Ισπανία: «Ούτε στον πόλεμο, ούτε εδώ υπάρχουν ωράρια» λένε γιατροί της ΜΕΘ

Η Ισπανία είναι μία από τις πλέον πληγείσες χώρες από τον κορoνοϊό στον κόσμο, έχοντας τους περισσότερους νεκρούς από τη νόσο παγκοσμίως, μετά την Ιταλία. Η ισπανική εφημερίδα El Pais, μπήκε στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας του Νοσοκομείου Βαγ ντε Εμπρόν της Βαρκελώνης και κατέγραψε τις δραματικές στιγμές που εκτιλύσονται κατά τη διάρκεια της μάχης με τον αόρατο εχθρό.

Και στις δύο πλευρές ενός διαδρόμου, αυτό που βλέπει κανείς είναι νοσηλευτές να τρέχουν βιαστικά με τα καροτσάκια εξοπλισμού τους. Οι ασθενείς παλεύουν για τη ζωή τους. Το νοσοκομείο διαθέτει 200 κλίνες ΜΕΘ, ωστόσο καμία δεν είναι κενή. Δεν νοσηλεύονται μόνο ασθενείς με κορονοϊό, αλλά και άνθρωποι με σοβαρές ασθένειες.

Σε μία από τις αίθουσες εντατικής, με τις γυάλινες πόρτες και την αρνητική πίεση (ώστε να αποφευχθεί η απελευθέρωση ιογενών σωματιδίων στους υπόλοιπους χώρους), ένας μεσήλικας άνδρας, αγωνίζεται σιωπηλά. «Οι ασθενείς που γίνονται δεκτοί εδώ μέσα, έχουν εκτός από πνευμονία, οξεία αναπνευστική ανεπάρκεια και το 90% των περιπτώσεων χρειάζεται διασωλήνωση και μηχανικό αερισμό. Έχουμε ανθρώπους από 30 έως 70 ετών, σε προχωρημένη φάση», αναφέρει ο Ρίκαρντ Φερέρ, επικεφαλής της εντατικής θεραπείας του νοσοκομείου. Χθες, 168 ασθενείς με κορωνοϊό και μία ντουζίνα αρρώστων με άλλες ασθένειες, εισήχθησαν στις ΜΕΘ του νοσοκομείου.

Οπουδήποτε διατηρείται ο παλμός της ζωής, αυτό που υπερισχύει είναι μία τέλεια τάξη έναντι του χάου που προκαλεί η πανδημία. Μπορεί ο διάδρομος να είναι ανάστατος, όλα όμως βρίσκονται στη θέση τους. Ντυμένη με τον λευκό με τις πράσινες ρίγες ατομικό προστατευτικό εξοπλισμό, μία νοσοκόμα βγαίνει από μία ΜΕΘ. Μία συνάδελφός της, τη βοηθά, δίνοντάς της οδηγίες να βγάλει τον εξοπλισμό. Πρέπει να γίνεται αλλαγή στις βάρδιες ανά δύο ώρες. «Δεν αντέχεις με αυτό τον εξοπλισμό για πάνω από δύο ώρες. Ιδρώνεις. Φοράμε τριπλά γάντια. Δεν νιώθουμε καν καλά καλά τις φλέβες μας», αναφέρει η Ελία Ολιβέρα, ειδικευόμενη νοσοκόμα σε ΜΕΘ.

Στη ΜΕΘ δεν υπάρχει ίχνος των κλασικών χαρακτηριστικών ενός ήρωα. Ούτε η κάπα, ούτε σούπερ δυνάμεις. Το μόνο που υπάρχει είναι εξαντλημένοι γιατροί και νοσηλευτές, με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια και απίστευτη κούραση στο πρόσωπο που κρύβεται κάτω από τη μάσκα που υποχρεωτικά φοράνε. «Στον πόλεμο δεν υπάρχουν ωράρια. Ούτε εδώ», λέει ο Άντονι Ρομάν, διευθυντής της υγειονομικής περίθαλψης του νοσοκομείου Βαγ ντε Εμπρόν. Οι γιατροί κάνουν 24ωρη βάρδια και στη συνέχεια κάθονται δύο ημέρες για να ανακτήσουν δυνάμεις.

«Τα μέτρα προφύλαξης είναι πολύ σκληρά. Εγώ στο σπίτι μου, κοιμάμαι σε ένα δωμάτιο μόνος μου, εδώ και ένα μήνα. Δεν αγκαλιάζω τα παιδιά μου. Η απομόνωση μέσα στο ίδιο σου το σπίτι είναι σκληρό πράγμα. Στο νοσοκομείο υπάρχει μεγάλη πίεση, πολλή δουλειά και βλέπεις τους ασθενείς να είναι τόσο μόνοι» παραδέχεται ο Φερέρ. Η επιδημία μας έχει επηρεάσει ψυχολογικά όλους. «Τις πρώτες μέρες, φώναζα όλη την ώρα, τώρα έχω συνηθίσει την κατάσταση. Η αδρεναλίνη μας κατακλύζει συνεχώς» λέει η Ελία Ολιβέρα. Στέκεται μπροστά σε μία αίθουσα αιμοκάθαρσης που και αυτή μετατράπηκε σε ΜΕΘ.

Η ψυχιατρική ομάδα του νοσοκομείου διαθέτει υπηρεσία συναισθηματικής υποστήριξης για τους επαγγελματίες αλλά και για τις οικογένειες των ασθενών. Η επικεφαλής της νοσηλευτικής υπηρεσίας των μονάδων εντατικής θεραπείας, Πιλάρ Χιρόν, παραδέχεται ότι είναι δύσκολο να διαχειριστεί κανείς την κούραση. «Ποτέ δεν πίστευα ότι θα νιώθω ότι δεν μπορώ άλλο, αλλά υπάρχει μια αίσθηση ότι είμαστε μέσα σε ένα σπήλαιο και δεν μπορούμε καν να δούμε την έξοδο. Είχαμε χάσει το κίνητρο του να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε. Όμως, τώρα, όλος ο κόσμος σιγά σιγά το ξαναβρίσκει», αναφέρει.

Ο χρόνος στη ΜΕΘ περνάει αργά. Οι ασθενείς περνούν, τουλάχιστον δύο ή τρεις εβδομάδες εκεί, μόνοι τους. «Ο ασθενής θα υποστεί καταστολή ή μυική παράλυση και θα χρειαστεί να συνδεθεί με αναπνευστήρα για μία ή δύο εβδομάδες. Στη συνέχεια θα πρέπει να μείνει για μερικές μέρες με τραχειοστομία μέχρι να ανακτήσει τη μυική του δύναμη και την ικανότητα να αναπνέει μόνος του, ώστε να περάσουμε στην απλή νοσηλεία», εξηγεί ο Φερέρ. Οι γιατροί έχουν αναπτύξει μία συσκευή για να ενημερώνουν τις οικογένειες των ασθενών καθημερινά και όταν ο ασθενής είναι ξύπνιος, οι νοσηλευτές προσπαθούν να επικοινωνήσουμε την οικογένεια μέσω βίντεοκλήσης. «Αν κάποιος ασθενής πεθάνει, αισθάνεσαι τη μοναξιά που ένιωθε ο ασθενής. Για αυτό προσπαθούμε να επικοινωνούν καθημερινά» λέει η Χιρόν.