Εκλογές ΗΠΑ 2024: Ποιος θα ήταν καλύτερο να κερδίσει για την Τουρκία;

Το ερώτημα συνδέεται στενά με τη γεωπολιτική κατεύθυνση της Τουρκίας και με το ποια μέρη του κόσμου ταυτίζονται βαθύτερα με τα συμφέροντά της

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 8 λεπτά ┋ 🗣️ Ανοικτό για σχολιασμό

Μόλις λίγες μέρες απομένουν για τις αμερικανικές εκλογές και ακόμη παραμένει ασαφές ποιος θα κυβερνά την Αμερική στις 6 Νοεμβρίου. Ποιον, όμως, προτιμά η Τουρκία για νέο ηγέτη των ΗΠΑ; Το ερώτημα συνδέεται στενά με τη γεωπολιτική κατεύθυνση της Τουρκίας και με το ποια μέρη του κόσμου ταυτίζονται βαθύτερα με τα συμφέροντά της.

Μια Τουρκία που αισθάνεται κοντά στην Ευρώπη μπορεί να ανησυχεί για την εκλογή του Τραμπ, μια Τουρκία που αισθάνεται κοντά στη Μέση Ανατολή μπορεί να χαίρεται. Ή μήπως τα όρια μεταξύ αυτών των δύο ταυτοτήτων δεν είναι πλέον τόσο ξεκάθαρα, αναρωτιέται η Εβρέν Μπαλτά, ερευνήτρια στο Weatherhead Center for International Relations του Harvard.

Η Τουρκία ως κατώφλι

Η Τουρκία είναι ένα «κράτος κατώφλι». Μια χώρα που βρίσκεται στα σύνορα μεταξύ Ευρώπης και Μέσης Ανατολής, που ενσωματώνει πτυχές και των δύο, αλλά δεν ανήκει πλήρως σε καμία. Αυτή η ενδιάμεση κατάσταση είναι μια κατάσταση που επιτρέπει στην Τουρκία να φέρει και τις δύο ταυτότητες και να δίνει προτεραιότητα σε διαφορετικές ταυτότητες έναντι της άλλης σε διαφορετικές περιόδους, ανάλογα με τις πολιτικές της προτεραιότητες.

Στην Τουρκία, όπου μεγάλωσα, η κυρίαρχη και επιθυμητή ταυτότητα ήταν η δυτική ταυτότητα. Ωστόσο, κατά τη διάρκεια της ζωής μου αυτή η οπτική έχει αλλάξει σημαντικά. Σήμερα, η Τουρκία είναι μια χώρα της Μέσης Ανατολής, της οποίας η ταυτότητα τονίζεται συχνότερα και βρίσκεται στη μέση των μεσανατολικών συγκρούσεων.

Αυτή η διπλή γεωγραφία και ταυτότητα της Τουρκίας την καθιστά έναν από τους κύριους παράγοντες δύο συνεχιζόμενων παγκόσμιων συγκρούσεων στην Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή, δηλαδή τους πολέμους της Ουκρανίας και της Γάζας. Το αποτέλεσμα των αμερικανικών εκλογών θα επηρεάσει σημαντικά την πορεία αυτών των δύο πολέμων.

Υπό αυτή την έννοια, οι Τούρκοι ψηφοφόροι, όπως πολλοί ψηφοφόροι σε χώρες της Ευρώπης και της Μέσης Ανατολής, θα επηρεαστούν άμεσα από το πώς θα διαμορφωθεί η εξωτερική πολιτική των υποψηφίων για την προεδρία των ΗΠΑ. Αλλά ακριβώς όπως οι Αμερικανοί ψηφοφόροι, δεν θα επηρεαστούν όλοι με τον ίδιο τρόπο. Διότι η πόλωση εντός της Αμερικής έχει επιπτώσεις και σε παγκόσμια κλίμακα.

Ενώ μια Τουρκία που αισθάνεται κοντά στην Ευρώπη μπορεί να ανησυχεί για την εκλογή του Τραμπ, μια Τουρκία που αισθάνεται κοντά στη Μέση Ανατολή μπορεί να μην έχει την ίδια ανησυχία. Ή μήπως τα όρια μεταξύ αυτών των δύο ταυτοτήτων δεν είναι πλέον τόσο ξεκάθαρα;

Η Τουρκία στην Ευρώπη

Μια Τουρκία που βλέπει τον εαυτό της στην ευρωπαϊκή γεωγραφία είναι μια Τουρκία που χρειάζεται περισσότερο μια πολυμερή Αμερική αφοσιωμένη στο ΝΑΤΟ και τη διατλαντική ασφάλεια. Μια τέτοια Τουρκία θα ανησυχούσε για τη συμφιλιωτική προσέγγιση του Τραμπ απέναντι στη Ρωσία. Δεν θα θέλει η Ρωσία να βγει από τον πόλεμο της Ουκρανίας με μια αίσθηση νίκης. Θα σκεφτεί ότι μια τέτοια νίκη θα την κάνει πιο αδύναμη απέναντι στη Ρωσία στη Μαύρη Θάλασσα.

Επιπλέον, η νίκη του Τραμπ θα σήμαινε ότι το ΝΑΤΟ θα αποδυναμωθεί και θα έχανε τη λειτουργικότητά του. Αυτή η κατάσταση μπορεί επίσης να κάνει την Τουρκία, η οποία βασίζει μεγάλο μέρος της εθνικής της άμυνας στην ευρωπαϊκή ασφάλεια και στο ΝΑΤΟ, να αισθάνεται μεγαλύτερη ανασφάλεια.

Αναμφίβολα, η νίκη του Τραμπ δεν θα αφορά μόνο τον προσανατολισμό του στην εξωτερική πολιτική. Μια πιθανή νίκη Τραμπ, σύμφωνα με την ατζέντα της ανερχόμενης ριζοσπαστικής δεξιάς στον κόσμο, θα οδηγήσει σε μια περίοδο κατά την οποία θα ενισχυθούν οι πολιτιστικοί πόλεμοι και θα περιοριστούν τα θεμελιώδη δικαιώματα των γυναικών. Ο αυταρχισμός των ΗΠΑ θα βλάψει τον δημοκρατικό αγώνα σε όλο τον κόσμο.

Ένα τμήμα της Τουρκίας που θέλει να τηρήσει τους δημοκρατικούς κανόνες θα ανησυχεί σοβαρά για τη δημοκρατική οπισθοδρόμηση που θα δημιουργούσε μια πιθανή νίκη Τραμπ. Αυτή η νίκη θα κάνει τους σημερινούς αγώνες των δημοκρατικών παραγόντων ακόμη πιο δύσκολους και θα τους εκθέσει σε σκληρότερες πιέσεις. Εν ολίγοις, είναι αναπόφευκτο η Τουρκία, που βλέπει τον εαυτό της στην Ευρώπη, να πέσει σε «κατάθλιψη» με μια πιθανή νίκη Τραμπ.

Η Τουρκία στη Μέση Ανατολή

Ωστόσο, μπορούμε να πούμε ότι σε αντίθεση με την Τουρκία, που βλέπει τον εαυτό της στην Ευρώπη, η Τουρκία, που βλέπει τον εαυτό της στη Μέση Ανατολή, μπορεί να βιώσει μια σοβαρή αποθάρρυνση λόγω της νίκης Τραμπ; Η απάντηση σε αυτό το ερώτημα είναι «όχι» για πολλούς λόγους.

Καταρχάς, η κοινή πεποίθηση ότι ο πόλεμος του Ισραήλ στη Γάζα υποστηρίχθηκε και μάλιστα κατέστη δυνατός από την κυβέρνηση Μπάιντεν ενισχύει την πιθανότητα απάντησης «όχι» σε αυτό το ερώτημα. Ενώ η κυβέρνηση Μπάιντεν, αφενός, έλεγε ότι προσπαθούσε να περιορίσει την κυβέρνηση Νετανιάχου, από την άλλη, χτύπησε την κυβέρνηση Νετανιάχου στην πλάτη γεμίζοντας τις τσέπες της με πρωτοφανή στρατιωτική βοήθεια.

Είναι επίσης πιθανό η κυβέρνηση Χάρις, η οποία δεν μπορεί να βάλει μία απόσταση μεταξύ της και του Μπάιντεν και δεν μπορεί να λάβει σαφή θέση για το Ισραήλ, να συνεχίσει τις πολιτικές του Μπάιντεν στη Γάζα. Όποιο μέρος του κόσμου και αν κοιτάξετε, η Χάρις δίνει την εντύπωση ότι είναι αδύναμη και ανίκανη να επηρεάσει τον Νετανιάχου. Ωστόσο, αυτή η εντύπωση (και η πιθανότητα) είναι πολύ μεγαλύτερο πρόβλημα για όσους αναζητούν να βρίσκονται στη γεωγραφία της Μέσης Ανατολής.

Από την άλλη πλευρά, η κυβέρνηση Τραμπ δεν είναι φυσικά φιλο-παλαιστινιακή. Αλλά ο Τραμπ, ο οποίος μεσολάβησε στις Συμφωνίες του Αβραάμ και διατήρησε λειτουργικές σχέσεις με τα αυταρχικά καθεστώτα της Μέσης Ανατολής, δεν είναι εφιάλτης για πολλά από αυτά τα καθεστώτα.

Όχι επειδή ο Τραμπ θεωρείται ισχυρός ηγέτης στη Μέση Ανατολή. Το απρόβλεπτό του είναι βασικό στοιχείο της δύναμής του σε μια περιοχή, όπου το απρόβλεπτο συχνά σημαίνει δύναμη. Επιπλέον, το μάγκικο ύφος του και η σημασία που αποδίδει στην προσωπική διπλωματία έχουν σοβαρή απήχηση στους αυταρχικούς ηγέτες. Δεύτερον, ο Τραμπ θεωρείται και διαπραγματεύσιμος και κάποιος που μπορεί να ασκήσει επιρροή στην κυβέρνηση του Νετανιάχου. Σε αντίθεση με την κυβέρνηση Μπάιντεν/Χάρις, πιστεύεται ότι μπορεί να επιβάλει όρια στο Ισραήλ, όταν είναι απαραίτητο και ότι το Ισραήλ είναι πιο πιθανό να συμμορφωθεί με αυτό το όριο. Τρίτον, οι επιθετικές πολιτικές του έναντι του Ιράν (απόσυρση από την πυρηνική συμφωνία, επιβολή σκληρών κυρώσεων κ.λπ.) είναι ιδιαίτερα συμβατές με τις περιφερειακές προτεραιότητες των χωρών του Κόλπου.

Μπορούμε να πούμε ότι μια πιθανή νίκη Τραμπ δεν θα οδηγήσει σε ύφεση σε μια περιοχή όπου η δημοκρατία και η πολυμέρεια δεν είναι οι πιο σημαντικές ανησυχίες, αλλά αντιθέτως οι προσωπικοί δεσμοί, τα διμερή συμφέροντα και οι ρεαλιστικές συμμαχίες βρίσκονται στην πρώτη γραμμή. Ωστόσο, κανείς δεν θέλει πλέον να συνδέσει τη δική του μοίρα με την εσωτερική πολιτική της Αμερικής και θέλει να συνεχίσει τις σχέσεις του με όποιον έρθει.

Δεν έχει μεγάλη διαφορά

Η νίκη του Τραμπ το 2016 ήταν ένα πιο επιθυμητό αποτέλεσμα για τους αυταρχικούς ηγέτες της Μέσης Ανατολής. Ο Τραμπ θα έπρεπε να είχε κερδίσει αντί για την Κλίντον. Διότι εκείνη την εποχή, η «Δύση» ήταν πιο αυστηρή ως προς τα δημοκρατικά πρότυπα και πιο ευαίσθητη (έστω και ελαφρά) σε θέματα όπως η δημοκρατική οπισθοδρόμηση.

Αλλά αυτός ο κόσμος έχει αλλάξει πολύ. Ο «δυτικός κόσμος» δεν έχει πλέον πολλές προσδοκίες από τα αυταρχικά καθεστώτα όσον αφορά τη δημοκρατία και τα δημοκρατικά πρότυπα. Οι προϋποθέσεις ως προς αυτό έχουν επίσης σε μεγάλο βαθμό αρθεί. Η κυβέρνηση Μπάιντεν, η οποία ήρθε στην εξουσία με την υπόσχεση να εγκαθιδρύσει την παγκόσμια δημοκρατία, συνέχισε τις σχέσεις της με αυταρχικές κυβερνήσεις καταργώντας τις δημοκρατικές προϋποθέσεις. Το ζητούμενο ήταν ότι οι σχέσεις «αγορών», που βασίζονται στο αμοιβαίο όφελος, θα γίνονταν ο κανόνας.

Σε αυτήν την κατάσταση όπου κανένας υποψήφιος δεν υπόσχεται ουσιαστική λύση σε μεγάλα παγκόσμια προβλήματα και πολέμους, η Τουρκία, όπως κάθε χώρα στον κόσμο, δεν έχει άλλη επιλογή από το να είναι έτοιμη για την επερχόμενη καταστροφή.