Οδοιπορικό στο Αφγανιστάν, μια φορά κι έναν καιρό

Με τα μάτια στραμμένα στο Αφγανιστάν και στην κατάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπαν, ένα οδοιπορικό στη χώρα των ιππέων από τον πιο πολυταξιδεμένο πολίτη της γης Μπάμπη Μπίζα. Τότε που τα πρόσωπα ήταν ακόμη γελαστά και οι απόγονοι του Ισκεντέρ παρά τους συνεχείς πολέμους έβλεπαν με άδολα μάτια και φιλόξενο πνεύμα τους ξένους.

Άρχισα να κρυώνω. Η υγρασία της Ιρανικής ερήμου είχε πιρουνιάσει τον υπνόσακο.

Χουχούλιασα δυνατά τα χέρια μου. Σηκώθηκα τεντώνοντας δύο-τρεις φορές τα χέρια μου να ξεμουδιάσω. Δίπλα μου κυλούσε ήσυχα το ρυάκι που με συντρόφευε στην απέραντη ερημιά. Ένιψα το πρόσωπό μου με τις χούφτες να ξεζαλιστώ. Ανανεωμένος από τον ύπνο στην ύπαιθρο, ταξινόμησα με ησυχία τις σκέψεις μου για τις επόμενες ενέργειές μου.

Ήμουν έτοιμος πια να συνεχίσω το δρόμο μου. Στη νωπή από τη δροσιά άσφαλτο δεν κινούνταν κανείς.
Το τελωνείο του Αφγανιστάν βρίσκεται 5 χιλιόμετρα πιο κάτω, στο χωριό Ισλάμ Καλά. Το καινούργιο κτίριο χτίζεται κοντά στο ιρανικό τελωνείο, με ρυθμό απελπισίας. Περπατάω κάμποσο κάτω από τον ήλιο που άρχισε να φλογίζεται και να φλογίζει την έρημο. Κουράζομαι γρήγορα.

Δεν φαίνεται να υπάρχει μέσον που να πηγαίνει στο Ισλάμ Καλά. Κάμποσοι Αφγανοί με τα mini bus περιμένουν να μαζευτούν οι ξένοι για να κάνουν δρομολόγιο. Φαρδιά ρούχα, γενειάδες και ογκώδη τουρμπάνια, τυλιγμένα γραφικά γύρω από το κεφάλι. Μάτια μεγάλα, άδολα, με παιδικό ύφος σε κοιτάζουν εξεταστικά.

Διαβάστε τη συνέχεια στο Carnetdevoyage.gr