Βάλτερ Σκότσικ στο Έθνος: «Ανυπομονώ να βρεθώ ξανά στην Τούμπα» (pics)

Τα διαπιστευτήριά του στο ελληνικό ποδόσφαιρο τα είχε δώσει το καλοκαίρι του 1983, αναλαµβάνοντας ως προπονητής την οµάδα της Λάρισας, µε µια πλειάδα αστέρων (Βαλαώρας, Μητσιµπόνας, Γκαλίτσιος, Παραφέστας, Βουτυρίτσας, Ζιώγας, Τσιώλης) την οποία οδήγησε το επόµενο καλοκαίρι στον τελικό του Κυπέλλου κόντρα στον Παναθηναϊκό, από τον οποίο ηττήθηκε στο ΟΑΚΑ, παρουσία 73.829 φιλάθλων (!), µε 2-0.

«Δυστυχώς ηττηθήκαµε, αλλά το µατς διεξήχθη υπό δυσµενείς συνθήκες για µας, καθώς ο επαναληπτικός ηµιτελικός µε τον Ηρακλή είχε γίνει µόλις τρεις µέρες πριν από τον τελικό, απόγευµα και µε αφόρητη ζέστη» θυµάται ο Βάλτερ Σκότσικ, ενώ απολαµβάνει τον ανοιξιάτικο ήλιο της Αυστρίας, ύστερα από µια παρτίδα τένις µε φίλους. Εναν χρόνο αργότερα, τον Ιούνιο του 1985, γεύτηκε το νέκταρ της επιτυχίας, καθώς οδήγησε τον ΠΑΟΚ στην κατάκτηση του τελευταίου πρωταθλήµατος πριν από το (διαφαινόµενο) φετινό. Συναντήσαµε τον 78χρονο, άλλοτε συµπαίκτη τού Ερνστ Χάπελ στη Ραπίντ Βιέννης, στο Μπάντεν, µια µαγευτική λουτρόπολη, σαράντα χιλιόµετρα νότια της Βιέννης, όπου διαµένει τα τελευταία 20 χρόνια. Και εκείνος αναπόλησε µε χαρά το πέρασµά του από την Ελλάδα, στην οποία εργάστηκε ακόµα σε Ολυµπιακό Βόλου, Απόλλωνα Αθηνών, Εθνικό Πειραιά και ∆ιαγόρα Ρόδου (δις), και τον τίτλο του µε τον ΠΑΟΚ, περιµένοντας να γιορτάσει και φέτος µαζί του στην Τούµπα.

O ΠΑΟΚ κατακτά και πάλι το πρωτάθληµα έπειτα από 34 χρόνια. Να υποθέσω ότι θα είστε ενδιαφέρων συνοµιλητής για πολλούς ανθρώπους του ποδοσφαίρου, ιδιαίτερα από τη Θεσσαλονίκη.

Οντως πολλοί, Ελληνες και µη, µου λένε πως η «πρώην οµάδα µου» κατακτά και πάλι το πρωτάθληµα της Ελλάδας, ελπίζοντας να διπλασιάσει τις επιτυχίες µε την κατάκτηση και του Κυπέλλου. Χαίροµαι πάρα πολύ για τον κόσµο του ΠΑΟΚ, που περίµενε τόσα χρόνια για να γευτεί αυτή την επιτυχία και ανυποµονώ να βρεθώ και εγώ στην Τούµπα για τη µεγάλη γιορτή των πανηγυρισµών, για την κατάκτηση του πρωταθλήµατος ύστερα από τόσα πολλά χρόνια.

Εχετε εικόνα από την παρούσα οµάδα του ΠΑΟΚ;

Για να είµαι ειλικρινής, δεν διαθέτω σαφή εικόνα, καθώς εδώ στην Αυστρία δεν µεταδίδεται ελληνικό ποδόσφαιρο, εκτός από διεθνείς αγώνες. Αυτά που γνωρίζω είναι ότι έχει ως προπονητή τον γιο του Μιρτσέα Λουτσέσκου, ότι είναι αήττητη στο πρωτάθληµα και ότι έχει ως αφεντικό έναν γενναιόδωρο παράγοντα, που τα τελευταία χρόνια έχει αλλάξει την εικόνα της οµάδας. Περίµενα να κατακτήσει το πρωτάθληµα και πέρυσι, αλλά τελικά ο τίτλος κατέληξε στην ΑΕΚ. Τέλος πάντων...

Επιτρέψτε µας στο σηµείο αυτό να προβούµε σε µια αναδροµή στο παρελθόν και στην προπονητική σας καριέρα στην Ελλάδα.

Πήγα για πρώτη φορά στην Ελλάδα το καλοκαίρι του 1983. Είχα εκείνη τη χρονιά προτάσεις από τον ΠΑΣ Γιάννινα και τη Λάρισα. Προτίµησα, ύστερα από συµβουλή του (σ.σ.: µάνατζερ) Πασχάλη Παπαδόπουλου, την ΑΕΛ, γιατί διέθετε µια πολύ ποιοτική οµάδα και γεωγραφικά βρισκόταν ανάµεσα στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη. Θυµάµαι ότι φτάσαµε στον τελικό Κυπέλλου κόντρα στον Παναθηναϊκό, αλλά ηττηθήκαµε µε 2-0. Οι προϋποθέσεις, όµως, δεν ήταν οι καλύτερες, γιατί εµείς είχαµε παίξει τον δεύτερο ηµιτελικό µε τονΗρακλή µόλις τρεις µέρες πριν από τον τελικό, υπό αφόρητη ζέστη στη Θεσσαλονίκη, όπου και αποσπάσαµε το 0-0, που ήταν αποτέλεσµα πρόκρισης, καθώς στο πρώτο µατς είχαµε νικήσει µε 1-0. Ετσι που λέτε, ο Παναθηναϊκός είχε περισσότερες µέρες ξεκούρασης από µας.

Στον ΠΑΟΚ και στην Τούµπα πώς βρεθήκατε το καλοκαίρι του 1984;

Είχα διαµηνύσει στους ιθύνοντες της ΑΕΛ ότι δεν θα ανανέωνα το συµβόλαιό µου, γιατί ήθελα να επιστρέψω στην Αυστρία εξαιτίας των θυγατέρων µου, που έπρεπε να πάνε σχολείο, και στη Λάρισα δεν υπήρχε γερµανικό σχολείο ή κολέγιο. Ηµουν ένα βήµα πριν από τη συµφωνία µε τη ΓΚΑΚ Γκρατς, όταν ο µάνατζέρ µου, Πασχάλης Παπαδόπουλος, µου ανέφερε πως είχε εκδηλωθεί ενδιαφέρον από τον ΠΑΟΚ, ο οποίος µέχρι τότε συνοµιλούσε µε τον συµπατριώτη µου, τον αείµνηστο Χέλµουτ Σενέκοβιτς. Τελικά πείστηκα να αναλάβω τον «∆ικέφαλο του Βορρά», καθώς στη Θεσσαλονίκη υπήρχε και γερµανική σχολή, οπότε λύθηκε και το εκπαιδευτικό ζήτηµα που απασχολούσε την οικογένειά µου! (σ.σ.: χαµογελάει).

Και φαντάζοµαι πως σίγουρα δεν θα µετανιώσατε για αυτή την απόφασή σας.

Κάθε άλλο! Πέρα από το καθαρά αγωνιστικό κοµµάτι, µε την κατάκτηση του πρωταθλήµατος, απόλαυσα και τη διαµονή µου στη Θεσσαλονίκη, όπου διέµενα στο υπέροχο σπίτι του Γιώργου Κούδα, που εκείνη τη σεζόν είχε αποσυρθεί από την ενεργό δράση και ήταν τιµ µάνατζερ. Μαζί του και µε τον βοηθό µου, τον Μλάντεν Φορτούλα, παλιό τερµατοφύλακα του ΠΑΟΚ που εκείνη τη χρονιά είχε αποχωρήσει από το ποδόσφαιρο, είχα άψογη συνεργασία.

Παρ’ όλα αυτά δεν καταφέρατε να κλείσετε τη σεζόν µε την κατάκτηση του νταµπλ, αφού ηττηθήκατε στον τελικό του Κυπέλλου από την πρώην οµάδα σας, τη Λάρισα, µε 4-1.

Μα ήµασταν µεθυσµένοι από το ατελείωτο πάρτι για την κατάκτηση του πρωταθλήµατος (σ.σ.: γέλια)! Πέραν τούτου είχαν σηµειωθεί, πριν από τον τελικό, κάποιες αναταράξεις στην οµάδα, καθώς είχε γίνει γνωστό ότι ο Χρήστος ∆ηµόπουλος επρόκειτο να µετακινηθεί µε µεταγραφή στον Παναθηναϊκό. Μάλιστα, πριν από το µατς του τελικού Κυπέλλου, είχε αποχωρήσει από το ξενοδοχείο, όπου είχαµε καταλύσει, προκειµένου να πήγαινε να υπογράψει το συµβόλαιό του, µε αποτέλεσµα να τον αποκλείσω από την αποστολή. Αλλά χαλάλι στη Λάρισα, το άξιζε το Κύπελλο!

Η επόµενη σεζόν (1985-86), όµως, δεν κύλησε το ίδιο οµαλά.

Υπήρχαν, αν θυµάµαι καλά, διοικητικές ανακατατάξεις στον σύλλογο και στην πορεία είχε αποχωρήσει ο Κούδας από την οµάδα, κάτι που µου στοίχισε πολύ, καθώς ήταν ο πιο στενός µου συνεργάτης. Αγωνιστικά, η οµάδα δεν ήταν στα καλύτερά της και έτσι παραιτήθηκα στις αρχές Μαρτίου.

Επανήλθατε, όµως, χρόνια αργότερα, στην Ελλάδα, για να αναλάβετε τον Ολυµπιακό Βόλου, τον Απόλλωνα Αθηνών, τον Εθνικό Πειραιώς, καθώς και τον ∆ιαγόρα.

Με καθαρά ποδοσφαιρικά κριτήρια δεν ήταν οι καλύτερες επιλογές. Περισσότερο ήθελα να ικανοποιήσω τις επιθυµίες της γυναίκας µου, που είχε ερωτευτεί την Ελλάδα και µε παρότρυνε να επιστρέψουµε στην Ελλάδα, αν και οι προϋποθέσεις δεν ήταν πάντα οι καλύτερες. Από το τελευταίο πέρασµά µας από τη Ρόδο (σ.σ.: 2005-2006) µάλιστα πήραµε ένα αδέσποτο σκυλάκι µαζί µας, που το είχαµε µέχρι πρόσφατα εδώ στην Αυστρία.

Ενας συµπατριώτης σας, ο Νταµίρ Κάναντι, είναι προπονητής στον Ατρόµητο, και µάλιστα µε αρκετά καλή παρουσία.

Τον γνωρίζω τον Κάναντι από την εποχή που ήταν προπονητής στη Ραπίντ Βιέννης, όπου ήταν ολίγον τι άτυχος. Είναι ακέραιος χαρακτήρας και καλός προπονητής και µε χαροποιεί ιδιαίτερα που πάει καλά µε την οµάδα του. Θεωρώ, δε, ότι οι επιτυχίες που έχει µε τον Ατρόµητο αποτελούν επιβράβευση των κόπων του.

Και κάτι τελευταίο: το τένις αποτελεί το ελιξίριό σας;

Ανέκαθεν έπαιζα τένις (σ.σ.: χαµογελάει), απλώς τώρα οι αρθρώσεις και η φυσική µου κατάσταση δεν µου επιτρέπουν να εξασκώ το χόµπι µου όσο συχνά θα ήθελα.

Συνέντευξη στον Δημήτρη Δημουλά