Στο Κίεβο η ζωή μπορεί να φαίνεται ότι έχει επιστρέψει σε φυσιολογικούς ρυθμούς, αλλά η σκιά του πολέμου «κρύβεται» στις λεπτομέρειες

Εκ πρώτης όψεως, η καθημερινότητα στην πρωτεύουσα μίας εμπόλεμης χώρας μπορεί να φαίνεται φυσιολογική. Τα πρωινά, οι πολίτες τρέχουν για τη δουλειά τους με τον καφέ τους στο χέρι. Οι δρόμοι έχουν μποτιλιάρισμα και, τα βράδια, τα εστιατόρια είναι γεμάτα. Αλλά η πραγματικότητα κρύβεται στις λεπτομέρειες.

Σε όλο το Κίεβο, πολλά κτίρια φέρουν τα σημάδια των ρωσικών βομβαρδισμών. Γύρω από μνημεία, μουσεία και δημόσια κτίρια στοιβάζονται σακιά άμμου για την προστασία από πιθανή επίθεση. Τις νύχτες, με την έναρξη της απαγόρευσης κυκλοφορίας τα μεσάνυχτα, οι δρόμοι ερημώνουν. Οι θαμώνες των εστιατορίων συζητούν για τη ζωή, τους φίλους και τις δουλειές τους, την ταινία Barbie ή τον Oppenheimer, τις συναυλίες που πρόκειται να παρακολουθήσουν. Ωστόσο, αυτού του είδους οι συζητήσεις είναι πιθανό να μετατραπούν ξαφνικά σε ιστορίες για τον θάνατο αγαπημένων προσώπων, για τον τόπο που αναζήτησαν καταφύγιο κατά τη διάρκεια της πιο πρόσφατης πυραυλικής επίθεσης ή την προσαρμογή του προγράμματός τους, προκειμένου να ξεκουραστούν, μετά από αλλεπάλληλες άγρυπνες νύχτες, ώστε να είναι πιο παραγωγικοί στη δουλειά.

«Υποβόσκουσα αίσθηση ότι η ζωή σου απλά σού αφαιρείται»

«Ο θάνατος έχει γίνει ένα πολύ συνηθισμένο κομμάτι της καθημερινότητάς μας», εξηγεί στο Associated Press η 29χρονη Aliona Vyshnytska, η οποία εργάζεται ως συντονίστρια έργων. Η ίδια ζει στο κέντρο του Κιέβου. Προσπαθεί να νιώσει άνετα στο μικρό διαμέρισμα που νοικιάζει, αγοράζοντας διακοσμητικά μπιχλιμπίδια ή καλλιεργώντας φυτά εσωτερικού χώρου. Έχει συνηθίσει τα αντικείμενα να κουνιούνται στα περβάζια των παραθύρων από το ωστικό κύμα. Κάθε ημέρα που ακολουθεί μία νύχτα εκρήξεων, βασανίζεται από ημικρανίες. Αλλά, όπως εκατομμύρια άλλοι άνθρωποι στην πρωτεύουσα της Ουκρανίας, συνεχίζει να εργάζεται και να «κάνει διαλείμματα από τον πόλεμο, γιορτάζοντας τη ζωή». Φοβάται ότι, η ρωσική επίθεση στην Ουκρανία, που ακολούθησε αυτήν του 2014, «θα διαρκέσει για πάντα ή για πάρα πολύ καιρό, περισσότερο από τη διάρκεια της ζωής μας. Και είναι αυτή η υποβόσκουσα αίσθηση ότι η ζωή σου απλά σού αφαιρείται. Μία ζωή που έπρεπε να μοιάζει εντελώς διαφορετική», εξηγεί.

Τον δεύτερο χρόνο μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, το Κίεβο έχει υποστεί λιγότερες φυσικές καταστροφές από αυτές που υπέστη συνολικά τους πρώτους μήνες του πολέμου. Οι ενισχυμένες μονάδες αεράμυνας της Ουκρανίας αναχαιτούν αποτελεσματικότερα τα ρωσικά drones και τους πυραύλους που εκτοξεύονται στην πρωτεύουσα κυρίως τις νύχτες ή τις πρώτες πρωινές ώρες.

Αυτό το καλοκαίρι, περπατώντας κανείς στους δρόμους του Κιέβου, μπορούσε να εντοπίσει παντού σημάδια κανονικότητας: ένα ζευγάρι αγκαλιάζεται σε ένα παγκάκι. Παιδιά παίζουν στα πάρκα. Νέοι κάνουν bungee jumping στον ποταμό Δνείπερο. Ένα ζευγάρι νιόπαντρων χορεύει υπό τους ήχους των μουσικών του δρόμου. Ωστόσο, συχνά στα πρόσωπα των ανθρώπων αποτυπώνονται οι άγρυπνες νύχτες των επιθέσεων, η κούραση από την αναπαραγωγή των τραγικών ειδήσεων και, πάνω απ’ όλα, η θλίψη.

Η Olesia Kotubei, επίσης κάτοικος της ουκρανικής πρωτεύουσας, λέει ότι, ο αγαπημένος της υπηρετεί στην πρώτη γραμμή και η καλύτερή της φίλη έχει επίσης καταταγεί στον στρατό. Αυτό την εμποδίζει να ξεχαστεί από τον πόλεμο που συνεχίζεται. Αναφέρει τα φετινά της γενέθλια, στις 7 Ιουνίου, όταν και έκλεισε τα 26 της χρόνια. Με μία φίλη της επισκέφθηκαν ένα καφέ στο κέντρο της πόλης. Καθισμένες σε μία εσωτερική αυλή στολισμένη με άφθονα λουλούδια και πλούσια βλάστηση, απολάμβαναν τον καφέ τους με θέα στον καθεδρικό ναό της Αγίας Σοφίας. Ακόμα και αυτές τις στιγμές, όμως, δεν μπορούσε να αποβάλει το αίσθημα ανησυχίας της.

«Πρέπει απλώς να περιμένεις και να διατηρείς την ψυχική υγεία σου»

«Ήταν οι πρώτες μέρες της ουκρανικής αντεπίθεσης, κατά την οποία ο αγαπημένος της συμμετείχε σε μία από τις μονάδες εφόδου. Αυτές τις στιγμές δεν περνάει τίποτα από το χέρι σου – πρέπει απλώς να περιμένεις και να διατηρείς την ψυχική υγεία σου, να μην χάσεις κατά κάποιο τρόπο το μυαλό σου», λέει. Κάτω από τη θήκη, στην πίσω πλευρά του τηλεφώνου της, είναι η φωτογραφία του φίλου της. Όπως λέει, στο τηλέφωνό του, η δική της εικόνα καταλαμβάνει το ίδιο σημείο. Ο ήχος των σειρήνων ακούγεται καθώς μιλάει. Το παρατηρεί βγάζοντας μία κουρασμένη εκπνοή. Λίγο αργότερα πολλές, ισχυρές και δυνατές εκρήξεις συγκλονίζουν την πρωτεύουσα. «Αυτές οι πυραυλικές επιθέσεις, που συμβαίνουν παράλληλα με τις προσπάθειές μου για μία φυσιολογική ζωή με επηρεάζουν βαθιά», λέει.