Όταν η Σοβιετική Ένωση σκεφτόταν σοβαρά να δημιουργήσει επανδρωμένη βάση στη Σελήνη – Το ξανασκέπτεται!

Πριν από σχεδόν 60 χρόνια η Σοβιετική Ένωση σκεφτόταν σοβαρά να δημιουργήσει πλήρως επανδρωμένη βάση στη Σελήνη· δεν το πέτυχε ποτέ, αλλά τώρα, η Ρωσία του Πούτιν, το ξανασκέπτεται!

Η Σοβιετική Ένωση ανέπτυξε, για πρώτη φορά, ένα σχέδιο εποικισμού του δορυφόρου της Γης από το 1962. Η μελλοντική σεληνιακή βάση είχε ονομαστεί επίσημα «Zvezda» (Αστέρι) και «Columbus» και, ανεπίσημα, «Barmingrad» (Πόλη του Μπάρμιν), από τον Βλαντιμίρ Μπάρμιν, τον εμπνευστή και σχεδιαστή του έργου, επί χάρτου.

Υποτίθεται ότι, η ΕΣΣΔ, θα μελετούσε διεξοδικά την περιοχή της Σελήνης με τη βοήθεια τηλεκατευθυνόμενων οχημάτων προσαρμοσμένων στο σεληνιακό τερέν. Διαστημόπλοια επρόκειτο να μεταφέρουν τις τεχνικές μονάδες στην επιλεγμένη τοποθεσία. Κάθε μία από τις μονάδες εκείνες θα ζύγιζε 18 τόνους, θα είχε διάμετρο 3,3 μέτρα και θα έφτανε σε μήκος τα 4,5 μέτρα διπλωμένη. Μόλις θα τοποθετείτο, θα αναδιπλωνόταν και θα έφθανε στα 8,6 μέτρα.

Το πρωτότυπο μιας τέτοιας μονάδας κατασκευάστηκε και δοκιμάστηκε το 1967. Υπήρχαν εννέα τομείς συνολικά: διοικητήριο, εργαστήριο, αποθήκη, εργαστήριο, ιατρικό κέντρο με γυμναστήριο, μαγειρείο με καντίνα και τρία διαμερίσματα που θα φιλοξενούσαν έως και 12 ανθρώπους.

Μετά την εγκατάσταση των μονάδων, η βάση έπρεπε να καλυφθεί με σεληνιακό χώμα-ρεγόλιθο, που θα προστάτευε από την ακτινοβολία, τις ακραίες διακυμάνσεις της θερμοκρασίας και τους μικρομετεωρίτες. Βασιζόμενοι στα δεδομένα που είχαν συλλέξει από τον αμερικανικό ανιχνευτή Surveyor-3, ο οποίος είχε προσσεληνωθεί στις 20 Απριλίου του 1967, οι Σοβιετικοί μηχανικοί κατέληξαν στοα συμπέρασμα ότι το σεληνιακό έδαφος πιθανότατα θα είχε συνοχή από μαλακή άμμο και δεν θα απαιτούσε ιδιαίτερο σκάψιμο για να δημιουργηθεί ασπίδα ακτινοβολίας. Για οποιεσδήποτε περιοχές με πιο σκληρή επιφάνεια, οι Σοβιετικοί είχαν την ιδέα να χρησιμοποιήσουν ένα ειδικά κατασκευασμένο σκαπτικό εργαλείο. Ένας πυρηνικός αντιδραστήρας θα παρείχε επαρκή ενέργεια στην «Zvezda».

Με τρένο στην επιφάνεια της Σελήνης

Οι εξορμήσεις στην επιφάνεια της Σελήνης για επιστημονικούς σκοπούς- υποτίθεται ότι- θα γίνονταν με ειδικά κατασκευασμένο σεληνιακό τρένο, καλά προστατευμένο από τις περιβαλλοντικές συνθήκες. Το τρένο θα μπορούσε να κινείται με ταχύτητα έως και 20 km/h και να ταξιδεύει σε αποστολές διάρκειας έως και 60 ημερών.

Το τολμηρό εκείνο σχέδιο αναπτύχθηκε μέσα στην ίδια επιστημονική δεξαμενή σκέψης που είχε κατασκευάσει και εκτοξεύσει το Sputnik και έστειλε τον πρώτο άνθρωπο στο διάστημα. Ωστόσο, το φιλόδοξο έργο της σεληνιακής βάσης δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ. Το κόστος του, των 50 δισεκατομμυρίων ρουβλιών (περίπου 80 δισεκατομμύρια δολάρια) αποδείχθηκε δυσθεώρητο για την ΕΣΣΔ.

Ξαναθυμήθηκαν την ουτοπία...

Και αφήνουμε τη 10ετία των Beatles των Χίπις, του Γούντστοκ και του Ψυχρού Πολέμου και ερχόμαστε στο 2023.Τον περασμένο Αύγουστο, η κρατική διαστημική υπηρεσία της Ρωσίας «Roscosmos» εκτόξευσε την πρώτη σεληνιακή αποστολή της χώρας εδώ και σχεδόν μισό αιώνα ως προέκταση ενός φιλόδοξου σχεδίου για την κατασκευή μιας βάσης στο Φεγγάρι. Η αποστολή του Luna-25 είχε στόχο να διερευνήσει τον σεληνιακό νότιο πόλο, όπου οι επιστήμονες πιστεύουν ότι υπάρχει άφθονο νερό εγκλωβισμένη στον πάγο υπό τη διαρκή σκιά των κορυφογραμμών των σεληνιακών ορέων.

Στις 19 Αυγούστου, το ρωσικό σκάφος συνετρίβη στην επιφάνεια της Σελήνης μετά έναν αποτυχημένο ελιγμό. Και οι προσπάθειες συνεχίζονται. Και να σημειώσουμε επίσης: ουδείς Σοβιετικός ή Ρώσος κοσμοναύτης πάτησε- ακόμα- στη Σελήνη. Δώδεκα αστροναύτες της NASA πάτησαν και περπάτησαν στο Φεγγάρι πριν από μισό αιώνα, αλλά κανένας Ρώσος κοσμοναύτης δεν το κατάφερε. Παρ' όλα αυτά η Ρωσία επιμένει...