Μιχάλης Ιγνατίου: ΗΠΑ σε κρίση-Προσοχή στην Τουρκία όσο την καλύπτει ο Τραμπ

Δεν νομίζω να υπάρχουν πολλοί άνθρωποι στον κόσμο, που να πιστεύουν ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής είναι σε «μία καλή κατάσταση» ως Έθνος, όπως αρέσκεται να την παρουσιάζει ο Πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ.

Εκτός της οικονομίας, που «τρέχει» σχετικά καλά αλλά πάντα βρίσκεται σε κίνδυνο, όλα τα υπόλοιπα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Το χρέος της Αμερικής και τα ελλείμματα της είναι σε δυσθεώρητα ύψη. Οι πολυδιαφημισμένες αμερικανικές αξίες πάσχουν και βρίσκονται σε άτακτη υποχώρηση.

Τι έδειξε πάνω απ’ όλα, η δική του κίνηση, να δώσει το φάκελο με την ομιλία του στην πρόεδρο της Βουλής, Νάνσι Πελόσι, αλλά να μην της δώσει και το χέρι του, για την καθιερωμένη χειραψία; Αλλά και η απάντησή της να σκίσει δημόσια την ομιλία του; Τούτο που υποστηρίζει η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών: ότι η Αμερική είναι μία πέρα για πέρα διχασμένη χώρα, σε σημείο που να εκπέμπεται το μίσος σε κάθε στιγμής της ζωής και ειδικά μέσα από τις οθόνες της τηλεόρασης. Έτσι το μήνυμα φτάνει σε κάθε γωνιά της χώρας

Τα καλωδιακά κανάλια εξελίχθηκαν στο βήμα ενός άγριου πολέμου μεταξύ Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων. Το μίσος είναι απύθμενο. Μερικοί, θεώρησαν κωμικά και τα δύο περιστατικά. Δεν τους αδικώ. Όμως, το πρόβλημα είναι τεράστιο. Ο πρόεδρος των ΗΠΑ, και η επικεφαλής της Βουλής των Αντιπροσώπων, ανεξάρτητα από τα πρόσωπα, είναι οι πιο βασικοί Θεσμοί -και θα προσθέσω και τον πρόεδρο του Ανώτατου Δικαστηρίου. Τι μας απέδειξαν ο κ. Τραμπ και η κ. Πελόσι; Ότι πάνω απ’ όλα δεν σέβονται τα αξιώματα που στους εμπιστεύθηκαν οι πολίτες.

«Κάνουν σαν παιδιά» σχολίασαν αυθόρμητα φίλοι και γνωστοί. Όμως, αυτοί που χρησιμοποιούν τη φράση αυτή, μειώνουν τη σημασία των πράξεων του προέδρου της Αμερικής και της προέδρου της Βουλής. Διότι συνεχίζουν μία κόντρα, που έχει παραλύσει το πολιτικό σύστημα και δημιουργεί προβλήματα στην καλή λειτουργία του αμερικανικού κράτους. Ο κ. Τραμπ προσπαθεί να υλοποιήσει μία ατζέντα που έχει και ρατσιστικά στοιχεία και οι Δημοκρατικοί, που έχουν την πλειοψηφία στη Βουλή, προσπαθούν να τον σταματήσουν. Δεν είναι εύκολο διότι πρέπει να έχουν και τη σύμφωνη γνώμη των γερουσιαστών, οι οποίοι στην πλειοψηφία τους ανήκουν στο Ρεπουμπλικανικό Κόμμα.

Δύο από τις σπάνιες φορές που συμφώνησαν Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι ήταν για το ψήφισμα αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Αρμενίων, όταν οι νομοθέτες του προέδρου τον εγκατέλειψαν και ψήφισαν εναντίον της εισήγησής του, που ήθελε να μην αναγνωριστεί το τουρκικό έγκλημα. Και βεβαίως, συμφώνησαν και για τις κυρώσεις στην Τουρκία, στη Βουλή προς το παρόν, και θα ακολουθήσει σύντομα και η Γερουσία.

Κατά τα άλλα, διαφωνούν παντού. Οι συζητήσεις στο Κογκρέσο και μεταξύ του κ. Τραμπ και των Δημοκρατικών ηγετών της Βουλής διεξάγονται σε ένα ακραίο και νοσηρό κλίμα και όσο κοντεύουμε στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα.

Σε ό,τι αφορά τις εκλογές αυτές καθ’ αυτές:

• Οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν τον υποψήφιό τους, ο οποίος ανενόχλητος επισκέπτεται την μία μετά τις άλλη τις πολιτείες όπου εκφωνεί ομιλίες -διανθισμένες με πολλά ψέματα είναι η αλήθεια- μπροστά σε μεγάλα ακροατήρια, και
• Οι Δημοκρατικοί είναι ένα σκορποχώρι, και ένα κόμμα υπό διάλυση. Ότι και να λένε οι δημοσκοπήσεις, ο κ. Τραμπ θα τους σάρωνε αν διεξάγονταν οι εκλογές αυτό το διάστημα. Αν και όσο περνά ο καιρός, φοβάμαι ότι το χάσμα και η διαφορά μεταξύ του κ. Τραμπ και των Δημοκρατικών υποψηφίων θα μεγαλώνει.

Οι Δημοκρατικοί υποψήφιοι δεν έχουν την παραμικρή πιθανότητα, να κερδίσουν τον σημερινό πρόεδρο, εκτός αν σταματήσουν τα μασκαραλίκια και επιλέξουν γρήγορα ένα ισχυρό υποψήφιο, ένα έντιμο πολιτικό, που θα μπορέσει να σώσει την Αμερική. Η χώρα στα χέρια του κ. Τραμπ για άλλα τέσσερα χρόνια, θα περάσει ένα μεγάλο εφιάλτη.

Παρακολουθώντας από τηλεοράσεως την ομιλία του και γενικά το σόου του State of the Union (της «Κατάστασης του Έθνους»), και μαθαίνοντας στη συνέχεια πληροφορίες εκ των έσω, από συναδέλφους που βρίσκονταν στα θεωρεία, ένιωσα θλίψη για την Αμερική και το λαό της. Οι Αμερικανοί πολίτες αξίζουν πολύ περισσότερα. Βεβαίως, θα πείτε, και πάλι θα έχετε δίκιο «έπρεπε να προσέχουν πως ψηφίζουν». Αυτό ισχύει για όλους τους λαούς, χωρίς αμφιβολία και χωρίς να αποκλείεται καμία χώρα. Οι πολίτες αποφασίζουν. Και δεν αποφασίζουν πάντα με τη λογική.

Αλλά, αν το καλοσκεφθεί κανείς, ποιοι βρέθηκαν ενώπιον των πολιτών το 2016; Ο κ. Τραμπ και η Χίλαρι Κλίντον. Ποιον να εμπιστευθείς, ποιον να αγαπήσεις και ποιον να στηρίξεις; Οι Δημοκρατικοί αυτοκτόνησαν. Δεν κέρδισε ο Τραμπ, αλλά έχασε η Χίλαρι. Και έχασε επειδή ο λαός πίστευε ότι είναι χειρότερη ακόμα και από το σημερινό πρόεδρο. Και σίγουρα πιο διεφθαρμένη.

Τρία χρόνια με τον Τραμπ στην προεδρία είναι ήδη πολλά. Ούτε η Αμερική, ούτε ο υπόλοιπος κόσμος, θα αντέξουν τη δεύτερη τετραετία του…

Σε ό,τι αφορά τους Ελληνοαμερικανούς, δεν πρέπει να είναι η ιδεολογία το κριτήριο τους στις εκλογές. Αλλά το συμφέρον του Ελληνισμού. Άλλωστε ο κ. Τραμπ δεν έχει καμία σχέση με την πραγματική βάση του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος. Είναι ένας ακροδεξιός, με περίεργες σχέσεις με ξένους ηγέτες. Οι Δημοκρατικοί, αλλά και πρώην συνεργάτες του, τον έχουν κατηγορήσει ανοικτά ότι έχει προσωπικά και οικονομικά συμφέροντα, όχι μόνο στην Τουρκία, αλλά και σε άλλες χώρες…

Ούτε για την Αμερική είναι καλός, και πολύ περισσότερο για χώρες όπως η Ελλάδα και η Κύπρος, ο κ. Τραμπ είναι «κινούμενη βόμβα»…