Με «όπλο» μια παραμάνα: Οι γυναίκες στην Ινδία μάχονται κατά της σεξουαλικής κακοποίησης με ό,τι διαθέτουν

Σχεδόν κάθε γυναίκα στην Ινδία έχει μία θλιβερή ιστορία σεξουαλικής παρενόχλησης που σημειώθηκε σε πολυσύχναστους δημόσιους χώρους -όταν κάποιος της χάιδεψε το στήθος ή της ακούμπησε τα οπίσθια, την ακούμπησε με τον αγκώνα στο στήθος ή τρίφτηκε πάνω της.

Για να αντεπιτεθούν στους θύτες τους, οι γυναίκες χρησιμοποιούν ό,τι διαθέτουν. Κλασσικό παράδειγμα οι φοιτήτριες που μετακινούνται στα ασφυκτικά γεμάτα λεωφορεία και τραμ στην ανατολική πόλη της Καλκούτα, οι οποίες πολλές φορές έχουν χρησιμοποιήσει τις ομπρέλες τους.

Πολλές άφηναν τα νύχια τους μακριά και κοφτερά για να γρατζουνούν τα χέρια που «ξεστρατίζουν». Άλλες χρησιμοποιούσαν τα μυτερά τακούνια από τις γόβες τους για να ανταποδώσουν τα χτυπήματα στους άνδρες που εκμεταλλεύονταν το πλήθος για να τις παρενοχλήσουν.

Η παραμάνα ως «όπλο»

Το αποτελεσματικότερο εργαλείο, όμως, είναι η πανταχού παρούσα παραμάνα. Από την εφεύρεσή της το 1849, οι παραμάνες χρησιμοποιούνται από γυναίκες σε όλο τον κόσμο για να συγκρατούν διάφορα ρούχα. Όμως, έχουν χρησιμοποιηθεί από γυναίκες παγκοσμίως για να αντισταθούν στους παρενοχλητές τους.

Πριν μερικούς μήνες, αρκετές γυναίκες στην Ινδία εξομολογήθηκαν στο Twitter ότι κουβαλούσαν πάντα μια παραμάνα στην τσάντα τους ή πάνω τους και ότι ήταν το όπλο της επιλογής τους για να πολεμήσουν τους διεστραμμένους σε πολυσύχναστους χώρους.

Υπέφερε σιωπηλά για χρόνια, μέχρι που πήρε εκδίκηση με μία παραμάνα

Μία από αυτές, η Deepika Shergill, έγραψε για ένα περιστατικό όπου χρησιμοποίησε παραμάνα. Αυτό συνέβη σε ένα λεωφορείο με το οποίο πήγαινε τακτικά στο γραφείο της, όπως δήλωσε η ίδια στο BBC. Το περιστατικό έλαβε χώρα πριν από δεκαετίες, αλλά η ίδια ακόμα θυμάται και τις πιο «μικρές» λεπτομέρειες...

Ήταν περίπου 20 ετών και ο άνδρας που επιχείρησε να την κακοποιήσει γύρω στα 40. Φορούσε πάντα ένα γκρι κουστούμι και σανδάλια, ενώ είχε μαζί της και μία δερμάτινη τσάντα. «Πάντα ερχόταν και στεκόταν δίπλα μου, έσκυβε, έτριβε τη βουβωνική του χώρα στην πλάτη μου και έπεφτε πάνω μου κάθε φορά που ο οδηγός πατούσε φρένο». Εκείνες τις ημέρες, λέει ότι ήταν «πολύ δειλή και δεν ήθελε να τραβήξει την προσοχή πάνω της», οπότε υπέφερε σιωπηλά για μήνες. Αλλά ένα βράδυ, όταν «άρχισε να αυνανίζεται και εκσπερμάτωσε στον ώμο μου», αποφάσισε ότι δεν πάει άλλο. «Ένιωσα παραβιασμένη. Φτάνοντας στο σπίτι, έκανα ντους για ώρα. Δεν είπα ούτε στη μητέρα μου τι μου είχε συμβεί», είπε. «Εκείνη τη νύχτα δεν μπορούσα να κοιμηθώ και σκέφτηκα ακόμη και να παραιτηθώ από τη δουλειά μου, αλλά μετά άρχισα να σκέφτομαι την εκδίκηση. Ήθελα να του κάνω ζημιά, να τον πληγώσω, να τον αποτρέψω από το να μου το ξανακάνει αυτό».

Την επόμενη μέρα, η Shergill άλλαξε τα φλατ παπούτσια της με στιλέτο και επιβιβάστηκε στο λεωφορείο, «οπλισμένη» με μια παραμάνα. «Μόλις ήρθε και στάθηκε δίπλα μου, σηκώθηκα από τη θέση μου και συνέθλιψα τα δάχτυλα των ποδιών του με τις γόβες μου. Τον άκουσα να ξεφυσάει και ένιωσα μεγάλη χαρά. Στη συνέχεια χρησιμοποίησα την παραμάνα για να τον τρυπήσω και βγήκα γρήγορα από το λεωφορείο».

Παρόλο που συνέχισε να παίρνει το λεωφορείο για ακόμη έναν χρόνο, είπε ότι αυτή ήταν η τελευταία φορά που τον είδε.

Η ιστορία της Shergill είναι σοκαριστική αλλά, δυστυχώς, όχι σπάνια.

«Είμαι χαρούμενη που είχα παραμάνα»

Μια άλλη γυναίκα, ηλικίας 30 ετών, διηγήθηκε στο ίδιο μέσο ένα περιστατικό όπου ένας άνδρας προσπάθησε επανειλημμένα να την αγγίξει σε ένα νυχτερινό λεωφορείο μεταξύ των νότιων πόλεων Κοτσίν και Μπενγκαλούρου (Μπανγκαλόρ). «Αρχικά τον απομάκρυνα, νομίζοντας ότι ήταν τυχαίο», είπε. Όταν όμως συνέχισε, συνειδητοποίησε ότι ήταν εσκεμμένο και η παραμάνα που είχε χρησιμοποιήσει για να κρατήσει το κασκόλ της στη θέση του «έσωσε την κατάσταση».

«Τον τρύπησα και αυτός απομακρύνθηκε, αλλά συνέχισε να προσπαθεί ξανά και ξανά και εγώ προσπαθούσα να τον ξανατρυπήσω. Τελικά, υποχώρησε. Είμαι χαρούμενη που είχα την παραμάνα, αλλά νιώθω ανόητη που δεν γύρισα να τον χαστουκίσω», λέει. «Αλλά όταν ήμουν νεότερη, ήμουν επιφυλακτική ότι οι άνθρωποι δεν θα με υποστήριζαν αν σήμαινε συναγερμός», προσθέτει.

56% των γυναικών έχει παρενοχληθεί στα ΜΜΜ της Ινδίας

Οι ακτιβιστές λένε ότι είναι αυτός ο φόβος και η ντροπή που νιώθουν οι περισσότερες γυναίκες που ενθαρρύνει τους κακοποιούς και κάνει το πρόβλημα τόσο διαδεδομένο.

Σύμφωνα με διαδικτυακή έρευνα σε 140 ινδικές πόλεις το 2021, το 56% των γυναικών ανέφεραν ότι παρενοχλήθηκαν σεξουαλικά στα μέσα μαζικής μεταφοράς, αλλά μόνο το 2% πήγε στην αστυνομία. Η συντριπτική πλειονότητα δήλωσε ότι ανέλαβαν οι ίδιες δράση ή επέλεξαν να αγνοήσουν την κατάσταση, συχνά απομακρυνόμενες επειδή δεν ήθελαν να δημιουργήσουν σκηνή ή ανησυχούσαν για την κλιμάκωση της κατάστασης. Περισσότερο από το 52% δήλωσε ότι απέρριψε ευκαιρίες για σπουδές και εργασία λόγω «συναισθημάτων ανασφάλειας».

«Ο φόβος της σεξουαλικής βίας επηρεάζει τον ψυχισμό και την κινητικότητα των γυναικών περισσότερο από την πραγματική βία», λέει η Kalpana Viswanath, συνιδρύτρια της Safetipin, μιας κοινωνικής οργάνωσης που εργάζεται για να καταστήσει τους δημόσιους χώρους ασφαλείς και χωρίς διακρίσεις για τις γυναίκες.

«Οι γυναίκες αρχίζουν να επιβάλλουν περιορισμούς στον εαυτό τους και αυτό μας στερεί την ισότητα με τους άνδρες. Έχει πολύ βαθύτερο αντίκτυπο στη ζωή των γυναικών από την πραγματική πράξη της παρενόχλησης».

Η Viswanath επισημαίνει ότι η παρενόχληση των γυναικών δεν είναι μόνο ινδικό πρόβλημα, αλλά παγκόσμιο. Μια έρευνα του Thomson Reuters Foundation σε 1.000 γυναίκες στο Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη, την Πόλη του Μεξικού, το Τόκιο και το Κάιρο έδειξε ότι «τα δίκτυα μεταφορών είναι "μαγνήτες" για τα "αρπακτικά" που χρησιμοποιούν τις ώρες αιχμής για να κρύψουν τη συμπεριφορά τους και ως δικαιολογία αν συλληφθούν».

Η Viswanath λέει ότι γυναίκες στη Λατινική Αμερική και την Αφρική της έχουν πει ότι φέρουν και αυτές παραμάνες, ενώ και το περιοδικό Smithsonian Magazine αναφέρει ότι στις ΗΠΑ, οι γυναίκες χρησιμοποιούσαν παραμάνες ακόμη και το 1900 για να καρφώνουν τους άνδρες που πλησίαζαν πολύ κοντά τους.

Παρόλα αυτά, δεν αναγνωρίζεται ως μεγάλο πρόβλημα

Όμως, παρά το γεγονός ότι η Ινδία βρίσκεται στην κορυφή πολλών παγκόσμιων ερευνών σχετικά με την εξάπλωση της δημόσιας παρενόχλησης, δεν φαίνεται να την αναγνωρίζει ως μεγάλο πρόβλημα.

Η Viswanath εξηγεί ότι αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός πως η έλλειψη καταγγελιών σημαίνει ότι το πρόβλημα δεν αντικατοπτρίζεται στις στατιστικές εγκληματικότητας καθώς και στο γεγονός πως ο κινηματογράφος μάς «διδάσκει» ότι η παρενόχληση είναι απλώς ένας τρόπος για να φλερτάρεις τις γυναίκες.

Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, λέει η Viswanath, τα πράγματα έχουν βελτιωθεί σε αρκετές πόλεις.

Στην πρωτεύουσα Δελχί, τα λεωφορεία διαθέτουν κουμπιά πανικού και κάμερες CCTV, έχουν προσληφθεί περισσότερες γυναίκες οδηγοί, έχουν οργανωθεί εκπαιδευτικά σεμινάρια για την ευαισθητοποίηση των οδηγών και των ελεγκτών ώστε να έχουν μεγαλύτερη ευαισθησία απέναντι στις γυναίκες επιβάτες και έχουν τοποθετηθεί αστυνόμοι στα λεωφορεία. Η αστυνομία έχει επίσης θέσει σε λειτουργία εφαρμογές και αριθμούς γραμμής βοήθειας που μπορούν να χρησιμοποιούν οι γυναίκες για να ζητούν βοήθεια.

Όπως λέει η κα Viswanath, δεν είναι πάντα πρόβλημα αστυνόμευσης. «Νομίζω ότι η πιο σημαντική λύση είναι ότι πρέπει να μιλήσουμε περισσότερο για το θέμα, πρέπει να υπάρξει μια συντονισμένη εκστρατεία στα μέσα ενημέρωσης που θα διαβάσει στους ανθρώπους ποια είναι αποδεκτή συμπεριφορά και ποια όχι». Μέχρι να συμβεί αυτό, η Shergill και εκατομμύρια Ινδές γυναίκες θα πρέπει να έχουν τις παραμάνες τους πρόχειρες...

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

• Κενά ασφαλείας και φόβος για τις σήραγγες του Προαστιακού: Πού εντοπίζονται τα σοβαρότερα προβλήματα - Τι είχαν δείξει αυτοψίες πριν 4 χρόνια
• Σοβαρές Αναταράξεις στο ΠΑΣΟΚ για τα μετεκλογικά σενάρια - Ανδρουλάκης, Λοβέρδος και στη μέση ο… Βενιζέλος
• Σάλος στη Γαλλία: Μοντέλο έκανε φωτογράφιση με φόντο τα επεισόδια
• Με «όπλο» μια παραμάνα: Οι γυναίκες στην Ινδία μάχονται κατά της σεξουαλικής κακοποίησης με ό,τι διαθέτουν
• Ηρθε η ώρα για τις φορολογικές δηλώσεις: Πότε ανοίγει το taxis - Πώς χτίζεται το αφορολόγητο