Ερντογάν: Δημοτικές εκλογές όπως... δημοψήφισμα

Στην Κωνσταντινούπολη, την Αγκυρα και τη Σµύρνη µοιάζει να κρίνεται η σταθερότητα και η πολιτική βιωσιµότητα του προεδρικού καθεστώτος που επέβαλε ο Ερντογάν στην Τουρκία µε το δηµοψήφισµα του 2017 και τις εκλογές -προεδρική συν βουλευτικές- του 2018. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο οι δηµοτικές εκλογές της 31ης Μαρτίου έχουν πάρει χαρακτήρα άτυπου δηµοψηφίσµατος για την παντοδυναµία Ερντογάν, µε πιο χαρακτηριστική περίπτωση την Κωνσταντινούπολη όπου υποψήφιος δήµαρχος του κυβερνώντος κόµµατος ΑΚΡ είναι ο πρώην πρωθυπουργός και πρόεδρος της Βουλής, Μπιναλί Γιλντιρίµ.

Η Κωνσταντινούπολη, άλλωστε, υπήρξε το εφαλτήριο της πολιτικής σταδιοδροµίας του ίδιου του Ερντογάν, που πρώτα εξελέγη στα µέσα της δεκαετίας του ’90 δήµαρχος της µεγαλύτερης πόλης της Τουρκίας και στη συνέχεια διεκδίκησε το 2002 την ηγεσία της χώρας. Η συγκυρία δεν θα µπορούσε να είναι πιο αρνητική για τον Ερντογάν, 20% πληθωρισµός, 13,5% ανεργία, αδιέξοδο της τουρκικής πολιτικής στη Συρία και κλίµα συνεχώς επιδεινούµενης ψυχροπολεµικής αντιπαράθεσης στις σχέσεις µε τις ΗΠΑ. Με τα σηµερινά δεδοµένα είναι αδύνατο, σε περίπτωση ήττας του ΑΚΡ και του Ερντογάν στις τρεις µεγαλύτερες πόλεις της Τουρκίας, να φανταστούµε οµαλή συγκατοίκηση των νέων δηµοτικών Αρχών µε την κεντρική κυβέρνηση.

Ετσι είναι βέβαιο ότι την τεταµένη προεκλογική περίοδο θα ακολουθήσει µια άγνωστης διάρκειας χρονική περίοδος µετεκλογικών αναταράξεων. Την επόµενη µέρα των δηµοτικών εκλογών το βλέµµα του Ερντογάν και της κυβέρνησης του ΑΚΡ δεν θα είναι µόνο στραµµένο προς τις πόλεις όπου θα έχουν επικρατήσει οι υποψήφιοι της αντιπολίτευσης αλλά και στην παλαιά φρουρά του κυβερνώντος κόµµατος: τον πρώην πρόεδρο Γκιουλ, τον πρώην πρωθυπουργό Νταβούτογλου και τον πρώην υπουργό Οικονοµικών Μπαµπατζάν.

Θα τολµήσουν µετεκλογικά αυτό που δεν τόλµησαν προεκλογικά, να ιδρύσουν κόµµα και να εισπράξουν τη δυσαρέσκεια των ψηφοφόρων που έχουν απογοητευθεί από τον Ερντογάν, αλλά δεν εκφράζονται από τα σηµερινά κόµµατα της αντιπολίτευσης; Ο συνδυασµός µιας εκλογικής ήττας στις τρεις µεγάλες πόλεις µε την ανταρσία της παλαιάς φρουράς του ΑΚΡ θα µπορούσε να δώσει την εικόνα µιας γενικότερης αµφισβήτησης του Ερντογάν πριν καν κλείσει έναν χρόνο από την πρώτη πενταετή θητεία του επικεφαλής του νέου προεδρικού καθεστώτος. Με πλήρη επίγνωση όλων των παραπάνω ο Ερντογάν προσπάθησε από τα τέλη του περασµένου χρόνου να διεξαγάγει την προεκλογική εκστρατεία των δηµοτικών µε το γνωστό αφήγηµα της πολιορκηµένης χώρας από τους σταυροφόρους της ∆ύσης.

Ετσι δεν προκάλεσε έκπληξη η άµεση προσπάθειά του να αξιοποιήσει το αιµατηρό χτύπηµα του ακροδεξιού τροµοκράτη στη Νέα Ζηλανδία, για να δηλώσει αποφασισµένος να αποκρούσει κάθε απόπειρα παλινόρθωσης του Βυζαντίου (!), κάθε προσπάθεια να ξαναγίνει η Ισταµπούλ Κωνσταντινούπολη, ένα ρητορικό παραλήρηµα που καταγράφεται λίγες µέρες µετά την προεκλογική οµιλία στη Σµύρνη, την πόλη που, όπως θύµισε, πέταξε τους γκιαούρηδες στη θάλασσα.

Όμηρος της ρητορικής του

Ολα τα παραπάνω δεν είναι καινούργια, καθώς το αφήγηµα Ερντογάν είναι γνώριµο από την επαύριον της εξέγερσης στο πάρκο Γεζί στην Κωνσταντινούπολη, τον Ιούνιο του 2013. Προσπάθησα να δώσω στην Τουρκία τη γεωπολιτική περιφερειακή ισχύ και ρόλο που να αντιστοιχεί στην ανάπτυξή της που την έχει φέρει να ανήκει στην οµάδα του «G20» λέει ο Ερντογάν, και στην προσπάθειά µου βρήκα απέναντί µου τους σταυροφόρους της ∆ύσης που θέλουν να καταλύσουν την κυριαρχία της χώρας µας µε την επιβολή µιας νέας Συνθήκης των Σεβρών.

Πολιορκία από σταυροφόρους

Στην παραπάνω λογική όποιος αντιπολιτεύεται τον Ερντογάν δεν είναι παρά η πέµπτη φάλαγγα της ∆ύσης, µε τη χώρα να πρέπει να προσαρµόσει τους θεσµούς της στην προτεραιότητα απόκρουσης υπαρξιακών για το µέλλον της πατρίδας απειλών.

Ο Ερντογάν δεν θέλησε να µείνει στη ρητορική, προσπάθησε να δηµιουργήσει τις προϋποθέσεις για µια εισβολή στη Βορειοανατολική Συρία στη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, αλλά οι παλινδροµήσεις του Τραµπ ως προς την αποχώρηση ή όχι από την περιοχή των αµερικανικών Ειδικών ∆υνάµεων που βρίσκονται στην ίδια περιοχή µαταίωσαν τα σχέδια της Αγκυρας. Είναι φανερό ότι πέραν της αποτυχίας να προωθήσει τις στοχεύσεις του στη Μέση Ανατολή και να διασφαλίσει ρόλο στην επόµενη µέρα στη Συρία, το αφήγηµα του Ερντογάν, βάσει του οποίου προσπαθεί να νοµιµοποιήσει την υπερενισχυµένη προεδρία και τον αυταρχικό χαρακτήρα του καθεστώτος, δεν του επιτρέπει ρεαλιστική αναδίπλωση και αναζήτηση εξοµάλυνσης στις σχέσεις του µε τις ΗΠΑ.