «κάρτες» μέσω Facebook και άλλοι τόσοι αυτοματισμοί, κοντεύουμε να ξεχάσουμε πώς είναι να γράφεις μια ευχή, την σκέψη σου ή ένα απλό σημείωμα με στυλό ή με μολύβι.

Σε ένα ενδιαφέρον κείμενο στο Medium, ο Τζον Μάρκους - συντάκτης εκπαίδευσης για τη New York Times, την Washington Post και άλλα μέσα ενημέρωσης- παρατηρεί μία ελπιδοφόρα νέα τάση, που μοιάζει να γεννιέται δειλά δειλά μέσα από τη θύελλα της τεχνολογίας. Πρόκειται για την επιστροφή του γραφικού χαρακτήρα.

Ο ίδιος εντόπισε επί αμερικανικού εδάφους δύο πρωτοβουλίες που έχουν στόχο να ξαναθυμίσουν στους συμμετέχοντες πως, στην πραγματικότητα, κάθε άνθρωπος έχει έναν μοναδικό τρόπο με τον οποίο σχηματίζει τα γράμματα και τους αριθμούς.

Υπάρχει για παράδειγμα ένα πρωτότυπο εργαστήριο που οργανώνεται από την εταιρεία Sip & Script και συγκεντρώνει άτομα μεταξύ 20 και 50 ετών τα οποία, έχοντας βαρεθεί τις απρόσωπες ευχετήριες κάρτες και τον τυποποιημένο τρόπο επικοινωνίας, φιλοδοξούν να επιστρέψουν στο χαρτί και στο μολύβι. 

Υπάρχει και κάτι ακόμη: το Letter Writers Alliance, μία ομάδα από λάτρεις του παραδοσιακού -που κοντεύει να θεωρείται παλαιολιθικός- τρόπου γραφής, που όλο και μεγαλώνει. Μάλιστα, διασημότητες όπως ο παίκτης του αμερικανικού φούτμπολ Τομ Μπρέιντι και ο παρουσιαστής Τζίμι Φάλον επιστρατεύονται για αυτόν τον ιερό σκοπό, δηλώνοντας ότι απολαμβάνουν να κρατούν στην καθημερινή τους ζωή σημειώσεις γραμμένες στο χέρι και όχι στην «ατζέντα» του smartphone τους. 

Τι είναι όμως αυτό που κάνει τον γραφικό χαρακτήρα τόσο σημαντικό; «Εχει να κάνει με την υπέροχη αίσθηση που σου δίνει όταν συνειδητοποιείς ότι αντί για ένα τυποποιημένο «χρόνια πολλά», κάποιος αφιέρωσε χρόνο, κάθισε και σου έγραψε κάτι με το ίδιο του το χέρι. Είναι όμως και η ευχαρίστηση που παίρνεις όταν γράφεις κάτι για τον εαυτό σου. Τότε είναι λες και η έμπνευση έρχεται πιο άμεσα, χωρίς να μεσολαβεί κανένα πληκτρολόγιο και κανένας άλλος μεσάζων που θα μπορούσε να σου αποσπάσει την προσοχή» γράφει ο Τζον Μάρκους. Δεν είναι το ίδιο να ανοίγεις ένα e-mail με το να ανοίγεις ένα γράμμα.

Οσο απομακρυσμένοι και αν νιώθουμε από τη γραφή, υπάρχει ένας «γραφιάς» μέσα στον καθένα. Ακόμη και όσοι γεννήθηκαν με ένα τάμπλετ στο χέρι, ίσως να κρύβουν μέσα τους έναν πολύ ενδιαφέροντα γραφικό χαρακτήρα.