Αρούν Γκάντι: Ο εγγονός του Μαχάτμα Γκάντι μιλάει στο ethnos.gr (pics)

Και μόνο το άκουσμα του όνοματός του προκαλεί συγκίνηση και δέος. Ο Αρούν Γκάντι, εγγονός του μεγάλου Ινδού ηγέτη και παγκόσμιου συμβόλου του 20^ου αιώνα, Μοχάντας «Μαχάτμα» Γκάντι, ο οποίος υπέφερε από τη βία του απαρτχάιντ και σε ηλικία 12 ετών έζησε για αρκετό καιρό με τον παππού του, βρίσκεται για πρώτη φορά στη χώρα μας. Κατά την παραμονή του στην Αθήνα, όπου θέλησε να διαδώσει τη φιλοσοφία και τα διδάγματα που πήρε από τον παππού του στην περίοδο της ινδικής ανεξαρτησίας, μεταφέρει στο ethnos.gr τις συγκλονιστικές εμπειρίες του και ερμηνεύει το φαινόμενο «Τραμπ» και την άνοδο της ακροδεξιάς μέσα από το πρίσμα της φιλοσοφίας του Μαχάτμα Γκάντι.

Παρόλο που την περασμένη εβδομάδα αντιμετώπισε ένα πρόβλημα υγείας και οι γιατροί του απαγόρευσαν να ταξιδέψει, ο Αρούν Γκάντι αποφάσισε να κάνει το μεγάλο ταξίδι από τις ΗΠΑ στη χώρα μας για να διαδώσει τη φιλοσοφία του παππού του για τη μη βία, που, όπως μας λέει, «είναι πιο επίκαιρη από ποτέ».

«’Ηρθα να μιλήσω για τη φιλοσοφία της μη βίας, γιατί πολλοί νομίζουν ότι σήμερα δεν είναι εφαρμόσιμη, την απορρίπτουν γιατί δε γνωρίζουν το εύρος της», λέει ο Δρ. Γκάντι στο ethnos.gr πριν από την ομιλία του στο συνέδριο TedXAthens και μας εξηγεί: «Όπως οι περισσότεροι νόμιζα ότι είχε να κάνει με τη σωματική βία, όμως ο παππούς μου μού έδειξε ότι διαπράττουμε παθητική βία κάθε μέρα, η οποία πυροδοτεί τη σωματική βία». «Η γλώσσα μας είναι βίαιη, ο αθλητισμός μας είναι βίαιος, η διασκέδαση μας είναι βίαιη», λέει ο 85χρονος Αρούν Γκάντι, ο οποίος παρόλο που τηρεί καθημερινά και διαδίδει τη φιλοσοφία του παππού του, δεν ακολούθησε τον ασκητικό τρόπο ζωής του.

"Με χτυπούσαν και οι λευκοί και οι μαύροι"

Η ιστορία του ίδιου του εγγονού του μεγάλου ηγέτη είναι συγκλονιστική. Γεννηθείς το 1934 στο Ντουρμπάν της Νότιας Αφρικής, ο Αρούν μεγάλωσε κατά την περίοδο του απαρτχάιντ και από μικρό παιδί έγινε θύμα διακρίσεων και βίας. «Με χτυπούσαν οι λευκοί, επειδή δε με θεωρούσαν αρκετά λευκό και οι μαύροι, επειδή δε με θεωρούσαν αρκετά μαύρο», μας εξομολογείται. «Οι πάντες μισούσαν τους πάντες και αυτές οι εμπειρίες γέννησαν μέσα μου θυμό, τον οποίον ο παππούς μου μού έμαθε να χρησιμοποιώ εποικοδομητικά για καλό σκοπό», αναφέρει ο 85χρονος συγγραφέας του βιβλίου «Το Δώρο του Θυμού», στο οποίο γλαφυρά περιγράφει τη 18μηνη εμπειρία του στο πλευρό του παππού του κατά την κρίσιμη περίοδο της ανεξαρτησίας της Ινδίας.

Όπως μας αφηγείται, λόγω του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου η οικογένειά του είχε καιρό να ταξιδέψει στην Ινδία και έτσι πήραν την απόφαση να στείλουν το 1946 τον 12χρονο Αρούν για να διδαχθεί από τον παππού του. Έζησε μαζί του 18 μήνες στο άσραμ, στο χωριό Σεβαγκράντ, και παρά την κρίσιμη περίοδο για τη χώρα, θυμάται τον Μαχάτμα Γκάντι να περνάει μία ώρα την ημέρα μαζί του, όσο απασχολημένος κι αν ήταν. «Για μένα ήταν ένας φυσιολογικός παππούς αλλά δεν μπορώ να παραβλέψω ότι ήταν ένας πολύ σημαντικός παγκόσμιος ηγέτης», λέει και θυμάται: «Όταν πήγα εκεί είδα πώς 200 με 300 άνθρωποι τον περίμεναν απέξω μόνο για να μπορέσουν να του ρίξουν μια ματιά. Αυτή η αγάπη μου άνοιξε τα μάτια για το πόσο σημαντικός ήταν».  

Ο Τραμπ και η ακροδεξιά

Από τα σημαντικότερα μαθήματα που πήρε από εκείνον ήταν το πόσο σημαντικό είναι να χρησιμοποιείς τον θυμό που έχεις μέσα σου εποικοδομητικά, ώστε να φέρεις την αλλαγή. Όπως μας λέει, και το “φαινόμενο Τραμπ” στις ΗΠΑ και η άνοδος της ακροδεξιάς είναι “αυτό ακριβώς που συμβαίνει όταν οι άνθρωποι έχουν θυμό και κάνουν κατάχρηση του θυμού τους”. Μιλώντας στο ethnos.gr για τον πρόεδρο των ΗΠΑ, όπου διαμένει και ο ίδιος (συγκεκριμένα στο Ρότσεστερ της Νέας Υόρκης), κατήγγειλε ότι «έχει πάει την Αμερική 100 χρόνια πίσω είναι από τις μεγαλύτερες καταστροφές για τον αμερικανικό λαό». «Ο κόσμος στις ΗΠΑ ήταν οργισμένος με το κατεστημένο, ήθελαν να το τιμωρήσουν και δε σκέφτηκαν ποιον θα ψηφίσουν. Όταν ενεργούμε με θυμό και κάνουμε ανόητα πράγματα, είναι βέβαιο ότι θα το μετανιώσουμε», μας εξηγεί σημειώνοντας ότι «κάποιοι πηγαίνουν στο άλλο άκρο και δεν ψηφίζουν καθόλου. Αν δε συμμετέχουν όλοι, οι δημοκρατία δε λειτουργεί σωστά».

Ο Δρ. Αρούν Γκάντι θεωρεί πηγή πολλών κακών- και της κλιματικής αλλαγής- την απληστία. «Έχουμε γίνει τόσο άπληστοι που θέλουμε όλο και περισσότερα και δε μας νοιάζει αν καταστρέφουμε το περιβάλλον», λέει στο ethnos.gr. Όταν τον ρωτάμε τι θα σκεφτόταν ο παππούς του για την ανθρώπινη πρόοδο αν ήταν σήμερα εν ζωή μας απαντά ότι δε θα ήταν χαρούμενος, καθώς «η μόνη πρόοδος που έκανε ο άνθρωπος είναι οικονομική». «Δεν έχει υπάρξει ηθική πρόοδος, οι σχέσεις μας έχουν χειροτερέψει , υπάρχει μεγαλύτερος διχασμός, νομίζουμε ότι μπορούμε να ζούμε στη δική μας γωνιά του κόσμου και να είμαστε πατριώτες για τη χώρα μας και να μη σκεφτόμαστε τον υπόλοιπο κόσμο, αλλά ξεχνάμε ότι η  μοίρα, το μέλλον και η ασφάλειά μας συνδέεται με τη μοίρα και την ασφάλεια του υπόλοιπου κόσμου», τονίζει στο ethnos.gr.

"Νομίζουμε ότι μπορούμε να ζούμε στη δική μας γωνιά του κόσμου και να είμαστε πατριώτες για τη χώρα μας χωρίς να σκεφτόμαστε τον υπόλοιπο κόσμο"

Ο 14χρονος πλέον Αρούν επέστρεψε το 1948 στη Νότιο Αφρική, μόλις μερικές εβδομάδες πριν από τη δολοφονία του παππού του, και ανέλαβε να διδάξει όσα του είχε μάθει στα φτωχά παιδιά του άσραμ του Ντουρμπάν. Και μέχρι σήμερα αφιερώνει τη ζωή του στο να μεταφέρει τα μαθήματα του Μαχάτμα Γκάντι σε όλον τον κόσμο. Έχει διδάξει σε μια σειρά από Πανεπιστήμια, έχει γράψει βιβλία, ήταν δημοσιογράφος στους «Times of India», ενώ μαζί με τη σύζυγό του Σουνάντα, η οποία πέθανε το 2007, έσωσαν 125 ορφανά παιδιά από τους δρόμους και ίδρυσαν μεταξύ άλλων το Ινστιτούτο Μαχάρμα Γκάντι για τη Μη Βία. Τα προγράμματά τους άλλαξαν τις ζωές πάνω από μισού εκατομμυρίου ανθρώπων στην Ινδία.

Ακολουθώντας πιστά τη συμβουλή που του είχε δώσει ότι «κάθε λεπτό είναι πολύτιμο και δεν έχουμε την πολυτέλεια να σκοτώνουμε την ώρα μας», ο Αρούν στα 85 του χρόνια εξακολουθεί να γράφει βιβλία και να ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο για να διδάξει τη φιλοσοφία του παππού του. Όπως χαρακτηριστικά μας λέει, αυτοαποκαλείται «γεωργός της ειρήνης»: «Σαν τον αγρότη που πηγαίνει στη φάρμα και φυτεύει σπόρους με την ελπίδα ότι θα έχει καλή σοδειά, έτσι κι εγώ φυτεύω σπόρους ειρήνης στα μυαλά των ανθρώπων». Αν και νιώθει ότι έχει ακόμα πολλά να κάνει για να βοηθήσει τον κόσμο να αλλάξει, πιστεύει ότι παππούς του θα ήταν περήφανος για το έργο του αν ήταν σήμερα εν ζωή, το οποίο θέλει να συνεχιστεί και από τα δικά του εγγόνια.