«Σαν να είμαι ένας άγραφος πίνακας» - Στην προσπάθεια να ανακαλύψει ποια είναι, η Rebecca αναζητά απαντήσεις για την υιοθεσία της

Η Rebecca Kimmel ήταν καθισμένη σε ένα μικρό δωμάτιο, και κοιτούσε, εμβρόντητη και άφωνη, τη φωτογραφία ενός μωρού. Την είχε μόλις «ξεθάψει» από το φάκελο υιοθεσίας της.

Ήταν η ασπρόμαυρη φωτογραφία ενός βρέφους, τραβηγμένη πιθανότατα σε ένα ορφανοτροφείο στην Gwangju, την πόλη της Νότιας Κορέας όπου η Kimmel άκουγε όλη της τη ζωή ότι την είχαν εγκαταλείψει. Υπήρχε όμως κάτι στη φωτογραφία - τα μάτια, τα αυτιά, ένα αμήχανο συναίσθημα βαθιά μέσα στο στομάχι της – που επιβεβαίωνε αυτό που η ίδια υποψιαζόταν εδώ και καιρό: Αυτό το μωρό δεν ήταν εκείνη. Όταν άρχισε να ουρλιάζει σαν να ήταν ένα αλλόκοτο, πληγωμένο ζώο, ένιωθε καταβεβλημένη. Η φωτογραφία του μωρού σήμαινε ότι οι ιστορίες που της είχαν πει για τον εαυτό της ήταν ψέματα. Ποια ήταν, λοιπόν, η Kimmel; Και, κυρίως, ποια είναι σήμερα;

Χιλιάδες υιοθετημένοι νοτιοκορεάτες είναι στην αναζήτηση μίας ενστικτώδους, επιτακτικής ανάγκης την οποία οι περισσότεροι θεωρούμε δεδομένη: της αναζήτησης ταυτότητας. Μία από αυτούς είναι η Kimmel, η οποία δείχνει παγιδευμένη σε έναν ιστό από φωτογραφίες, επινοημένες ιστορίες και πλαστά έγγραφα, που έχουν όλα σχεδιαστεί προκειμένου να διαγράψουν την ίδια ταυτότητα που η Kimmel επιθυμεί απεγνωσμένα να βρει. Η Kimmel και οι άνθρωποι σαν αυτήν, ζουν με τις συνέπειες μίας σιωπηρής σύμπραξης της κυβέρνησης της Νότιας Κορέας, των δυτικών κρατών και των γραφείων υιοθεσίας. Στο πλαίσιο αυτής, περίπου 200.000 παιδιά παραδόθηκαν σε γονείς στο εξωτερικό.

Η Νότια Κορέα προσπαθούσε επί δεκαετίες να απαλλαγεί από παιδιά από διεμφυλικών γονέων, άπορων οικογενειών, ορφανοτροφείων και ανύπαντρων μητέρων, μη λαμβάνοντας υπόψη τη νομιμότητα ή μη των πρακτικών της. Από πλευράς τους, οι οικογένειες του δυτικού κόσμου που επιθυμούσαν να αποκτήσουν παιδιά ήταν πρόθυμες να υιοθετήσουν από το εξωτερικό, αφού η πρόσβαση στην αντισύλληψη και στις αμβλώσεις μείωσε κατά πολύ την «προσφορά» βρεφών προς υιοθεσία από επίσημους κρατικούς φορείς. Ενώ πολλές υιοθεσίες είχαν ευτυχή έκβαση, σε κάποιες περιπτώσεις οι πρωτοβουλίες που πήραν και οι δύο πλευρές είχαν ως αποτέλεσμα την άσκοπη απομάκρυνση βρεφών από τις οικογένειές τους, με βάση πλαστά χαρτιά. Τις στιγμές που η Kimmel έκλαιγε καθισμένη στο δωμάτιο του πρακτορείου υιοθεσιών της Σεούλ, γνώριζε ελάχιστα για αυτό το ιστορικό. Το μόνο που γνώριζε, ήταν ότι χρειαζόταν απαντήσεις. Και θα τις έβρισκε – απλώς δεν ήταν αυτές που επιθυμούσε.

Πόσο αργά είναι πολύ αργά;

Η Kimmel είναι καλλιτέχνης και πιστεύει ότι είναι περίπου 49 ετών. Η ακριβής ηλικία της είναι ένα από τα πολλά πράγματα που δεν γνωρίζει για τον εαυτό της. Αφοσιώνεται με ένταση σε ό,τι κάνει, και ιδίως στην ακατάσχετη αναζήτησή της για τις ρίζες της. Κι όμως, δεν ήταν ανέκαθεν έτσι. Η ίδια πέρασε μεγάλο μέρος της παιδικής της ηλικίας στην κατάσταση που πολλοί υιοθετημένοι αποκαλούν «ομίχλη» - την εποχή ευτυχούς άγνοιας, όταν τα ερωτήματα πίσω από την υιοθεσία τους δεν έχουν ακόμα προκύψει.

Οι γονείς της είχαν φροντίσει να της πουν την ιστορία που είχε μοιραστεί μαζί τους το πρακτορείο υιοθεσίας, σχετικά με την καταγωγή της: ως βρέφος, η Kimmel είχε εγκαταλειφθεί σε έναν δρόμο της Gwangju. Η αστυνομία την βρήκε και την έστειλε σε ένα ορφανοτροφείο. Στα ρουχαλάκια της βρέθηκε ένα χαρτί που ανέφερε, ως ημερομηνία γέννησής της, την προηγούμενη ημέρα: 4 Αυγούστου 1975. Για την βιολογική της μητέρα ή τον βιολογικό της πατέρα δεν υπήρχε καμία πληροφορία. Το όνομα στο πιστοποιητικό γέννησής της ήταν Chung Jo Hee είτε Chung So Hee - η γραφή στα πρωτότυπα έγγραφα δεν ήταν σαφής.

Έξι μήνες αργότερα, υιοθετήθηκε από την οικογένειά της στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ. Κάθε χρόνο, στις 21 Ιανουαρίου, οι γονείς της Kimmel γιόρταζαν την «Ημέρα της Άφιξης», ένα είδος είδος δεύτερων γενεθλίων που η ίδια έβλεπε ως ελαφρώς ενοχλητικό αλλά ευχάριστο. Εκεί, παρουσίαζαν τα έγγραφα και τις παιδικές φωτογραφίες της. Υπήρχε, ωστόσο, μία μικρή λεπτομέρεια που την ενοχλούσε: μεταξύ των φωτογραφιών, υπήρχε μία από τη Νότια Κορέα, η οποία δεν έμοιαζε πολύ με τις μετέπειτα βρεφικές φωτογραφίες της από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Όταν ρώτησε γιατί, οι γονείς της Kimmel ισχυρίστηκα ότι απλώς, τα μωρά αλλάζουν. Ούτε αυτοί γνώριζαν τίποτα για τα βαθύτερα προβλήματα που περιβάλλουν τις υιοθεσίες από τη Νότια Κορέα. «Νομίζω ότι οι γονείς μου ήταν απλώς χαρούμενοι που απέκτησαν ένα παιδί», λέει η ίδια στο Associated Press.

Το 1986, σύσσωμη η οικογένεια της Kimmel και η ίδια, ταξίδεψαν στη Νότια Κορέα. Εκεί, στην υπηρεσία υιοθεσιών, οι υπάλληλοι τους είπαν ότι θα έπρεπε να επισκεφθούν ένα διαφορετικό ορφανοτροφείο από αυτό από όπου νόμιζαν ότι προερχόταν η κόρη τους. Το ίδρυμα ονομάζονταν Namkwang και βρισκόταν στο Μπουσάν. Εκεί, δεν βρήκαν κανένα αρχείο για την Kimmel.

Η ίδια τότε, δεν το σκέφθηκε και πολύ. Πίσω στο Μέριλαντ, μεγάλωνε όπως κάθε παιδί στα προάστια: μία τυπική παιδική ηλικία μεσοαστικής καταγωγής, υπό τους ήχους του Μάικλ Τζάκσον και της Μαντόνα και βόλτες στα εμπορικά κέντρα. Αποφοιτώντας από το σχολείο συνέχισε τις σπουδές της στο κολέγιο, μετακόμισε στο δίδαξε και έγινε διευθύντρια μίας σχολής καλών τεχνών. Μέσα της όμως, τρύπωνε ολοένα και περισσότερο το αίσθημα της μοναξιάς, το οποίο γινόταν ολοένα και πιο δύσκολο να αγνοήσει. Κάθε τόσο, η σκέψη, «Είμαι απλά ένα κορίτσι από το Μέριλαντ; Αυτό είναι όλο;» ερχόταν στο μυαλό της. «Δεν μου φαινόταν συναρπαστικό, αλλά σαν να είμαι ένας άγραφος πίνακας», λέει η ίδια.

Όπως λέει, το 2017 υπήρξε για την ίδια η χρονιά που η ομίχλη άρχισε να διαλύεται. Μία μέρα, ενώ έψαχνε στο διαδίκτυο για κορεατικά σεμινάρια μακιγιάζ, έγραψε στην αναζήτηση του Google «κορεατικές υιοθεσίες». Μπροστά της εμφανίστηκε ένας εντελώς νέος κόσμος. Την ίδια χρονιά, αποφάσισε να βρεθεί, μεταξύ εκατοντάδων άλλων υιοθετημένων παιδιών, σε μία τριήμερη εκδήλωση στο Σαν Φρανσίσκο. Οι νέες ιδέες με τις οποίες ήρθε σε επαφή εκεί, καθώς και οι φιλίες που έκανε, της προκάλεσαν μία βαθιά αίσθηση κατεπείγοντος. Συνειδητοποίησε ότι ο χρόνος της τελείωνε: αν εκείνη ήταν 42 ετών τότε, πόσο θα ήταν οι βιολογικοί της γονείς;

Πόσο αργά είναι για να βρεις τις ρίζες σου;

Η διασπορά των υιοθετημένων Κορεατών θεωρείται η μεγαλύτερη στον κόσμο, με χιλιάδες ανθρώπους να επιστρέφουν στη Νότια Κορέα τα τελευταία χρόνια για να αναζητήσουν τις βιολογικές τους οικογένειες. Από όσους ζήτησαν από την κυβέρνηση της Νότιας Κορέας βοήθεια για την αναζήτηση της καταγωγής τους, λιγότερο από το ένα πέμπτο πήραν απαντήσεις, σύμφωνα με τα επίσημα αρχεία. Τα έγγραφα υιοθεσίας παρέμεναν συχνά ασαφή ή ήταν εντελώς παραποιημένα, με αποτέλεσμα τα παιδιά να φαίνονται «εγκαταλελειμμένα», ακόμη και όταν είχαν γνωστούς γονείς. Το 2018, η Kimmel έκλεισε τη σχολή της και έκανε ένα ταξίδι στη Νότια Κορέα που τόσοι πολλοί είχαν κάνει πριν από αυτήν. Ξεχείλιζε από ενθουσιασμό. Η κλινική όπου υποτίθεται ότι την είχαν εγκαταλείψει ως βρέφος είχε κλείσει, αλλά μία γιατρός που είχε εργαστεί εκεί, θυμήθηκε ένα εγκαταλελειμμένο μωρό. «Θεέ μου, αυτή είμαι εγώ», σκέφτηκε η Kimmel με δάκρυα να τρέχουν στα μάτια της. Αυτή, όμως, υπήρξε μία από τις πολλές, λανθασμένες εκκινήσεις της. Το ορφανό που θυμόταν η γιατρός στην κλινική, για λίγο καιρό φροντίζονταν από μία γιαγιά. Στη συνέχεια, η Kimmel επισκέφθηκε τον οργανισμό υιοθεσίας της, την Korea Social Service στη Σεούλ. Εκεί, διαπληκτίστηκε έντονα με μία κοινωνική λειτουργό εργαζόμενη στον οργανισμό τη χρονιά της υιοθεσίας της, το μακρινό 1976.

• Θα μπορούσε να πάρει ένα αντίγραφο του φακέλου της; Όχι.
• Θα μπορούσε να φωτογραφίσει τον φάκελό της; Όχι.
• Θα μπορούσε η κοινωνική λειτουργός να φωτογραφίσει ή να φωτοτυπήσει τον φάκελό της για την Kimmel; Όχι.

Η Kimmel συνειδητοποίησε ότι, η αρμόδια υπηρεσία, δεν αντιλαμβανόταν την ταυτότητά της ως δικαιωματική κτήση της.

«Ποτέ στη ζωή μου δεν ένιωσα πιο θυμωμένη», λέει. «Στη Νότια Κορέα πάντα υπάρχει αυτή η τυπική διαφωνία μεταξύ υιοθετημένου και κοινωνικού λειτουργού, όπου ο υιοθετημένος ισχυρίζεται ότι πρόκειται για τα στοιχεία του και ο κοινωνικός λειτουργός απαντά ότι οι πληροφορίες δεν του ανήκουν». Η ίδια πάλεψε μέχρι τέλους προκειμένου να της επιτραπεί να δει τον φάκελό της. Στο πίσω μέρος, ανακάλυψε έναν μικρό τετράγωνο χάρτινο φάκελο με μια φωτογραφία. Ήταν παρόμοια με εκείνη στο σπίτι των γονιών της, που την είχε γεμίσει καχυποψία, αλλά τραβηγμένη από διαφορετική γωνία. Και σε αυτή, τη δεύτερη φωτογραφία γινόταν σαφές: το κορίτσι δεν ήταν εκείνη. «Είχα ανοίξει αυτό το κουτί της Πανδώρας και ένιωθα ότι δεν μπορούσα να το κλείσω», θα πει η ίδια.

Μπήκε σε πολλά διαδικτυακά φόρουμ όπου οι υιοθετημένοι μοιράζονταν ιστορίες για τις ζωές τους, την αγωνία της αναζήτησης στοιχείων πίσω από τη γέννησή τους, τα παράπονά τους. Η Kimmel ανέβασε φωτογραφίες του κοριτσιού στον φάκελο υιοθεσίας της, και του εαυτού της, όταν πρωτοέφτασε στις ΗΠΑ. Ρωτούσε εναγωνίως εάν έμοιαζαν με το ίδιο πρόσωπο. Κάποιοι είπαν όχι. Άλλοι, συμπεριλαμβανομένων θετών γονέων, αντέδρασαν με τον ίδιο τρόπο που είχαν αντιδράσει και οι γονείς της: «τα μωρά αλλάζουν». Μέσα της άρχισε να αναδύεται ένα νέο, κακό προαίσθημα: είχε η KSS (Korea Social Service) αλλάξει την ταυτότητά της με αυτήν ενός άλλου κοριτσιού;

Είχε συμβεί και στο παρελθόν. Κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού της στην Ευρώπη, η Kimmel είχε ξαφνιαστεί όταν συνάντησε στη Δανία αρκετούς υιοθετημένους νοτιοκορεάτες, στους οποίους, την τελευταία στιγμή, δόθηκαν τα χαρτιά άλλων παιδιών. Η ίδια είχε διασταυρώσει τις φωτογραφίες της υιοθεσίας της με έναν δυσμορφολόγο, έναν ειδικό γιατρό που έχει εκπαιδευτεί για να εντοπίζει τις γενετικές ανωμαλίες στα παιδιά, κυρίως από τα χαρακτηριστικά του προσώπου. Ο γιατρός είδε χαρακτηριστικές διαφορές στα αυτιά και στην περιοχή μεταξύ της μύτης και του άνω χείλους. Το συμπέρασμά του: Πιθανότατα πρόκειται για δύο διαφορετικά κορίτσια.

«Αυτό ήταν το σημείο που συνειδητοποίησα ότι πέρασα από όλη αυτή τη δοκιμασία και τον πόνο για να φωτογραφίσω έναν φάκελο που δεν είναι πραγματικά ο δικός μου. Ο φάκελος έχει τα ονόματα των θετών γονέων μου. Είναι ένας φάκελος που σχετίζεται με εμένα, αλλά το πραγματικό, βιολογικό παιδί που αναγράφεται, δεν είμαι εγώ. Η ταυτότητά του δεν είναι δική μου», λέει. Ποια ήταν λοιπόν η Kimmel; Και ποιο ήταν το άλλο κορίτσι;

«Κοιτάζοντας μέσα στην ψυχή μου»

Το 2019, επέστρεψε στο KSS στη Νότια Κορέα. Αυτή τη φορά, η ίδια κοινωνική λειτουργός επέτρεψε στην Kimmel να ψάξει η ίδια το αρχείο της υπηρεσίας.

Στα έγγραφα από το 1976, η Kimmel βρήκε αυτό που πίστευε ότι ήταν ο «πραγματικός της φάκελος», Περιείχε πέντε πανομοιότυπες ασπρόμαυρες φωτογραφίες ενός κοριτσιού και ένα αρνητικό διαφανειών. Αυτό που της έκανε εντύπωση, ήταν οι ομοιότητες με τις φωτογραφίες της στις ΗΠΑ. «Ένιωσα σαν να κοιτούσα μέσα στην ίδια μου την ψυχή», λέει αλλά παραδέχεται ότι υπήρχαν, ωστόσο, λεπτομέρειες που της προκαλούσαν αμηχανία. Τα έγγραφα ανέφεραν ότι, το κορίτσι του φακέλου, είχε σοβαρές παραμορφώσεις στα πόδια του, οι οποίες και δεν του επέτρεπαν να καθίσει. Οι ιατρικές σημειώσεις που είχαν γραφτεί μόλις λίγες μέρες νωρίτερα, όμως, περιέγραφαν ένα υγιές κορίτσι, το οποίο δεν έπασχε από τίποτα, παρά μόνο από βήχα και διάρροια. Υπήρχε περίπτωση η υπηρεσία να είχε με κάποιο τρόπο συνδυάσει πληροφορίες από δύο διαφορετικά κορίτσια.

Απευθύνθηκε ξανά στον δυσμορφολόγο. Αυτή τη φορά ζήτησε από τον γιατρό να συγκρίνει τις φωτογραφίες που είχε βρει με τις δικές της από τις ΗΠΑ. Περίμενε να βρεθεί κάποιο κοινό σημείο. Αλλά για άλλη μία φορά, το συμπέρασμα στο οποίο κατέληξαν ήταν ότι επρόκειτο για διαφορετικά κορίτσια. Η Kimmel ήταν συγκλονισμένη. Ένιωθε μία σύνδεση με το κορίτσι των φωτογραφιών. Θα μπορούσε να είναι αδελφή της; Ίσως και δίδυμη;

Ρίχτηκε στην εξέταση του πολύπλοκου αριθμητικού συστήματος που χρησιμοποιούσε η KSS για την καταγραφή των υποθέσεων υιοθεσίας, με βάση εκατοντάδες αριθμούς υποθέσεων που είχε συλλέξει από άλλους υιοθετημένους της KSS. Το 2021, επισκέφθηκε εκ νέου την υπηρεσία με μια μακρά λίστα φακέλων προς εξέταση. Η συνάντηση κατέληξε σε τεταμένη ανταλλαγή ερωταπαντήσεων με την ίδια επί χρόνια κοινωνική λειτουργό. Η Kimmel Κίμελ πάσχιζε να συγκρατήσει την οργή της, κουνώντας τα χέρια της με αηδία. «Είπατε ψέματα», ξεσπάθωσε. Η κοινωνική λειτουργός, εμφανώς εκνευρισμένη, πηγαινοερχόταν από την αίθουσα σε στον χώρο αποθήκευσης εγγράφων. Κανένας από τους φακέλους που έβγαλε, όμως, δεν περιείχε καμία πληροφορία για την Kimmel. Η υπάλληλος της KSS φαινόταν εξαντλημένη. Αρνήθηκε ότι η υπηρεσία απέκρυπτε πληροφορίες. Αλλά δεν μπορούσε να παράσχει καμία εξήγηση ως προς τους λόγους που δεν ήταν σε θέση να εμφανίσει ούτε ένα έγγραφο με τα στοιχεία της Kimmel. Ούτε μπορούσε να απαντήσει στο ερώτημα που της ετέθη, για ποιο λόγο η φωτογραφία στον φάκελο της Kimmel ήταν ενός διαφορετικού κοριτσιού. Ή γιατί η KSS είχε πει στους θετούς γονείς της ότι ήταν από το ορφανοτροφείο Namkwang στο Μπουσάν.

Η πίεση μεγάλωνε μέχρι που η κοινωνική λειτουργός αναγνώρισε μια εκπληκτική πρακτική: Η αλλαγή των ταυτοτήτων των παιδιών ήταν κοινή πρακτική μεταξύ των νοτιοκορεατικών οργανισμών κατά τη διάρκεια του οργασμού υιοθεσιών των δεκαετιών 1970 και 1980. Όταν τα παιδιά πέθαιναν, αρρώσταιναν ή τα έπαιρναν πίσω οι βιολογικές τους οικογένειες, οι υπηρεσίες απλά άλλαζαν τα παιδιά. Τα δυτικά πρακτορεία και τα ζευγάρια που επιθυμούσαν να υιοθετήσουν, με προθυμία θα έπαιρναν οποιοδήποτε παιδί του ίδιου φύλου ή παρόμοιας ηλικίας, επειδή «θα χρειαζόταν πολύς χρόνος για να ξαναρχίσουν από την αρχή», δήλωσε η κοινωνική λειτουργός του KSS. Θα μπορούσε η Kimmel να ήταν ένα από αυτά τα παιδιά; «Δεν μπορώ να πω με σιγουριά ότι δεν υπάρχει απολύτως καμία πιθανότητα να έχει σταλεί ένα διαφορετικό παιδί από εδώ», παραδέχθηκε η κοινωνική λειτουργός.

Ο πρώην διευθυντής πολιτικής παιδικής μέριμνας στο Υπουργείο Υγείας και Πρόνοιας της Νότιας Κορέας, Lee Kyung-eun, παραδέχθηκε ότι, τα αλλαγμένα έγγραφα μπορεί να είναι ένας λόγος που οι υπηρεσίες είναι τόσο απρόθυμες να ανοίξουν πλήρως τους φακέλους τους στους υιοθετημένους. Είναι δύσκολο -και σε κάποιες περιπτώσεις αδύνατο- ακόμα και για τις υπηρεσίες να καταλάβουν  ποια αρχεία είναι πραγματικά. Το Associated Press μίλησε με κάποια από τα υιοθετημένα παιδιά της Νότιας Κορέας. Παραδέχθηκαν ότι πέρασαν χρόνια για να γνωρίσουν τους ανθρώπους που ήταν -σύμφωνα με τα λεγόμενα της υπηρεσίας- οι βιολογικοί γονείς τους, μόνο και μόνο για να αποδειχθεί, από τα τεστ DNA ότι δεν είχαν συγγένεια. «Θα μπορούσε η πρακτική των κρατικών υπηρεσιών να σχετίζεται λιγότερο με την απόκρυψη των αρχείων και περισσότερο με το γεγονός ότι δεν έχουν αρχεία να μοιραστούν», εξηγεί ο Lee.

11 Μαΐου 1973

Η Kimmel ένιωθε εξαντλημένη. Αρνήθηκε όμως να δεχτεί ότι αυτές ήταν οι μόνες απαντήσεις που επρόκειτο να πάρει. Εξακολουθώντας να πιστεύει ότι είχε δίδυμη αδερφή, έψαχνε σε πίνακες μηνυμάτων για δίδυμα που αναζητούσαν τους βιολογικούς τους γονείς ή βιολογικούς γονείς που αναζητούσαν δίδυμα κορίτσια. Της είπε πλέον απομείνει ένα στοιχείο: είχε στην κατοχή της ένα μήνυμα, γραμμένο από έναν ηλικιωμένο άνδρα ονόματι Park Jong-kyun, ο οποίος αναζητούσε δύο δίδυμες αδερφές που δόθηκαν για υιοθεσία κάποια στιγμή μεταξύ 1973 και 1976. Ο Park είχε αφήσει λεπτομερείς πληροφορίες όπως το πλήρες όνομά του και της συζύγου του, τα ονόματα των γιων τους, τις ημερομηνίες γέννησής τους. Περιέγραψε ένα μικρό χωριό, το οποίο ο Kimmel εντόπισε στο νησί-θέρετρο Jeju της Νότιας Κορέας. Η Kimmel πήγε στο νησί. Μέσα σε λίγες ώρες, με τη βοήθεια της τοπικής αστυνομίας, συνάντησε τον Park.

Ο Park είναι ένας λιπόσαρκος άντρας με ευγενικά μάτια, που ζει σε ένα μικρό, παλιό σπίτι περιτριγυρισμένο από θάμνους, μανταρινιές και λουλούδια που του θυμίζουν τις κόρες ου. Τα δίδυμα κορίτσια του γεννήθηκαν μία περίοδο που ο ίδιος και η εκλιπούσα σύζυγός του πάλευαν οικονομικά να μεγαλώσουν τρεις γιους. Η σύζυγός του χρειάστηκε επείγουσα καισαρική τομή, στην οποία το ζευγάρι δεν μπορούσε να ανταπεξέλθει οικονομικά. Το νοσοκομείο τους έπεισε να δώσουν τα δίδυμα κορίτσια τους για υιοθεσία, προκειμένου να ανακουφιστούν από το οικονομικό βάρος, λέει ο ίδιος. Πριν τα δώσει προς υιοθεσία, ο Park ονόμασε τα κορίτσια του από τις κορεατικές λέξεις για το τριαντάφυλλο και το χρυσάνθεμο. Έγραψε την ημερομηνία γέννησης των διδύμων - 11 Μαΐου 1973 - σε δύο κομμάτια χαρτί και τα έβαλε στα ρούχα τους, ελπίζοντας να τα βρει κάποια μέρα.

Έψαχνε τα κορίτσια για δεκαετίες, καταθέτοντας αιτήματα στην κυβέρνηση και στην Holt Children's Services, τον μεγαλύτερο οργανισμό υιοθεσίας της Νότιας Κορέας. Κυβερνητικοί αξιωματούχοι του είπαν ότι, με βάση την ημερομηνία γέννησης και το νοσοκομείο τους, πιθανότατα τα δίδυμα είχαν υιοθετηθεί στις ΗΠΑ μέσω του Holt. Το 2018, ο Park επισκέφθηκε το Holt και την κυβερνητική υπηρεσία που βοηθούσε στις αναζητήσεις υιοθεσίας. Τους έστειλε κουτιά με μανταρίνια Jeju, ελπίζοντας ότι θα τον θυμόντουσαν και θα αναζητούσαν τις κόρες του. Το 2021, όταν η Kimmel έφτασε στο Jeju, ο Park ήταν ενθουσιασμένος και έκπληκτός. Πέρασαν μέρες μαζί, έβγαιναν για φαγητό σε εστιατόρια, μιλούσαν και γελούσαν, επικοινωνούσαν μέσω εφαρμογών μετάφρασης. Ο Park κόλλησε τις φωτογραφίες της παιδικής ζωής της Kimmel στις ΗΠΑ, σε έναν τοίχο του μικρού σπιτιού του.

Ένιωθε ενστικτωδώς, ωστόσο, ότι δεν ήταν η κόρη του. Οι αμφιβολίες του επιβεβαιώθηκαν όταν ένα τεστ DNA έδειξε πως δεν είχαν καμία συγγένεια. Για μία ακόμα φορά, η Kimmel ένιωσε συντετριμμένη. Στον απόηχο της θλίψης της, όμως, συνειδητοποίησε ότι τα δίδυμα του θα μπορούσαν να βρίσκονται ακόμα κάπου στον κόσμο. Έτσι, κανόνισε να σταλούν kit από αμερικανική εταιρία εξέτασης DNA στη Νότια Κορέα. Ταξίδεψε πίσω στο Jeju προκειμένου να πάρει δείγμα του Park και σε ένα άλλο, κοντινό νησί, για να πάρει δείγμα του γιου του. Το αμερικανικό εργαστήριο χρειάστηκε μόλις τρεις εβδομάδες για να εντοπίσει τις δίδυμες κόρες του Park- την Becca Webster και την Dee Iraca.

«Dee, Becca, καλωσήρθατε στην Κορέα»

Τα δίδυμα κορίτσια του Park είναι δύο πολύ διαφορετικές γυναίκες. Η Webster εργάζεται ως νταντά, έχει έναν γιο στο κολλέγιο, είναι ιδιότροπη, φλύαρη αλλά και χαλαρή. Η Iraca, που εργάζεται ως σεφ και διαιτολόγος, είναι σχολαστική, σοβαρή και πάντα σε κίνηση. Το παρατσούκλι της είναι Speedy Dee-Dee (σ.σ. Αστραπιαία Ντι Ντι). Ο τόσο διαφορετικός χαρακτήρας της μίας με την άλλη ήταν ο λόγος που ωθήθηκαν αρχικά να κάνουν τεστ DNA- ήθελαν να επιβεβαιώσουν ότι και οι ίδιες είναι βιολογικές αδελφές. Οι Becca και Iraca υιοθετήθηκαν από την ίδια οικογένεια στις ΗΠΑ. Στους φακέλους τους περιεγράφηκαν ως εγκαταλελειμμένες μπροστά από ένα νοσοκομείο. Κάθε φορά που σκέφτονταν να αναζητήσουν τους βιολογικούς τους γονείς, ένιωθαν συντετριμμένες και το άφηναν.

«Η εγκατάλειψη είναι τόσο δύσκολη λέξη. Νιώθω ότι είναι τόσο κούφια», λέει η Webster.  «όταν η αφήγηση είναι ότι σε εγκατέλειψαν, ότι ως μωρό σε άφησαν, πώς μπορείς να το προχωρήσεις παρακάτω;», προσθέτει. Οι δίδυμες, το 2018, ταξίδεψαν στη Νότια Κορέα για τους Χειμερινούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Επισκέφθηκα το γραφείο του Holt στη Σεούλ, λίγους μήνες μετά τον Park. Ένας από τους κοινωνικούς λειτουργούς εκεί, είπε στις δίδυμες αδερφές ότι δεν υπήρχαν άλλα έγγραφα για την υιοθεσία τους. Όλα αυτά έκανε τις δίδυμες να αναρωτηθούν: αν είχαν απλώς εγκαταλειφθεί σε ένα κατώφλι, πώς θα μπορούσε κανείς να γνωρίζει πραγματικά ότι ήταν δίδυμες;

Τα αποτελέσματα ήταν καθησυχαστικά: ήταν πράγματι αδελφές. Υπήρξε, ωστόσο, μία αινιγματική ανατροπή που έφερε στο «φως» το τεστ: μία άγνωστη τους έστειλε ένα σημείωμα επισημαίνοντας ότι ο ιστότοπος DNA κατέγραψε επίσης έναν άνδρα με το όνομα «Mr. P» ως πατέρα τους. Έμειναν άναυδες. Ρώτησαν την εταιρεία που διεξήγαγε το τεστ εάν επρόκειτο για απάτη. Δεν ήταν. Αποδείχθηκε ότι, η άγνωστη, ήταν η Kimmel. Ενημέρωσε τις αδελφές ότι ο πατέρας τους τις έψαχνε για δεκαετίες. «Ακόμα και τώρα μερικές φορές, μοιάζει με όνειρο», λέει η Iraca.

Ένιωθαν ενοχές που, τόσα πολλά υιοθετημένα παιδιά, συμπεριλαμβανόμενης της Kimmel, αναζητούσαν απεγνωσμένα τις βιολογικές τους οικογένειες και, την ίδια στιγμή, ο πατέρας τους, έψαχνε τις δίδυμες. Εκείνες, όμως, δεν τον είχαν αναζητήσει. «Δεν ήταν ότι δεν θέλαμε να μάθουμε. Είχε να κάνει με την επιθυμία μας να αποκόψουμε αυτή την επιθυμία, επειδή νομίζαμε ότι δεν υπήρχε η επιλογή», λέει η Webster. Το 2022, οι δίδυμες πήγαν στη Νότια Κορέα. Ο Park τις περίμενε εναγωνίως στο αεροδρόμιο, κρατώντας μία χειρόγραφη πινακίδα, που έγραφε στα αγγλικά, «Dee, Becca, καλωσήρθατε στην Κορέα». Στα χέρια του κρατούσε δύο μπουκέτα λουλούδια: το ένα ήταν τριαντάφυλλα, το άλλο χρυσάνθεμα. Φρόντισε να δώσει το σωστό μπουκέτο στη σωστή κόρη. Τις αγκάλιασε. «Σας ευχαριστώ που με περιμένατε», είπε.

Μιλούσε μόνο κορεάτικα. Εκείνες μιλούσαν μόνο αγγλικά και έμοιαζαν αδιαμφισβήτητα Αμερικανίδες. Κάποια στιγμή, καθώς προσπάθησαν να μπουν μέσα στο σπίτι του, είπε: «Όχι, όχι, όχι, όχι, όχι»- δεν είχαν ακολουθήσει την κορεατική πρακτική να βγάζουν τα παπούτσια τους. Παρόλες τις διαφορές, όμως, οι δίδυμες ένιωσαν μία άμεση σύνδεση. O Park τους έδειξε τις φωτογραφίες του πατέρα και της μητέρας του στον τοίχο του σπιτιού. Γνώρισαν τον Κορεάτη αδελφό τους και τους θείους και τις θείες τους, οι οποίοι διοργάνωσαν ένα πάρτι καλωσορίσματος. Αυτοί οι ξένοι, που κατά κάποιο τρόπο ήταν ακόμα οικογένεια, άγγιξαν τα πρόσωπα των αδελφών και προβληματίστηκαν για το ποιος έμοιαζε με ποιον. Ο βιολογικός πατέρας τους, έδωσε σε κάθε μία από τις δίδυμες ένα hanbok, το παραδοσιακό κορεατικό ένδυμα. Τα φόρεσαν και επισκέφθηκαν τον βουδιστικό ναό του νησιού, όπου υπάρχει μία φωτογραφία εις μνήμη της βιολογικής μητέρας τους.

Πίσω στη Βόρεια Καρολίνα όπου είναι το σπίτι τους, οι δίδυμες αδελφές πλέον φροντίζουν τη θετή μητέρα τους, η οποία αντιμετωπίζει προβλήματα υγείας. Είναι δύσκολο να βρουν τον χρόνο και τα χρήματα για να επισκεφθούν τη Νότια Κορέα. Θέλουν όμως να κάνουν την προσπάθεια να γνωρίσουν καλύτερα τον βιολογικό τους πατέρα. Τον αποκαλούν K-Dad, για να τον διαφοροποιήσουν από τον αμερικανό πατέρα που τις μεγάλωσε, ο οποίος έχει πεθάνει εδώ και μία δεκαετία. Ο Park τους στέλνει πακέτα με φύκια και πράσινο τσάι. Τα συναισθήματά τους είναι ανάμεικτα. Μετά από όλα αυτά, κατέληξαν να μεγαλώνουν ευτυχισμένες στις ΗΠΑ. Η ευτυχία τους, ωστόσο, βασίστηκε σε μία αδικία, η οποία έχει πληγώσει χιλιάδες ανθρώπους – μεταξύ αυτών, και ο βιολογικός τους πατέρας. Δυσανασχετούν που έμαθαν για την πραγματική τους ταυτότητα από μία ξένοι. Νιώθουν άσχημα που άργησαν, και δεν πρόλαβαν να γνωρίσουν τη βιολογική μητέρα τους. «’Έχουμε και οι δύο χτίσει τόσο απίστευτες ζωές που είναι δύσκολο να βρούμε κάτι αρνητικό στην κατάσταση», λέει η Webster.«Ωστόσο, υπάρχει ένα σημείο στην ιστορία το οποίο μας προκαλεί θλίψη», προσθέτει. Ανάμεικτα συναισθήματα έχει και o Park. Όταν μιλάει για τη συνάντηση με τις κόρες του, στο πρόσωπό του σχηματίζεται ένα τεράστιο χαμόγελο. Οι φωτογραφίες τους καλύπτουν τους τοίχους του λιλιπούτειου σπιτιού του, μαζί με κολλημένα σημειώματα με αγγλικές λέξεις και εκφράσεις. Ανυπομονεί να μιλήσει ξανά μαζί τους και έχει αγοράσει βιβλία στα αγγλικά. Ωστόσο, όπως λέει, δεν έχει καταφέρει τίποτα. Και για τον ίδιο, ήταν οδυνηρό να βλέπει τις κόρες του να φεύγουν ξανά. Είναι απογοητευμένος που το Holt, ήδη από το 2018, δεν αξιοποίησε την ευκαιρία να επανενώσει την οικογένεια. Ακόμα και σήμερα, ο Park, δεν μπορεί να αντέξει οικονομικά ένα μακρύ και ακριβό ταξίδι στις ΗΠΑ, προκειμένου να τις επισκεφθεί. «Είναι λυπηρό», λέει ο ίδιος. «Μου έχει απομείνει τόσο λίγος χρόνος».

«Τίποτα αληθινό στα πράγματα που γνωρίζω για τον εαυτό μου»

Η Kimmel ακόμα ψάχνει στοιχεία για την ταυτότητά της. Αισθάνεται μία γλυκόπικρη συγκίνηση που κατάφερε να ξανασμίξει τις δίδυμες με τον πατέρα τους. Αστειεύονται ότι είναι τρίδυμα – δύο Becca και μια Dee. Η Kimmel, πλέον, περνάει ώρες ολόκληρες βοηθώντας και συμβουλεύοντας άλλους που υιοθετήθηκαν ως παιδιά. Είναι μία από τους βασικούς συνεργάτες ενός ιστοτόπου ονόματι Paperslip, με επίκεντρο τις υιοθεσίες. Ο ιστότοπος πήρε το όνομά του από τη λέξη που συχνά - και μερικές φορές λανθασμένα - εμφανίζεται στους φακέλους των υιοθετημένων της KSS. Των παιδιών, δηλαδή, που περιγράφονται ως «εγκαταλελειμμένα».

Οι αμερικανοί γονείς της, οι άνθρωποι που τη μεγάλωσαν, έχουν παλέψει σε ένα βαθιά ελαττωματικό σύστημα. Η μητέρα της φοβάται ότι η εμμονή της Kimmel με το παρελθόν της, έχει επηρεάσει την ψυχική ευημερία της. Ο πατέρας της λέει ότι δεν θα είχε σκεφτεί να υιοθετήσει παιδί από το εξωτερικό, «αν ήξερα για την εξαπάτηση και τα δεινά που έχει προκαλέσει σε τόσα υιοθετημένα παιδιά που αναζητούν την ταυτότητά τους». Η Kimmel εξακολουθεί να μην γνωρίζει - και ίσως να μην μάθει ποτέ - ποια είναι. Αυτό την φέρνει αντιμέτωπη με ένα αδιέξοδο, και την διχάζει μεταξύ της λογικής σκέψης ότι δεν έχει κανένα νόημα να ψάξει περαιτέρω, και του θυμικού της που της υπαγορεύει ότι δεν μπορεί να τα παρατήσει.

«Είμαι σχεδόν 50 ετών και ακόμα δεν ξέρω πότε ή σε ποια πόλη γεννήθηκα. Δεν γνωρίζω τους βιολογικούς μου γονείς. Δεν υπάρχει τίποτα αληθινό στα πράγματα που γνωρίζω για τον εαυτό μου», λέει η ίδια. Συχνά, κοιτάζει τη φωτογραφία του κοριτσιού που εξακολουθεί να πιστεύει ότι είναι η δίδυμη αδελφή της. Το κορίτσι, όπως η ίδια η Kimmel -και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι στην ίδια θέση- παραμένει ένα μυστήριο.