Δημήτρης Σίμος: Ο αστυνόμος Καπετάνος παλεύει πρώτα να νικήσει τους δικούς του δαίμονες

H συγγραφή είναι µια ασχολία που περιλαµβάνει όλες τις δυσκολίες και τις απολαύσεις που φέρνει η µοναξιά. Ο ∆ηµήτρης Σίµος ξεκίνησε να γράφει «Τα βατράχια» το 2015. Ηταν 27 ετών και µόλις είχε γυρίσει από το εξωτερικό. Φανατικός αναγνώστης του crime fiction, µε έντονη τη «γεύση» που του άφησε το εξωτερικό, ένιωσε την ανάγκη να γράψει µια αυθεντικά ελληνική ιστορία που θα αφορούσε τον σύγχρονο Ελληνα και θα άγγιζε το µεσογειακό µας ταµπεραµέντο.

Πάντα πίστευε πως η ελληνική λογοτεχνία στον τοµέα των ιστοριών εγκλήµατος είχε µείνει αρκετά χρόνια πίσω – ίσως είχε κολλήσει στην εποχή του Μαρή και του αστυνόµου Μπέκα. Οµως, ο ∆ηµήτρης Σίµος κατάφερε να προχωρήσει. Αναµφισβήτητα υπήρχε ένα µεγάλο κενό στα σύγχρονα χρόνια, ειδικότερα για τους πιο νέους αναγνώστες. «Ας οµολογήσω µε ειλικρίνεια πως κάπου µπούχτισα να διαβάζω “µύθους” µε αστυνοµική πλοκή, στους οποίους πάντα αναφέρονταν ο Εµφύλιος και η χούντα» τονίζει ο συγγραφέας στο «Εθνος της Κυριακής». 

Εχοντας ήδη κατακτήσει βραβεία και πληθώρα διακρίσεων, ο ∆ηµήτρης Σίµος δεν θεωρεί τον εαυτό του τίποτα περισσότερο από έναν άνθρωπο που του αρέσει να µοιράζεται ιστορίες µε τον κόσµο, µε το αναγνωστικό κοινό. Είναι αλήθεια πως ο ήρωάς του, ο αστυνόµος Καπετάνος, αλλά και το συγγραφικό του ύφος έχoυν κερδίσει κριτικούς και αναγνώστες. 

Ο ∆ηµήτρης Σίµος ξεκίνησε µε ένα όραµα: να γράψει σύγχρονες ιστορίες, αλλά µε αναγνωρίσιµους ελληνικούς ήρωες, να µιλήσει για την Ελλάδα του σήµερα. Η προσδοκία του ήταν -και παραµένει- να δηµιουργεί αυθεντικά κείµενα, αληθινούς ήρωες, όχι κείµενα και χαρακτήρες που φέρνουν σε «αµερικανιές» ή σκανδιναβικές αναπαραγωγές. Θέλει να µιλήσει για την ελληνική κοινωνία και την ελληνική αλήθεια. «Για να κάνεις πάντα το επόµενο βήµα, πρέπει να δεις πρώτα τα χώµατα όπου µεγάλωσες. Αυτά να σεβαστείς, αλλά ταυτόχρονα να ανοίξεις τα µάτια σου, να κοιτάξεις γύρω σου και να το απεικονίσεις µε αληθοφάνεια. Αυτό από µόνο του είναι µια πρωτοτυπία. Αυτός είναι ο στόχος µου, να είµαι πρωτότυπος, να διαβάζουν ένα κείµενό µου και να µε αναγνωρίζουν, να λένε “Ααα… αυτός είναι Σίµος”» συµπληρώνει.

Συστηθήκατε στο αναγνωστικό κοινό µε το πρώτο σας βιβλίο «Τα Βατράχια (Σκοτεινά Νερά #1)» από τις εκδόσεις Bell. Αν και πρωτοεµφανιζόµενος συγγραφέας, το κοινό αγκάλιασε την πρώτη σας συγγραφική απόπειρα. Ακόµα µεγαλύτερη ανταπόκριση είχαν τα δύο επόµενα βιβλία. Πώς εξηγείτε αυτήν την επιτυχία;

Σε πολύ µικρό χρονικό διάστηµα, η σειρά «Σκοτεινά Νερά» έχει τιµηθεί µε βραβεία και διακρίσεις. Αυτό µε ωθεί στο να κινώ τα νήµατα για νέες ιστορίες, για βελτίωση των έργων µου. Οσο κοινότοπο κι αν ακούγεται, οι αναγνώστες είναι αυτοί που κάνουν όλο αυτό το εγχείρηµα να αξίζει και νιώθω ευλογηµένος µε αυτό το γεγονός. Τώρα, αν µπορούσα να αποµονώσω το χαρακτηριστικό που έχει δώσει αυτήν την ώθηση και στα τρία βιβλία, θα έλεγα πως αυτό είναι ο συνδυασµός του πρωταγωνιστή και της οµάδας του -καθαρά ελληνικών φυσιογνωµιών- µε ιστορίες πολύπλοκες, δαιδαλώδεις.

Γιατί ασχοληθήκατε µε τη συγγραφή αστυνοµικών µυθιστορηµάτων και πώς γεννήθηκε ο ήρωάς σας, Χρήστος Καπετάνος;

Θεωρούσα και θεωρώ πως το «νέο» αστυνοµικό µυθιστόρηµα είναι το σύγχρονο κοινωνικό µυθιστόρηµα. Μέσα σε αυτήν τη νέα φόρµα του είδους ήθελα να «σπείρω» έναν ήρωα από αυτούς τους οποίους θα λαχταρούσα να συναντήσω. Εναν Batman στην Gotham City, έναν αστυνόµο Καπετάνο στην Εύβοια. Εναν άνθρωπο που να φέρνει ηθική, όχι πάντα δικαιοσύνη, αλλά να προσπαθεί για το καλό, για ό,τι κινεί τον κόσµο µπροστά, σε έναν πιο φωτεινό ήλιο.

Πώς θα µπορούσαµε να οδηγηθούµε σε µια κοινωνία αποδοχής και ενσυναίσθησης;

Η απάντηση είναι µία: Με αποδοχή του εαυτού µας και επανάσταση πρώτα εναντίον των δικών µας χαρακτηριστικών και πληγών, που δεν µας αφήνουν να προχωρήσουµε. Αυτό που παλεύει ο αστυνόµος Καπετάνος είναι πρώτα να νικήσει τους δικούς του δαίµονες, για να φτάσει στην τελική µάχη µε τους εξωτερικούς θύτες.

Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να µπει κάποιος στο µυαλό ενός δολοφόνου και πόσο καιρό σάς παίρνει η συγγραφή ενός βιβλίου;

Υπάρχουν ιστορίες που γράφονται σε έναν µήνα και άλλες που γράφονται σε 10 χρόνια. Ο µόνος κανόνας είναι να γράψεις κάτι αληθινό. Στη δική µου περίπτωση, από τη στιγµή που αποφασίζω για τους χαρακτήρες µου, όλα τα άλλα γεννιούνται µόνα τους. ∆ιαφορετικοί ήρωες στην ίδια ιστορία θα δηµιουργούσαν ένα άλλο βιβλίο, διαφορετικό. Πάντα κοιτώ να αποτυπώσω τον λόγο που οδήγησε κάποιον να γίνει δολοφόνος. Αν βρεις την αιτία, τότε καταφέρνεις να µπεις και στο µυαλό του. Χτίζω γεγονότα, δηλαδή, γύρω από τον «κακό» και έτσι µπαίνω στην ψυχοσύνθεσή του.

Το έγκληµα και η διερεύνησή του από τον συγγραφέα απαιτούν γνώσεις ειδικών. Εχετε δικούς σας «συνεργάτες»;

Η έρευνα είναι από τα πιο σηµαντικά στοιχεία για ένα αξιόπιστο µυθιστόρηµα, είτε είναι αστυνοµικό, είτε ιστορικό, είτε άλλης κατηγορίας. Τα τελευταία χρόνια έχω καταφέρει και έχω φτιάξει µια µικρή οµάδα συνεργατών και έτσι µπορώ να ενηµερώνοµαι και να αποφεύγω λάθη και ανακρίβειες σχετικά µε πραγµατολογικά στοιχεία. ∆εν θα ξεχάσω τη στιγµή που αξιωµατικός της Αστυνοµίας µού έδειξε την αίθουσα ανάκρισης και εγώ τον ρώτησα «ο καθρέπτης στυλ CSI πού είναι;». Γελούσε µαζί µου κάνα δεκάλεπτο.

Η αστυνοµική λογοτεχνία κερδίζει κάθε µέρα όλο και περισσότερους αναγνώστες. Στη χώρα µας γιατί πιστεύετε ότι συµβαίνει αυτό;

Το είδος αναπτύσσεται, κάτι στο οποίο εκδοτικοί και συγγραφείς πρέπει να δείξουν αµέριστη προσοχή. Τα ελληνικά έργα πληθαίνουν και αυτό είναι θετικό. Αν καταφέρουµε το πλήθος να αντικατοπτρίσει και µια αντίστοιχη ποιοτική αύξηση (που όντως συµβαίνει), τότε έχουµε βάσιµες ελπίδες να δηµιουργήσουµε το «ελληνικό κύµα», όπως το αποκαλώ, ένα κύµα που εύχοµαι, όταν ξεβραστεί στην ακτή, να έχει δηµιουργήσει την «ελληνική σχολή». Μια σχολή αναγνωρίσιµη από τους ξένους και µε ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Γι’ αυτό και επιµένω στην αυθεντικότητα των έργων, στην απεικόνιση της σύγχρονης ελληνικής αλήθειας µέσα από µια νέα οπτική.

Θα µπορούσατε να φανταστείτε τον εαυτό σας να καταπιάνεται µε κάποιο άλλο είδος;

Θυµάµαι σε µια πρόσφατη κριτική στο «Fractal» η ∆ιώνη ∆ηµητριάδου είχε γράψει: «Αυτή η νέα µορφή αστυνοµικής λογοτεχνίας έχει να δώσει σύγχρονα και ιδιαίτερα χαρακτηριστικά στη λογοτεχνία». Οσο αιρετικό κι αν ακούγεται, εγώ δεν θέλω να καταπιαστώ µε άλλο είδος, αλλά να µεταµορφώσω το είδος. Μπορεί να µην τα καταφέρω, αλλά θέλω να προσπαθήσω, ακόµα κι αν αυτό απαιτεί ρίσκο.

Συµφωνείτε µε την άποψη ότι οι διανοούµενοι, οι συγγραφείς και οι άνθρωποι του πνεύµατος γενικά στέκονται αµήχανοι ή µοιάζουν «απόντες» από τις εξελίξεις των τελευταίων χρόνων στην Ελλάδα;

Συµφωνώ! Αυτό δείχνει και έναν µαρασµό της πνευµατικής µας ζωής. ∆εν θέλω να είµαι απαισιόδοξος, ανακάµπτουµε. Και µε σωστές ενέργειες και απουσία ελιτισµού, ο πολιτισµός -µε την ευρύτερη έννοια του όρου- θα διαδοθεί και στις νέες γενιές. Οι άνθρωποι που µε τον κόπο τους έχουν αποκτήσει τη δύναµη της δηµόσιας προβολής πρέπει να πάρουν πρωτοβουλίες, να ενισχύσουν µε θάρρος κάθε προσπάθεια και να φέρουν ένα παραπάνω βήµα στα πόδια των νέων, ένα βήµα µπροστά µε προοπτικές σε µια νέα Ελλάδα.

Πόσο δύσκολο είναι για έναν αξιόλογο νέο συγγραφέα δίχως γνωριµίες και «άκρες» να διακριθεί;

∆εν ξέρω αν είναι δύσκολο ή όχι. Μπορώ να πω, όµως, πως πρέπει να έχεις γερό στοµάχι και πίστη σε αυτό που κάνεις. Να λες «θα λάµψω, το δικαιούµαι!».

Τι είναι αυτό που θεωρείτε σηµαντικό στη ζωή;

Τον έρωτα. Ολα τα άλλα χάνονται µπροστά σε αυτόν. ∆εν αρκούν, δεν φτουράνε στη µάχη µε τη µαταιοδοξία της ζωής. Είναι το καλύτερο όπλο, ακόµα κι αν καµιά φορά το κρατάµε µε τη λάµα του εναντίον µας.

Τι σας δίνει χαρά;

Η θάλασσα, ο ήλιος και ένα αυθόρµητο αστείο που θα ακούσω.

Ποια είναι τα άµεσα σχέδιά σας;

Αυτήν τη στιγµή έχω ξεκινήσει ένα βιβλίο εκτός σειράς. Ενα ψυχολογικό θρίλερ στη Θράκη. Οπότε θα έχουµε έκπληξη µε µια ιστορία εκτός σειράς. Βέβαια, θα επιστρέψουµε ξανά µε την τέταρτη περιπέτεια σε «Σκοτεινά Νερά» και ήρωα τον αστυνόµο Καπετάνο, και αναµένουµε εξελίξεις σε µια πρόταση που έχουµε κάνει µε την εταιρεία παραγωγής που συνεργάζοµαι για µια τηλεοπτική σειρά, βασισµένη στα «Βατράχια».