Η 63χρονη ισραηλινή πάλεψε για τη ζωή της ως όμηρος στη Γάζα – Ένα χρόνο μετά τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου, αγωνίζεται για την απελευθέρωση του συζύγου της

Σχεδόν ένα χρόνο πριν, στις 7 Οκτωβρίου του 2023, η Αβίβα Σίγκελ βρέθηκε όμηρος στη Γάζα, να ζητιανεύει νερό και φαγητό. Μετά την απελευθέρωσή της, η Αβίβα ζητά την απελευθέρωση του συζύγου της, του οποίου η ομηρία από τη Χαμάς συνεχίζεται.  

Στις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου, ένοπλοι μαχητές της παλαιστινιακής οργάνωσης απήγαγαν τη Σίγκελ μέσα από το σπίτι της και τη μετέφεραν στα τούνελ κάτω από τη Γάζα. Η απελευθέρωσή της ήρθε τον περασμένο Νοέμβριο, κατά τη διάρκεια μιας σύντομης κατάπαυσης του πυρός. Η Αβίβα βρήκε την κοινότητα που έμενε κατεστραμμένη και έγινε μία από τους δεκάδες χιλιάδες εκτοπισμένους ισραηλινούς, μετά τη σύγκρουση. Έχει αναδειχθεί σε εξέχουσα φωνή στον αγώνα για την απελευθέρωση των υπόλοιπων ομήρων, ενώ δεν έχει σταματήσει στιγμή να αγωνίζεται και για την απελευθέρωση του συζύγου της.

«Οι όμηροι αφήνονται να πεθάνουν αργά»

Σε μερικές μέρες, κλείνει ένας χρόνος από τη δοκιμασία της ίδιας, και πολλών άλλων ομήρων της Χαμάς. Ωστόσο, η προσοχή της ισραηλινής κυβέρνησης, πλέον, έχει μετατοπιστεί, από τους ομήρους και τις οικογένειές τους, στη Χεζμπολάχ και τις επιχειρήσεις στον Λίβανο. Πρόκειται για την τελευταία, σε μία σειρά δυσμενών εξελίξεων, που εξανεμίζουν τις ελπίδες της Αβίβα να επανενωθεί σύντομα με τον σύζυγό της επί 43 χρόνια. «Οι όμηροι αφήνονται να πεθάνουν. Να πεθάνουν αργά. Πώς μπορώ να το διαχειριστώ αυτό; Απλώς δεν ξέρω πια», λέει η ίδια στο Associated Press, ενώ κάθεται δίπλα σε μία αφίσα με τη μορφή του συζύγου της, Κιθ, του 65χρονου αμερικανοϊσραηλινού με καταγωγή από το  Τσάπελ Χιλ της Βόρειας Καρολίνας.

Όπως εξηγεί, η Αβίβα υποφέρει ακόμα περισσότερο έχοντας η ίδια βρεθεί στη θέση της ομήρου και γνωρίζοντας από πρώτο χέρι τι υπομένει ο Κιθ. «Οι όμηροι ήταν αλυσοδεμένοι, ενώ υπόκεινταν σε βασανιστήρια. Χτυπιόνταν. Το είδα να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μου. Αυτά μας έκαναν», λέει από το AirBnB που μένει στο Τελ Αβίβ – ένα από τα πολλά καταλύματα βραχυχρόνιας μίσθωσης στα οποία έχει ζήσει από την ημέρα επιστροφής της, τον περασμένο Νοέμβριο, στο πλαίσιο της πρώτης και μοναδικής συμφωνίας που επιτεύχθηκε μεταξύ Ισραήλ και Χαμάς, τους 12 μήνες πολέμου.

Ο πρωθυπουργός του Ισραήλ, Μπενιαμίν Νετανιάχου, έχει δεσμευτεί να συνεχίσει τον πόλεμο μέχρι την «ολοκληρωτική νίκη» επί της Χαμάς, αλλά και να φέρει τους ομήρους πίσω. Στο εσωτερικό της χώρας, ο Νετανιάχου αντιμετωπίζει ευρεία κριτική για το γεγονός οτι, σχεδόν ένα χρόνο μετά, δεκάδες ισραηλινοί παραμένουν αιχμάλωτοι. Ο ίδιος έχει υποστηρίξει και ότι, οι πιέσεις στη Χεζμπολάχ θα οδηγήσουν, στη συνέχεια, σε πίεση στη Χαμάς και θα συμβάλουν έτσι στην επιτάχυνση της απελευθέρωσης των ομήρων.

Στις 7 του περασμένου Οκτώβρη, οι Σίγκελ ξύπνησαν στο σπίτι τους στο κιμπούτς Κφαρ Αζά, μία από τις κοινότητες που επλήγησαν περισσότερο εκείνη την ημέρα, από τον ήχο των σειρήνων της αεροπορικής επιδρομής. Όπως έκαναν και πολλοί άλλοι κάτοικοι, μεταφέρθηκαν στο καταφύγιο του σπιτιού τους, που ήταν κατασκευασμένο προκειμένου να τους προστατεύσει από επιθέσεις με ρουκέτες. Όπως αποδείχθηκε, τα καταφύγια δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τους μαχητές της Χαμάς που κρατούσαν τουφέκια και χειροβομβίδες και εισέβαλαν στα σπίτια των κατοίκων της κοινότητας.

«Δε θα ξεχάσω ποτέ το πρόσωπό του»

Κατά τη διάρκεια των επιθέσεων, η Χαμάς απήγαγε περίπου 250 άτομα, μεταξύ των οποίων γυναίκες, παιδιά και ηλικιωμένοι. Σύμφωνα με τις ισραηλινές αρχές, στις επιθέσεις σκοτώθηκαν περίπου 1.200 άνθρωποι – οι περισσότεροι απ΄αυτούς ήταν άμαχοι. Στον πόλεμο που ακολούθησε τις επιθέσεις της 7ης Οκτωβρίου, έχουν σκοτωθεί πάνω 41.000 Παλαιστίνιοι εκ των οποίων, περισσότεροι από τους μισούς είναι γυναίκες και παιδιά, σύμφωνα με το υπουργείο υγείας της Γάζας. Η Χαμάς ισχυρίζεται ότι οι όμηροι τυγχάνουν ανθρώπινης μεταχείρισης. Ωστόσο, πολλαπλές μαρτυρίες ισραηλινών που έχουν απελευθερωθεί, κάνουν λόγο για το αντίθετο. Οι μαχητές της Χαμάς οδήγησαν τους Σίγκελ έξω από το σπίτι τους και, όπως λέει η Αβίβα, έσπρωξαν τον Κιθ σπάζοντας τα πλευρά του, πριν τον πυροβολήσουν στο χέρι. Τους ανάγκασαν να μπουν σε ένα αυτοκίνητο και τους οδήγησαν στη Γάζα, όπου πλήθος συγκεντρωμένων επευφημούσε για την αιχμαλωσία τους. Η πρώτη του στάση εκεί, ήταν το σαλόνι ενός σπιτιού που οδηγούσε σε μία υπόγεια σήραγγα.

«Κάποιος στην είσοδο της σήραγγας, στην τρύπα κάτω από το έδαφος ήταν εκεί και περίμενε με ένα τεράστιο χαμόγελο, χαρούμενος όσο δεν πάει. Δε θα ξεχάσω ποτέ το πρόσωπό του», λέει η ισραηλινή. Κατέβηκαν στο τούνελ από μία απότομη σκάλα. Τις 51 ημέρες αιχμαλωσίας της, η Αβίβα, βρέθηκε σε πολλά από τα τούνελ της Χαμάς αφού, συνολικά, μετακινήθηκε 13 φορές και κρατήθηκε, τόσο σε σήραγγες, όσο και σε σπίτια μαχητών.

 «Μας άφηναν νηστικούς ενώ έτρωγαν μπροστά μας»

Την πρώτη μέρα ομηρίας, βρέθηκαν και με άλλους ισραηλινούς. Τους έφεραν πίτα και τυρί, τα οποία σχεδόν κανείς δεν έφαγε, επειδή όλοι ήταν σε κατάσταση σοκ. Καθ΄ όλη τη διάρκεια της αιχμαλωσίας της, όμως, το φαγητό ήταν λιγοστό. Όπως τονίζει η ίδια, υπήρχαν ολόκληρες μέρες που δεν της έφεραν τίποτα να φάει. «Μας άφηναν νηστικούς ενώ έτρωγαν μπροστά μας και δε μας έφερναν νερό για ώρες και μέρες. Είχα μια μόλυνση στο στομάχι μου, ήμουν αφυδατωμένη. Έπρεπε να παρακαλάμε - να ικετεύουμε - για νερό. Να παρακαλάμε και να ικετεύουμε για φαγητό», υπογραμμίζει.

Η πρώτη σήραγγα -σε αντίθεση με όλες τις επόμενες- είχε φως, καθώς και έναν ανεμιστήρα που συνέβαλλε στην κυκλοφορία του λιγοστού αέρα. Σε ένα δωμάτιο που, όπως περιγράφει η Αβίβα, είχε μέγεθος τριών χαλιών γιόγκα, κρατούνταν επτά όμηροι. Η ίδια βρήκε παρηγοριά στο ότι, καθ΄ όλη τη διάρκεια της παραμονής της εκεί, είχε στο πλευρό της τον σύζυγό της. Τις εβδομάδες που κρατήθηκε εκεί, της επέτρεψαν να βουρτσίσει τα δόντια της συνολικά τέσσερις φορές – άλλες τόσες της επέτρεψαν να πλυθεί, με θαλασσινό νερό. «Είναι αηδιαστικό, Ήμασταν βρώμικοι. Η μυρωδιά μας είναι η χειρότερη που μπορείτε να φανταστείτε», εξηγεί. 

Χειρότερη όμως, σύμφωνα με την ίδια, ήταν η μεταχείριση από τους φύλακες. Η 63χρονη γιαγιά πέντε παιδιών, είπε ότι την έσπρωχναν και την τραβούσαν από τα μαλλιά. Οι απαγωγείς τής είπαν ότι, το κιμπούτς που έμενε, είχε καταληφθεί από τη Χαμάς και ότι το Ισραήλ δεν ενδιαφέρεται να την απελευθερώσει. Γι΄ αυτό και, στις 26 Νοεμβρίου, όταν αφέθηκε ελεύθερη, δεν το πίστευε. Ωστόσο, η ελευθερία της είχε ένα τίμημα: ο σύζυγός της έπρεπε να μείνει πίσω. «Να είσαι δυνατός για μένα», είπε η Αβίβα στον Κιθ αποχαιρετώντας τον, ενώ υποσχέθηκε ότι, και η ίδια, θα φανεί δυνατή γι΄ αυτόν.

Μετά τον δύσκολο αποχαιρετισμό, η Αβίβα έχει διασχίσει το Ισραήλ, αλλά και όλο τον κόσμο, με τον οποίο μοιράζεται την ιστορία της Απευθύνει έκκληση για την απελευθέρωση του συζύγου της. Μεταξύ άλλων, έχει συναντηθεί με τον Μπενιαμίν Νετανιάχου, τον Τζο Μπάιντεν και τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών, Αντόνιο Γκουτέρες. Έχει μιλήσει σε ισραηλινούς νομοθέτες και, σταθερά, συμμετέχει στις εβδομαδιαίες διαδηλώσεις που ζητούν την απελευθέρωση των ομήρων της Χαμάς.

Το μέτωπο του Λιβάνου δυσχεραίνει την κατάσταση για τους ομήρους της Χαμάς

Ωστόσο, η ανατροπή στα σχέδια της ισραηλινής κυβέρνησης που στρέφει την προσοχή της στα βόρεια σύνορα με τον Λίβανο και τη Χεζμπολάχ, στρέφει την προσοχή της κοινής γνώμης αλλού. Από την ημέρα της απελευθέρωσής της, η Αβίβα παρακολουθεί στενά τις διαπραγματεύσεις για την απελευθέρωση των ομηρων, πολλοί εκ των οποίων έχουν σκοτωθεί από τη Χαμάς, αλλά και κατά λάθος από τις ισραηλινές δυνάμεις. Κάποιοι έχουν διασωθεί. Οι μάχες στα βόρεια του Ισραήλ και η δολοφονία του ηγέτη της Χεζμπολάχ, Χασάν Νασράλα, μοιάζουν με ένα ακόμη πλήγμα στον αγώνα της, ο οποίος, στη συνείδηση της κοινής γνώμης, έρχεται σε δεύτερη μοίρα.

Τον Απρίλιο, η Χαμάς έδωσε στη δημοσιότητα ένα βίντεο του Κιθ. Όπως λέει η Αβίβα, δεν μπορεί να το δει. Ο 63χρονος, σαφώς βιντεοσκοπημένος υπό πίεση, ισχυρίζεται ότι είναι καλά, ωστόσο ξεσπά σε δάκρυα πριν αφήσει το κεφάλι του να πέσει στα γόνατά του, κλαίγοντας με λυγμούς. Η Αβίβα συνεχίζει να αγωνίζεται για την απελευθέρωση του Κιθ, σκεπτόμενη τον ίδιο και τα πράγματα που αγαπά να κάνει. Ένα χρόνο μετά τις επιθέσεις, όμως, τα αποθέματα ελπίδας της εξαντλούνται. «Δεν ξέρω γιατί σηκώνομαι κάθε πρωί», λέει η ίδια. «Ξέρω όμως ότι πρέπει να σηκωθώ για τον Κιθ», επισημαίνει.