Μιχάλης Ιγνατίου: Ο Ερντογάν του πολέµου

Πώς γκρεµίστηκε η ουτοπία περί «ειρηνικής» προσωπικότητας του Τούρκου προέδρου και η κρίσιµη στάση Ουάσιγκτον, Μόσχας και Βρυξελλών

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 6 λεπτά ┋

Στην Ελλάδα ακόµα και στην Κύπρο όπου η παρουσία των τουρκικών δυνάµεων στο κατεχόµενο βόρειο τµήµα θυµίζει στους ανθρώπους κάθε ώρα και στιγµή τη 45χρονη τραγωδία του κυπριακού λαού, ο πολιτικός κόσµος υπερτίµησε τον Ταγίπ Ερντογάν, χαρίζοντάς του τίτλους που είχαν µέσα τη λέξη... ειρήνη. Είναι τραγικό ότι η συντριπτική πλειονότητα των αναλυτών στις δύο χώρες διέγνωσαν λάθος τον σηµερινό πρόεδρο της Τουρκίας, προωθώντας -άθελά τους ίσως- την «ειρηνική» προσωπικότητα του Ερντογάν στους πολίτες της Ελλάδας και της Κύπρου.

Οσοι εκφράζαµε αµφιβολίες, λόγω της διαχρονικότητας της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, λοιδορηθήκαµε. Ηταν µια στιγµή που προσωπικά ένιωσα ότι η παράκρουση έφτασε στο ζενίθ της, όταν ο τότε πρόεδρος του ∆ΗΣΥ της Κύπρου, Νίκος Αναστασιάδης, και ο τότε πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Γεώργιος Α. Παπανδρέου, προσπάθησαν να µας πείσουν ότι ο Ερντογάν ήθελε τη λύση του Κυπριακού και ότι την τορπίλισε ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Θα έπρεπε κάποια στιγµή να απολογηθούν, διότι κατηγόρησαν σε διεθνείς οργανισµούς και θεσµούς τον τότε Πρόεδρο της Κυπριακής ∆ηµοκρατίας. Και οµιλούµε για το φιλοτουρκικό και ρατσιστικό σχέδιο Ανάν, το οποίο ευτυχώς απέρριψαν συντριπτικά οι Ελληνοκύπριοι, οι οποίοι έδειξαν πραγµατική εθνική ευαισθησία, στοιχείο που απουσίαζε από τους περισσότερους πολιτικούς και οικονοµικούς παράγοντες.

Ο κ. Αναστασιάδης και ο κ. Παπανδρέου σε σοβαρές χώρες δεν θα γίνονταν ποτέ πρόεδροι και πρωθυπουργοί, διότι βρέθηκαν προκλητικά απέναντι στους πολίτες, συνεργαζόµενοι µε ξένες χώρες που απαιτούσαν να κλείσει το Κυπριακό, µέσω µιας πρότασης η οποία χάριζε το νησί στη σφαίρα επιρροής της Τουρκίας. Η προώθηση του Ερντογάν, λοιπόν, ως του «πρωθυπουργού της ειρήνης» οφείλεται και στους δικούς µας «πρόθυµους». Ο κ. Αναστασιάδης είχε φτάσει µέχρι και στο σαράι του, αλλά µέχρι τώρα δεν καταλάβαµε για ποιο λόγο έσπευσε τότε στην Τουρκία.

Ο Πρόεδρος της Κύπρου βλέπει σήµερα να έχει απέναντί του τον πραγµατικό Ερντογάν, τον Ερντογάν του πολέµου. Βεβαίως ο πρόεδρος της Τουρκίας ήταν πάντα ο ίδιος. Κορόιδευε τους αφελείς από την Ελλάδα και την Κύπρο που υµνούσαν τις ηγετικές του ικανότητες, πιστεύοντας ότι όσο ισχυροποιείται τόσο θα αυξάνονται οι ελπίδες για τη λύση του Κυπριακού και την «ειρηνική διευθέτηση» των διαφορών στο Αιγαίο.

∆εν πρόκειται για διαφορές φυσικά, αλλά για απαράδεκτες απαιτήσεις της Τουρκίας, που παραβιάζουν την εθνική κυριαρχία και ανεξαρτησία της Ελλάδας. Ολα αποδείχθηκαν ουτοπία. Οι πολιτικοί και οι αναλυτές µας ζούσαν σε έναν φανταστικό κόσµο. Αυτό που επιθυµούσαν, να κλείσουν δηλαδή τα θέµατα του Κυπριακού και του Αιγαίου, και «ας χάναµε και κατιτίς», νόµιζαν πως ήταν η πραγµατικότητα. Είχαν τυφλωθεί και δεν έβλεπαν πως ο Ερντογάν τα θέλει όλα. Και το πλέον υποτιµητικό ήταν και είναι ότι ο πρόεδρος της Τουρκίας, λόγω αυτής της στάσης, ούτε τους υπολογίζει και φυσικά δεν τους εκτιµά.

Η απόκρουση στον Έβρο

Θα έλεγα ότι οι Τούρκοι άρχισαν να αλλάζουν λίγο γνώµη µετά την αποτυχηµένη τους επίθεση -µέσω «µεταναστών»- στον Εβρο, κάτι που δεν θα παραδεχθούν ποτέ, φυσικά. Το πιο εντυπωσιακό στοιχείο του περασµένου Μαρτίου, που αναδείχθηκε στην απόκρουση της τουρκικής εισβολής στα ελληνοτουρκικά σύνορα, ήταν η σύµπνοια της πλεινότητας του πολιτικού κόσµου. Αλλά και η ευχάριστη έκπληξη του αξιόµαχου των Ενόπλων ∆υνάµεων. Νοµίζω ότι αυτό που κατάλαβε γρήγορα ο πρωθυπουργός της Ελλάδας είναι ότι άλλο είναι οι επιθυµίες µας και άλλο η πραγµατικότητα που µπορεί να αντιµετωπίσει ένας ηγέτης. Ο κ. Μητσοτάκης προτιµά την ειρήνη. Ποιος θα διαφωνήσει; Μόλις εξελέγη επιδίωξε δύο συναντήσεις µε τον Ταγίπ Ερντογάν, µία στην έδρα των Ηνωµένων Εθνών και µία στο περιθώριο της συνόδου του ΝΑΤΟ, στο Λονδίνο. Προφανώς η δεύτερη συνάντηση χρειάστηκε για να επιβεβαιώσει τα συµπεράσµατα από την πρώτη.

Ο Ερντογάν είναι πάντα χυδαία προκλητικός όταν συναντά ξένους ηγέτες, πόσω µάλλον τους Ελληνες πολιτικούς. Είναι και αδιάντροπος. Ποια είναι η επιλογή ενός πρωθυπουργού όταν έχει συναντήσει αυτήν τη συµπεριφορά; Οταν άκουσε τον Ερντογάν µε τα αυτιά του; Επιδιώκει και τρίτη συνάντηση µε την ελπίδα ότι θα βρει σηµείο επαφής µε τον προκλητικό παραβάτη ή προετοιµάζεται για να τον αντιµετωπίσει, καθώς καθηµερινά διαπιστώνει ότι όλοι του οι σχεδιασµοί συγκλίνουν προς µια «πολεµική» πρόκληση; ∆ιότι ακόµα και αν επιτεθεί µόνο στην Κυπριακή ∆ηµοκρατία, και όχι στο Αιγαίο ή στον Εβρο, δεν θα µπορεί ο κ. Μητσοτάκης να αφήσει αβοήθητη την Κύπρο αυτήν τη φορά. Η Ιστορία διδάσκει και ο πρωθυπουργός αποδεικνύεται µέχρι τώρα καλός µαθητής. ∆ιότι όταν έγινε η επίθεση στον Εβρο, αρκετοί και σοβαροί άνθρωποι θεώρησαν ότι θα υποχωρούσε και θα εισερχόταν σε διάλογο µε τον Ερντογάν. Θα ήταν ό,τι χειρότερο µπορούσε να πράξει ένας πρωθυπουργός.

Η νέα επίθεση, όποτε και αν εκδηλωθεί, όποια µορφή και αν λάβει -διότι φαντάζοµαι πως οι πάντες γνωρίζουν ότι είναι θέµα χρόνου-, πρέπει να αντιµετωπιστεί όπως πρέπει. Και έφτασε ο καιρός που οι φίλοι µας στην Ουάσιγκτον, στις Βρυξέλλες και αλλού θα δείξουν το πραγµατικό τους πρόσωπο. Τα λόγια είναι καλά και όµορφα. Αλλά κουραστήκαµε να βλέπουµε τον παραβατικό Ερντογάν να κάνει ό,τι θέλει στην Ανατολική Μεσόγειο, επειδή οι ηγέτες της Αµερικής και της Ρωσίας µοιράζονται µαζί του έναν περίεργο αυταρχισµό. Από έναν ελληνοτουρκικό πόλεµο θα βγει χαµένη και η Αµερική αλλά και η Αίγυπτος και το Ισραήλ...

Διαβάστε ακόμη