Η εκδίκηση της πρώην συντρόφου του Ολάντ με νέο βιβλίο

Με το αποκαλυπτικό, νέο βιβλίο της, η σοσιαλίστρια πρώην υποψήφια πρόεδρος της Γαλλίας, Σεγκολέν Ρουαγιάλ, πετυχαίνει δύο στόχους. Ο προφανής είναι ότι εκδικείται και ξεµπροστιάζει τον πρώην σύντροφό της, Φρανσουά Ολάντ, για τις απιστίες του, αλλά και όλους τους σεξιστές «λευκούς στρέιτ άνδρες» του γαλλικού πολιτικού συστήµατος που ύψωσαν εµπόδια στην καριέρα της. Ταυτόχρονα επιστρέφει στο προσκήνιο και πλασάρεται ως µια προσωπικότητα που θα µπορούσε να συσπειρώσει και να σώσει το Σοσιαλιστικό Κόµµα από το 5% στο οποίο εκείνο έχει βυθιστεί.

Από τις πρώτες ώρες κυκλοφορίας του βιβλίου της µε τον πολλά υποσχόµενο τίτλο «Αυτά που µπορώ επιτέλους να σας πω», πολλοί Γάλλοι αναλυτές έσπευσαν να αποτυπώσουν στο πρόσωπο της 65χρονης «Σεγκό», που είχε διεκδικήσει την προεδρία το 2007 απέναντι στον Σαρκοζί, την ηγέτιδα που αναζητά το PS για να συσπειρώσει τα διάφορα πολιτικά µικρο-κινήµατα της Αριστεράς.

Η Ρουαγιάλ δεν διστάζει να ασκήσει αιχµηρή κριτική και κατά του Ολάντ και κατά του νυν προέδρου Εµανουέλ Μακρόν. Τον πρώην σύντροφό της τον αποκαλεί «µείγµα αφέλειας και αυταπάτης», αποτυχηµένο πολιτικό που µε τις αυξήσεις φόρων που εισήγαγε υπέβαλε τον γαλλικό λαό σε «απίστευτη ταλαιπωρία µε µηδενικό αποτέλεσµα», ενώ επικρίνει την εργασιακή µεταρρύθµιση του 2016 και τη «βάρβαρη συγχώνευση» των γαλλικών περιφερειών.

Η «Σεγκό», όµως, δεν χαρίζεται ούτε στον Μακρόν, παρά τη συµπάθεια που οµολογεί ότι πάντα του έτρεφε: «Ο µύθος του µοναχικού ανθρώπου, κληρονόµου των βασιλιάδων της Γαλλίας και του Ναπολέοντα, δεν στέκει στις δηµοκρατίες» γράφει ειρωνικά για τον πρόεδρο, επισηµαίνοντας τα λάθη της θητείας του. «Το να πιστεύει κάποιος ότι οι µεταρρυθµίσεις είναι απαραίτητες και δεν πειράζει να κάνουµε οτιδήποτε για να δείξουµε ότι κάτι κινείται, είναι τεράστιο λάθος» γράφει.

Βάρβαρη προδοσία

Πάντως, πηγή έµπνευσης για το βιβλίο της ήταν το κίνηµα #MeToo, στο οποίο συµβάλλει γράφοντας για τον σεξισµό και για τη «βιαιότητα της µοιχείας, την αγριότητα της διγαµίας που σε παραλύει». Η πρώην προεδρική υποψήφια εξοµολογείται ότι «έκανε πολύ καιρό να θεραπεύσει τις πληγές της και να χειραφετηθεί µέσα από αυτήν την υπόθεση, καθώς και να στραφεί σε ένα άλλο µέλλον», και αποκαλύπτει ότι αρνήθηκε την πρόταση που της έκανε ο Ολάντ να ξαναζήσουν µαζί. Με τον πρώην πρόεδρο η σοσιαλίστρια πολιτικός έζησε 29 χρόνια και έκανε τέσσερα παιδιά, µέχρι που αποκαλύφθηκε «η βάρβαρη προδοσία» του µε την κατά δέκα χρόνια νεότερή της δηµοσιογράφο Βαλερί Τριερβελέρ.

Επιπλέον τονίζει ότι «ο σεξισµός είναι ένας ρατσισµός, τρέφεται από τον ίδιο σκοταδισµό», και εκθέτει όλους όσοι προσπάθησαν να της κόψουν τα «φτερά»: τον βουλευτή που της φώναξε «γδύσου» όταν ανέβηκε στο βήµα της Βουλής το 1988, τον Λιονέλ Ζοσπέν που της ανέθεσε το υπουργείο Οικογένειας το 2000 λέγοντας ότι «σκέφτηκα πως µε τέσσερα παιδιά θα µπορούσες να την κάνεις τη δουλειά». Τον Λοράν Φαµπιούς που όταν εκείνη πήρε το χρίσµα το 2006 αναρωτήθηκε «τώρα ποιος θα φροντίζει τα παιδιά;», αλλά και δύο υπουργούς του Μανουέλ Βαλς που σχολίασαν µια Ιταλίδα συνάδελφό της λέγοντας ότι «πρέπει να είναι καλή και σε κάτι άλλο εκτός από την πολιτική».