Η Τουρκία αντιμέτωπη με πραξικοπηματίες και οι ΗΠΑ με δολοφόνους: Οι ομοιότητες του πραξικοπήματος με την απόπειρα κατά Τραμπ

Στις 15 Ιουλίου 2024, η Τουρκία γιόρτασε την όγδοη επέτειο της αποτυχημένης απόπειρας πραξικοπήματος, μια ημέρα που θεωρείται πλέον εθνική εορτή και αναφέρεται ως «δεύτερος πόλεμος ανεξαρτησίας» και ο Ερντογάν έως και δεύτερος ιδρυτής της χώρας.

Κατά τη διάρκεια του προηγούμενου Σαββατοκύριακου, οι ΗΠΑ βρέθηκαν επίσης αντιμέτωπες με μια πράξη πολιτικής βίας εναντίον της εκτελεστικής εξουσίας τους: με την απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Ντόναλντ Τραμπ.

Παρόμοιο αποτύπωμα

Προβαίνοντας σε μία σύγκριση αυτών των δύο γεγονότων, παρατηρείται ότι, παρόλο που διαφέρουν σε κλίμακα και εύρος, παρουσιάζουν παρόμοιο αποτύπωμα.

Στην Τουρκία, περίπου οι μισοί πολίτες αντιτίθενται στην προεδρία Ερντογάν, θεωρώντας τη διακυβέρνησή του διεφθαρμένη και διαβρωτική για τη δημοκρατία. Ωστόσο, τη νύχτα της 15ης Ιουλίου 2016, το πολιτικό φάσμα ενώθηκε εναντίον των πραξικοπηματιών, αναγνωρίζοντας ότι μία χούντα θα στερούσε από τη χώρα την ευκαιρία να οικοδομήσει έναν ευρύ συνασπισμό εναντίον του Ερντογάν.

Στην περίπτωση της απόπειρας δολοφονίας του Τραμπ, παρόλο που η σφαίρα δεν πέτυχε το στόχο της, η πολιτική βία φαίνεται να είναι κυρίαρχη στις ΗΠΑ, αλλά να ευνοεί αναλόγως τους ακροδεξιούς ηγέτες, όπως τον Ερντογάν και τον Τραμπ, οι οποίοι τείνουν να εκμεταλλεύονται τα γεγονότα για να ενισχύσουν τη δύναμή τους.

Και οι δύο είχαν ένα ένστικτο να αντιμετωπίσουν τη βία και να την κάνουν θέαμα. Ο Ερντογάν πήρε μια ηρωική πόζα τη νύχτα του πραξικοπήματος, εμπνέοντας την αντίσταση ακόμη και στα αντίπαλα πολιτικά στρατόπεδα. Ο Τραμπ σηκώθηκε από το βάθρο και περιτριγυρισμένος από μια ασπίδα μυστικών υπηρεσιών, έτεινε τη γροθιά του και φώναξε «πολεμήστε» στο πλήθος.

Ο Ερντογάν αντέδρασε δυναμικά κι ο Τραμπ φιλοτέχνησε μια κουλτούρα ισχύος γύρω του. Ένιωθαν σαν να είχαν επιβιώσει από το χειρότερο και ήταν πλέον ανίκητοι. Σίγουρα η ιστορία θα άνοιγε τώρα διάπλατα μπροστά τους.

Αυτό σημαίνει ότι οι ακροδεξιοί ηγέτες κάνουν την πολιτική πιο βίαιη, αλλά η χώρα εξακολουθεί να τους χρειάζεται για να επιβιώσει και να διατηρήσει τη βία εμφιαλωμένη. Η εναλλακτική λύση θεωρείται πάντα πιο τρομακτική για τους ψηφοφόρους.