Η Συρία μπορεί να πάρει ξανά «φωτιά» - Οι συνέπειες για την Ελλάδα

Η συμφωνία των Ηνωμένων Πολιτειών και της Τουρκίας για τη δημιουργία «ζώνης ασφαλείας» δεν είναι ακόμα μία «τελειωμένη υπόθεση», όπως την παρουσιάζει η προπαγάνδα του Ταγίπ Ερντογάν, αν και οι διαρροές από την Άγκυρα προκαλούν ανησυχία, με δεδομένη την αλλοπρόσαλλη στάση του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ.

Ουδείς μπορεί να γνωρίζει ποια θα είναι η τελική απόφασή του για τη Συρία και τους Κούρδους του YPG. Ούτε κανείς μπορεί να ξέρει αν η πόλη Idlib, θα αποτελέσει τελικά τον “τάφο” της σχέσης των χωρών που παλεύουν στη Συρία: το τελευταίο προπύργιο των Τζιχαντιστών στη Συρία, αναδεικνύεται το πεδίο μάχης μεταξύ των τουρκικών συμφερόντων από τη μία, και εκείνων της Συρίας και της Ρωσίας από την άλλη, όπως πολύ σωστά σημείωσε ο Τούρκος αναλυτής Yavuz Baydar.

Αντίθετα απ’ όσα λέγονται και γράφονται, απαιτείται πολλή δουλειά και πολύ περισσότερες υποχωρήσεις από τις δύο πλευρές για να οδηγηθεί το εγχείρημα της ζώνης ασφαλείας σε επιτυχία. Μεταξύ της Τουρκίας και της Αμερικής κυριαρχεί η έλλειψη εμπιστοσύνης και μία απλή παρεξήγηση θα μπορούσε να οδηγήσει σε τουρκική επίθεση εναντίον των Κούρδων της Συρίας. Άλλωστε αυτή η επίθεση αποτελεί τον μόνιμο τουρκικό εκβιασμό του Ταγίπ Ερντογάν στον Τραμπ.

Την ίδια στιγμή, φαίνεται ότι δοκιμάζονται οι σχέσεις της Μόσχας και της Τουρκίας μετά την επίθεση σε τουρκική αποστολή από ρωσικά μαχητικά αεροπλάνα. Οι Τούρκοι φαίνεται να είναι πεπεισμένοι για τη ρωσική ανάμειξη. Και παράλληλα παρατηρείται μία επιθετικότητα του Ισραήλ εναντίον ιρανικών στόχων στη Συρία και τον Λίβανο, με απρόβλεπτες συνέπειες, καθώς το Εβραϊκό Κράτος είναι αποφασισμένο να υποστηρίξει την κυριαρχία του.

Η μόνη πραγματική συμφωνία που έχει επιτευχθεί είναι η δημιουργία Κοινού Κέντρου Συντονισμού στην Τουρκία, που θα αναλάβει την υλοποίηση των λεπτομερειών του σχεδίου για τη ζώνη ασφαλείας και η κοινή επιθεώρηση της περιοχής από αέρος, που έγινε το περασμένο Σαββάτο για να αντιμετωπιστούν οι τουρκικοί φόβοι για την ασφάλεια της κατοχικής δύναμης. Οι διαφορές είναι ακόμα μεγάλες: οι Τούρκοι απαιτούν τον πλήρη έλεγχο της Βόρειας Συρίας σε ένα βάθος 30-40 χιλιομέτρων και σε μήκος 470 χιλιομέτρων. Οι Αμερικανοί απέρριψαν ήδη το τουρκικό αίτημα και προς το παρόν παραμένουν σταθεροί στην αρχική τους θέση για προστασία των Κούρδων συμμάχων τους, του YPG. Για το θέμα του πλάτους και του μήκους της ζώνης ασφαλείας, διίστανται οι απόψεις, διότι ο βασικός στόχος της Τουρκίας είναι η εξολόθρευση των Κούρδων. Και πάντα το ερώτημα που τίθεται είναι ποια θα είναι η αντίδραση της Αμερικής σε τυχόν τουρκική επίθεση εναντίο των Κούρδων συμμάχων της.

Ένα βασικό ερώτημα που τίθεται είναι τι καταλαβαίνει και αν αντιλαμβάνεται οτιδήποτε για την υπόθεση αυτή ο Ντόναλντ Τραμπ. Ο Αμερικανός πρόεδρος, ενώ δέχθηκε να αλλάξει την απόφαση του τον περασμένο Δεκέμβριο, για αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από τη Συρία, συνεχίζει να ενοχλεί την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του Πενταγώνου και να απαιτεί λόγω των εκλογών να του παρουσιάσουν σχέδιο επιστροφής των Αμερικανών στρατιωτών.

Αυτή η επιμονή, στην πραγματικότητα τινάζει στον αέρα τους σχεδιασμούς του υπουργείου Άμυνας των ΗΠΑ. Εκφράζονται φόβοι ότι όταν θα μιλήσει την επόμενη φορά με τον Ταγίπ Ερντογάν, ο κ. Τραμπ θα μπορούσε να πειστεί ξανά για την ανάγκη αποχώρησης των στρατιωτών των ΗΠΑ από τη Συρία, ακόμα και να απορρίψει την τελική συμφωνία για τη «ζώνη ασφαλείας» εφόσον επιτευχθεί.

Η περίπτωση του κ. Τραμπ αποτελεί πρόβλημα για την αμερικανική διπλωματία που τρέχει και δεν προλαβαίνει για να «καθαρίσει» όλες τις ανοησίες του. Η υπόθεση της Γροιλανδίας ήταν το αποκορύφωμα αυτής της συμπεριφοράς και μπορεί ίσως να εξηγηθούν και οι λόγοι για τους οποίους θαυμάζει τον Ερντογάν και τον Βλαντιμίρ Πούτιν. Δεν είναι τυχαίο αυτό που ισχυρίζονται οι αντίπαλοί του, ότι εάν κερδίσει τις προεδρικές εκλογές του 2020, θα μπορούσε να οδηγήσει την Αμερική σε ένα αυταρχικό τρόπο διακυβέρνησης. Άλλωστε, τον εξυπηρετεί ο «Πατριωτικός Νόμος» που ψηφίστηκε για να αντιμετωπιστούν οι τρομοκράτες που επιτέθηκαν στην Αμερική την 11η Σεπτεμβρίου του 2001.

Η τουρκοαμερικανική προσυμφωνία για τη Βόρεια Συρία, εάν επιτευχθεί, θα μπορούσε να σημαίνει και την αναζωπύρωση του πολέμου και στις κουρδικές περιοχές, όπου οι μαχητές του YPG είναι απασχολημένοι στις επιχειρήσεις εναντίον του Ισλαμικού Κράτους. Και αυτό θα μπορούσε να συμβεί διότι οι Τούρκοι είναι μπαμπέσηδες και δεν μπορεί να τους έχει κανείς εμπιστοσύνη.

Την ίδια στιγμή, αποδεικνύεται στη Συρία ότι η φιλία Ρωσίας-Τουρκίας είναι στην πραγματικότητα «λυκοφιλία». Θα μπορούσε ανά πάσα στιγμή να καταρρεύσει διότι ο Πούτιν θα συνεχίσει να στηρίζει τον Άσαντ, επειδή θέλει τη Συρία μόνο δική του. Η στάση αυτή θα μπορούσε να τον φέρει σε αντιπαράθεση και με το Ιράν, όχι μόνο με την Τουρκία.

Το παιγνίδι για τη Συρία παίζεται ανάμεσα σε αυταρχικούς ριψοκίνδυνους ηγέτες, τους οποίους δυστυχώς για την Αμερική, θαυμάζει ο Πρόεδρός της… Σε ότι αφορά την Ελλάδα και γενικά την Ευρώπη, η τελική κατάληξη του εμφύλιου στη Συρία, θα μπορούσε να στείλει χιλιάδες δυστυχισμένους πρόσφυγες… Γι’ αυτό χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Δεν πρέπει να γίνει «νεκροταφείο» καταδιωγμένων ψυχών.

Πηγή: hellasjournal.com