«Αργοπεθαίνουμε κάθε μέρα»: Τι σημαίνει να ζεις στη Γάζα κάτω από τους συνεχείς βομβαρδισμούς - Η ιστορία μιας οικογένειας που δεν βρήκε ποτέ ασφαλές καταφύγιο

Ο Abdulrahman και η οικογένειά του ήταν ένας από τους χιλιάδες Παλαιστίνιους που ταξίδευαν προς το νότο κατά μήκος του δρόμου Salah al-Din - του κύριου αυτοκινητόδρομου που συνδέει το βόρειο και το νότιο τμήμα της Γάζας - όταν μια τεράστια έκρηξη σημειώθηκε μερικές εκατοντάδες μέτρα από το σημείο όπου βρίσκονταν.

Ήταν Παρασκευή 13 Οκτωβρίου, και καθώς χιλιάδες οικογένειες κατευθύνονταν νότια μετά την ισραηλινή εντολή εκκένωσης και τις υποσχέσεις για ασφαλή μετακίνηση, τουλάχιστον 70 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους όταν η ισραηλινή αεροπορία βομβάρδισε.

«Ζήσαμε από θαύμα» λέει ο Abdulrahman Ammar στο Aljazeera, ο οποίος βρισκόταν εκείνη την ώρα σε ένα αυτοκίνητο μαζί με τις πέντε αδελφές του και τους γονείς του.

«Το φορτηγό που χτυπήθηκε ήταν γεμάτο ανθρώπους. Δεκάδες οικογένειες» εξηγεί ο 26χρονος, με το πρόσωπό του χλωμό. «Μετά την επίθεση, είδαμε πτώματα παντού στο δρόμο, διασκορπισμένα και διαμελισμένα. Νιώσαμε ότι είχε έρθει η ώρα να πεθάνουμε και εμείς».

Η επίθεση άφησε αρχικά τον Abdulrahman και την οικογένειά του παράλυτους από φόβο και αναποφασιστικότητα.

«Δεν ξέραμε τι να κάνουμε - να γυρίσουμε πίσω ή να συνεχίσουμε την πορεία μας προς τα εμπρός» είπε και πρόσθεσε «τελικά συνεχίσαμε να κινούμαστε προς τα νότια και βρήκαμε καταφύγιο σε ένα σχολείο».

Όμως η ανάπαυλα από τον πόλεμο που ήλπιζε η οικογένεια δεν βρέθηκε στο σχολείο που λειτουργούσε υπό την αιγίδα των Ηνωμένων Εθνών.

«Όχι μόνο υποφέραμε από την έλλειψη καθημερινών προμηθειών, όπως φαγητό και νερό, αλλά, ως οικογένεια έξι γυναικών, δεν βρήκαμε ιδιωτικότητα», θυμήθηκε η Sanaa, η 25χρονη αδελφή του Abdulrahman.

«Ξεφύγαμε από τη φρίκη, αλλά αφήσαμε τόσα άλλα, όπως ένα μπάνιο, τα δωμάτιά μας, το σπίτι μας, τον χώρο μας για να κοιμόμαστε και να τρώμε», είπε η Sanaa. «Στο σχολείο, έπρεπε να κοιμόμαστε σε μια αίθουσα διδασκαλίας - έναν χώρο σχεδόν έξι τετραγωνικών μέτρων μαζί με άλλους 30 αγνώστους».

Οι γυναίκες και τα παιδιά έμειναν μέσα στο σχολείο, ενώ οι άνδρες κοιμήθηκαν στην αυλή έξω.

Νύχτες γεμάτες κραυγές

Οι νύχτες διηγείται ο Abdulrahman ήταν ακόμα πιο δύσκολες. Φωτισμένες από τους πυραύλους και τις εκρήξεις συνοδεύονταν από κραυγές.

«Νιώθαμε το πάτωμα να χορεύει» θυμάται ο Abdulrahman και συνεχίζει «λίγοι μπορούσαν να κοιμηθούν. Σε σπάνιες στιγμές σχετικής ησυχίας, η οικογένεια του κάθονταν μαζί και προσεύχονταν για την ασφάλεια πριν πέσουν για ύπνο».

Η οικογένεια Ammar ήταν από τις πρώτες που διέφυγαν προς τα νότια της Γάζας. Αλλά μετά από λίγες ημέρες στο καταφύγιο, φοβούμενοι ότι οι βομβαρδισμοί πλησίαζαν και στερούμενοι βασικών ανέσεων, ένιωσαν ότι δεν είχαν άλλη επιλογή από το να επιστρέψουν στο σπίτι τους στην πόλη της Γάζας.

«Δεν μας είχαν αφήσει πολλές επιλογές», δήλωσε ο Abdulrahman για την απόφαση της οικογένειάς του.

Την ημέρα που έφυγαν, ο Abdulrahman και η οικογένειά του δεν μπορούσαν να βρουν ταξί, οπότε περπάτησαν σχεδόν 6 χιλιόμετρα προς το σπίτι τους. «Αγκαλιάζαμε τις αποσκευές μας και ακολουθούσαμε ένα ζιγκ ζαγκ μοτίβο, ώστε να μειώσουμε την πιθανότητα να πάθουμε κακό από κάποια από τις κοντινές αεροπορικές επιδρομές», θυμήθηκε ο Abdulrahman.

Τελικά, βρήκαν ένα ταξί και η οκταμελής οικογένεια, μαζί με τα ρούχα και τα λίγα άλλα αντικείμενα που είχαν μαζί τους, ανέβηκαν στο όχημα.

Ταξίδεψαν σιωπηλά, προσευχόμενοι και κοιτάζοντας από τα παράθυρα τις σκηνές καταστροφής και τις ισοπεδωμένες γειτονιές υπό τους ήχους των αεροπορικών σειρήνων και των πολεμικών αεροπλάνων.

Όλη την ώρα οι βόμβες έπεφταν βροχή «παντού γύρω μας», είπε ο Abdulrahman.

Και αν χτυπηθούμε;

Ο πατέρας του Abdulrahman, που καθόταν στο μπροστινό κάθισμα, μίλησε τότε, εκφράζοντας αυτό που όλοι οι άλλοι φοβόντουσαν να πουν δυνατά: "Κι αν χτυπηθούμε από αεροπορική επιδρομή, όπως συνέβη με τους ανθρώπους στο φορτηγό τις προάλλες;"

Η σύζυγος και τα παιδιά του σιώπησαν.

Τελικά, η Walaa, η οποία είναι γύρω στα 20, είπε: "Τότε θα πεθάνουμε όλοι. Είναι τόσο απλό".

"Είναι για το καλύτερο, αν το ξέρετε όλοι, σωστά; Χωρίς πείνα, χωρίς δίψα, και το πιο σημαντικό - χωρίς φόβο.

"Θα έχουμε αιώνια ειρήνη - ειρήνη που θα μας κάνει να ξεκουραστούμε από όλα αυτά που μας κάνουν να υποφέρουμε και να πεθαίνουμε αργά κάθε μέρα", είπε.

Καθώς το Ισραήλ διεξάγει τον πόλεμό του στη Γάζα μετά την επίθεση μαχητών της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου στο νότιο τμήμα της χώρας - που στοίχισε τη ζωή σε τουλάχιστον 1.405 ανθρώπους - τουλάχιστον 5.791 Παλαιστίνιοι στη Λωρίδα της Γάζας έχουν σκοτωθεί, με περισσότερα από τα μισά θύματα να είναι γυναίκες και παιδιά.

Περίπου 1 εκατομμύριο Παλαιστίνιοι έχουν εκτοπιστεί στην επικράτεια των 2,3 εκατομμυρίων κατοίκων.

Ο Abdulrahman λέει ότι ο εκτοπισμός της οικογένειάς του τους έδωσε ένα μάθημα για τις προθέσεις του Ισραήλ.

«Αν το Ισραήλ θέλει να είμαστε ασφαλείς, θα πρέπει να μας επιστρέψει εκεί όπου εκτοπιστήκαμε βίαια την πρώτη φορά, από το σπίτι μας στη Γιάφα. Αλλά αμφιβάλλω αν το θέλει αυτό. Μας θέλει στην αιώνια εξορία και τρομοκρατημένους μέχρι το τέλος της ζωής μας».