Ποιος ήταν ο Αμπού Μπακρ που κράτησε τους Άραβες ενωμένους

Ο Αμπντουλάχ ιμπν Αμπί Κουχάφα, γνωστός ως Αμπού Μπακρ (573 μ.Χ.-634 μ.Χ.), ήταν Άραβας χαλίφης, σύντροφος (σαχάμπι) και πεθερός του προφήτη του Ισλάμ, Μωάμεθ

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 7 λεπτά ┋

Ανακουφισμένος είναι ο δυτικός κόσμος από την αναγγελία θανάτου του Αμπού Μπακρ αλ Μπαγκντάντι, του λεγόμενου χαλίφη του Ισλαμικού Κράτους, με καταγωγή από τη Σαμάρα του Ιράκ. «Ήταν ύψιστος στόχος των ΗΠΑ να τον πιάσουμε και να τον σκοτώσουμε», δήλωσε ο πρόεδρος των ΗΠΑ, συμπληρώνοντας: «Τον βρήκαν σε ένα τούνελ, όπου έκλαιγε και φώναζε. Πυροβολήθηκε από τους Αμερικανούς άνδρες. Φορούσε γιλέκο με εκρηκτικά, το οποίο πυροδότησε, και σκοτώθηκε ο ίδιος και τα ανήλικα παιδιά του. Ήταν κακός και βίαιος και πέθανε με κακό και βίαιο τρόπο ως δειλός που τρέχει και κλαίει».

Ωστόσο, ο αρχηγός του ISIS δεν είναι ο πρώτος Αμπού Μπακρ που γνώρισε ο κόσμος ως θρησκευτικό ηγέτη. Σύμφωνα με τη Wikipedia, ο Αμπντουλάχ ιμπν Αμπί Κουχάφα, γνωστός ως Αμπού Μπακρ (573 μ.Χ.-634 μ.Χ.), ήταν Άραβας χαλίφης, σύντροφος (σαχάμπι) και πεθερός του προφήτη του Ισλάμ, Μωάμεθ. Στα βυζαντινά κείμενα απαντάται ως Αβουβάχαρος και Αποκάπρης. Μετά τον θάνατο του Προφήτη, κυβέρνησε το Πατριαρχικό Χαλιφάτο ως ο πρώτος μουσουλμάνος χαλίφης.

Ο Αμπού Μπακρ, που ως νέος ήταν έμπορος υφασμάτων, υπήρξε έμπιστος σύμβουλος και στενός φίλος του Μωάμεθ. Κατά τη διάρκεια της ζωής του Μωάμεθ, έλαβε μέρος σε αρκετές πολεμικές συγκρούσεις, όπως στη μάχη της Οχούν, τη μάχη της Τάφρου, τη μάχη της Χαϋμπάρ, την κατάκτηση της Μέκκας, τη μάχη της Χουναΰν, την πολιορκία της Ταΐφ και τη μάχη του Ταμπούκ, όπου αναφέρεται ότι έδωσε όλο τον πλούτο του για την προετοιμασία της αποστολής.

Όταν αρρώστησε ο Μωάμεθ, ο Αμπού Μπακρ επιλέχθηκε από τον Προφήτη να τον αντικαταστήσει στα καθήκοντά του. Επί τρεις μέρες και δεκαεφτά προσευχές ο Μπακρ έκανε με βαθιά του θλίψη το θέλημα του Προφήτη, με τον Μωάμεθ να προσεύχεται στα δεξιά του Μπακρ. Στις 8 Ιούνη 632, 11 χρόνια μετά την Εγίρα, και αφού έγινε η κηδεία του Μωάμεθ, συγκεντρώθηκε το συμβούλιο της Μεδίνας για να εκλέξει τον διάδοχό του.

Ωστόσο, οι μουσουλμάνοι διχάστηκαν. Η βασική αντίρρηση προήλθε από όσους πίστευαν ότι χαλίφης μπορεί να γίνει μόνο κάποιος άνθρωπος που κατάγεται από την οικογένεια του προφήτη. Οι υποστηριχτές αυτής της άποψης ονομάστηκαν σιίτες, (σι'ατ Αλή, «παράταξη του Αλή»• ο Αλή ήταν εξάδελφος του Μωάμεθ και είχε παντρευτεί την κόρη εκείνου, τη Φάτιμα). Οι υποστηρικτές της άλλης άποψης, που αναγνωρίζουν ως πρώτο διάδοχο του Προφήτη Μωάμεθ τον χαλίφη Αμπού Μπακρ ονομάζονται σουνίτες. Ο Αμπού Μπακρ και οι τρεις άμεσοι διάδοχοί του θεωρήθηκαν μόνοι «τέλειοι» ή «ορθά καθοδηγούμενοι».

Η περίοδος χαλιφείας του Αμπού Μπακρ διήρκεσε για περίπου δύο χρόνια (27 μήνες), τελειώνοντας με τον θάνατό του από ασθένεια. Αν και η περίοδος της χαλιφείας του δεν ήταν μακρά, περιελάμβανε επιτυχείς εισβολές στις δύο πιο ισχυρές αυτοκρατορίες του καιρού εκείνου. Κατά τη διάρκεια της ασθένειάς του αρνήθηκε τις υπηρεσίες γιατρών, αφήνοντας το σώμα του στα χέρια του Αλλάχ. Θάφτηκε μαζί με τον Προφήτη.

Ο Μπακρ ήταν ο πρώτος που συγκέντρωσε όλους μαζί τους στίχους του Κορανίου. Ήδη από τη μάχη του Γιαμαμάχ το 633, όταν σκοτώθηκαν πολλοί από αυτούς που ήξεραν το Κοράνι απ’ έξω, ο Μπακρ φοβήθηκε μήπως χαθεί η γνώση του κειμένου. Ανέθεσε στον Ζαγίντ ιμπν Θααμπίτ (Zayad ibn Taabit), γραμματέα του Μωάμεθ και λόγιο, να επισκεφτεί όλους τους επιζήσαντες από τη μάχη για να του αφηγηθούν τα κείμενα που γνώριζαν.

Φυσικά, ο πρώτος χαλίφης δεν είχε καμία σχέση ως προσωπικότητα με τον διαβόητο τρομοκράτη που εκτελέστηκε έπειτα από οργανωμένη επιχείρηση των ΗΠΑ κατά της τρομοκρατίας, και τον οποίο όλες οι ισλαμικές Αρχές, παρότι ήταν πόλος έλξης χιλιάδων αλλοδαπών τζιχαντιστών, είχαν αποκηρύξει. Ο Αμπου Μπακρ προσπάθησε να διατηρήσει την ενότητα του αραβικού κόσμου και έθεσε τις βάσεις για τη δημιουργία μιας ισλαμικής αυτοκρατορίας.

Περιμένοντας μια πραγματική αραβική άνοιξη...

Εξετάζοντας την πορεία που διαγράφουν οι σημερινοί χατζί (τζιχαντιστές), διαπιστώνουμε τη βαρβαρότητά τους. Αυτή είναι, όμως, η εξωτερική όψη των πραγμάτων. Ο αραβικός κόσμος, από την Ισπανία έως το Ιράκ, υπήρξε ο θεματοφύλακας σε υλικό και πνευματικό επίπεδο του πλέον προηγμένου πολιτισμού του πλανήτη, του ελληνικού. Η κληρονομιά μας δεν θα μπορούσε να διαδοθεί χωρίς τη συνδρομή των Αράβων επιστημόνων.

Πολύ αργότερα οι Φράγκοι άντλησαν τις γνώσεις τους από τα αραβικά βιβλία, τις αφομοίωσαν, τις μιμήθηκαν και τις εξέλιξαν. Πόσες λέξεις μαρτυρούν κάτι τέτοιο: ζενίθ, ναδίρ, αζιμούθιο, άλγεβρα, αλγόριθμοι κ.ά. Ο κατάλογος είναι ατέλειωτος. Όσον αφορά τη βιομηχανία, οι Ευρωπαίοι πήραν τις μεθόδους που χρησιμοποιούσαν οι Άραβες για την παραγωγή χαρτιού, την υφαντουργία κ.ο.κ.

Μήπως υπάρχει σε αυτό το δεδομένο μια σχέση αιτίου αιτιατού; Σίγουρα οι σταυροφορίες έδωσαν το σύνθημα για την εφόρμηση της δυτικής Ευρώπης και σήμαναν τον επικήδειο της κυριαρχίας των Αράβων ακόμα και στα ίδια τους τα εδάφη - συν το ότι έλειπε ένα σταθερό σύστημα θεσμών. Στην Ανατολή, αυτοί οι ιεροί πόλεμοι θα έχουν ως απόληξη αιώνες κατάπτωσης και σκοταδισμού.

Ακόμα και τώρα ο αραβικός κόσμος, άλλοτε γοητευμένος και άλλοτε τρομοκρατημένος από τη Δύση, δεν έχει ξεπεράσει τις σταυροφορίες. Γι' αυτό παρακολουθούμε στα μουσουλμανικά κράτη μια συνήθως βίαιη εναλλαγή μεταξύ των φάσεων ενός αναγκαστικού εξευρωπαϊσμού (Αραβική Άνοιξη) και μια ακραία εσωστρέφεια που διέπεται από μια επικίνδυνη ξενοφοβία η οποία οδηγεί στα σύγχρονα φαινόμενα τύπου ISIS. Δεν γνωρίζουν προς τα πού να βαδίσουν: να απορρίψουν τη Δύση διατηρώντας την ταυτότητά τους ή να διακινδυνεύσουν τον εκσυγχρονισμό τους; Μην ξεχνάμε πως την παραμονή της 3ης χιλιετηρίδας μ.Χ. οι πολιτικοί και θρησκευτικοί ηγέτες του αραβικού κόσμου συνεχώς αναφέρονται στον Σαλαντίν, στην πτώση της Ιερουσαλήμ και στην κατάκτησή της. Το Ισραήλ παραβάλλεται με ένα νέο κράτος σταυροφόρων. Από τις τρεις μεραρχίες του παλαιστινιακού στρατού, η μια φέρει το όνομα Χιτίν και η άλλη Εν Ζαλούτ (τόποι όπου οι Άραβες θριάμβευσαν επί των δυτικών) κ.ο.κ.

Εν κατακλείδι, σε έναν ισλαμικό κόσμο στον οποίο οι Δυτικοί επιτίθενται συνεχώς (Ιράκ, Αφγανιστάν, Συρία σταυροφορίες κ.ά.) δεν μπορούμε να εμποδίσουμε την αναβίωση ενός συναισθήματος κατατρεγμού, που όμως τείνει να γίνει εμμονή, με αποτέλεσμα τα γνωστά θλιβερά φαινόμενα. Κάθε τρομοκρατική ενέργεια δεν αποτελεί παρά πράξη αντεκδίκησης, Και δεν πρέπει να αμφιβάλλουμε πως το χάσμα των δύο κόσμων χρονολογείται από την εποχή των σταυροφοριών, που ακόμα και σήμερα οι Άραβες τις θεωρούν βιασμό.

Διαβάστε ακόμη