Αφγανιστάν - Συγκλονιστικές μαρτυρίες: Έπρεπε να σιγουρευτούμε ότι δεν πατάμε πτώματα

Η Φαριμπά Νάουα είναι Αφγανοαμερικανίδα δημοσιογράφος και συγγραφέας, η οποία εργάζεται στην Κωνσταντινούπολη και είναι οικοδέσποινα του δημοφιλούς podcast «On Spec». Η δημοσιογράφος έγραψε μία συγκλονιστική ιστορία στο Politico για δύο οικογένειες που προσπαθούν να φύγουν από την πρωτεύουσα του Αφγανιστάν Καμπούλ, και από το καθεστώς των Ταλιμπάν. Αλλά για να διαφύγουν από την πρωτεύουσα του Αφγανιστάν πρέπει να φύγουν από το αεροδρόμιο Χαμίντ Καρζάι, κάτι που η δημοσιογράφος χαρακτηρίζει ως «χορό με το θάνατο». Μάλιστα οι οικογένειες βρέθηκαν μόλις 100 μέτρα από τη φονική έκρηξη στην πύλη του αεροδρομίου.

Το συγκλονιστικό κείμενο της Φαριμπά Νάουα

«Είναι 1:30 το πρωί στην Κωνσταντινούπολη καθώς γράφω αυτό το κείμενο. Είναι 3 π.μ στην Καμπούλ. Οι δύο οικογένειες που προσπαθώ να βοηθήσω να εκκενώσουν μόλις επιβιβάστηκαν σε ένα ναυλωμένο λεωφορείο για το αεροδρόμιο της Καμπούλ. Κάθομαι και περιμένω. 

Από το αεροδρόμιο θα επιβιβαστούν σε πτήση εκτός Αφγανιστάν για να αποφύγουν τα αντίποινα των Ταλιμπάν. Δεν ξέρω πού πηγαίνει η πτήση, ούτε και αυτοί. Ξέρουμε ότι είναι μια πτήση προς την ασφάλεια. Αλλά κάθε φορά, η διέλευση από το αεροδρόμιο είναι ένας χορός με το θάνατο.

Άκουσαν μια βόμβα και ξεκίνησαν να τρέχουν

Το βράδυ της Πέμπτης, οι δύο οικογένειες, με τα πέντε παιδιά τους, είχαν φτάσει στην πύλη του αεροδρομίου, ελπίζοντας σε έναν Αμερικανό στρατιώτη να τους αρπάξει από το πλήθος. Από τότε που οι Ταλιμπάν ανέλαβαν τον έλεγχο, χιλιάδες άνθρωποι που βρίσκονται σε κίνδυνο συγκεντρώνονται εκεί με την ελπίδα της εκκένωσης. Οι οικογένειες είχαν όλα τα απαραίτητα έγγραφα αλλά κανένας στρατιώτης δεν ήρθε. 

Τότε άκουσαν μια βόμβα να σκάει 100 μέτρα μακριά τους. Δεν τραυματίστηκαν, αλλά ταρακουνήθηκαν. Μου είπαν ότι άρχισαν να τρέχουν, αλλά υπήρχαν πτώματα στην έξοδο και αίμα παντού. Είχαν ξαναζήσει αυτούς τους πολέμους, αλλά δεν είχαν δει ποτέ τέτοια σφαγή. Τα παιδιά τους δεν θα ξεχάσουν ποτέ. 

«Έπρεπε να σιγουρευτούμε ότι δεν πατάμε σε πτώματα»

«Έπρεπε να σιγουρευτούμε ότι δεν πατούσαμε πάνω στα πτώματα καθώς τρέχαμε προς τα έξω, φοβούμενες ότι θα εκραγεί η επόμενη βόμβα», είπε μια από τις γυναίκες, προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυά της. «Μακάρι να μπορούσα να ξεχάσω αυτό που είδα». Τότε εξερράγη άλλη μια βόμβα, αλλά με κάποιο τρόπο, και οι δύο οικογένειες κατάφεραν να βγουν έξω. 

Περίπου 170 Αφγανοί και 13 Αμερικανοί στρατιωτικοί έχασαν τη ζωή τους στις βομβιστικές επιθέσεις της Πέμπτης. Το Ισλαμικό Κράτος της Χορασάν (ISIS-K), αντίπαλος των Ταλιμπάν, ανέλαβε την ευθύνη. 

Όμως οι χώρες της Δύσης και το ΝΑΤΟ δεν έχουν ακόμη αναλάβει την ευθύνη για τους ανθρώπους που θα έπρεπε να είχαν εκκενώσει πριν σημειωθεί το μακελειό. 

Η ζωή της Φαριμπά Νάουα

Εν συνεχεία, η δημοσιογράφος αναφέρεται στη δική της ζωή, η οποία είναι ένα συνεχόμενο κυνήγι μέσα στον πόλεμο. «Δεν είμαι εδώ για να συμμετάσχω στο παιχνίδι της επίρριψης ευθυνών και της κομματικής διαμάχης. Θέλω απλώς να βοηθήσω τους Αφγανούς που με βοήθησαν να κάνω τη δουλειά μου. Είναι καθήκον μου ως δημοσιογράφος -και ως Αφγανή- που έχει επωφεληθεί από την αμερικανική υπηκοότητα. 

Έζησα ως παιδί τη σοβιετική εισβολή στο Αφγανιστάν, έγινα μάρτυρας του βομβαρδισμού του σχολείου μου και διέσχισα με τα πόδια την έρημο για να σωθώ το 1982. Η οικογένειά μου έμεινε στο Πακιστάν για 10 μήνες προτού λάβει άσυλο στις ΗΠΑ. Είναι μια εφιαλτική επανάληψη γεγονότων που ήλπιζα να αφήσω στο παρελθόν. 

Έτσι, όταν το Αφγανιστάν έπεσε στα χέρια των Ταλιμπάν αυτόν τον μήνα και άρχισαν οι εκκενώσεις, απευθύνθηκα αμέσως στους ανθρώπους που με είχαν βοηθήσει όταν ήμουν εκεί. 

Ένας απο τους άνδρες που ήταν ειδικός την πληροφορική, είχε φτιάξει τον υπολογιστή μου και αργότερα εργάστηκε για το ΝΑΤΟ στο αεροδρόμιο της Χεράτ. Αφού έφυγα είχε δεχτεί πολλές απειλές θανάτου από τους Ταλιμπάν ενώ κάποια στιγμή αργότερα το αυτοκίνητό του δέχτηκε πυρά ενώ οδηγούσε. Ως εκ θαύματος επέζησε από την επίθεση.

Η μικρότερη αδελφή του με είχε επίσης βοηθήσει να ελέγξω τις ιστορίες και με είχε συστήσει σε γυναίκες πηγές. Όταν τη ρώτησα πώς τα πήγαινε αφότου οι Ταλιμπάν πήραν τον έλεγχο της Χεράτ, με δυσκολία μου απάντησε. «Παντρεύτηκα στα 13 μου την τελευταία φορά που οι Ταλιμπάν ήταν εδώ. Δεν θέλω να συμβεί αυτό στις κόρες μου», είπε. «Τι είδους μέλλον θα έχουν υπό τους Ταλιμπάν;», αναρωτήθηκε.

Υποσχέθηκε να τις βοηθήσει να φύγουν

Τους υποσχέθηκα ότι θα φύγουν αυτές και οι οικογένειές τους με τη βοήθεια των αμερικανικών ειδησεογραφικών πρακτορείων για τα οποία έχω εργαστεί όλα αυτά τα χρόνια. Κάναμε αίτηση για βίζα Ρ2, η οποία είναι ειδική για όσους βοήθησαν τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης. 

Στη συνέχεια, έπρεπε να φτάσουν στην Καμπούλ με ένα δημόσιο λεωφορείο, σε μία διαδρομή που διαρκούσε μία ημέρα, χωρίς να ξέρουμε αν θα ήταν ασφαλείς. Ετοίμασαν από μία βαλίτσα ο καθένας και αποχαιρέτησαν τις οικογένειες. Έφτασαν με ασφάλεια στην Καμπούλ και έμειναν με συγγενείς τους μέχρι που άρχισα να λαμβάνω τις εντολές για τις προσπάθειες εκκένωσης.  Έκτοτε, κάθε μέρα ήταν ένας βασανιστικός εφιάλτης καθώς προσπαθούσα να τους πάω στο αεροδρόμιο και να τις βάλω σε μια πτήση. Και δεν τα κατάφερνα. 

Όλες οι ειδήσεις

Υποχρεωτικός εμβολιασμός: «Όχι» από το ΣτΕ σε «πάγωμα»

Κορονοϊός: Ανησυχία για τις αντοχές των νοσοκομείων - «Έκπληξη το μέγεθος της πίεσης που δεχόμαστε»

Έρευνα ΚΑΠΑ Research: Εμβολιασμένοι Vs Ανεμβολίαστοι

Ανασχηματισμός: Αντίστροφη μέτρηση για ανακοινώσεις - Οι «γαλάζιοι», οι… μεταγραφές και τα αουτσάιντερ

Μελέτη: Ο καφές μειώνει τον κίνδυνο θανάτου από εγκεφαλικό και καρδιακές παθήσεις