Πόλεμος στην Ουκρανία: Η «μοναχική» κηδεία ενός 21χρονου στρατιώτη

Θλίψη προκαλεί η «μοναχική» κηδεία ενός νεαρού Ουκρανού στρατιώτη που σκοτώθηκε κατά την τρίτη μέρα της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία, κοντά στη Χερσώνα, με την οικογένειά του να μην προλαβαίνει να πει το τελευταίο «αντίο» και να μαθαίνει για την απώλεια του γιου της μέρες μετά.

Ο Dmytro Kotenko έφυγε από τη ζωή στις 26 Φεβρουαρίου, τρίτη μέρα από την εισβολή ρωσικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, κοντά στην πόλη της Χερσώνας. Ήταν η πρώτη επιχείρηση που συμμετείχε και ήταν μόλις 21 ετών. Οι γονείς του, που ζουν εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά μαζί με τους δύο μικρότερους γιους τους, έμαθαν για τον θάνατο του παιδιού τους δύο μέρες μετά, δίχως να προλάβουν να τον αποχαιρετίσουν ή να αφήσουν ένα λουλούδι στον τάφο του.

Τα θλιβερά νέα ανέλαβε να μεταφέρει στην οικογένεια Kotenko ο στρατιώτης και παιδικός φίλος του θύματος, Vadym Yarovenko. Οι δυο τους είχαν γνωριστεί όταν ήταν μόλις 15 ετών κατά την πρώτη τους ημέρα σε στρατιωτικό σχολείο, σύμφωνα με δημοσίευμα του BBC.

«Αν όχι εγώ, ποιος;»

Ο πατέρας του Kotenko ήταν οδηγός φορτηγού. Η μητέρα του εργαζόταν σε μια τοπική φάρμα. «Το να ενταχθείς στον στρατό σήμαινε να κάνεις την εμφάνισή σου στον κόσμο», λέει ο Yarovenko, προσθέτοντας πως «πιστεύω ότι αυτό ήταν μέρος του λόγου που ο Dmytro ήθελε να καταταγεί στον στρατό». Οι Kotenko ήταν μια φτωχή οικογένεια, με ένα μικρό σπίτι σε ένα χωριό στα ρωσικά σύνορα στην ανατολική Ουκρανία.

Η προσάρτηση της Κριμαίας από τη Ρωσία το 2014 και ο σκληρός πόλεμος που ακολούθησε στο Ντονμπάς στην ανατολική Ουκρανία, ήταν ένας άλλος λόγος που καταταγήκαμε, είπε ο Yarovenko. «Ξέραμε ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να συμβεί», είπε, «και θα έπρεπε να πάμε να υπερασπιστούμε τη γη μας». Όταν οι κάτοικοι του χωριού ρωτούσαν γιατί ήθελαν να πάνε στον στρατό εν μέσω πολέμου, ο Kotenko έλεγε: «Αν όχι εγώ, τότε ποιος;».

Αναφερόμενος στη σχέση που είχε ο άτυχος νεαρός με την οικογένειά του, ο παιδικός του φίλος - με δάκρυα στα μάτια - περιγράφει ότι «οι γονείς του Dmytro τον αγαπούσαν και τους αγαπούσε και εκείνος».

Ο Yarovenko ήθελε να ενταχθεί σε μονάδα πυροβολικού, αλλά το όνειρο του Kotenko ήταν να γίνει αλεξιπτωτιστής. Μετά από δύο χρόνια στην ακαδημία οι δρόμοι τους χωρίστηκαν: ο Yarovenko μετέβη στη δυτική πόλη Λβιβ για να εκπαιδευτεί για το πυροβολικό και ο Kotenko στη νότια πόλη της Οδησσού για να εκπαιδευτεί ως αλεξιπτωτιστής.

Για λίγο πέρυσι, από τον Ιούλιο έως τον Οκτώβριο, συναντήθηκαν ξανά όταν ο Kotenko βρισκόταν στη Λβιβ. Αφού πέρασαν μαζί κάποιες μέρες, χωρίστηκαν ξανά και ο Κοτένκο πήγε νότια. Συνέχισαν να στέλνουν μηνύματα κάθε μέρα. Στις 26 Φεβρουαρίου, ο Kotenko σταμάτησε να απαντάει και ο Yarovenko φοβόταν τα χειρότερα. Τελικά κατάφερε να επικοινωνήσει τηλεφωνικά με τον διοικητή της μονάδας του Kotenko, ο οποίος τον ενημέρωσε ότι ο φίλος του σκοτώθηκε από βλήμα όλμου.

«Δεν έχω όλες τις λεπτομέρειες ακόμα», είπε ο Yarovenko. «Υπήρξαν βομβαρδισμοί, έγινε έκρηξη, πέθανε ο Dmytro».

Οι γονείς του δεν πρόλαβαν να πουν το τελευταίο «αντίο»

Όταν ο Yarovenko προσπάθησε να επικοινωνήσει για πρώτη φορά με τους γονείς του θύματος, τα κατάφερε καθώς οι γραμμές βρίσκονταν ακόμα σε λειτουργία. Ωστόσο, όταν επιχείρησε να τους καλέσει για να τους ενημερώσει για την κηδεία του παιδιού τους, δεν τα κατάφερε. Έτσι, ο 21χρονος θάφτηκε χωρίς την οικογένειά του. Τη μέρα της κηδείας του, υπήρχαν τρία φέρετρα στην εκκλησία. Ένας από τους άνδρες ήταν από ένα χωριό κοντά στη Λβιβ και η εκκλησία ήταν γεμάτη από την οικογένεια και τους φίλους του, ενώ η σορός του μεταφέρθηκε στον τόπο κατοικίας του. Τα άλλα δύο φέρετρα μεταφέρθηκαν σε κοντινό νεκροταφείο, με μια μικρή ομάδα στρατιωτών να τα συνοδεύει.

Ο Kotenko θάφτηκε δίπλα στον Kyrylo Moroz Volodymyrovych, 25 ετών και αλεξιπτωτιστής της μονάδας του, ο οποίος επίσης δεν μεταφέρθηκε στο σπίτι του. Τους έθαψαν σε μια μακρινή γωνιά του νεκροταφείου, ανάμεσα σε νεκρούς από τον Α’ και Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και τον πόλεμο στο Ντονμπάς.

Η εικόνα των δύο τάφων ήταν θλιβερή, καθώς εκτός από λίγα τριαντάφυλλα που είχε τοποθετήσει η εκκλησία, ήταν άδειοι, χωρίς τα λουλούδια και τα οποία αντικείμενα θα άφηναν οι οικογένειές τους για να τους αποχαιρετίσουν.

Σήμερα, ο Yarovenko εξακολουθεί να προσπαθεί να επικοινωνήσει με τους γονείς του 21χρονου, αλλά η γραμμή είναι νεκρή. Πιθανότατα είναι εγκλωβισμένοι. Η εισβολή τους έκλεψε πρώτα τον γιο τους και μετά ένα από τα λίγα πράγματα που θα μπορούσαν να «απαλύνουν» τον πόνο τους - το δικαίωμα να είναι δίπλα του και να πουν το δικό τους «αντίο».