Τιτανικός 110 χρόνια μετά: Τρεις συγκλονιστικές αφηγήσεις και μια απόπειρα αυτοκτονίας ζωτικής σημασίας

«Ακόμα κι ο Θεός δεν θα μπορούσε να βυθίσει αυτό το πλοίο», έλεγαν όταν ο Τιτανικός έβαλε μπρος τις και οι τρεις τσιμινιέρες του άρχισαν να ανασαίνουν… Το ταξίδι από το Σάουθάμπτον στη Νέα Υόρκη άρχιζε και την ώρα που... κοιμόταν ο Θεός, ένα παγόβουνο θα προσπαθούσε να τον αντικαταστήσει…

Λέγεται σαν ευφυολόγημα ότι, «...το μεγαλύτερο ναυάγιο της Ιστορίας έγινε σε θάλασσα γαλήνια». Κι έτσι ακριβώς είναι. Το βράδυ της 14ης προς 15 Απριλίου ο Ατλαντικός θύμιζε λίμνη. Ένα παγόβουνο όμως έμελλε να «παγώσει» ολόκληρο τον κόσμο. Το πλέον ιστορικό ναυάγιο στην παγκόσμια Ιστορία άρχισε ένα βράδυ σαν το αποψινό!
Μια μέρα σαν σήμερα, λοιπόν, το 1912, στα παγωμένα νερά του Ατλαντικού ο Τιτανικός προσκρούει σε παγόβουνο. Από τη βύθισή του, την επομένη τα ξημερώματα, χάνουν τη ζωή τους 1517 άνθρωποι.
Ο Τιτανικός (επίσημο όνομα:RMS Titanic) ήταν βρετανικό επιβατηγό υπερωκεάνιο που αποτελούσε τμήμα του στόλου της White Star Line.
Με πλοίαρχο τον Έντουαρντ Σμιθ, ο Τιτανικός, απέπλευσε από το Σαουθάμπτον την 10η Απριλίου 1912, έπιασε λιμάνι στο Χερβούργο στη Γαλλία και στο Κουίνσταουν (σημερινό Κοβ) στην Ιρλανδία, προτού βάλει πλώρη δυτικά προς τη Νέα Υόρκη. Η πλώρη του ήταν γραφτό να «δέσει» 3000 μέτρα κάτω από την επιφάνει ατης θάλασσας!

Διαβάζουμε μαρτυρίες ανθρώπων που επέζησαν του τραγικού ναυαγίου:

Όποιος ανέβει στη βάρκα θα τον πυροβολήσω!

Ένας θερμαστής θυμάται: «Βρισκόμουν στην κουκέτα μου όταν ένιωσα την πρόσκρουση. Κάποιος είπε «Ε, χτυπήσαμε». Ανέβηκα στο κατάστρωμα και είδα ένα πελώριο όγκο πάγου στο περιφραγμένο τμήμα του καταστρώματος. Εγώ αλλά και όλοι νομίζαμε ότι το πλοίο θα άντεχε για κάποιο διάστημα και γυρίσαμε στις κουκέτες μας. Όμως ένας από τους θερμαστές κατέβηκε τρέχοντας και φώναξε «όλοι στις βάρκες». Έτρεξα στο κατάστρωμα και ο καπετάνιος είπε: «Όλοι οι θερμαστές να μείνετε στο περιφραγμένο τμήμα του καταστρώματος. Αν κάποιος ανέβει θα τον πυροβολήσω»! Τότε είδα να κατεβαίνει η πρώτη βάρκα. Πάνω της ήταν 13 άτομα, 11 άνδρες και 2 γυναίκες.Οι τρεις ήταν εκατομμυριούχοι και ένας από αυτούς ο Ισμέι (Τζ. Μπους Ισμέι διευθύνων σύμβουλος της πλοιοκτήτριας εταιρείας - επιζών). Έπειτα ανέβηκα στο μικρό κατάστρωμα και βοήθησα να κατεβάσουν μία από τις πτυσσόμενες βάρκες στο κάτω. Είδα μία Ιταλίδα να κρατάει δύο μωρά. Πήρα το ένα και βοήθησα τη γυναίκα να πηδήσει στο νερό με το άλλο μωρό, ενώ εγώ έκανα το ίδιο. Όταν βγήκα στην επιφάνεια το μωρό στα χέρια μου ήταν νεκρό. Είδα τη γυναίκα να κολυμπάει, αλλά ένας λέβητας έσκασε στο πλοίο και προκάλεσε μεγάλο κύμα. Όταν η γυναίκα είδε το κύμα εγκατέλειψε την προσπάθεια. Τότε μιας και το μωρό ήταν νεκρό το άφησα στο νερό. Κολύμπησα επί μισή ώρα περίπου. Όταν βυθίστηκε ο Τιτανικός προσπάθησα να ανέβω σε μία βάρκα, αλλά κάποιος με χτύπησε στο κεφάλι με ένα κουπί. Ήταν πολλοί πάνω στη βάρκα. Πήγα από την άλλη πλευρά και ανέβηκα…».

Βυθίστηκαν μαζί με το πλοίο παίζοντας το Φθινόπωρο

Η ιστορία ενός ασυρματιστή: «Από την πρύμνη ακουγόταν η ορχήστρα. Ήταν ένα κομμάτι ragtime, δεν θυμάμαι ποιο. Μετά άρχισαν να παίζουν το Φθινόπωρο. Πήγα στο σημείο που είχα δει την πτυσσόμενη βάρκα και έκπληκτος είδα ότι ήταν ακόμα εκεί και ότι οι άντρες συνέχιζαν τις προσπάθειες να την κατεβάσουν. Νομίζω ότι δεν υπήρχε ναύτης ανάμεσά τους. Δεν τα κατάφερναν. Τους πλησίασα και ετοιμαζόμουν να τους βοηθήσω, όταν ένα μεγάλο κύμα σάρωσε το κατάστρωμα. Το κύμα παρέσυρε τη βάρκα. Είχα πιαστεί από ένα σκαρμό και παρασύρθηκα μαζί της. Το επόμενο πράγμα που κατάλαβα, ήταν πως ήμουν μέσα στη βάρκα αλλά δεν ήταν μόνο αυτό: Ήμουν μέσα στη βάρκα και η βάρκα ήταν αναποδογυρισμένη και ήμουν από κάτω της και θυμάμαι πως συνειδητοποίησα ότι ήμουν μούσκεμα και πως οτιδήποτε κι αν συνέβαινε δεν έπρεπε να αναπνέω, γιατί ήμουν κάτω από το νερό. Ήξερα ότι έπρεπε να παλέψω και το έκανα. Πώς τα κατάφερα και βγήκα από τη βάρκα δεν το ξέρω, αλλά τελικά αισθάνθηκα μία πνοή αέρα κάποια στιγμή…
Ήταν όμορφο το θέαμα που παρουσίαζε εκείνη τη στιγμή. Καπνός και σπίθες πετάγονταν από το φουγάρο του Τιτανικού. Θα πρέπει να έγινε κάποια έκρηξη, αλλά δεν ακούσαμε τίποτα. Το σκάφος έγερνε σιγά -σιγά προς την πλώρη του σαν πάπια που ετοιμάζεται για τη βουτιά της. Μόνο ένα πράγμα είχα στο μυαλό μου, να απομακρυνθώ από τη δίνη. Η ορχήστρα εξακολουθούσε να παίζει. Υποθέτω ότι βυθίστηκε μαζί με το πλοίο. Έπαιζαν το Φθινόπωρο. Εκείνη τη στιγμή κολύμπησα με όλες μου τις δυνάμεις. Θαρρώ ότι βρισκόμουν σε απόσταση 150 ποδιών όταν ο Τιτανικός άρχισε να σηκώνεται στον αέρα και να βυθίζεται αργά με την πλώρη.

Μετά ξέσπασαν οι κραυγές….

Μέσα από μια σωσίβια λέμβο: «Αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε την κατάσταση μόνο όταν βρεθήκαμε σε απόσταση ενός μιλίου από τον Τιτανικό. Διακρίναμε τα φώτα στο κατάστρωμα να ανεβαίνουν σιγά σιγά από την πλώρη και μετά τα φώτα άρχισαν πολύ αργά να γέρνουν προς τα κάτω. Το πλοίο βυθιζόταν τόσο αργά ώστε δεν μπορούσες να διακρίνεις ότι τα φώτα στο κατάστρωμα άλλαζαν θέση. Σε δύο ώρες όμως πήρε να βυθίζεται γρηγορότερα. Τότε άρχισε το φρικτό θέαμα: Οι άνθρωποι συνειδητοποίησαν πόσο μεγάλος ήταν ο κίνδυνος που αντιμετώπιζαν όταν το μπροστινό μέρος του πλοίου βυθίστηκε ξαφνικά με ταχύτερο ρυθμό, έτσι που η ανοδική κλίση έγινε ολοφάνερη. Οι επιβάτες άρχισαν να τρέχουν από όλα τα καταστρώματα προς την πρύμνη. Βλέπαμε τη μεγάλη μαύρη ανθρώπινη μάζα να κινείται προς την πίσω πλευρά του σκάφους και να σκορπίζεται στα πάνω. Μπορούσαμε να δούμε τα πάντα μέσα στη νύχτα. Μπορούσαμε να καταλάβουμε την ολοένα αυξανόμενη ταραχή πάνω στο πλοίο, καθώς οι άνθρωποι που έτρεχαν πέρα δώθε έκαναν τα φώτα του καταστρώματος να αναβοσβήνουν στα μάτια μας. Ο πανικός συνεχίστηκε για μία ώρα. Ξαφνικά το πλοίο φάνηκε να τινάζεται προς τα πάνω, έξω από το νερό και να μένει μετέωρο. Είχαμε την εντύπωση ότι έμεινε όρθιο στο νερό για τέσσερα ολόκληρα λεπτά. Μετά άρχισε να γλιστράει απαλά προς τα κάτω. Η ταχύτητα του αυξανόταν όσο κατέβαινε, με αποτέλεσμα η πρύμνη να εξαφανιστεί αστραπιαία. Τα φώτα συνέχισαν να ανάβουν, μέχρι που βυθίστηκε. Βλέπαμε τους ανθρώπους μαζεμένους στην πρύμη, μέχρι που χάθηκε το πλοίο και μετά ακούγαμε τις κραυγές. Οι βάρκες, που είχαν χώρο για άλλους ανθρώπους, θα μπορούσαν να σπεύσουν να τους σώσουν, αλλά αυτό θα σήμαινε ότι εκείνοι που βρίσκονταν στο νερό θα σκαρφάλωναν σε οποία βάρκα έβρισκαν και θα τη βούλιαζαν».

Τον έσωσε η απόπειρα αυτοκτονίας!

Ένας από τους μάγειρες του πλοίου, ο αρχιφούρναρης Τσαρλς Τζόουιν, καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά, έπειτα από ένα δυνατό τράνταγμα· ανεβαίνει στη γέφυρα, όπου μαθαίνει τα δυσάρεστα: ένα παγόβουνο κλπ κλπ. Ο Τζόουιν με τους βοηθούς του γεμίζουν με καρβέλια ψωμί τις σωσίβιες λέμβους· γνωρίζουν πια τι θα συμβεί και φροντίζουν για τους ναυαγούς.
Όταν ολοκληρώνει το τελευταίο καθήκον του, ο Τζόουιν, έχοντας γνώση ότι δεν υπάρχει θέση γι' αυτόν σε σωσίβια λέμβο, ως μέλος του πληρώματος και καταλαβαίνοντας ότι ο Τιτανικός έχει πάρει πια ανησυχητική κλίση, αρχίζει να πίνει το ένα ουίσκι μετά το άλλο, νοιώθοντας ότι θα πεθάνει· καταναλώνει δυο μεγάλα μπουκάλια και ανεβαίνει στο κατάστρωμα να βοηθήσει όποιον μπορεί. Όταν κι από το κατάστρωμα δεν έχει να προσφέρει, πηδάει στη θάλασσα. Ήταν ο τελευταίος από τους επιζώντες που εγκατέλειψαν το πλοίο. Το νερό είναι παγωμένο. Ο Τζόουιν όμως αντέχει, όταν οι άλλοι γύρω του πεθαίνουν από υποθερμία. Το οινόπνευμα- όπως είπε αργότερα- τον κράτησε ζωντανό μέσα στο νερό, μέχρι να τον περισυνελλέξουν από λέμβο που είχε χώρο γι’ αυτόν και να καταλήξουν όλοι μαζί στο «RMS Carpathia», που έφτασε στον τόπο του ναυαγίου τα ξημερώματα. Ο Τζόουιν είχε σώθηκε από την ποσότητα αλκοόλ που τον κράτησε ζεστό. Να πούμε ότι ο Τζόουιν είχε επιζήσει και του ναυαγίου του «SS Oregon» το 1886, όμως δεν έγινε γνωστό αν και τότε είχε πιεί τα ουίσκι του.

Το ναυάγιο του Τιτανικού παραμένει στο βυθό, σπασμένο στα δύο σε βάθος 3.784 μ. Από την ανακάλυψή του, το 1985, χιλιάδες αντικείμενα έχουν ανασυρθεί και εκτίθενται σε μουσεία σε όλο τον κόσμο.
Πηγές: Τα Μεγάλα Ρεπορτάζ Β’ τόμος. Εκδόσεις Νάρκισσος, Giles Milton: Fascinating footnotes from history.