Σεμίνα Διγενή: Οι «Απείθαρχοι» αξίζουν ένα μεγάλο μπράβο - Ένα πόνημα για τον χρόνο, τη μνήμη και τη λήθη

Το νέο βιβλίο της Σεμίνας Διγενή με τίτλο «Οι Απείθαρχοι», μια σύνθεση έρευνας, μελέτης και μυθοπλασίας, με εξώφυλλο έναν υπέροχο πίνακα του διεθνούς εικαστικού Κωστή Γεωργίου και επιμέλεια Γιώργου Προεστού, μας μεταφέρει στο «μεταιχμιακό» σύμπαν μιας εξαϋλωμένης ουτοπικής πόλης, όπου βρίσκονται έγκλειστα κάποια μαγικά πλάσματα που... δεν χωρούν πουθενά.

Στους 50 ορόφους ενός παράξενου «Κόκκινου Ουρανοξύστη» συνυπάρχουν και διεξάγουν συναρπαστικούς διαλόγους ξεχωριστές προσωπικότητες, συγγραφείς, ηθοποιοί, ποιητές, τραγουδιστές και επιστήμονες. Ανάμεσα στους 100 απείθαρχους «ενοίκους», ο Μπόουι, ο Λένιν, η Νίνου, ο Αϊνστάιν, ο Μπέρνχαρντ, η Μονρόε, η Κοτοπούλη, ο Προυστ, ο Αττίλας, η Γουαινχάουζ, η Λαμπέτη, ο Βέγγος, ο Σαραμάγκου, ο Φρόιντ, ο Σιδηρόπουλος, ο Γουίλιαμς, η Γώγου, ο Πικάσο, ο Βάρναλης, ο Κομπέιν, η Βασιλειάδου και ο Χόκινγκ. Μια παράξενη Βαβέλ, όπου περιέργως όλοι συνεννοούνται άψογα. Ακόμη και μέχρι το αναπάντεχο τέλος.

Διαβάστε επίσης: Σεμίνα Διγενή: Η σύγχρονη τηλεόραση μοιάζει να μην αντέχει το χιούμορ, τη σάτιρα, την κριτική της εξουσίας

«Οι Απείθαρχοι της Σεμίνας αξίζουν ένα μεγάλο μπράβο. Μου άρεσε πολύ και η γραφή και η ιδέα της συγκατοίκησης αυτών των ανθρώπων. Θρονιασμένοι στην καρδιά και στο μυαλό της οι ήρωες της, εκτός από τις θυελλώδεις ιστορίες τους αποκαλύπτουν και τη δική της ευαισθησία. Μου θύμισαν το πάρτι του Λουκιανού με τους εκλεκτούς προσκεκλημένους. Προφανώς και δεν έγραψε στην εποχή του εγκλεισμού την ιστορία της, όμως ήταν προφητικό. Μιλάει για το φόβο, την έρημη χώρα, την αστική δυστοπία, τον εγκλεισμό, το ξεπούλημα, τη δικαιοσύνη, την προδοσία, τη ζήλια. Με το δικό της τρόπο, μεταξύ αστείου και σοβαρού. Και αυτή η μικρή απόσταση, πιστέψτε με, χρειάζεται ταλέντο και κότσια» σχολιάζει ο Γιώργος Νταλάρας.

Η συγγραφέας «φιλοξενώντας» αυτά τα πλάσματα στο σύμπαν ενός ολοζώντανου πύργου, με δυνατότητες επιλογής εποχών, συναισθημάτων και περιοχών στους ορόφους του, σαγηνεύεται απ' αυτούς και δημιουργεί ισχυρούς δεσμούς μαζί τους. Ζει μέσα στην αλλόκοτη παράταση των ζωών τους, με όσα συνεπάγεται κάτι τέτοιο. Οι ένοικοι των ορόφων του Επανασχεδιασμού, των Τραυμάτων, των Αυτοκτονιών, της Εντροπίας, του Παιδικού Εαυτού, των Πειραμάτων κ.α (που τόσον καιρό στο σύμπαν, δεν είχαν ενημέρωση για τον τελικό προορισμό τους), «ξαναζούν» για λίγο ακόμη και συνυπάρχουν σ' αυτόν τον χώρο αναμονής.

«Αν χάνονταν τα πάντα -βιβλία, μνημεία και καταγραφές-, παραφράζοντας τον Τσβάιχ για το μνημειώδες βιβλίο του Μαζερέελ "Η Πόλη", αυτό το βιβλίο θα ήταν αρκετό για να γνωρίσει κανείς τον σημερινό κόσμο των "Απείθαρχων". Μια γραφή σε υπερδιέγερση, είναι το κυριότερο στοιχείο αυτού του νεωτερικού μυθιστορήματος της Σεμίνας Διγενή. Η συγγραφέας κατασκευάζει φανταστικούς υποκειμενικούς δεσμούς, παρέχοντας ταυτόχρονα, ιστορικές και βιογραφικές πληροφορίες για του συγκατοίκους της στον κόκκινο ουρανοξύστη. Οι ψυχικές διαθέσεις που κατασκευάζονται στους ορόφους του εξπρεσιονιστικού κτιρίου, δημιουργούν έναν αλλόκοτο "μηχανισμό της μνήμης". Όλες αυτές οι πολύπλοκες και αλλόκοτες συγκατοικήσεις, ξετυλίγουν μια μικροσκοπική παρατήρηση των κύκλων της σύγχρονης παγκόσμιας πολιτισμικής ιστορίας» προσθέτει ο συγγραφέας Μάνος Λαμπράκης.

«Οι Απείθαρχοι είναι συνεπές στην πλατφόρμα φαντασίας και ιστορικής καταγραφής, που δημιούργησε με το πρώτο της βιβλίο το "Κίτρινο Υποβρύχιο". Με αυτό το δεύτερο βιβλίο της, ανασυνθέτει, αποδομεί και τελικά απογειώνει πρόσωπα καθοριστικά για τον παγκόσμιο και εγχώριο (αλλά και προσωπικό πολιτισμό μας), σε έναν διάλογο που όλοι θα ευχόμασταν να  είχε γίνει μεταξύ τους και μπροστά μας, καταργώντας αιώνες και αποστάσεις που τα χωρίζουν. Διάλογοι και συνύπαρξη, αντιμετωπίζουν τον χωροχρόνο, όπως ακριβώς του αξίζει, σαν έναν και ενιαίο. Ειδικά στο σημείο που ο Ρολάν Μπαρτ ανιχνεύει (με τη Σεμίνα παρούσα) την Μαρίκα Νίνου, αλλά  και στο επόμενο σπαρακτικά υπέροχο κεφάλαιο με τον Ρόμπιν Γουίλλιαμς σε πρώτο πλάνο. Ένα τελείως διαφορετικό και χορταστικό τριπ, μέσα στην καρδιά της άλλης όψης της πανδημίας» συμπληρώνει ο Κώστας Λειβαδάς.

Κάποιοι γίνονται φίλοι και αλληλοπροστατεύονται, κάποιοι εραστές, κάποιοι παραμένουν εχθροί στην αιωνιότητα, κάποιοι γίνονται οικογένεια, κάποιοι κάνουν συνέχεια πάρτι, κάποιοι δε σταματούν να αυτοκτονούν, άλλοι επινοούν νέες μορφές αντίστασης και κάποιοι άλλοι, επισκέπτονται τακτικά το Ρετιρέ της Λήθης, όπου εξαγνίζονται από επώδυνες ή τοξικές αναμνήσεις. Εκεί, ένα παντοδύναμο detox, διαλύει βασανιστικές λύπες διαρκείας, απομακρύνει νεκρά κύτταρα ενοχών, εξαφανίζει ανεπιθύματα φουσκώματα του στρες και επουλώνει ματωμένες ραγάδες αναμνήσεων.

Σπουδαίοι άνθρωποι του θεάτρου, εμπλέκονται με τα κεφάλαια του βιβλίου, μέσα από μικρά βίντεο - μονόπρακτα, που μπορεί κανείς να παρακολουθήσει στα social media του «Κάκτου» και της συγγραφέως. Ανάμεσά τους, ο Γιάννης Στάνκογλου με τον αγαπημένο του Ντέιβιντ Μπόουι στο Λονδίνο, η Ελένη Ράντου με τον Ρολάν Μπαρτ και την Μαρίκα Νίνου στην Κοκκινιά, ο Γρηγόρης Βαλτινός με τον Αινστάιν, τον Χόκινγκ και την Γουαινχάουζ στο Κάμντεν Τάουν, ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος με τον Προυστ και την Κοτοπούλη στην Ομόνοια , η Βίκυ Σταυροπούλου με τον Ουγκώ στα Πυρηναία, ο Χρήστος Χατζηπαναγιώτης με τον Ρόμπιν Γουίλλιαμς στο Σικάγο, ο Νίκος Κουρής με τον Πικάσο στο Παρίσι, ενώ η Πέγκυ Τρικαλιώτη με την Κατερίνα Διδασκάλου ερμηνεύουν σύντομες ιστορίες κοριτσίστικων τραυμάτων.

Διαβάστε επίσης: Στον αποκωδικοποιητή της Σεμίνας Διγενή: Ενα γράμμα στον Γιώργο Μαρίνο