Μονμάρτρη: Πόσο μοιάζει τελικά με τα Εξάρχεια της Κατερίνας Παπακώστα; (pics)

Για την ονομασία της υφίσταται μεγάλη αμφισβήτηση, κυρίως αναφορικά με την προέλευση του ονόματός της

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 5 λεπτά ┋

«Για εμένα τα Εξάρχεια είναι μία ιστορική γειτονιά της Αθήνας, είναι κέντρο τέχνης και πολιτισμού, την οποία η δική μου πολιτική οπτική την βλέπει ως Μονμάρτη της πρωτεύουσας -και όχι ως πολύπαθη περιοχή-, η οποία έχει γνωρίσει την εγκατάλειψη της Πολιτείας, εδώ και αρκετές δεκαετίες και γι΄ αυτό χρειάζεται γενναία αυτοκριτική και από την αυτοδιοίκηση και από τους θεσμικούς παράγοντες». Τάδε έφη Κατερίνα Παπακώστα.

Τα λόγια της υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη προκάλεσαν αντιδράσεις στις τάξεις της αντιπολίτευσης, καθώς ο Παύλος Χρηστίδης του ΚΙΝΑΛ είπε ότι «αν τα Εξάρχεια είναι η Μονμάρτρη της Αθήνας, τότε η Κατερίνα Παπακώστα είναι η Μαρία Αντουανέτα», συμπληρώνοντας πως «η αστυνομία δεν μπορεί να περάσει κάτω από τη Ζωοδόχου Πηγής έχουν εντολή να μην το κάνουν αυτό, μάς το έχουν πει αξιωματικοί».

«Ιδανική πραγματικότητα βλέπει η κυρία Παπακώστα. Στα Εξάρχεια υπάρχει εμπόριο οπλών, τράφικινγκ, ληστείες», σχολίασε με τη σειρά της η ευρωβουλευτής της Νέας Δημοκρατίας, Ελίζα Βόζεμπεργκ. «Με πραγματικό σχέδιο και πολιτική βούληση η ΕΛΑΣ μπορεί να βάλει την τάξη σε διάστημα μηνών σε μια περιοχή που κινδυνεύουν και οι κάτοικοί της», κατέληξε.

«Δεν πέφτει το ξύλο της αρκούδας στη Μονμάρτη. Προφανώς δεν είναι και Βηρυτός εν καιρώ πολέμου, αλλά έχουν ξεφύγει τα πράγματα, υπάρχουν μαχαιρώματα, υπάρχουν άτομα του κοινού ποινικού δικαίου», ανέφερε από την πλευρά του ο Θανάσης Χειμωνάς, σχολιάζοντας τη δήλωση της Κατερίνας Παπακώστα. «Δεν είναι λύση η ανοχή της κυβέρνησης, ούτε η σκληρή καταστολή που προτείνει η ΝΔ. Στα Εξάρχεια πρέπει να γίνουν χειρουργικές κινήσεις», πρόσθεσε μιλώντας στον ΣΚΑΪ ο υποψήφιος ευρωβουλευτής με το Ποτάμι.

Ας δούμε λοιπόν ποια είναι η Μονμάρτρη, την οποία επικαλέστηκε η κ. Παπακώστα:

Η Μονμάρτη, που προφέρεται στα γαλλικά Μονμάρτρ, είναι ένας από τους υψηλότερους λόφους και παλαιό προάστιο του Παρισιού, ύψους 130 μέτρων. Βρίσκεται στο βόρειο τμήμα της πόλης, ανήκει στο 18ο διαμέρισμά (18e Arrondissement) της και αποτελεί μία από τις πιο γνωστές περιοχές της. Τα νότια όριά της προσδιορίζονται από τη λεωφόρο Κλισί.

Για την ονομασία της υφίσταται μεγάλη αμφισβήτηση, κυρίως αναφορικά με την προέλευση του ονόματός της. Πολλοί εκτιμούν ότι προήλθε από το «Mont de Mars», (= όρος του Άρη), σύμφωνα με αναφορά στην παρουσία ενός ναού αφιερωμένου στον Άρη κατά τη ρωμαϊκή περίοδο. Άλλοι εκτιμούν ότι προήλθε από το «Mont de Mercure» (όρος του Ερμή), ομοίως από αναφορά ύπαρξης ναού αφιερωμένου στο θεό Ερμή.

Τέλος υπάρχουν και άλλοι που πιστεύουν ότι προέρχεται από το «Mont des martyrs» που σημαίνει πιθανόν Όρος των μαρτύρων, καθώς σύμφωνα με μία παράδοση, εκεί αποκεφαλίστηκαν οι Άγιοι Διονύσιος, επίσκοπος του Παρισιού, Ελευθέριος και Ρούστικος, περίπου το 252. Πάντως όπως και να έχει οι πρώτες μαρτυρίες αυτές αποδεικνύουν ότι η ύπαρξη της Μονμάρτρης ή Μονμάρτης ανάγεται στην απώτατη αρχαιότητα. Κατά τη διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης, μετονομάστηκε προσωρινά σε Montmarat (Μονμαρά) προς τιμήν του επαναστάτη Ζαν Μαρά (Jean Marat).

Στους Μεσαιωνικούς χρόνους τη Μονμάρτρη αναφέρεται δύο φορές. Η πρώτη είναι το 830, όταν ο Κόμης Εντ ανέβηκε στην κορυφή του λόφου προκειμένου από εκεί να εμψυχώσει το ηθικό των πολιορκημένων από τους Νορμανδούς Παριζιάνων και το 977, όταν ο Αυτοκράτορας Όθων στρατοπέδευσε στην κορυφή αυτού του λόφου. Τον 12ο αιώνα η Μονμάρτρη αποτέλεσε την έδρα ενός σημαντικού γυναικείου αβαείου Βενεδεκτίνων μοναχών.

Αργότερα κατά την πολιορκία του Παρισιού, το 1590, ο βασιλιάς Ερρίκος Δ΄ διέμενε στο εν λόγω αβαείο. Το 1860 η περιοχή προσαρτήθηκε διοικητικά στο Παρίσι και κατά τη διάρκεια της επανάστασης της Παρισινής Κομμούνας, το 1871, η περιοχή αποτέλεσε το επίκεντρο πολλών δολοφονιών, μεταξύ των οποίων και των στρατηγών Λεκόντ και Κρεμάν-Τομάς (18 Μαρτίου).

Το 1798, στη δυτική πλαγιά του λόφου, δημιουργήθηκε το ομώνυμο κοιμητήριο ή λεγόμενο «βόρειο νεκροταφείο» του Παρισιού. Σ΄ αυτό βρίσκονται οι τάφοι του ποιητή Θεόφιλου Γκωτιέ, του ζωγράφου Οράς Βερνέ, των συνθετών Εκτόρ Μπερλιόζ και Ζακ Όφενμπαχ, του Γερμανού ποιητή Χ. Χάινε, του Ρώσου χορευτή Β. Νιζίνσκι, του Γάλλου σκηνοθέτη Φρανσουά Τρυφώ κ.ά. Το 1876 ξεκίνησε η κατασκευή της βασιλικής της Σακρέ Κερ (Basilique du Sacré Cœur, «Βασιλική της Ιερής Καρδίας»), στην κορυφή του λόφου της Μονμάρτρης, που αποτελεί σήμερα ένα από τα σπουδαιότερα αξιοθέατα.

Από τις αρχές του 19ου αιώνα και μέχρι τις αρχές του 20ου, η Μονμάρτρη εξελίχθηκε σε ένα σημαντικό κέντρο καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων και τόπο συγκέντρωσης πολλών, κυρίως φτωχών, διανοούμενων, καλλιτεχνών, μεταξύ των οποίων ο Βίνσεντ βαν Γκογκ, ο Ανρί Ματίς και ο Πάμπλο Πικάσο, καθώς επίσης γυναικών ελευθερίων ηθών και διαφόρων σπουδαστών, που όλοι σχεδόν από τον τρόπο ζωής τους έδιναν ένα ιδιότυπο χαρακτήρα στην περιοχή, που ονομάστηκε μποέμικη.

Έτσι, η συνοικία της Μονμάρτρης πριν τον Β΄ ΠΠ αποτέλεσε λόγω της φιλοξενίας αρκετών κέντρων διασκέδασης, με πολυάριθμα καμπαρέ, όπως το θρυλικό Moulin Rouge (=Κόκκινος Μύλος), το Lapin Agile (=Σβέλτος Λαγός) και το Le Chat Noir (=Ο Μαύρος Γάτος), το επίκεντρο της μποέμικης ζωής όλης της Ευρώπης.

Σήμερα, η Μονμάρτρη προσελκύει μεγάλο αριθμό μόνο τουριστών, ενώ ολόκληρη η περιοχή με τους στενούς λιθόστρωτους δρόμους και τις περιορισμένες πλατείες θεωρείται ένα από τα σημαντικότερα αξιοθέατα της πόλης του Παρισιού. Σήμερα δεν υφίστανται τα παλαιά εκείνα ιστορικά καμπαρέ που ανέπτυξαν ιδιαίτερα την παρωδία, αφού από τη δεκαετία του "60 έχουν πλέον αντικατασταθεί από νέες μπουάτ και μπαρ που λειτουργούν επί της αριστερής όχθης του Σηκουάνα.

Με πληροφορίες από Wikipedia

Διαβάστε ακόμη