Politico: Τι να περιμένουμε από μια πιθανή «κυβέρνηση Λεπέν» - Η κληρονομιά της ακροδεξιάς

Καθώς μετρά αντίστροφα ο χρόνος για τη διεξαγωγή των πρόωρων εκλογών στη Γαλλία, το Politico επιχειρεί να απαντήσει στο τι μπορούμε να περιμένουμε από μία κυβέρνηση της ακροδεξιάς της Mαρίν Λεπέν.

Μετά μάλιστα και τη σημαντική νίκη του Εθνικού Συναγερμού, στις Ευρωεκλογές και μπροστά στην προοπτική ότι θα σαρώσει στις βουλευτικές εκλογές της Γαλλία, ερευνητές και δημοσιογράφοι προσπαθούν να σκιαγραφήσουν το προφίλ της.

Το νέο προφίλ στο κόμμα

Η Μαρίν Λεπέν έδιωξε τους νεοναζί και πέταξε έξω ακόμη και τον πατέρα της όταν εκείνος συνέχισε να επιμένει ότι το Ολοκαύτωμα δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια «λεπτομέρεια της ιστορίας». Παράλληλα άλλαξε το όνομα του κόμματος από Εθνικό Μέτωπο στο λιγότερο συγκρουσιακό Εθνικό Συναγερμό συνεχίζοντας έτσι την πορεία αποδαιμονοποίησης του κόμματός της.

Οι δημόσιες σχέσεις

Η φράση «αποδαιμονοποίηση» επαναλαμβανόταν ακούραστα από πολιτικούς σχολιαστές και σκόπιμα  από την ίδια τη Λεπέν. Προσπαθούσε με κάθε τρόπο να αποδείξει πως το κόμμα της είχε άδικα «δαιμονοποιηθεί» από τα μέσα ενημέρωσης. Και ως εκ τούτου, η σωστή απάντηση δεν ήταν μια επανάσταση για να αλλάξει η κοσμοθεωρία του κόμματος, αλλά μάλλον μια προσπάθεια δημοσίων σχέσεων για να αλλάξει η άποψη του κοινού για το κόμμα.

Ωστόσο το Politico επισημαίνει ότι αυτή η διαδικασία δεν αποτελεί κάποια ιστορική στροφή στην ιδεολογία της «Εθνικής Συσπείρωσης» αλλά περισσότερο μια προσπάθεια σε επίπεδο δημοσίων σχέσεων για να αλλάξει η άποψη του κοινού για το κόμμα.

Η «συγκατοίκηση»

Μεγαλύτερη σημασία έχει πώς μια κυβέρνηση της Λεπέν θα ασκήσει την εξουσία. Εάν η Εθνική Συσπείρωση κερδίσει είτε τη σχετική είτε την απόλυτη πλειοψηφία στον δεύτερο γύρο των εκλογών στις αρχές Ιουλίου, το κόμμα θα κληθεί να σχηματίσει κυβέρνηση από τον πρόεδρο Εμανουέλ Μακρόν.

Με τη διάλυση της Εθνοσυνέλευσης και την εγκατάλειψη της τριετούς σχετικής πλειοψηφίας του κόμματός του, ο Μακρόν άνοιξε το δρόμο για αυτό που οι Γάλλοι αποκαλούν «συγκατοίκηση». Αυτή η κατάσταση -όταν η διακυβέρνηση του έθνους βρίσκεται στα χέρια ενός προέδρου που εκπροσωπεί ένα κόμμα και ενός πρωθυπουργού και μιας κυβέρνησης που εκπροσωπεί ένα άλλο- έχει συμβεί τρεις φορές από την ίδρυση της Δημοκρατίας το 1958.

Οι συγκατοικήσεις του παρελθόντος

Οι προηγούμενες περιπτώσεις συγκατοίκησης αφορούσαν πάντα τα κυρίαρχα κόμματα της δεξιάς και της αριστεράς. Ο Φρανσουά Μιτεράν βρέθηκε δύο φορές να μοιράζεται την εξουσία με συντηρητικούς πρωθυπουργούς – πρώτα με τον Εντουάρντ Μπαλαντίρ από το 1986 έως το 1988 και στη συνέχεια με τον Ζακ Σιράκ από το 1993 έως το 1995. Στη συνέχεια, όταν ο τελευταίος εξελέγη στη συνέχεια πρόεδρος, ήταν ομοίως δέσμιος μιας κυβέρνησης της αντιπολίτευσης υπό τον σοσιαλιστή πρωθυπουργό Λιονέλ Ζοσπέν μετά από μια παράτολμη απόφαση να διαλύσει τη συνέλευση.

«Εθνική προτίμηση»

Ιδιαίτερα κρίσιμη ωστόσο θεωρείται η προτίμηση της Λεπέν για την «la preference nationale» ή «εθνική προτίμηση». Αυτή η φράση, η οποία φτάνει στην κακοήθη καρδιά του Λεπενισμού, δεν θα καταργήσει μόνο το συνταγματικό δικαίωμα στο άσυλο, αλλά και το συνταγματικό δικαίωμα στην ιθαγένεια για όσους γεννήθηκαν σε γαλλικό έδαφος από παράνομους μετανάστες. Αυτά τα μέτρα θα καταστήσουν τη ζωή εκατομμυρίων ανδρών, γυναικών και παιδιών στη Γαλλία ακόμη πιο ευάλωτη και δυστυχισμένη. Με δεμένο ωστόσο τους Ολυμπιακούς Αγώνες που είναι προ των πυλών, μια κυβέρνηση Λεπενιστών δεν θα βιαζόταν να επιδιώξει αυτούς τους στόχους.