Όταν στο Όρεγκον των ΗΠΑ έβρεξε άμμο και σάπια κομμάτια φάλαινας – Η εκρηκτική αντιμετώπιση ενός προβλήματος

Ένα απομεσήμερο στο Όρεγκον των ΗΠΑ, πριν από πολλά χρόνια, έβρεξε άμμο και σάπια κομμάτια φάλαινας! Τι είχε συμβεί; Ο δήμος είχε αντιμετωπίσει με τρόπο εκρηκτικό ένα σοβαρό πρόβλημα...

Είναι φορές που, προσπαθώντας να κάνεις το καλό, μόνο κακό προκαλείς και καταστροφή. Σύντομος πρόλογος για ένα τεράστιο πρόβλημα που προέκυψε αιφνιδιαστικά στις ακτές της πόλης Φλόρενς του Όρεγκον στις Ηνωμένες Πολιτείες. Κι όταν γράφουμε «τεράστιο» κυριολεκτούμε: ένα πρόβλημα-φάλαινα!

Ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή… Το Νοέμβριο του 1970, το τμήμα αυτοκινητοδρόμων του Όρεγκον προκλήθηκε να λύσει ένα μεγάλο και σοβαρό πρόβλημα: τι να κάνει με μια φάλαινα μήκους 15 μέτρων και βάρους 8 τόνων, της οποίας το κορμί είχε ξεβραστεί στην παραλία, κοντά στη μικρή κωμόπολη Φλόρενς, στην κομητεία του Λέιν στο Όρεγκον;

Η μια επιλογή των υπευθύνων ήταν να αφήσουν τη φύση να ακολουθήσει την πορεία της και το κουφάρι της φάλαινας να αποσυντεθεί αργά. Ωστόσο, κάτι τέτοιο θα απαιτούσε χρόνια για να ολοκληρωθεί και οι άνθρωποι της κοντινής πόλης σίγουρα δεν θα άντεχαν τη δυσοσμία της φάλαινας που θα σάπιζε και θα χυνόταν απ’ τ’ ανοιχτά παράθυρα στα σπίτια τους· ούτε θα ήταν πρόθυμοι να κολυμπήσουν στην βορβορώδη θάλασσα ή να περπατήσουν πλάι σε νερά που θα βρωμούσαν σάπιο κρέας ψαριού.
Είχαν περάσει χρόνια πολλά από τότε που μια νεκρή φάλαινα είχε ξεβραστεί στην περιοχή, που κανείς δεν μπορούσε να θυμηθεί πώς είχε επιλυθεί τότε το πρόβλημα.

Κάποια στιγμή, πάνω στα αλλεπάλληλα δημοτικά συμβούλια για την επίλυση του ογκώδους προβλήματος, κάποιος σκέφτηκε τη λύση που αποδείχθηκε ότι θα προκαλούσε καταιγίδα άλλων προβλημάτων: «ανατινάξτε τον θαλάσσιο γίγαντα», είπε και πολλοί άρχισαν να το σκέπτονται σοβαρά.

Μια λύση-δυναμίτης...

Μέχρι τότε, η Διεύθυνση Αυτοκινητοδρόμων του Όρεγκον είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι δεν θα ήταν καλή ιδέα να ενταφιάσει το κήτος, γιατί τα αέρια αποσύνθεσης θα αποσταθεροποιούσαν τον γιγάντιο τάφο και κάποια μέρα θα τον αποκάλυπταν. Ο κίνδυνος θα περιοριζόταν, αν η άτυχη φάλαινα τεμαχιζόταν πρώτα, πριν από την ταφή. Ωστόσο, ουδείς ήταν πρόθυμος να τεμαχίσει το τεράστιο σάπιο κουφάρι.

Και οι μέρες περνούσαν, η φάλαινα είχε αρχίσει να μυρίζει ενοχλητικά και οι Αρχές θυμήθηκαν την πρόταση-δυναμίτη: ένας βετεράνος του Στρατού εκπαιδευμένος στα εκρηκτικά, που κατοικούσε στην περιοχή, προειδοποίησε ότι είκοσι μασούρια δυναμίτιδας, που υπολόγιζαν να χρησιμοποιήσουν οι Αρχές, θα ήταν πάρα πολύ· η συμβουλή του ότι ακόμα και η μισή ποσότητα δυναμίτη θα ήταν υπερβολική, αγνοήθηκε.
Οι υπεύθυνοι, είχαν τη λανθασμένη αντίληψη ότι μια τεράστια έκρηξη θα διέλυε τη φάλαινα σε μικρά μικρά κομμάτια, που στη συνέχεια θα σαρώνονταν από τους οδοκαθαριστές. Όπως είχε δηλώσει, τότε, στους δημοσιογράφους στέλεχος του τμήματος αυτοκινητοδρόμων του Όρεγκον: «Λοιπόν, είμαι βέβαιος ότι θα λειτουργήσει. Το μόνο πράγμα που σκεπτόμαστε τώρα είναι ακριβώς πόσα εκρηκτικά θα χρειαστούν για να αποσυντεθεί αυτό το τεράστιο πράγμα, ώστε οι οδοκαθαριστές, οι γλάροι και τα καβούρια να αναλάβουν τα υπόλοιπα».

Ένα πρωί ποσότητα δυναμίτη που θα μπορούσε να ανατινάξει τη Γέφυρα του Μπρούκλιν θάφτηκε κάτω από το κορμί της φάλαινας, κυρίως στην πλευρά της στεριάς, έτσι ώστε το μεγαλύτερο μέρος του κήτους να εκτιναχθεί προς τον ωκεανό.

Εκατοντάδες κάτοικοι, αλλά και περαστικοί συγκεντρώθηκαν για να παρακολουθήσουν το θέαμα και οι Αρχές τους συνέστησαν να σταθούν περίπου 300 μέτρα μακριά, έτσι προληπτικά για να μην λερωθούν…
Οι θεατές ξέσπασαν σε επευφημίες όταν ο δυναμίτης έσκασε στις 15:45, ένα μουχλιασμένο φθινόπωρο του 1970, που το έκανε να μοιάζει πιο σκοτεινό και μουντό η αποφορά της δόλιας της φάλαινας, που σάπιζε στις ακτές των ανθρώπων.

Οι επευφημίες των θεατών γρήγορα μετατράπηκαν σε κραυγές πανικού όταν κατάλαβαν όλοι ότι οι πυροτεχνουργοί του δήμου είχαν υποτιμήσει την απόσταση ασφαλείας, που είχαν προτείνει για τους παρευρισκόμενους. Τα 300 μέτρα αποδείχθηκαν πολύ λίγα για ό,τι συνέβη: όλοι και όλα, σε απόσταση 600 μέτρων, πλημμύρισαν από σάπια κομμάτια της φάλαινας. Ένα τεράστιο κομμάτι λάσπης ανακατεμένο με αίμα και φαλαινοπολτό ισοπέδωσε ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο, ενώ άνθρωποι και αυτοκίνητα δέχτηκαν θραύσματα από το βρωμερό κουφάρι της φάλαινας. Ως εκ θαύματος, ουδείς τραυματίστηκε σοβαρά.

Όταν η σκόνη κατακάθισε και τα κομμάτια της σάπιας φάλαινας σταμάτησαν να πέφτουν από τον ουρανό, τότε ήταν που όλοι κατάλαβαν πόσο λάθος ήταν το σχέδιο με τα εκρηκτικά.
Απογοητευμένοι οι αξιωματούχοι, ανακάλυψαν ότι ενώ η έκρηξη ήταν θεαματική, η ιδέα το να απαλλαγούν από τη νεκρή φάλαινα με μισό τόνο δυναμίτη είχε αποδειχτεί και ανόητη και επικίνδυνη. Το μεγαλύτερο μέρος του κουφαριού δεν είχε καν κουνηθεί. Και καθώς έπεσε το σκοτάδι, υπάλληλοι του τμήματος αυτοκινητοδρόμων κατέφθασαν στην περιοχή με μπουλντόζες για να θάψουν τα λείψανα του κήτους, όπως ίσως θα έπρεπε να είχαν κάνει από την αρχή. Κι ακόμα και σήμερα, όσοι έζησαν τότε την στιγμή δεν έχουν ξεχάσει την εκρηκτική φάλαινα, που έντυσε με τη σάρκα της την παραλία και τους θεατές…