Γιατί ο Ερντογάν επανήλθε στην εθνικιστική του ρητορική;

Ο Τούρκος πρόεδρος, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, χθες ξανα-βρήκε τον παλιό καλό του εαυτό. Επανήλθε στη δοκιμασμένη προεκλογική συνταγή και ανέβασε το εθνικιστικό θερμόμετρο στα ύψη!

Εξοπλιστικός πυρετός

Έπιασε το νήμα από την ιστορία έναν αιώνα πριν, μιας και ήταν στον Σαγγάριο, μέρος με μεγάλη εθνική συμβολικότητα για τους Τούρκους, καθώς εκεί ανακόπηκε η προέλαση του ελληνικού στρατού. Και έφτασε μέχρι το σήμερα, για να πει ότι η Τουρκία συνεχίζει νικηφόρα ακόμα, στον στρατιωτικό τομέα...γιατί «αν θέλουμε ειρήνη, πρέπει να είμαστε έτοιμοι για πόλεμο». Έτσι δικαιολόγησε αυτόν τον εξοπλιστικό πυρετό της Τουρκίας.

Ανέφερε όλα τα μεγάλα επιτεύγματα της Αμυντικής Βιομηχανίας: Το αεροπλανοφόρο Αναντολού, τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη, τα τανκ που κατασκευάζει κι έφτασε και στο πιο πρόσφατο καμάρι, το μαχητικό αεροσκάφος ΚΑΑΝ, που πέταξε με δανεικούς κινητήρες πριν μερικές ημέρες.

Ο άλλος λόγος που εξοπλίζεται η Τουρκία, όπως παραδέχτηκε ο Ερντογάν είναι γιατί κανένα διεθνές δίκαιο και κανένας διεθνής οργανισμός δεν πρόκειται να δώσει δίκαιο στην Τουρκία, αν συμβεί ένας πόλεμος, όπως έγινε και με τη Γάζα.

Αυτό θα μπορούσε να έχει διπλή ανάγνωση βέβαια. Είναι σαν να λέει ότι: οι ενέργειές μας δεν συνάδουν με το διεθνές δίκαιο, άρα πρέπει να προστατευτούμε με δικά μας όπλα και μέσα, γιατί κανένας δεν θα μας υπερασπιστεί.

Γιατί άλλαξε ρητορική

Η άλλη ανάγνωση βέβαια είναι ότι εμείς έχουμε δίκιο αλλά κανένας από τη Δύση - ειδικά - δεν θα μας το αναγνωρίσει, άρα φροντίζουμε μόνοι μας να το περιφρουρήσουμε με όποιο μέσο. Ο Τούρκος πρόεδρος μάλλον τη δεύτερη ανάγνωση εννοούσε, αλλά άφησε και περιθώρια για άλλες ερμηνείες. Ο λόγος πάντως που άλλαξε ρητορική είναι προφανής: Οι δημοτικές εκλογές και η ανάκτηση της Κωνσταντινούπολης. Έχει κατέβει μόνος του και κάνει προεκλογική εκστρατεία, χωρίς καν να είναι ο ίδιος υποψήφιος. Αλλά επιβάλλεται όταν ο αντίπαλος είναι ισχυρός, όπως ο Ιμάμογλου, και επίσης τελευταία το πάθος στην πλατεία είχε πέσει, όπως παραπονιόταν ο ίδιος και ήθελε μια ‘ένεση’ πατριωτισμού.