Τι συμβαίνει όταν κάποιος πεθαίνει; Υπάρχει το... γνωστό φως ή όχι; Ειδικοί αλλά και ασθενείς που υπήρξαν κλινικά νεκροί, έχουν την απάντηση

Πολλοί από εμάς έχουμε αναρωτηθεί τι συμβαίνει όταν κάποιος πεθαίνει αλλά, δυστυχώς, δεν έχουμε καταφέρει να λάβουμε απάντηση καθώς είναι κάπως... πρακτικά αδύνατο. Βέβαια, αν και όλοι έχουμε τις δικές μας πεποιθήσεις, κανείς δεν γνωρίζει πραγματικά τι συμβαίνει όταν κάποιος εισέρχεται στη «μετά θάνατον ζωή» -αν υπάρχει.

Ωστόσο, αρκετοί είναι εκείνοι που έχουν βρεθεί αναίσθητοι για κάποιο χρονικό διάστημα, κηρύχθηκαν κλινικά νεκροί, αλλά επανήλθαν. Εκεί είναι που ίσως «κρύβεται» μία απάντηση.

Οι ειδικοί στην παρηγορητική φροντίδα πιστεύουν ότι η θνησιμότητα είναι κάτι που φοβόμαστε λανθασμένα, επειδή η πράξη του θανάτου δεν είναι στην πραγματικότητα τρομακτική, σύμφωνα με τις εμπειρίες τους. Έτσι, οι ειδικοί έχουν κάποια παρήγορα λόγια για το πώς μπορεί να νιώθει κάποιος όταν πεθαίνει.

Τι συμβαίνει όταν κάποιος πεθαίνει;

Η Dr. Kathryn Mannix, συγγραφέας του βιβλίου With The End in Mind, μίλησε στο BBC Ideas για να συζητήσει για τον θάνατο και δήλωσε: «Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο θάνατος δεν είναι μάλλον τόσο άσχημος όσο περιμένετε».

Μιλώντας για έναν ήσυχο θάνατο, περιέγραψε πώς ένα άτομο μπορεί να σβήνει αργά μέχρι να πάρει την τελευταία του πνοή. Η ίδια είπε: «Ο θάνατος, όπως και ο τοκετός, είναι πραγματικά απλώς μια διαδικασία. Σταδιακά οι άνθρωποι είναι όλο πιο κουρασμένοι. Όσο περνάει ο καιρός οι άνθρωποι κοιμούνται περισσότερο και είναι λιγότερο ξύπνιοι».

Η Dr. Kathryn Mannix εκτίμησε ότι ο θάνατος είναι απλώς μια κατάσταση ασυνειδησίας -και αν έχετε βρεθεί ποτέ αναίσθητος, θα ξέρετε ότι δεν ήταν τρομακτικό. Όπως εξηγεί η ίδια, μερικές φορές οικογένειες φροντίζουν ανθρώπους που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα υγείας έρχονται αντιμέτωπες με τη στιγμή που ο άνθρωπός τους «απλά δεν θα ξυπνάει» και επανέρχεται λίγη ώρα μετά. Τότε είναι που συνειδητοποιούν πως δεν κοιμόταν, αλλά είχε χάσει προσωρινά τις αισθήσεις του.

«Όταν ξυπνούν αργότερα, μας λένε ότι κοιμήθηκαν καλά, οπότε ξέρουμε ότι αυτό το κώμα δεν είναι τρομακτικό (...). Έτσι, όσο περνάει ο καιρός, οι άνθρωποι είναι λιγότερο ξύπνιοι και κοιμούνται περισσότερο, μέχρι που τελικά είναι απλώς αναίσθητοι όλη την ώρα», προσθέτει.

Η Dr. Mannix δήλωσε ότι ο επιθανάτιος ρόγχος -ένας χαρακτηριστικός ήχος που μπορεί να κάνει ένα άτομο καθώς πλησιάζει στο τέλος της ζωής του, καθώς δεν μπορεί πλέον να καταπιεί ή να βήξει- μπορεί να είναι ανακουφιστικός.

«Ο κόσμος μιλάει για τον επιθανάτιο ρόγχο σαν να είναι κάτι τρομερό, αλλά στην πραγματικότητα μου λέει ότι ο ασθενής μου είναι τόσο βαθιά χαλαρός, τόσο βαθιά αναίσθητος που δεν αισθάνεται καν αυτό το "γαργαλητό" του σάλιου».

Έτσι, στο τέλος της ζωής κάποιου, «θα υπάρξει μια περίοδος ρηχής αναπνοής και στη συνέχεια μια εκπνοή που απλά δεν ακολουθείται από άλλη εισπνοή. Μερικές φορές είναι τόσο ήπιο που οι οικογένειες δεν παρατηρούν καν ότι έχει συμβεί».

Νοσοκόμα σε ΜΕΘ περιγράφει: «Οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν μέχρι να θέλουν να πεθάνουν»

Εν τω μεταξύ, σε ένα βίντεο στο TikTok που έγινε viral, μια νοσοκόμα της ΜΕΘ αποκάλυψε τι έμαθε για τον θάνατο έχοντας «καθίσει με πολλούς ανθρώπους στις τελευταίες στιγμές της ζωής τους» στη δουλειά της.

Όπως περιέγραψε, «Ο θάνατος δεν είναι τρομακτικός. Ορισμένοι ασθενείς βιώνουν μεγάλο φόβο μέχρι τη στιγμή που πεθαίνουν. Αλλά οι στιγμές του πραγματικού θανάτου, είναι απίστευτα γαλήνιες. Ακόμα και σε τραυματικούς θανάτους, όταν σταματάμε τις προσπάθειες ανάνηψης, υπάρχει μια απόκοσμη ηρεμία ενώ ο ασθενής πραγματικά φεύγει από τη ζωή».

Εξήγησε ότι κατά τη διάρκεια της καριέρας της, ανακάλυψε ότι οι άνθρωποι μερικές φορές έχουν και τον έλεγχο του πότε τελικά θα πεθάνουν.

«Οι άνθρωποι δεν πεθαίνουν μέχρι να θέλουν να πεθάνουν. Θα έχουμε ασθενείς που θα επιβιώσουν από ανυπέρβλητες δυσκολίες ενώ περιμένουν να εμφανιστεί ένα συγκεκριμένο μέλος της οικογένειας ή να φύγει και αμέσως θα περάσουν», λέει, για να συμπληρώσει: «Πολλοί ασθενείς χρειάζονται "άδεια" για να πεθάνουν. Ορισμένοι ασθενείς θέλουν να ξέρουν ότι ορισμένα αγαπημένα τους πρόσωπα θα είναι καλά».

«Έτσι, παρά τις σωματικές ανωμαλίες, αυτοί οι ασθενείς φαίνεται να έχουν κάποιο είδος ελέγχου στο τέλος της ζωής τους.

Άτομα που πέθαναν κλινικά και μετά επανήλθαν, περιγράφουν

Ένα διαδικτυακό φόρουμ έθεσε το ερώτημα «τι πραγματικά συμβαίνει όταν πεθαίνουμε» ειδικά σε όσους έχουν πεθάνει κλινικά και στη συνέχεια επανέλθει και έλαβε εκατοντάδες απαντήσεις.

Φυσικά, δεν μπορεί κανείς να επιβεβαιώσει ποιες από τις απαντήσεις είναι αλήθεια και ποιες ψέματα. Τα σχόλια χρηστών, πάντως, χωρίζουν τις «εμπειρίες θανάτου» σε τρεις κατηγορίες:

Υπάρχουν εκείνοι που δεν ένιωσαν τίποτα απολύτως, εκείνοι που είχαν μια εμπειρία... φωτός και κάποια αλληλεπίδραση με ένα άλλο πρόσωπο και εκείνοι που ένιωσαν ότι μπορούσαν να παρακολουθήσουν τι συνέβαινε ενώ ήταν «νεκροί» χωρίς όμως να μπορούν να κάνουν κάτι.

Η τελευταία κατηγορία, εν τω μεταξύ, φαίνεται να συμφωνεί με το έργο του Dr. Sam Parnia, ο οποίος αναζήτησε ασθενείς με καρδιακή ανακοπή και διαπίστωσε ότι σχεδόν το 40% περιέγραψε ότι είχε κάποια μορφή «συνείδησης» τη στιγμή που ήταν κλινικά νεκρό.

Ακολουθεί μια ιδέα από μερικές από τις απαντήσεις των χρηστών του Reddit, όπως τις παρουσιάζει η Independent:

• «Μου έκαναν αγγειογραφία, ήμουν ξύπνιος και παρακολουθούσα την οθόνη και μιλούσα με τον γιατρό. Οι συσκευές άρχισαν να χτυπούν και όλοι πανικοβλήθηκαν. Ο κόσμος μου έγινε ομιχλώδης και τα πάντα σκοτείνιασαν. Το επόμενο πράγμα που θυμάμαι ήταν να ανοίγω τα μάτια μου και να ακούω έναν γιατρό να λέει "τον φέραμε πίσω". Ήταν πραγματικά ένα γαλήνιο συναίσθημα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο».
• «Μια μέρα κατέρρευσα κατά τη διάρκεια μιας παρουσίασης στην τάξη. Σταμάτησε η αναπνοή και η κυκλοφορία του αίματος. Ένιωσα σαν να έπεφτα σε μια ατελείωτη τρύπα, ενώ οι συμμαθητές μου φώναζαν για βοήθεια. Ξαναζωντάνεψα και ακόμα δεν έχω καμία ανάμνηση του μικρού χρονικού διαστήματος πριν και μετά τον θάνατό μου».
• «Κατέρρευσα σε μια επαγγελματική συνάντηση τον Φεβρουάριο του 2014 και δεν είχα σφυγμό ή καρδιακό παλμό για περίπου πέντε λεπτά. Η τελευταία μου ανάμνηση ήταν περίπου μία ώρα πριν από το περιστατικό και η επόμενη ανάμνηση ήταν δύο ημέρες αργότερα, όταν βγήκα από τεχνητό κώμα».
• «Έμεινα με ανακοπή για περίπου 40 δευτερόλεπτα. Ήταν σαν να αποκοιμήθηκα χωρίς να ονειρεύομαι, χωρίς αίσθηση του εαυτού μου. Τέλειος, αδιάκοπος ύπνος, χωρίς όνειρα».
• «Θυμάμαι λίγο από τη διαδρομή με το ασθενοφόρο, αλλά όχι από το ίδιο μου το σώμα. Ήταν πραγματικά το πιο παράξενο πράγμα που έχω βιώσει ποτέ. Θα μπορούσε να είναι όνειρο, αλλά είδα το ίδιο μου το αναίσθητο σώμα, σε πλήρη ακινησία, μέσα στο ασθενοφόρο. Θυμάμαι ότι ο τραυματιοφορέας που ήταν στο ασθενοφόρο μαζί μου (τον οποίο δεν είδα πριν λιποθυμήσω) είχε πράσινα μαλλιά και δεν μπορούσα να θυμηθώ το όνομά του, αλλά τον ζήτησα όταν ανέκτησα τις αισθήσεις μου περίπου τρεις ημέρες αργότερα».
• «Στεκόμουν μπροστά σε έναν τεράστιο τοίχο από φως (...). Η επόμενη ανάμνηση που έχω είναι να ξυπνάω στο νοσοκομείο».
• «Στεκόμουν κάπου. Υπήρχε μια ομίχλη γύρω μου και είδα τον καλύτερο μου φίλο (με τον οποίο εκείνη την εποχή είχαμε τσακωθεί και είχε σταματήσει να μου μιλάει) να βγαίνει από την ομίχλη. Μου είπε ότι δεν μπορούσα να φύγω ακόμα, ότι πρέπει να συνεχίσω να προσπαθώ και ότι αν υποσχεθώ να μην τα παρατήσω, θα με έβλεπε πίσω στη Γη. Συμφώνησα άφωνα, και αμέσως με έσπρωξε... μέσα στο σώμα μου».
• «Είδα το τίποτα. Μαύρο, μακρύ και άδειο, αλλά είχα την αίσθηση ότι όλα ήταν υπέροχα και ότι τίποτα δεν πήγαινε καθόλου στραβά».