Ο «Μύχιος Νόστος» της Χριστίνας Μέλλιου «χορεύει» με τον έρωτα και την απώλεια

Γράφει η Παρασκευή Β. Μόλαρη, Εκπαιδευτικός, Μεταφράστρια , Ερευνήτρια

Τα δύο παρακάτω ποιήματα με τίτλους ΑΠΩΛΕΙΑ και ΣΚΙΕΣ της Χριστίνας Μέλλιου, από την ποιητική της συλλογή «Μύχιος Νόστος», Εκδόσεις ΟΣΕΛΟΤΟΣ, Αθήνα Μάιος 2011 , επέλεξα να μεταφράσω στη γαλλική, έχοντας ήδη κάνει πολλαπλές αναγνώσεις στο βιβλίο της ποιήτριας, η οποία με τιμά εδώ και καιρό με τη φιλία της και την πνευματική μας συμπόρευση μέσα από ποιητικές και μεταφραστικές οδούς αφού το εν λόγω βιβλίο της μεταφράζεται ήδη στα γαλλικά με στόχο μια ενδιαφέρουσα δίγλωσση έκδοση που θα ταξιδέψει τον λόγο της εκτός συνόρων ανοίγοντας πνευματικούς ορίζοντες  στη νεοελληνική ποίηση.

Πρόκειται για 25 ποιήματα –λυρικούς μονολόγους  μιας ψυχογράφου που με αμεσότητα, ειλικρίνεια και ευαισθησία ιχνηλατεί τις βαθύτερες πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης, πιστή πάντα σε μια πορεία χρόνων, πορεία συνέπειας και ήθους. Ένα φωτογραφικό ψυχογράφημα που όχι μόνο αναλύει αλλά οδηγεί σε αποκάλυψη του καταλυτικού ρόλου που διαδραμάτισε το πέρασμα των χρόνων. Κύματα από θύμησες  που αναδύονται λειτουργώντας ως καταλύτες της ενεργοποίησης της μνήμης. Επιστροφή στις ερωτικές αναμνήσεις των ημερών της νιότης, με το άγχος που προκαλούσαν ο έρωτας και η στέρηση του.

Ο ποιητικός λόγος της Χριστίνας Μέλλιου ακολουθεί τη σκέψη «στα πετάγματα της», εγκαταλείπει τον σταθερό, κατευθυνόμενο, συμβατικό βηματισμό και «χορεύει» με τη συγκίνηση, τον έρωτα , την απώλεια, τη θλίψη, σύμφωνα με τον Paul Valèry, ο οποίος παρομοιάζει την ποίηση με τον χορό. Εδώ , οι επιλογές σημειοδοτούν σκέψεις ,  επιθυμίες  και φόβους , αλλά μόνες τους δεν μπορούν να σηκώσουν το βάρος του ποιητικού λόγου. Ο ποιητικός λόγος δεν μπορεί να επιτελέσει τους επικοινωνιακούς του στόχους αν δεν παρεκκλίνει από τη νόρμα της «συμβατικής γλώσσας».

Η Χριστίνα Μέλλιου καταφέρνει μέσα από τις γλωσσικές αποκλίσεις , δηλαδή τις λεξιλογικές συνάψεις, αλλά και το παιχνίδι των ήχων και των λεξημάτων να εφεύρει μία δημιουργική  νόρμα με τη βοήθεια της οποίας μας καθιστά κοινωνούς του συναισθήματος της, με  τρόπο διάφανο και καθαρό. Δύσκολο να το βρεις στη λυρική ποίηση , γι’ αυτό και οι στίχοι της είναι απολύτως μεταφράσιμοι σε μια γλώσσα , τη γαλλική, που αντηχεί την ψυχή της , εκτιμώ, με συνέπεια και κρυστάλλινη καθαρότητα.

Σκιές

Μια αρχή που μοιάζει με τέλος....

Λόγια που πληγώνουν

Και ματιές που χαράζουν αιώνια

Αδιάβατα μονοπάτια

Πάνω στο σώμα της μοίρας

Η θλίψη που φωλιάζει στην καρδιά και ο έρωτας,

Ανάμνηση που έγινε αφήγηση

Ένα απόγευμα του Ιουνίου ,

Με πύρινους δρόμους στολισμένους από όνειρα.

Όλα εκείνα που θελήσαμε

Μα δεν τολμήσαμε ποτέ…

Και όλα αυτά που ζήσαμε

Για να μην μετανιώσουμε αργότερα…

Το πρόσωπο στον καθρέφτη

Δεν είναι πλέον αναγνωρίσιμο

Και η αγάπη τέλειωσε ως μοναξιά.

Ο ονειρικός μας εαυτός θυμίζει πλέον ειρωνεία

Και αποκτά η ζωή την αίσθηση της δυστυχίας…

Μιας δυστυχίας που δεν ξέρουμε πια,

Τι όνομα να της δώσουμε…

Ombres

Un début qui ressemble à une fin…

Des paroles qui blessent

Et des coups d’oeil marquant à l’éternité

Des sentiers impraticables

Sur le corps du destin

La tristesse nichant dans le Coeur et l’amour,

Mémoire qui devint narration

Par un après-midi du juin,

Des rues en flammes decorées de rêves.

Tout ce dont on a eu envie

Sans pour autant avoir jamais osé…

Et tout ce que nous avons vecu

Pour ne pas en regretter plus tard…

Le visage dans le miroir

N’est plus reconnu

Et l’amour a fini par être solitude.

Notre dimension onirique ne rappelle plus qu’ ironie

Et la vie se sent la misère…

Une misère à qui on ne connaît plus

Quel nom donner…

Απώλεια

Μου λείπεις!

Και πέρα από αυτήν την απέραντη

Θλίψη

Δεν νοιώθω τίποτε άλλο.

Η απώλειά σου,

Σαρκοβόρο θηρίο

Και γεμίζει με νύχτα και αρρώστια τα ανοιξιάτικα πρωινά μου

-αυτά που έχω φυλάξει καλά στα βάθη μου,

Σαν άγκυρες ελπίδας και λυτρωμού.

Σελίδες γεμάτες με ερωτικούς στεναγμούς

Και η αθωότητα που πρέπει να εφευρεθεί από την αρχή

Η ανταμοιβή της τόσης αγάπης,

Μια μουσική από ανάμνηση ενός πρόωρου τέλους

Προσωρινοί κάτοικοι της Εδέμ

Και τα νεανικά μας χρόνια πλέον ξεθόριασαν

Κάτω από το βάρος της ύπαρξης τους.

Ίσως,

Και να πιστέψαμε περισσότερο από ό,τι έπρεπε

Στο αμετακίνητο του κόσμου.

Μου λείπεις!

Και ζω το σήμερα

Απλά,

Για να ξημερώσει το αύριο

Δίχως να καταλαβαίνω το γιατί…

Φοβάμαι μόνο,

Μήπως από δω και πέρα, 

Συνηθίσω αυτήν την απώλεια.

PERTE

Tu me manques!

Et outre cette énorme

Tristesse

Je ne me sens rien d’autre.

Ta perte

Bête féroce carnivore

Remplissant mes matins de printemps d’accents nocturnes et maladifs

-ceux que j’ai bien gardés au fond de moi,

Comme des ancres d’espoir et de redemption.

Des pages pleines de soupirs d’amour

Et l’innocence qui reste à être inventée dès le debut

La recompense de tant d’amour

Une musique d’un souvenir d’une fin prematurée

Habitants temporels d’Eden

Et nos années de jeunesse se sont delavées

Sous le poids de leur existence

Aurions- nous cru plus qu’on ne devrait

A un monde stable?

Tu me manques,

Et je vis au présent

Tout simplement

Pour que demain arrive

Sans m’en render compte pourquoi…

Tout ce que je crains

C’est de m’habituer désormais

A cette perte.

Η Χριστίνα Π. Μέλλιου σπούδασε «Ευρωπαϊκές Επιστήμες» στο Πανεπιστήμιο του Πόρτσμουθ (Ημωνένο Βασίλειο),  είναι διδάκτωρ Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής και υποψήφια διδάκτωρ του Τμήματος Ιστορίας του Ιονίου Πανεπιστημίου στον τομέα της Βυζαντινής Ιστορίας. Υπηρέτησε τον χώρο της εκπαίδευσης διδάσκοντας τόσο στον ιδιωτικό όσο και στον δημόσιο τομέα. Ασχολείται με την επιστημονική έρευνα και την αρθρογραφία, ενώ κρατά επί τρία χρόνια την μόνιμη εβδομαδιαία στήλη «Κορυφώκριτα» στην Εφημερίδα «Η Κέρκυρα Σήμερα». Ζει μόνιμα στο νησί των Φαιάκων.

Έργα της:

(2010) Fort Augustus, (αφήγημα), εκδόσεις Οσελότος

(2011) Μύχιος Νόστος, (ποίηση), εκδόσεις Οσελότος

(2015) Ώρια Ψυχής, (ποίηση), εκδόσεις Οσελότος

(2020), Άπηξ, (ποίηση), εκδόσεις Οσελότος, υπό έκδοση.