┋ Κόσμος ┋ 30.06.2019 11:40

Ανάλυση: Ο «πορθητής» της Πόλης και οι εχθροί εντός των τειχών

Η απώλεια του «κάστρου» της Κωνσταντινούπολης από τον Ε. Ιµάµογλου αλλάζει τους συσχετισµούς , µε την παλαιά φρουρά να στριµώχνει τον «σουλτάνο». Την ίδρυση νέου κόµµατος ετοιµάζει τόσο ο πρώην «τσάρος» Α. Μπαµπατζάν όσο και ο τέως πρωθυπουργός Α. Νταβούτογλου, ο πρώτος µάλιστα µε τη στήριξη του Α. Γκιουλ

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 5 λεπτά ┋

Ο νέος δήμαρχος της Πόλης, εμφανώς συγκινημένος (AP Photo/Lefteris Pitarakis)

Αν χάσουμε την Κωνσταντινούπολη, χάνουµε τη χώρα» είχε δηλώσει ο Ερντογάν πριν από δύο χρόνια. Εβλεπε στο πρόσωπο του Ιµάµογλου τη δυναµική µιας παρόµοιας µε τη δική του πορείας προς την εξουσία που ξεκίνησε πριν από 25 χρόνια µε την εκλογή του ως δηµάρχου της Κωνσταντινούπολης; Βλέπει µήπως τον εαυτό του και το κόµµα του, το ΑΚΡ, να ακολουθούν τη µη αντιστρέψιµη καθοδική δυναµική που γνώρισαν ο Οζάλ και το κόµµα της Μητέρας Πατρίδας µετά την ήττα τους στην Κωνσταντινούπολη το 1989;

Η νίκη του επικοινωνιακού και χαρισµατικού Ιµάµογλου σε καµία περίπτωση δεν µπορεί να ταυτιστεί µε µια νέα δυναµική για το Λαϊκό Ρεπουµπλικανικό Κόµµα της αντιπολίτευσης που φέρει ακόµη το στίγµα της ταύτισής του µε το κεµαλικό κατεστηµένο και το «βαθύ κράτος» που όριζαν τις τύχες της χώρας µέχρι την πρώτη εκλογική νίκη του ΑΚΡ τον Νοέµβριο του 2002.

Πώς θα κινηθεί ο Ερντογάν; Θα αναζητήσει φόρµουλα συγκατοίκησης µε τον Ιµάµογλου επενδύοντας στην καθαρή από εκλογικές αναµετρήσεις τετραετία που έχει µπροστά του µέχρι την προεδρική εκλογή του 2023, ή θα αντιµετωπίσει τον νέο δήµαρχο της Κωνσταντινούπολης όπως αντιµετώπισε τον ίδιο το κεµαλικό κατεστηµένο, µε ασφυξία χρηµατοδότησης και δικαστική δίωξη που κατέληξε στη φυλάκισή του και την έκπτωση από το δηµαρχιακό αξίωµα; Σε κάθε περίπτωση, βραχυπρόθεσµα αλλά και µεσοπρόθεσµα, ο κίνδυνος δεν προέρχεται από την αξιωµατική αντιπολίτευση, το κεµαλικό CHP, ούτε από τον Ιµάµογλου.

Ο κίνδυνος είναι εντός των τειχών και αφορά την επανεµφάνιση της παλαιάς φρουράς: του πρώην προέδρου, πρωθυπουργού και ΥΠΕΞ Αµπντουλάχ Γκιουλ, του πρώην «τσάρου» της Οικονοµίας Αλί Μπαµπατζάν, και του πρώην πρωθυπουργού και ΥΠΕΞ Αχµέτ Νταβούτογλου.

Ο Μπαµπατζάν, σύµφωνα µε τα σχετικά ρεπορτάζ στα ΜΜΕ της γειτονικής χώρας, πρόκειται να ανακοινώσει την ίδρυση κόµµατος εντός του Ιουλίου µε τη δηµόσια στήριξη του Γκιουλ.

Τον Σεπτέµβριο αναµένεται και η ίδρυση νέου κόµµατος από τον Νταβούτογλου. Το κόµµα του Μπαµπατζάν εκτιµάται ότι θα προκαλέσει αποσκιρτήσεις βουλευτών από το κυβερνών κόµµα ΑΚΡ και ακόµη θα απειλήσει τη συµµαχία ΑΚΡ – ΜΗΡ (εθνικιστική ακροδεξιά του Μπαχτσελί) µε απώλεια της κοινοβουλευτικής αυτοδυναµίας, εξελίξεις που αν υλοποιηθούν θα συνιστούν ευθεία αµφισβήτηση της παντοδυναµίας Ερντογάν.

Το αποτέλεσµα στην επαναληπτική εκλογή της Κωνσταντινούπολης συγκρινόµενο µε το αποτέλεσµα της 31ης Μαρτίου δείχνει ότι η αυταρχική πολιτική Ερντογάν αποξενώνει τµήµα της εκλογικής βάσης του ΑΚΡ, µια διαπίστωση που ευνοεί την ίδρυση νέων κοµµάτων από τον Μπαµπατζάν και τον Νταβούτογλου.

Ο Γκιουλ ήταν ο µεταβατικός πρωθυπουργός στην περίοδο από τον Νοέµβριο του 2002 µέχρι την άνοιξη του 2003, όσο διάστηµα δηλαδή ο Ερντογάν δεν µπορούσε να εκλεγεί βουλευτής, καθώς είχε καταδικαστεί σε στέρηση των πολιτικών του δικαιωµάτων. Στη συνέχεια διετέλεσε υπουργός Εξωτερικών και το 2007 ως υποψήφιος πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας έγινε το σύµβολο της µετωπικής σύγκρουσης του Ερντογάν µε τη στρατιωτική ηγεσία, που προσπάθησε να εµποδίσει τη Βουλή να εκλέξει αρχηγό κράτους προερχόµενο από το ΑΚΡ.

Ο Ερντογάν πήγε τη σύγκρουση στα άκρα, προκάλεσε πρόωρες εκλογές µε σύνθηµα «Ο Γκιουλ πρόεδρος» και τον Ιούλιο του 2007 αύξησε την εκλογική δύναµη και εξέλεξε στη συνέχεια τον εκλεκτό του πρόεδρο, που παρέµεινε στο αξίωµα µέχρι την ολοκλήρωση της επταετούς τότε θητείας του, τον Αύγουστο του 2014.

Ο Μπαµπατζάν, που ήταν «τσάρος» της Οικονοµίας την εποχή της ανάπτυξης και της ευηµερίας, είναι ο µόνος πολιτικός στην Τουρκία σήµερα που θα µπορούσε να βοηθήσει να γίνουν αποδεκτά περιοριστικά δηµοσιονοµικά µέτρα, χωρίς τα οποία δεν νοείται σταθεροποίηση της οικονοµίας.

Τέλος ο Νταβούτογλου, ο θεωρητικός του «στρατηγικού βάθους», των περιφερειακών δηλαδή φιλοδοξιών της Τουρκίας, ήταν υπουργός Εξωτερικών όταν, τον Σεπτέµβριο του 2014, ο Ερντογάν αµέσως µετά την εκλογή του στην προεδρία τον επέλεξε για διάδοχό του στο αξίωµα του πρωθυπουργού, όπου παρέµεινε µέχρι την άνοιξη του 2016. Είναι σαφές ότι οι Γκιουλ, Μπαµπατζάν και Νταβούτογλου έχουν εµβέλεια στο κυβερνών κόµµα ΑΚΡ.

Αν ο Ερντογάν αντιπαρατεθεί µετωπικά µαζί τους, τότε είναι βέβαιο ότι θα αυξήσει ακόµη περισσότερο την επιρροή του ηγέτη του ΜΗΡ, Μπαχτσελί, ο οποίος επιβλήθηκε ως απαιτητικός συνεταίρος στη σκιά της σύγκρουσης του προέδρου µε τα δίκτυα του ιµάµη Φετουλάχ Γκιουλέν µετά την εξέγερση στο πάρκο Γκεζί στην Κωνσταντινούπολη τον Ιούνιο του 2013, αλλά κυρίως µετά το αποτυχηµένο πραξικόπηµα του Ιουλίου του 2016. Αν ο Ερντογάν επιλέξει την ανεξέλεγκτη φυγή προς τα εµπρός µε διώξεις και δαιµονοποίηση όχι µόνο του Ιµάµογλου αλλά και των πρώην αδελφών του, της παλαιάς φρουράς του ΑΚΡ, Γκιουλ, Μπαµπατζάν και Νταβούτογλου, τότε θα εγκλωβιστεί στη δυναµική της αυτοεκπληρούµενης προφητείας, που επισπεύδει µια εξέλιξη την οποία προσπαθεί να αποτρέψει ή στη χειρότερη περίπτωση να καθυστερήσει.

Διαβάστε ακόμη