Πόλεμος: Αμερικανοί και σύμμαχοί τους εισβάλουν στο Ιράκ. H αιτία αποδείχτηκε εντελώς ανυπόστατη – Οι μόνοι που τιμωρήθηκαν ήταν οι Ιρακινοί

Οι Αμερικανοί με την αρωγή των συμμάχων τους, εισβάλουν στο Ιράκ. Το ημερολόγιο έγραφε 20 Μαρτίου του 2003, όταν ο Τζορτζ Μπους ο μικρός, πήρε τηλέφωνο τον Τόνι Μπλερ στο Λονδίνο και αποφάσισαν να «πατήσουν το κουμπί»… Η εξάλειψη της τρομοκρατίας ήταν ο κατ’ επίφαση αντικειμενικός σκοπός! Ο αληθινός, αλλά τυλιγμένος από την ομίχλη της υποκρισίας: Η Ενέργεια!

Για κάθε πόλεμο και για οποιαδήποτε εισβολή ισχυρής χώρας (συνήθως) σε άλλη αδύναμη, η πολιτική ορθότητα επιβάλλει - για τα μάτια του κόσμου - μια δικαιολογία. Τα κίνητρα και οι αληθινές αιτίες αποκαλύπτονται συνήθως έπειτα από χρόνια, όταν η Ιστορία ωριμάσει ή άμεσα πλέον από τα… Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, που δεν παρέχουν την ανάλογη αξιοπιστία, όμως...

Η δικαιολογία για τον πόλεμο που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ και οι δορυφόροι της εναντίον του Ιράκ θεμελιώθηκε από την υποτιθέμενη σχέση μεταξύ του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν και των τρομοκρατών που χτύπησαν τις ΗΠΑ την 11η Σεπτεμβρίου. Κάτι τέτοιο, να επισημάνουμε, δεν αποδείχτηκε ποτέ!

Σαντάμ Χουσεΐν: Έμας φίλος απ' τα παλιά...

Η «11η Σεπτεμβρίου» φώναξε στον κόσμο ολόκληρο πως «Ο Βασιλιάς είναι γυμνός»... Για να προστατευθούν οι ΗΠΑ όπως κάνει ένα θηρίο που βρίσκεται σε άμυνα, έπρεπε να... βρυχηθούν, να χτυπήσουν δηλαδή τους τρομοκράτες. Οι μέχρι τότε απόρρητες πληροφορίες «έδειχαν» ως κύριο υπεύθυνο των επιθέσεων τον Οσάμα Μπιν Λάντεν του οποίου ζωτικός χώρος ήταν το Αφγανιστάν ή το Πακιστάν. Το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν όμως ήταν η κυριότερη δυνητική πηγή μελλοντικής «κρατικής χορηγίας» της ισλαμικής τρομοκρατίας.
Το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν στο Ιράκ απασχολούσε τις αμερικανικές κυβερνήσεις πολύ πριν τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Ήδη από το 1998 το Κογκρέσο ενέκρινε και ο Πρόεδρος Μπιλ Κλίντον υπέγραψε τον Νόμο για την Απελευθέρωση του Ιράκ, δηλώνοντας ότι «πρέπει να είναι η πολιτική των Ηνωμένων Πολιτειών να στηρίξουν τις προσπάθειες για την εξάλειψη του καθεστώτος του Σαντάμ Χουσεΐν από την εξουσία».

Εδώ να σημειώσουμε τα εξής γνωστά και ενδιαφέροντα: Οι σχέσεις του Σαντάμ Χουσεΐν με τις ΗΠΑ υπήρξαν αρμονικές, μάλιστα στη 10ετία του '80 το Ιράκ διαγράφηκε από τη λίστα των χωρών που κατά τις ΗΠΑ «στήριζαν την τρομοκρατία». Το Δεκέμβριο του 1983 μάλιστα, επισκέφτηκε το Ιράκ ο Ντόναλντ Ράμσφελντ - τότε ειδικός απεσταλμένος της κυβέρνησης Ρέιγκαν - για να μεταφέρει την υποστήριξη και εμπιστοσύνη των ΗΠΑ προς τον «φίλο πρόεδρο του Ιράκ», διαβεβαιώνοντας πως οι δυο χώρες είχαν πολλά κοινά συμφέροντα και η αμερικανική ηγεσία ήταν ιδιαίτερα ευχαριστημένη από την πολιτική του Σαντάμ!

Η ευχαρίστηση των ΗΠΑ ήταν τόσο μεγάλη, που αγνόησαν την επίθεση ιρακινών αεροσκαφών τον Μάρτιο του 1988 στη Χαλάμπτζα του κουρδικού Ιράκ, όταν 5.000 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σχεδόν ακαριαία από χρήση χημικών και βιολογικών ουσιών. Τα διαβόητα «όπλα μαζικής καταστροφής», που θα επικαλούνταν αργότερα οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους για τον πόλεμο στο Ιράκ, χρησιμοποιήθηκαν πράγματι από το Σαντάμ, αλλά τότε, το 1988 και όχι μόνο υπήρξε αδιαφορία, αλλά όπως αποδείχτηκε οι Αμερικάνοι είχαν προμηθεύσει εν γνώσει του κράτους τον θανατηφόρο εξοπλισμό με βακτήρια και αέρια!

Από το 2002 το προετοίμαζαν

Οι συζητήσεις για την προετοιμασία για την εισβολή στο Ιράκ είχαν αρχίσει ήδη από τα μέσα του 2002. Τον Νοέμβριο του 2002 ο πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζορτζ Μπους ο μικρός, δήλωσε ότι αν ο ιρακινός πρόεδρος αποφασίσει να μην αφοπλίσει τη χώρα του από όπλα μαζικής καταστροφής, οι ΗΠΑ θα ηγηθούν μιας συμμαχίας αφοπλισμού του Ιράκ.
Ως κεντρικός άξονας της αμερικανικής ρητορικής τέθηκε η ύπαρξη και η ενδεχόμενη χρήση από το καθεστώς του Ιράκ όπλων μαζικής καταστροφής καθώς και υπόνοιες για χρηματοδότηση ισλαμικών τρομοκρατικών οργανώσεων με στενές σχέσεις με την Αλ Κάιντα. Ο κύβος είχε ριφθεί, παρά το γεγονός ότι μέλη του ΝΑΤΟ όπως ο Καναδάς, η Γαλλία και η Γερμανία καθώς και η Ρωσία, απαιτούσαν τη συνέχιση των διπλωματικών συνομιλιών και την περαιτέρω εντατικοποίηση των ελέγχων. Κάτι μας θυμίζει αυτό… από την αναποδη.

Έως τις 20 Μαρτίου του 2003 είχαν συγκεντρωθεί στο Κουβέιτ περίπου 300.000 πάνοπλοι στρατιώτες: 248.000 Αμερικανοί και 45.000 Βρετανοί. Πλάι τους βρίσκονταν με τα όπλα παρά πόδα, στρατιώτες από την Αυστραλία, την Ισπανία, τη Δανία και την Πολωνία, όπως επίσης και περί τους 70.000 Κούρδους αντάρτες στο βόρειο Ιράκ. Και απέναντι σε όλους αυτούς, ο Σαντάμ είχε να αντιτάξει 538.000 στρατιώτες συν 44.000 επίλεκτες δυνάμεις. Η στρατιωτική μηχανή του Ιράκ ήταν, κατά γενική ομολογία, φτωχή σε εξοπλισμό.

Δεν ήταν έγκλημα πολέμου, αλλά σταυροφορία...

Σοκ και δέος: Ο πόλεμος στο Ιράκ χωρίζεται σε δύο φάσεις: Η πρώτη φάση αρχίζει με την εισβολή των Αμερικανικών δυνάμεων στις 20 Μαρτίου του 2003, και ολοκληρώνεται στα τέλη Απριλίου του 2003 με τα γεγονότα της πτώσης της Βαγδάτης στις 9 Απριλίου 2003 και την πτώση της κυβέρνησης. Η δεύτερη και μακρύτερη φάση του πολέμου άρχισε αμέσως μετά, με την εξέγερση Ιρακινών κατά των δυνάμεων κατοχής και της νέας ιρακινής κυβέρνησης το 2004. Η ένταση οδήγησε στον εμφύλιο πόλεμο μεταξύ Σιιτών και Σουνιτών από το Φεβρουάριο του 2006 έως τον Μάιο του 2008. Με λίγα λόγια: Μια χώρα 42 εκατομμυρίων ανθρώπων εκχερσώθηκε από τις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες τότε δεν διέπρατταν έγκλήματα πολέμου, αλλά σταυροφορία!
Η πρώτη ημέρα του πολέμου σημαδεύτηκε από αεροπορικές επιδρομές και βομβαρδισμούς σε συγκεκριμένους στόχους. Στη διάρκεια της δεύτερης ημέρας συνεχίστηκαν οι σφοδροί βομβαρδισμοί στη Βαγδάτη, ενώ σημειώθηκαν και οι πρώτες χερσαίες επιχειρήσεις στο νότιο Ιράκ. Ο πόλεμος κράτησε με περισσή σφοδρότητα ένα μήνα και πλέον.
Η προτελευταία σελίδα της επιχείρησης γράφτηκε στις 14 και 15 Απριλίου, όταν οι συμμαχικές δυνάμεις κατέλαβαν το Τικρίτ, τη γενέτειρα του Σαντάμ Χουσεΐν. Δύο εβδομάδες αργότερα, την 1η Μαΐου, ο Τζορτζ Μπους δήλωσε πάνω στο κατάστρωμα του αεροπλανοφόρου USS «Abraham Lincoln» το περίφημο «Αποστολή εξετελέσθη»! Το Ιράκ κατελήφθη, ενώ ο Σαντάμ Χουσεΐν και οι γιοί του εκρύπτοντο από χωρίου εις χωρίον… (Οι γιοί του Σαντάμ σκοτώθηκαν στις 22 Ιουλίου, ενώ ο ίδιος συνελήφθη στις 13 Δεκεμβρίου του 2003, δικάστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο δια απαγχονισμού, ποινή που εκτελέστηκε το 2006).

Ποια ήταν τελικά τα πραγματικά αίτια της επέμβασης στο Ιράκ; Το σίγουρο είναι ότι Αμερικανοί και Βρετανοί δεν εισέβαλαν στο Ιράκ από αίσθημα καθήκοντος προς το διεθνές δίκαιο. Οι αιτίες είναι ποικίλες και πολυσύνθετες.
Η επίσημη και ευρέως αποδεκτή ιστορία παραμένει ότι η Ουάσιγκτον παρακινήθηκε από το πρόγραμμα όπλων μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν, ο οποίος φερόταν χωρίς αποδείξεις να έχει σχέσεις με την Αλ Κάιντα και ρόλο στην 11η Σεπτεμβρίου 2001. Ειδικά οι πυρηνικές του δυνατότητες θεωρήθηκαν αρκετά ανησυχητικές για να υποκινήσουν τον πόλεμο.

«Τι άλλη απόδειξη θέλετε;» είχε πει η Αμερικανίδα υπουργός Εξωτερικών Κοντολίζα Ράις. «Ένα σύννεφο μανιταριού πάνω από μία Αμερικανική πόλη;».

Έπαθε σοκ ο πρόεδρος...

Στη βιογραφία του με τίτλο «Decision Points», ο Τζορτζ Μπους ο μικρός υπερασπίζεται την απόφασή του για εισβολή στο Ιράκ, λέγοντας ότι οι ιρακινοί πολίτες είναι σε καλύτερη κατάσταση χωρίς τον Σαντάμ Χουσεΐν, τον οποίο αποκαλεί «δολοφόνο δικτάτορα». Παραδέχεται, ωστόσο, ότι υπέστη σοκ όταν ανακάλυψε ότι δεν βρέθηκαν όπλα μαζικής καταστροφής στο Ιράκ. «Κανένας δεν υπέστη μεγαλύτερο σοκ και δεν θύμωσε περισσότερο από μένα όταν δεν βρήκαμε τα όπλα. Με αρρώσταινε αυτή η σκέψη. Ακόμα με αρρωσταίνει». Η κυβέρνηση Μπους ξόδεψε αίμα και χρήμα για έναν πόλεμο «κύρους», που τελικά κόστισε τρισεκατομμύρια δολάρια, σκότωσε εκατοντάδες χιλιάδες Ιρακινούς, αποσταθεροποίησε την περιοχή και βοήθησε στη δημιουργία του Ισλαμικού Κράτους του Ιράκ και του Λίβανου.

Η ανάποδη ματιά του συγγραφέα

Και η άλλη ματιά η, ας την πούμε λογοτεχνική, του Ουρουγουανού συγγραφέα Εντουάρντο Γκαλεάνο για την εισβολή των ΗΠΑ στο Ιράκ. Με τίτλο στο απόσπασμά του «Ο Κόσμος Ανάποδα», στο βιβλίο του «Οι Μέρες Αφηγούνται», γράφει ο φιλέλληνας συγγραφέας: «Στις 20 Μαρτίου του 2003 τα αεροπλάνα του Ιράκ βομβάρδισαν τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μετά τους βομβαρδισμούς ο στρατός του Ιράκ εισέβαλε στο αμερικανικό έδαφος. Υπήρξαν πολλές παράπλευρες απώλειες. Πολλοί αμερικανοί πολίτες, οι περισσότεροι γυναίκες και παιδιά, έχασαν τη ζωή τους η ακρωτηριάστηκαν. Αγνοείται ο ακριβής αριθμός τους, καθώς η παράδοση θέλει να καταμετρούνται τα θύματά του εισβολέα αλλά να απαγορεύεται η καταμέτρηση των θυμάτων του πληθυσμού που δέχεται την εισβολή. Ο πόλεμος ήταν αναπόφευκτος. Η ασφάλεια του Ιράκ και ολόκληρης της ανθρωπότητας απειλούνταν από τα όπλα μαζικής καταστροφής, που βρίσκονταν κρυμμένα στα οπλοστάσια των Ηνωμένων Πολιτειών. Αντιθέτως δεν έχουν βάση η επιβουλές φήμες που ήθελαν το Ιράκ να αποβλέπει στην ιδιοποίηση του πετρελαίου της Αλάσκας…
Τα είπε όλα η ανοιχτόμυαλή σκέψη του σπουδάιου συγγραφέα. Και οι πόλεμοι... συγγνώμη οι σταυροφορίες συνεχίζονται, στο διηνεκές της Ιστορίας