Επεισόδια στη Νέα Σμύρνη: Δείξε πώς συμπεριφέρεσαι στους πολίτες να σου πω τι πολίτευμα έχεις…

Η βία της εξουσίας δείχνει κρατούντες σε πανικό και πολίτες έτοιμους να επαναστατήσουν. Αυτό δεν είναι κράτος δικαίου, είναι καθεστώς που τρεκλίζει στο ακρόφρυδο της κατάρρευσης…

🕛 χρόνος ανάγνωσης: 4 λεπτά ┋

-Παρακαλώ μην βρίσκεστε αυτή την ώρα στην πλατεία της Νέας Σμύρνης, ισχύει απαγορευτικό.

-Μόλις φεύγαμε, συγγνώμη…

Ένας φανταστικός διάλογος στον ιδανικό τόπο με τον ιδανικό τρόπο πολιτικής συμβίωσης, στο απομονωμένο νησί με το τέλειο κοινωνικό, πολιτικό και νομικό σύστημα, την Ουτοπία… Εδώ όμως είναι Ελλάδα και ο διάλογος ανάμεσα στην εξουσία και τον πολίτη πολλές φορές μετατρέπεται σε βίαιο μονόλογο, συνήθως της εξουσίας. Η αδικία φέρνει βία και η βία γεννά βία. Και ο μέσος Έλληνας – καλώς ή κακώς – νιώθει αδικημένος τούτες τις μέρες και τις νύχτες που παρακολουθεί τις ανερμάτιστες και άστοχες πολλές φορές, κινήσεις της κυβέρνησης για την καταπολέμηση της πανδημίας, και εκρήγνυται.

Από την άλλη η εξουσία με τη μορφή της αστυνομίας, δείχνει να έχει ξεπεράσει τα εσκαμμένα. Ή πιο σωστά: έχει εξαμερικανοποιηθεί! Εικόνες που μας έφταναν από τις ΗΠΑ του Τραμπ και προκαλούσαν απέχθεια και οργή, βλέπουμε τελευταία να εκτυλίσσονται επί ελληνικού εδάφους. Όσο πιο υπερφίαλη είναι η υστερία δύναμης, το πάθος εξουσίας πέρα από κάθε μέτρο έκτασης, έντασης και διάρκειας, τόσο πιο αδίστακτα και αχόρταγα για αίμα είναι τα όργανα της εξουσίας. Το είδαμε στην Πλατεία της Νέας Σμύρνης κι αν είναι τα γεγονότα όπως περιγράφονται από αυτόπτες μάρτυρες, αλλά και όπως παραδόθηκαν στο διαδίκτυο από αυτοκλήτους οπερατέρ, θα πρέπει να ανησυχούμε βαθιά. Κάτι σάπιο υπάρχει στη δημοκρατία της Ελλάδας!

Διερωτάται ο Σαίξπηρ στην τελευταία τραγωδία του «Κοριολανός», περιγράφοντας παραστατικότατα την πάλη των τάξεων και των πολιτών με την εξουσία, κάτι που βιώνουμε και στις μέρες μας: «Και τι είναι η Πολιτεία; Δεν είναι ο λαός;». Ακριβώς εκεί είναι η ουσία των γεγονότων: Όταν η Πολιτεία φέρεται ανάλγητα, σκληρά και δεσποτικά και βίαια στον λαό να είναι έτοιμη για τα επίχειρα των πράξεών της: «… η αμείλικτη λαϊκή εξουσία, που αυτός την είχε για σκουπίδι», γκρέμισε τον Κοριολανό! Ο «Κοριολανός» των δρόμων της Αθήνας, των πλατειών, των λεωφόρων, είναι ο υπεύθυνος της «προστασίας του πολίτη», που παρανόησε την αποστολή του.

Το κοινότοπο: καταδικάζουμε τη βία από όπου κι αν προέρχεται, δεν έχει αντίκρισμα πλέον. Το «όπου» δείχνει μόνο εξουσία! Ο πολίτης μαστιγώνεται από τον φόβο του κορονοϊού, από τον εγκλεισμό, από την οικονομική πανδημία που ενσκήπτει οσονούπω και δικαιολογημένα να συμπεριφερθεί και ανάρμοστα και αναιδώς, πολλές φορές, και υπερβολικά απέναντι στα όργανα της εξουσίας. Εκείνοι όμως προς τι εκπαιδευτήκαν; Για να αντιμετωπίζουν την όποια κρίση έχοντας απέναντί τους οικογένειες, απλούς περιπατητές, πολίτες -εξαγριωμένους αν θέλετε – με τη βία και με απαξιωτική συμπεριφορά; Αυτό δεν είναι κράτος δικαίου, είναι καθεστώς που τρεκλίζει στο ακρόφρυδο της κατάρρευσης και πασχίζει να γαντζωθεί όσο το δυνατόν περισσότερο στην εξουσία. Τουλάχιστον αυτό μαρτυρούν τα γεγονότα.

Η βία της εξουσίας και η ανάλγητη συμπεριφορά των οργάνων της, δείχνει πανικό. Η αλαζονεία και η ανελέητη έκφρασή της, αποκαλύπτουν ή γλίσχρους άρχοντες ή αδιάφορους, για τον πολίτη, επικίνδυνους αρχομανείς. Οι εικόνες από την πλατεία της Νέας Σμύρνης δεν στιγματίζουν μόνο όσους συμμετείχαν· «λερώνουν» και τα κοστούμια των κρατούντων αυτού του τόπου. Γιατί, κακά τα ψέματα, τα όργανα της εξουσίας και οι δυνάμεις, οι επιφορτισμένες για την «προστασία του πολίτη», πολλές φορές έρημα κορμιά είναι… στον ύπνο σταυραετοί, στον ξύπνιο στρατιωτάκια, όμως η ίδια η εξουσία δεν νομιμοποιείται να παραμένει αδρανής και να ανέχεται πράξεις ανεξέλεγκτης και υπερβολικής βίας.

Φυσάει κακός αέρας και τούτη τη χρονιά. Έχουν ξεπορτίσει επικίνδυνοι ιοί, πυρετοί, αρρώστιες τρόμος, πείνα κι απαισιοδοξία και σεργιανίζουν αυθάδικα σε δρόμους και πλατείες· αυτούς κυνηγείστε κι αφήστε τους, παραδαρμένους από τους καιρούς, πολίτες που παίρνουν αναπνοές ελευθερίας· χώρο ψάχνουν να απλώσουν το βλέμμα τους, χρόνο αναζητούν για να σκεφτούν ότι έφτασαν ώριμοι πια, ώστε να απεχθάνονται την κάθε, όποιου και να ’ναι, βία!

Διαβάστε ακόμη