Αστερόπη Λαζαρίδου στο ethnos.gr: «Δεν ντράπηκα ποτέ που ήμουν η κόρη της καθαρίστριας»

«Αν ο Έρωτας είναι ένα παπούτσι που δεν μου κάνει, προτιμώ να περπατάω ξυπόλυτη. Κάθε φορά μια γυναίκα συμβιβάζεται με κάποιον που δεν της αξίζει, είναι σαν να κουτσαίνει. Είτε επειδή το "παπούτσι" τής είναι στενό και την πονάει στο μεγάλο δάχτυλο, είτε επειδή της είναι πολύ φαρδύ και περπατάει σαν τον Παπουτσωμένο Γάτο». Με αυτά τα λόγια ξεκινάει το πρώτο της βιβλίο η Αστερόπη Λαζαρίδου με τίτλο «Μην πατάς ξυπόλυτη» από τις εκδόσεις Καστανιώτη*. Ένα βιβλίο γραμμένο με χιούμορ και συγκίνηση, που μιλά στις καρδιές των γυναικών και στις ψυχές των ανδρών. Ένα υβριδικό, πολύτροπο αφήγημα, που επιβεβαιώνει πως, όταν αντιμετωπίζεις τη ζωή σαν ταινία, δεν πρόκειται να τη βαρεθείς ποτέ.

Η Αστερόπη Λαζαρίδου είναι η κεντρική ηρωίδα της ζωής της, αλλά και του πρώτου βιβλίου της. «Η πηγή έμπνευσής μου, είναι η ίδια η ζωή, και φυσικά, η ίδια η ζωή μου. Επέλεξα πολύ συνειδητά ν' αφηγηθώ τις πολύ δικές μου ιστορίες, τα προσωπικά μου βιώματα, χωρίς να τα μεταθέσω σε μία επινοημένη ηρωίδα. Είχαν μαζευτεί πολλά και ένιωσα πανέτοιμη να τα πω και αρκετά θαρραλέα, ώστε να τα πω ως Αστερόπη και όχι για παράδειγμα ως "Αλίκη, Χλόη, Ναυσικά" (αναφέρω κάποια από τα αγαπημένα μου γυναικεία ονόματα). Με ενδιαφέρει να γράφω για τις ανθρώπινες σχέσεις, αυτό είναι το μεγάλο μου μαράζι και ζητούμενο. Σε όλες τις μορφές. Φιλικές, ερωτικές, κοινωνικές, η σχέση μας με τον Άλλον και τους Άλλους που μας είναι εντελώς απαραίτητες για να νιώθουμε ζωντανοί» υπογραμμίζει η ίδια στο ethnos.gr.

Την Αστερόπη Λαζαρίδου πάντα την ενδιαφέρει να γράφει όπως μιλάει. Απλά, κατανοητά, χωρίς βαρύγδουπες εκφράσεις. Όταν θέλει να περιγράψει κάτι, το κάνει μέσα από αισθήσεις και εικόνες. «Ένα από τα ωραιότερα πράγματα που μου είχε πει μία φίλη για τον τρόπο με τον οποίο γράφω, είναι το εξής: "Όταν σε διαβάζω, είναι σα να ακούω τη φωνή σου να μου τα αφηγείται"». Στο βιβλίο της εξιστορεί όσα τη διαμόρφωσαν εδώ και δύο δεκαετίες. Από τα φοιτητικά χρόνια στα τέλη της δεκαετίας του ’90 μέχρι σήμερα, από τις ερωτικές περιπέτειες μέχρι τις σκληρές απώλειες και από τις ιστορίες πόλης μέχρι τον νέο ψηφιακό ναρκισσισμό.

«Μέσα στο βιβλίο επέλεξα να συμπεριλάβω και λίγα κείμενα που είχαν δημοσιευτεί σε εφημερίδες, περιοδικά και sites και είχαν μεγάλη απήχηση, είχαν γίνει viral. Από εκεί και πέρα, όλο το υλικό είναι καινούριο, παιδί του δεύτερου lockdown, τότε συνέβη κάτι μαγικό μέσα μου και γύρω μου, το περίφημο σωστό timing ήρθε και μου χτύπησε το κουδούνι επιτέλους και στρώθηκα με τεράστια λαχτάρα για να γράψω. Όσο έγραφα λοιπόν, είχα πρωτόγνωρο ενθουσιασμό και συγκέντρωση, ερωτεύτηκα ξανά τη γραφή και τη συγγραφή, ήμουν στοχοπροσηλωμένη, έτρωγα μαύρη σοκολάτα για να παίρνω ενέργεια και προτού ξεκινήσω, έφτιαχνα μία τσαγιέρα μαύρο τσάι, σαν ιεροτελεστία. Η μεγαλύτερη πρόκληση ήταν να καταφέρω να βάλω σημαντικά και ασήμαντα κομμάτια της ζωής μου σε μία σειρά που θα έβγαζε νόημα και για εμένα αλλά και για τους αναγνώστες. Και η ακόμη μεγαλύτερη, ήταν να καταφέρω να γράψω με γενναιοδωρία και συμφιλίωση, ακόμη και για ανθρώπους και καταστάσεις που κάποτε με πλήγωσαν, με πρόδωσαν, μου έκαναν κακό. Θέλω να πιστεύω ότι τα κατάφερα».

Αστερόπη Λαζαρίδου (Copyright: Πέτρος Πουλόπουλος)

Το βιβλίο απευθύνεται σε όσους αγαπούν να διαβάζουν, σε όσους βλέπουν τη ζωή σαν ένα συναρπαστικό ταξίδι με τα πάνω του και τα κάτω του, σε όσους δεν φοβούνται να αγκαλιάσουν τις πληγές τους. «Με θυμάμαι πριν από 20 χρόνια, από όταν άρχιζα να σκέφτομαι ότι ίσως μια μέρα να γράψω ένα βιβλίο, ότι ο τίτλος θα ήταν «Μην πατάς Ξυπόλυτη». Ηταν τόσο βαθιά χαραγμένη αυτή η απαγόρευση της μάνας μου στο μυαλό μου, όπως επίσης ήταν τόσο επιδραστικός ο ρόλος της στη ζωή μου. Μία μάνα δύσκολη, όχι αγαπησιάρικη σαν αυτές που βλέπουμε σε διαφημίσεις και σε σίριαλ, αλλά και πολύ δυνατή, που με δίδαξε πολλά. Ηταν καθαρίστρια, δούλευε πολύ σκληρά για να μην μου λείψει τίποτα, όταν ήμουν μικρή μου έλεγε να μην λέω στους συμμαθητές μου τι δουλειά κάνει, για να μην με κοροϊδεύουν-μπούλινγκ θα το λέγαμε σήμερα. Όμως εγώ, δεν ντράπηκα ποτέ που ήμουν η κόρη της καθαρίστριας, αντιθέτως ήμουν περήφανη γιατί έβλεπα πόσο πολύ προσπαθούσε. Με αυτόν τον τίτλο λοιπόν, ίσως και με ολόκληρο το βιβλίο, της λέω ένα μεγάλο ευχαριστώ. Και ταυτόχρονα τη συγχωρώ και για όλα όσα δεν μου έδωσε, γιατί με ανάγκασε να τα βρω μόνη μου».

Η Αστερόπη Λαζαρίδου δεν πιστεύει στον διαχωρισμό «γυναικεία» και «ανδρική» λογοτεχνία, πιστεύει ότι όταν έχεις κάτι να πεις, θα σε αγκαλιάσουν και θα ταυτιστούν όλοι. «Δεν συμφωνώ με τον όρο "γυναικεία λογοτεχνία". Είναι σα να συνεχίζουμε να χωριζόμαστε σε στρατόπεδα. Προσωπικά, χαίρομαι διπλά και τριπλά όταν μου στέλνουν μηνύματα άντρες που διάβασαν το βιβλίο μου και τους άγγιξε. Στην αρχή μπερδεύονται με το ροζ φόντο και τα κοριτσίστικα ποδαράκια στο εξώφυλλο, αλλά όταν κάνουν το πρώτο βήμα και το ανοίξουν, ανακαλύπτουν πολλά και διάφορα. Το πιο ωραίο κοπλιμέντο που άκουσα από αντρικά χείλη, ήταν το εξής: "αν περισσότερες γυναίκες μιλούσαν τόσο ανοιχτά όσο εσύ, εμείς οι άντρες θα είχαμε λιγότερες απορίες!"».

Ζούμε σε μία εποχή που μετράει τα πάντα με αριθμούς. Την τηλεθέαση στα κανάλια, την επισκεψιμότητα στα sites, την ακροαματικότητα στους ραδιοφωνικούς σταθμούς. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τα βιβλία. «Υπάρχουν αριστουργήματα που δεν έκαναν πωλήσεις, υπάρχουν και μετριότατα πράγματα που έγιναν best seller. Δε σας κρύβω πάντως, ότι κάθε φορά που βλέπω την "Ξυπόλυτη" στη λίστα των ευπώλητων, χαίρομαι πάρα πολύ! Ισως γιατί συνειδητοποιώ ότι βιώματα που ήταν σημαντικά για εμένα, αγγίζουν τελικά κι άλλους ανθρώπους. Κι αυτό με κάνει να νιώθω λιγότερο μόνη».

Κλείνοντας το βιβλίο της, η Αστερόπη Λαζαρίδου ευχαριστεί τα δύσκολα παιδικά της χρόνια και τους ασύμβατους πρώην της, που τη βοήθησαν να την μάθουν καλύτερα, τους γονείς της για όσα τής έδωσαν αλλά κυρίως για όσα τής στέρησαν ωθώντας την να τα βρει μόνη της, τη σοκολάτα και τη σκυλίτσα της, που την έσωσαν από την κατάθλιψη, τους φίλους που έμειναν στα δύσκολα και τους «φίλους» που το έβαλαν στα πόδια, τον άνθρωπο που ξεστόμισε πρώτος ξεδιάντροπα τη φράση «όλα για κάποιο λόγο συμβαίνουν» και την αγάπη που πάντα νικάει στο τέλος.

Αστερόπη Λαζαρίδου: «Ο Ερωτας, με έψιλον κεφαλαίο, είναι το καλύτερο αντικαταθλιπτικό»

Η Αστερόπη Λαζαρίδου γεννήθηκε στην Αθήνα, πάνω στο ξέσπασμα της ντίσκο. Από το 2001 μέχρι το 2015 εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες και περιοδικά της χώρας, ενώ θεατρικά της έργα έχουν ανέβει στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης και στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Παράλληλα έχει ασχοληθεί με την υποκριτική, το τραγούδι και τη μεταγλώττιση. Σημειώνει τις ιδέες της όπου βρει, από καθρέφτες μέχρι χαρτοπετσέτες, πιστεύει στη μετενσάρκωση και στον έρωτα με την πρώτη ματιά. Προσπαθεί ν' αγαπάει και να συγχωρεί τον εαυτό της. Βέβαια, καμιά φορά το ξεχνάει. Είναι ένα πλάσμα που θα ήθελες να έχεις φίλη σου γιατί, μεταξύ άλλων, έχει για όλους μία μεγάλη και ζεστή αγκαλιά που δίνεται χωρίς πολλή σκέψη. Αν ήταν πλούσια, θα αγόραζε ένα σπίτι για κάθε άστεγο και μια μονοκατοικία με θέα στην Ακρόπολη για την ίδια.

Είναι δύσκολο να είσαι γυναίκα σήμερα;

Ηταν, είναι και δυστυχώς θα είναι δύσκολο να είσαι γυναίκα σε οποιαδήποτε εποχή! Δεν ξέρω πόσα χρόνια πρέπει να περάσουν, πόσες ακόμη γυναικοκτονίες πρέπει να μας σοκάρουν, για να καταλάβουμε, ότι κάτι πάει τρομερά στραβά σε αυτόν τον κόσμο. Αλλά και σε λιγότερο ακραίες περιπτώσεις, αν για παράδειγμα μία γυναίκα επιλέξει να μην παντρευτεί, να μην κάνει παιδιά, να ζήσει τέλος πάντων τη ζωή της όπως επιθυμεί η ίδια και όχι όπως της επιβάλλει η ανασφαλής κοινωνία, βλέπουμε ότι την καταδιώκουν ένα σωρό ταμπέλες και κλισέ.

Στο βιβλίο μου επέλεξα πολύ συνειδητά να γράψω ένα κεφάλαιο για τη γυναικεία αυτοϊκανοποίηση, και πώς όταν μία γυναίκα μαθαίνει από πολύ νωρίς τις ανάγκες του σώματός της, ξέρει ακριβώς τι αναζητά στη μετέπειτα ερωτική επαφή. Εχω περάσει και επιβιώσει από πάρα πολλά στερεότυπα και θέλω να βοηθήσω γυναίκες να πάρουν δύναμη μέσα και από τα δικά μου βιώματα, παθήματα και μαθήματα.

Γυναίκες και άνδρες δεν έχουν συνήθως την ίδια διαδρομή στον επαγγελματικό βίο. Εσείς έχετε βιώσει διακρίσεις λόγω φύλου;

Θυμάμαι χαρακτηριστικά, όταν έκανα τα πρώτα μου βήματα στη δημοσιογραφία, είχαμε πάει σε ένα μεγάλο έντυπο, δύο φοιτήτριες και ένας φοιτητής από το Πάντειο Πανεπιστήμιο για να κάνουμε την πρακτική μας. Υπήρχε λοιπόν ένας αρχισυντάκτης, με πολύ σκουριασμένες απόψεις, που έδινε σε εμάς, τα κορίτσια, να γράφουν μόνο μονόστηλα και στο αγόρι, επέτρεπε να κάνει και ρεπορτάζ, ώστε να κάνει πιο αισθητή την παρουσία του στον χώρο. Ευτυχώς, βρέθηκαν στο ίδιο περιβάλλον άνθρωποι πολύ πιο ανοιχτόμυαλοι, που διέκριναν τις δυνατότητες, και μου επέτρεψαν να αναδείξω τις ικανότητές μου. Αλλά και στη μετέπειτα πορεία μου, αν για κάποιον λόγο ήθελα να εκφράσω διαφωνία για κάτι, ήμουν αυτομάτως η «γλωσσού», η «ατίθαση», αυτή που «έχει ταλέντο, αλλά είναι μπελάς». Ακριβώς επειδή αντιδρούσα όταν κάτι με έθιγε. Οι γυναίκες όταν αντιδρούν είναι γλωσσούδες και οι άνδρες, δυναμικοί. Ακόμη με τέτοια γελοία στερεότυπα του 1950 παλεύουμε.

Αστερόπη Λαζαρίδου (Copyright: Πέτρος Πουλόπουλος)

Πώς τα πάτε με τον χρόνο που κυλά; Σας αγχώνει που μεγαλώνετε;

Ο χρόνος δεν με αγχώνει καθόλου, ίσα ίσα, είναι φίλος μου. Οσα περισσότερα χρόνια καταφέρνουμε να περάσουμε πάνω στη Γη, είναι ένα πολύτιμο δώρο. Γι’ αυτό δεν κατάλαβα ποτέ τους ανθρώπους που κρύβουν την ηλικία τους. Είναι σα να κρύβουν ένα κομμάτι της ιστορίας τους.

Τι θέλετε να κάνετε που ακόμη δεν έχετε μπορέσει - καταφέρει;

Όπως γράφω και στο βιβλίο, θέλω να βρω έναν «συμβατό δότη», έναν άνθρωπο που θα κουμπώσει πάνω στις δικές μου αρετές και ανασφάλειες, και εγώ θα κάνω το αντίστοιχο για τις δικές του. Κακά τα ψέματα, ο Ερωτας είναι το καλύτερο αντικαταθλιπτικό, αλλά ο Ερωτας με έψιλον κεφαλαίο. Δεν πιστεύω στα πεζά γράμματα και στις πεζές καταστάσεις.

Τι σας αρέσει να παρατηρείτε περισσότερο στους γύρω σας;

Ζω στα Κάτω Πατήσια, μία παραγκωνισμένη και παρεξηγημένη περιοχή της Αθήνας, αλλά και γι’ αυτό, πολύ αυθεντική. Είναι το παρασκήνιο της πόλης, και πολύ συχνά, όπως και στο θέατρο, το τι συμβαίνει στο παρασκήνιο, μπορεί να έχει πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον από την ίδια την παράσταση. Μου αρέσει, λοιπόν, να βολτάρω με τη σκυλίτσα μου και να παρατηρώ σπίτια, ανθρώπους, τραπουλόχαρτα που βρίσκω πεταμένα κάτω-συνήθως πετυχαίνω τζόκερ και βαλέδες, δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό.

Μου αρέσει, επίσης, να παρατηρώ ανθρώπους στο μετρό, πώς κινούνται, τι φορούν, πώς κοιτάζουν. Και φυσικά, μου αρέσει να παρατηρώ φίλους και γνωστούς, να τους αφουγκράζομαι και να τους καταλαβαίνω. Είμαι ένας άνθρωπος που τα πάει τέλεια με τη μοναξιά, αλλά λατρεύει την παρέα!

Χάσατε και τους δύο γονείς σας σε νεαρή ηλικία. Αυτό πόσο σας άλλαξε ως προσωπικότητα;

Εχασα τη μητέρα μου στα 35 μου, όταν εκείνη ήταν μόλις 58. Και τον πατέρα μου έξι χρόνια αργότερα, στα 71 του. Αυτές οι πολύ σκληρές απώλειες, με δίδαξαν πολλά. Να γειωθώ, να πατήσω γερά στα δικά μου πόδια, γιατί ξαφνικά δεν είχα κανένα στήριγμα. Είδα στενούς συγγενείς να απομακρύνονται και να μην με βοηθούν ούτε στα βασικά, ούτε για να πληρώσω την κηδεία του πατέρα μου, ενώ εγώ τότε, ήμουν άνεργη. Κατάλαβα ότι όταν σταματάς να είσαι το φωτογενές πλάσμα, η ψυχή της παρέας, πολλοί «φίλοι» θα εξαφανιστούν επίσης. Εμαθα να ξεχωρίζω την «παρέα» από τη «φιλία», έμαθα ότι στα δύσκολα θα σου μείνουν λίγοι και καλοί. Οπότε επιστρέφοντας μετά σε πιο χαρούμενες καταστάσεις, με αυτούς τους λίγους και καλούς θα θέλεις για να το γιορτάσεις.

Γενικά, οι άνθρωποι ξέρουμε να λέμε αντίο;

Είναι δύσκολο να πεις αντίο, και δεν χρειάζεται να πεις αντίο σε ανθρώπους που αγάπησες τόσο πολύ, και σε αγάπησαν κι εκείνοι, όπως οι γονείς σου. Οι δικοί μου με προστατεύουν και με συντροφεύουν ακόμη, μου στέλνουν μαγικά σημάδια που μόνο ένας άνθρωπος που έχει βιώσει την απώλεια, ξέρει ακριβώς τι εννοώ.

Λένε ότι τα παιδικά μας χρόνια μάς καθορίζουν. Εσάς ποιο γεγονός σας επηρέασε καταλυτικά, με την έννοια ότι σας διαμόρφωσε ως προσωπικότητα;

Σίγουρα ήταν οι πολλές συγκρούσεις των γονιών μου. Λέω συχνά χαριτολογώντας, ότι «είμαι παιδί παντρεμένων γονιών». Θα προτιμούσα να είχαν πάρει διαζύγιο, από πολύ μικρή τους παρακαλούσα, γιατί μεγαλώνοντας σε ένα σπίτι ποτισμένο με εντάσεις και «ασυμφωνία χαρακτήρων», μοιραία μετά κι εγώ το αναπαρήγαγα στις δικές μου ερωτικές σχέσεις. Επεφτα ξανά και ξανά σε ανθρώπους αρκετά αταίριαστους με εμένα, είχα στο μυαλό μου ότι η αγάπη ισούται με ένταση, χρειάστηκε, -όπως γράφω και στο βιβλίο, σε μία ολόκληρη ενότητα αφιερωμένη στην ψυχοθεραπεία-, να πάω σε ειδικό, για να κατανοήσω, ότι η αγάπη πρέπει να ρέει ανεμπόδιστα, και αν διαρκώς κάποιος σε κάνει να αμφιβάλλεις για τον εαυτό σου, τότε ω ναι, πρέπει να φύγεις.

Ο έρωτας είναι φτιαγμένος για να παραμένει ανεκπλήρωτος ή δεν έχουμε τον τρόπο να τον ζήσουμε όπως του πρέπει; Εσείς πώς είστε όταν ερωτεύεστε;

Εχω την εξής φράση στο βιβλίο μου: «δεν τελειώνει ο Ερωτας, εμείς τον τελειώνουμε από φόβο». Σε έναν αγγελικά πλασμένο κόσμο, ο Ερωτας θα έπρεπε να είναι παντοτινός. Πείτε με χαζορομαντική, ακόμη αυτό πιστεύω. Γύρω στα 35 μου, ανακάλυψα το εφηβικό μου ημερολόγιο στο πατρικό μου σπίτι. Μέσα, έγραφα για ένα αγόρι που είχα ερωτευθεί, πηγαίναμε μαζί στο φροντιστήριο αγγλικών. Περιέγραφα ότι αγόραζα δίσκους των Ramones, επειδή άρεσαν σε εκείνον, ενώ εγώ δεν είχα ιδέα ποιοι ήταν. Γέλασα, συνειδητοποιώντας ότι ακόμη και σήμερα, κάπως έτσι ερωτεύομαι. Θέλω να μπω στον κόσμο του άλλου, να ακούσω ακόμη και τη μουσική που του αρέσει, μόνο και μόνο για να τον καταλάβω καλύτερα. Κατάλαβα λοιπόν μέσα από εκείνο το ημερολόγιο, ότι ο άνθρωπος δεν αλλάζει. Σίγουρα εξελίσσεται, αλλά ο πυρήνας, μένει ο ίδιος.

Σεξ γίνεται σήμερα;

Το σεξ, αν ζούσαμε σε έναν υπέροχο κόσμο, θα έπρεπε να είναι η ανώτατη μορφή έκφρασης της αγάπης ανάμεσα σε δύο ανθρώπους. Ακριβώς επειδή είναι επικοινωνία χωρίς ρούχα και χωρίς λόγια. Με πληγώνει που έχει γίνει τόσο ευτελές, που άνθρωποι το καταναλώνουν λες και κατασπαράζουν ένα μπέργκερ με πατάτες. Όλα έχουν γίνει ρομποτικά, άτσαλα, σίγουρα φταίει και η τρέλα των social media, με τόση υποτιθέμενη πληθώρα ερωτικών επιλογών. Στο βιβλίο ασχολούμαι με το νυφοπάζαρο των social, με το φλερτ μέσω inbox, με την αίσθηση που έχουμε όλοι, ότι βρισκόμαστε στο ράφι ενός σούπερ μάρκετ, σαν θλιμμένες μουστάρδες. Κάποιος ξαφνικά θα απλώσει το χέρι του να πάρει μία από το ράφι, εντελώς μηχανικά. Αν θα είσαι εσύ, ή η διπλανή σου από το ράφι, λίγη σημασία έχει.

Τι σας δίνει χαρά;

Οι μεγάλες άσκοπες βόλτες, να περπατάω μόνη μου και να παρατηρώ τα πάντα γύρω μου. Το φαγητό σε ταβερνάκια με καλούς φίλους, όταν ξεκινάς από το μεσημέρι, νυχτώνει, και δεν θέλεις να φύγεις. Γενικότερα, όλες οι στιγμές, που σε κάνουν να νιώθεις ότι ο χρόνος απλώνεται και διαστέλλεται.

Αν έπρεπε να διαλέξετε ένα τίτλο για τη ζωή σας, ποιος θα ήταν αυτός;

«Μην πατάς Ξυπόλυτη», τι άλλο; Ακριβώς επειδή πρόκειται για μία έντονη απαγόρευση, την οποία έχω με πείσμα αναιρέσει, σε κάθε ξυπόλυτό μου βήμα!

*Η Αστερόπη Λαζαρίδου σας προσκαλεί στην παρουσίαση του βιβλίου της «Μην πατάς ξυπόλυτη» τη Δευτέρα 28 Ιουνίου 2021 και ώρα 19:00 στο θερινό σινεμά «Ριβιέρα». Με τη συγγραφέα θα συνομιλήσει η δημοσιογράφος Αριστέα Γιάννου. Αποσπάσματα θα διαβάσουν οι ηθοποιοί Λήδα Μανιατάκου, Αργύρης Ξάφης και Νίκη Σερέτη.

Ώρα προσέλευσης: 18:45

Ώρα έναρξης: 19:00 ακριβώς, λόγω της ιδιαιτερότητας του χώρου. Θα τηρηθεί σειρά προτεραιότητας.