«Λογοσταλίδες. Ένα παρελθόν, ένα παρόν και χίλια μέλλοντα»: Παρουσίαση της πρώτης ποιητικής συλλογής της Παρασκευής Μόλαρη

Με απόλυτη επιτυχία και πλήθος παρευρισκόμενων, στο καφέ «Ο κήπος του Μουσείου», πραγματοποιήθηκε στις 29 Ιουνίου 2023, η εκδήλωση για την παρουσίαση της πρώτης ποιητικής συλλογής της Παρασκευής Μόλαρη με τίτλο «Λογοσταλίδες. Ένα παρελθόν, ένα παρόν και χίλια μέλλοντα», που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Αγγελάκη.

Πρόκειται για μια συλλογή από 28 ποιήματα και δύο εκτενή εισαγωγικά σημειώματα. Το πολύ ενδιαφέρον και πρωτότυπο της εν λόγω ποιητικής συλλογής είναι το παράρτημα, στο οποίο συμπεριλαμβάνονται μεταφράσματα κάποιων ποιημάτων στη γαλλική, τη γερμανική και την αγγλική γλώσσα. Μια ποιητική συλλογή που κυριαρχεί το συναίσθημα της αγάπης κάθε είδους. Ακόμη και οι τίτλοι των ποιημάτων παραπέμπουν στην αγάπη: «Έρωτας», «Χωρισμός», «Τα ωραία σου δάχτυλα», «Η γεωμετρία της αγάπης» κ.ά.

Χαιρετισμό απηύθυνε η Άννα Μαρία Πανταζή, φιλόλογος, εξαίροντας την αριστοτεχνική γραφή της ποιήτριας. Το πάνελ, που απαρτιζόταν από τον Μιχάλη Παπαδάκη, εκπαιδευτικό και ποιητή και τον Γιώργο Ρούσκα, ποιητή και κριτικό λογοτεχνίας, παρουσίασε τα θέματα, και μοιράστηκε με το αναγνωστικό κοινό συναισθήματα και σκέψεις που τους δημιουργήθηκαν από την ανάγνωση της συλλογής.  Οι τοποθετήσεις όλων των ομιλητών στο πάνελ έγιναν με πολύ γλαφυρό τρόπο και με πολύ ουσιαστικές επισημάνσεις, προσδίδοντας μια πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα, η οποία ενισχύθηκε από την  εναλλάξ απαγγελία ποιημάτων από την εκπαιδευτικό Κωνσταντίνα Κούρτη, την καθηγήτρια γερμανικής γλώσσας Στέλλα Ζώραπα, από την ίδια την ποιήτρια, από τη μαθήτρια Λυκείου Αγγελική Καμπουράκη και τον μαθητή Λυκείου και ποιητή Στυλιανό Ηλία Γιαννακουλόπουλο.

Όπως χαρακτηριστικά ανέφερε ο Μιχάλης Παπαδάκης: «Όλη η ποιητική συλλογή της Παρασκευής Μόλαρη αποτελεί μια ερωτική εξομολόγηση, μια ερωτική κατάθεση βιωμάτων, εμπειριών, συγκινήσεων και στοχασμών. Στην εποχή μας, έχουν χαθεί ή αλλοιωθεί πολλές από τις ανθρώπινες αξίες και ανάγκες. Ο ρομαντισμός, ο αυθορμητισμός, η κατά πρόσωπο επικοινωνία των ανθρώπων έχουν κρυφτεί και εμείς, με ότι απέμεινε μέσα μας ζωντανό στην εποχή της οθόνης, πασχίζουμε να τα ξαναβρούμε. Είναι βίαιη αυτή η ζωή για όλους μας, μα το ζήτημα είναι να μπορούμε να καταφεύγουμε και να γυρνάμε πάντα στην ομορφιά. Στην ποίηση της Παρασκευής Μόλαρη βρίσκουμε στον αγνό ρομαντισμό αυτήν την ομορφιά. Με γλώσσα απαλλαγμένη από ακρότητες, σκοπούμενους εντυπωσιασμούς, παραμένει πάντα απλή, γοργή, ευκίνητη, εύπλαστη, αγγίζει αβίαστα το γλωσσικό αίσθημα του κοινού στο οποίο απευθύνεται. Η ποίηση της Μόλαρη δεν βρίθει από περίτεχνες λέξεις και ελεγειακούς τόνους. Εδώ το ερωτικό υποκείμενο εκφράζει  εκ βαθέων, τόσο ανεπιτήδευτα και ατόφια το ερωτικό συναίσθημα, την προσμονή του πόθου και του αγγίγματος, με τόσο άμεσο και συμπαγή και δυνατό τρόπο, όπου κάθε άλλο πιθανό στολίδι περισσεύει. «χωρίς φτιασίδια περιττά, σε μια μόνο ερώτηση έπρεπε ν’ απαντήσω. -Τι να σημαίνει "αγαπώ"».

Με τη σειρά του ο Γιώργος Ρούσκας σημείωσε: «Το Ποιητικό Σώμα έχει τα βασικότερα στοιχεία του ρομαντισμού, αλλά και του λεγόμενου νεορομαντισμού, όπως και επιρροές από σημαντικές/ούς ποιήτριες/ητές των αρχών του προηγούμενου αιώνα και δη πολλών του 1920 (Ουράνης, Λαπαθιώτης, Άγρας, Πολυδούρη, Μυρτιώτισσα, κ.α.). Το διακρίνει λεπτότητα, ευαισθησία, τρυφερότητα, αναπόληση, όνειρο, μελαγχολία, γλυκύτητα, θέαση του υλικού και άυλου «κόσμου» ως «Εν», ματιά που μπορεί να προβάλει τα αδύνατα ως δυνατά, δόσιμο ψυχή τε και σώματι, λυρισμός, φαντασία, νοσταλγία, παρουσία του Φυσικού περιβάλλοντος, του Κάλλους, του Χρόνου, του Θανάτου. Όμως μετά από έντονες ασκήσεις στο Φως, καταβυθίσεις στα άδυτα άλλων γλωσσών και στη Λογοτεχνία τους, σε συνδυασμό με την αισιόδοξη ιδιοσυγκρασία της δημιουργού του, αποβάλλονται τα στερεότυπα της καταθλιπτικής μη ευόδωσης, του ανεκπλήρωτου και του θρήνου, ώστε να κατορθωθεί ένα Ποιητικό Σώμα Οπτιμιστικό. Όλα τα προαναφερθέντα, όσο και αν οι παλαιάς κοπής τα θεωρούν ή τα ονομάζουν προίκα, δεν παύουν να αποτελούν τη σκευή της ποιητικής της, με την οποία πορεύεται στη σύγχρονη έρημο σε αναζήτηση μίας όασης, με νερό την καθάρια ανθρώπινη επ-Αφή».

Την παρουσίαση συνόδευε μουσικά με το πιάνο του ο Αλέξανδρος Αλεξόγλου, ενώ την εκδήλωση συντόνισε η δημοσιογράφος του ethnos.gr Μαίρη Τσίνου.

«Πολύτιμες σταγόνες λόγου» - Κριτική του ποιητή Νικολάου Παπάνα για την ποιητική συλλογή

«Την Παρασκευή Μόλαρη την ξέρω εδώ και λίγα χρόνια ως μεταφράστρια ποίησης. Πολλές φορές διαπίστωσα την αγάπη της για την ποίηση, την ευρυμάθειά της, την αριστοτεχνική εκ μέρους της χρήση πολλών γλωσσών. Είχα, μάλιστα, τη χαρά να συνεργαστώ μαζί της, όταν μετέφρασε ποιήματά μου στα Γαλλικά.

Τα παραπάνω δεν είναι άσχετα με την έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής της με τίτλο «Λογοσταλίδες: ένα παρελθόν, ένα παρόν και χίλια μέλλοντα» (Εκδόσεις Αγγελάκη, 2023). Στη συλλογή αυτή συναντώνται περισσότερες γλώσσες. Υπάρχουν ποιήματά της γραμμένα στα Αγγλικά καθώς και μεταφράσεις ποιημάτων της στα Αγγλικά, στα Γαλλικά και στα Γερμανικά. Πολλές σταγόνες, λοιπόν, πολύτιμες σταγόνες λόγου που ρέει σε πολλές γλώσσες: αυτό είναι η συλλογή της.

Αυτός ακριβώς ο πλούτος του λόγου της δίνει τη δύναμη να οραματίζεται τα «χίλια μέλλοντα» του τίτλου. «Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες. Όταν τ’ ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει. Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.», έγραψε ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Ή, κατά τον Καβάφη, «Μη μόνον όσα βλέπετε πιστεύετε./Των ποιητών το βλέμμα είν’ οξύτερον./Οικείος κήπος είν’ η φύσις δι’ αυτούς».

Το μέλλον συσχετίζεται με την εκπλήρωση των ονείρων. Τα τελευταία απασχολούν την ποιήτρια και την αναζωογονούν: «Περιμένοντας/χτίζω τους πυλώνες της ζωής μας με ανεξίτηλη ύλη» («Αναμονή», σελίδα 25). Το σημαντικότερο ζητούμενο του ονείρου είναι (όπως σχεδόν σε κάθε ποιητή) η διάσωση των εραστών, η ολοκλήρωση του έρωτα: «Εδώ σε περιμένω./Έχω κοχύλια στα μαλλιά/και παπαρούνες κατακόκκινες στα χείλη./Μάταια περιπλανιέσαι μακριά.» («Όνειρο καλοκαιρινό», σελίδα 43). Άλλοτε πάλι, το όνειρο μπορεί ν’ αποτελεί καταφύγιο της μνήμης και της νοσταλγίας.

Το κύριο θέμα της συλλογής είναι η αγάπη με τις ποικίλες εκφάνσεις της: κυρίως ο έρωτας, αλλά και η αγάπη προς τον υιό, τους γονείς, τους μαθητές: «Στους Μαθητές μου,/σ’ αυτούς που φύγαν/σ’ αυτούς που είναι,/σ’ αυτούς που θα ’ρθουν,/ένα έχω να τους πω,/ένα μεγάλο ευχαριστώ.» («Στους μαθητές μου», σελίδες 48-49). Ο έρωτας δίνει νόημα στη ζωή, ενώνει, φωτίζει: «Αυτή η σπίθα/που σκορπάει λάμψη/στα σκοτεινά σοκάκια/των ματιών σου/όταν τα βλέμματά μας αγκαλιάζονται/σφιχτά.» («Τα βλέμματα», σελίδα 34). Κι αλλού: «Όλα είναι σε τάξη/όταν αγαπάς.» («Το ταξίδι των ψυχών», σελίδες 35-36). Όμως, συχνά ο έρωτας δεν ολοκληρώνεται και μένει ως το μέγα ζητούμενο, ο κόκκινος μίτος που αναζητά η ποιήτρια, για να σωθεί απ’ της ζωής το λαβύρινθο.

Όπως έγινε φανερό, τις «Λογοσταλίδες» μπορούμε να τις κατατάξουμε στη λυρική ποίηση. Η συλλογή διακρίνεται για την ειλικρίνεια και την αμεσότητα της έκφρασης. Η σύνταξη είναι απλή, η εκφορά του λόγου ευθεία. Η ποιήτρια εκφράζει προσωπικούς καημούς, συναισθήματα και αγωνίες, χρησιμοποιώντας κυρίως το πρώτο ενικό πρόσωπο, το λεγόμενο «λυρικό εγώ»: «Πέταξα να ’ρθω πίσω να σε βρω,/μα πέρασες την πύλη τ’ ουρανού/άγγιξες το φεγγάρι το ολόγιομο/ήπιες το φιλί του το γλυκόπιοτο» στο ποίημα «Πανσέληνος Αυγούστου» (σελίδα 42), το οποίο είχα την τιμή να μεταφράσω στα Αγγλικά.

Εντυπωσιακή σε αυτόν το λυρισμό είναι η πλούσια χρωματική παλέτα: «με χίλια πολύχρωμα λουλούδια και κίτρινα ρόδα» («Στις όχθες του ποταμού Lez», σελίδα 31). Σχεδόν σε κάθε ποίημα θα βρούμε επίθετα που δηλώνουν χρώμα: κόκκινο, πράσινο, γαλάζιο, σμαραγδένιο, κίτρινο και τα λοιπά. Σε ορισμένα, μάλιστα, ποιήματα υπάρχουν περισσότερα επίθετα, δημιουργώντας ένα γοητευτικό παιχνίδι χρωμάτων. Ίσως το πιο χαρακτηριστικό είναι το ποίημα «Πράσινο τσάι» (σελίδες 52-53), στο οποίο τα πράσινα μάτια του αγαπημένου προσώπου χρωματίζουν το τσάι από κίτρινο σε πράσινο.

Επίσης, διακρίνουμε την αναζήτηση του φωτός. Το φως παρηγορεί, το φως καθοδηγεί, το φως ευφραίνει. Άλλοτε κατονομάζεται ως «φως» κι άλλοτε υπονοείται με την αναφορά στον ήλιο, στο φεγγαρόφωτο ή στο φως των αστεριών. Σε αρκετά ποιήματα το φως αντιδιαστέλλεται με το σκοτάδι: «…τα σκοτάδια σου με φως/να διαλύσω,/τις μαύρες τρύπες του χρόνου με αστερόσκονη/να γεμίσω…» («Αναμονή», σελίδα 25). Ή: «Αυτή η σπίθα/που σκορπάει λάμψη/στα σκοτεινά σοκάκια/των ματιών σου» («Τα βλέμματα», σελίδα 34).
Και στα ξενόγλωσσα ποιήματα συναντούμε τους ίδιους εκφραστικούς τρόπους, με το λυρισμό, την πολυχρωμία, την αμεσότητα. Το γεγονός αυτό μαρτυρεί τη γνήσια δυνατότητά της δημιουργού να εκφράζει τον ψυχισμό της και σε άλλες γλώσσες: “Once your smile/my soul embraced/sovereign powerful blue/thrived in my dreams” (“Ode to a fairy tale”, σελίδες 57-58).

Πιστεύω ότι οι αναγνώστης θ’ αγαπήσει την ποιητική συλλογή της Παρασκευής Μόλαρη. Δε θα επεκταθώ, λοιπόν, περισσότερο, για να τον αφήσω ν’ απολαύσει τις δροσοσταλίδες της γραφής της».

ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ

• Ολοκληρώθηκε η συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν: Ο διάλογος μπροστά στις κάμερες και το θετικό κλίμα
• Και επίσημα υποψήφια η Έφη Αχτσιόγλου: «Χρειαζόμαστε ένα νέο ΣΥΡΙΖΑ – Είμαστε με τους πολλούς και με το δίκιο»
• Καύσωνας Κλέων: Νέο έκτακτο δελτίο από την ΕΜΥ - Πότε θα «χτυπήσει» 44 βαθμούς το θερμόμετρο
• Σύγκρουση μηχανής με τρένο στο Βόλο: Διαμελίστηκε ο μοτοσυκλετιστής - Τρομακτικές εικόνες 
• «Η γιορτή της ασημαντότητας»: Το τελευταίο μυθιστόρημα του σπουδαίου Μίλαν Κούντερα και η διαχρονική ποιότητα της φιλοσοφίας του
• Εξοικονόμηση ενέργειας: Ψηφίστηκε η μείωση 11,7% ώς το 2030 - Τι προβλέπει η Οδηγία