Βαλερί Πολιακόφ, ένας ερωτευμένος κοσμοναύτης

Γιατρός στο επάγγελμα, παρέμεινε χωρίς διακοπή 437 μέρες στον περίφημο σοβιετικό διαστημικό σταθμό ΜΙR, τη διετία 1994-95, κάνοντας ιατρικά πειράματα και μελέτες για τη φυσιολογία, τη διαστημική ιατρική και την ψυχολογία, όπως μας είπε. Ηρθε με τη σύζυγό του. Γιατρός κι εκείνη. Χαριτολογώντας έλεγαν ο ένας τον άλλον «Οδυσσέα» και «Πηνελόπη». «Κάθε μιάμιση ώρα έβλεπα ανατολή και δύση, δηλαδή 16 φορές το 24ωρο. Ο ήλιος πετιόταν σαν μπαλάκι του τένις στον ορίζοντα. Πιστεύω πως υπάρχει ζωή στο Σύμπαν. Ο καλός Θεός θα δείξει κι αλλού τη συμπάθειά του. Εκανα συνολικά 11.000 περιστροφές γύρω από τη Γη και πέρασα 5.000 φορές πάνω από την Ελλάδα και την Κρήτη».

Ηταν, όμως, υποχρεωμένος να ψάχνει και τη γνώση. Και πάντα να έχει στο μυαλό του την επιστροφή... «Ενα πρόβλημα που αντιμετώπιζα ήταν αυτό της ώρας. Στην αρχή, ο κοσμοναύτης χρειάζεται πέντε ημέρες για να συνηθίσει. Στον διαστημικό σταθμό MIR τα ρολόγια μας έδειχναν την ώρα της Ρωσίας. Το δύσκολο ήταν όταν κάναμε κοινές αποστολές με τους Αμερικανούς αστροναύτες. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο χρόνος μοιράζεται. Θα ήταν πιο εύκολο να δουλέψεις με Ελληνες, γιατί υπάρχει μόνο μία ώρα διαφορά με τη Ρωσία». «Εκεί πάνω βλέπατε όνειρα;» τον ρώτησε κάποιος κάνοντας χιούμορ. Γέλασε. «Πιο πολλά όνειρα χρειάστηκα εκεί πάνω. Στον σταθμό δεν βαρέθηκα καμιά στιγμή. Πάντα έχεις να κάνεις πράγματα».

Επειτα από αυτή την επιτυχημένη, ασύλληπτη σε διάρκεια παραμονή του, ο Πολιακόφ ήταν ο πρώτος στη λίστα για το ταξίδι στον Αρη - αν γινόταν ποτέ. «Οταν γύρισα, με υποδέχθηκαν προσφέροντάς μου μια τουλίπα και αμέσως μετά μια κούπα τσάι. Αφησα την τουλίπα για να πάρω το τσάι και η τουλίπα έπεσε στο χώμα. Ντράπηκα τόσο πολύ, γιατί στον σταθμό θα με περίμενε εκεί που την άφησα, αιωρούμενη...».

Τότε, δεν καταδέχθηκε να πάρει χρήματα σαν αμοιβή, πέρα από τα έξοδα της μεταφοράς και της διαμονής του στην Κρήτη. Την τελευταία μέρα πήγαμε μια βόλτα στο αστεροσκοπείο «Σκίνακα» του Ψηλορείτη, στα 1.750 μέτρα υψόμετρο, όπου ξεναγήθηκε στις εγκαταστάσεις και είχε επαφές με τους εκεί αστροφυσικούς. «Οταν βλέπεις», μας είπε, «μια χώρα από το Διάστημα και σ' αρέσει, εύχεσαι να μπορέσεις μια μέρα να την επισκεφτείς. Με άκουσε ο Δίας και τώρα είμαι εδώ». Μίλησε πολύ για την περιπέτεια του Διαστήματος και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όσοι τολμούν να αφήσουν τη Γη για ένα ταξίδι στο άγνωστο. «Ενα λίτρο ιδρώτα χάνει ο κοσμοναύτης την ημέρα από την καθημερινή άσκηση για να παραμείνει γήινος» τόνισε. «Το Διάστημα και η αστροναυτική είναι η τελευταία λέξη της προόδου. Επειδή αγαπάω την Ελλάδα, με την οποία έχουμε και θρησκευτικούς δεσμούς, εύχομαι να αποκτήσει η χώρα σας τον δικό της αστροναύτη». Μετά περάσαμε και από τον Αγιο Υάκινθο. Στο θέατρο μέσα, του ζήτησα να μας πει κάτι για τους ερωτευμένους, να το χαράξουμε πάνω στον βράχο. Εκείνος είπε «εύχομαι στους ερωτευμένους να είναι χαρούμενοι». Τον κοίταξα χαμογελώντας. «Δεν συνάντησα κανέναν χαρούμενο ερωτευμένο» συμπλήρωσε. Η φράση είναι σκαλισμένη στα ρωσικά στην πλάτη του θεάτρου, πάνω στον βράχο.

Επειδή στη Ρωσία τότε δεν γίνονταν  θρησκευτικοί γάμοι, συμφώνησε με την «Πηνελόπη» του, που ζουν σαράντα χρόνια μαζί, να θεωρήσουν την 3η Ιουλίου, μέρα του Αγίου Υάκινθου (προστάτη των ερωτευμένων), ως την ημέρα που παντρεύτηκαν. Αναψαν κεριά και έφυγαν αγκαλιασμένοι.
Ετσι ανθρώπινα, απλά πήραμε από έναν «Οδυσσέα» του Διαστήματος μαθήματα γνώσης, πολιτισμού και σεβασμού για τη Γη μας. Σε αυτόν τον παράδεισο, δηλαδή, που κάθε του δημιούργημα οφείλει να μετέχει της ομορφιάς αλλά και να τη σέβεται.