Μπροστά στο απόλυτο κλιματικό χάος: Πιο κοντά από ποτέ η επόμενη τεράστια ηφαιστειακή έκρηξη

Το 1815 το ηφαίστειο Ταμπόρα της Ινδονησίας στην ισχυρότερη έκρηξη που έχει καταγραφεί στην ιστορία έστειλε ένα τεράστιο σύννεφο ψηλά στην ατμόσφαιρα, ψύχοντας τον πλανήτη. Αυτό που ακολούθησε ονομάστηκε «έτος χωρίς καλοκαίρι», όπως αναφέρει το CNNi .

Πολλά ηφαίστεια έχουν εκραγεί έκτοτε, αλλά το Ταμπόρα παραμένει η πιο πρόσφατη μαζική έκρηξη του πλανήτη. Περισσότερα από 200 χρόνια μετά, οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι ο κόσμος μπορεί να περιμένει ακόμη μία!

Τα γεωλογικά στοιχεία δείχνουν ότι η πιθανότητα μιας μαζικής έκρηξης αυτόν τον αιώνα είναι ένα προς έξι. Αυτή τη φορά όμως, θα συμβεί σε έναν κόσμο που έχει αλλάξει πολύ, ένας κόσμος που όχι μόνο είναι πιο πυκνοκατοικημένος αλλά και που έχει γίνει πιο ζεστή συνέπεια της κλιματικής κρίσης.

«Ένας πιο ασταθής κόσμος»

«Είναι ένας πιο ασταθής κόσμος τώρα», τονίζει ο Μάικλ Ραμπίνο, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, ο οποίος ερευνά τις σχέσεις μεταξύ των ηφαιστιακών εκρήξεων και της κλιματικής αλλαγής.

«Οι περισσότερες μπορεί να είναι ακόμη χειρότερες από ό,τι είδαμε το 1815», σημειώνει. Σε κάτι που μπορεί να φαίνεται αντιφατικό, ένας θερμότερος κόσμος μπορεί να σημαίνει ότι οι μαζικές ηφαιστειακές εκρήξεις έχουν ακόμη μεγαλύτερο αντίκτυπο στην ψυχή. Αυτό συμβαίνει επειδή ο τρόπος με τον οποίο σχηματίζονται τα σωματίδια αερολύματος και ο τρόπος με τον οποίο μεταφέρονται «εξαρτάται από το κλίμα», υπογραμμίζει ο Τόμας Ομπρί, επιστήμονας φυσικής ηφαιστειολογίας στο Πανεπιστήμιο του Έξετερ

Καθώς ο κόσμος θερμαίνεται, η ταχύτητα με την οποία ο αέρας κυκλοφορεί στην ατμόσφαιρα αυξάνεται, πράγμα που σημαίνει ότι τα σωματίδια αερολύματος διασκορπίζονται ταχύτερα και έχουν λιγότερο χρόνο να αναπτυχθούν, δήλωσε ο Ομπρί. Τα μικρότερα αερολύματα μπορούν να διασκορπίσουν το ηλιακό φως πιο αποτελεσματικά από τα μεγάλα, πράγμα που σημαίνει ότι ο αντίκτυπος της ψύξης θα είναι μεγαλύτερος.

Οι ωκεανοί μπορεί επίσης να παίζουν ρόλο. Καθώς η επιφάνεια του ωκεανού θερμαίνεται, ένα στρώμα ελαφρύτερου, θερμότερου νερού βρίσκεται από πάνω και δρα ως εμπόδιο στην ανάμιξη μεταξύ ρηχών και βαθύτερων στρωμάτων. Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι οι εκρήξεις ψύχουν δυσανάλογα το ανώτερο στρώμα του ωκεανού και την ατμόσφαιρα πάνω από αυτό, δήλωσε ο Στόφελ.