Οι ταινίες της εβδομάδας: Δίκτυο κατασκόπων με Πενέλοπε Κρουζ, «Πινόκιο» και Βιν Ντίζελ

Χειμερινή σεζόν θυμίζει ο αριθμός των νέων ταινιών που κάνουν πρεμιέρα στα θερινά, με τις πρεμιέρες να έχουν από όλα: Κατασκοπικό μυστήριο με πρωτοκλασάτο καστ («Αβάνα, η πόλη των κατασκόπων»), Χόλιγουντ («Bloodshot») αλλά και...βραβευμένο Μπόλιγουντ («Μη με λες κύριο»), επανεκδόσεις («Για όλα φταίει το γκαζόν», «Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου») και φυσικά, τη μοντέρνα εκδοχή του «Πινόκιο» από τον Ιταλό Ματέο Γκαρόνε (έπεται αυτή του Γκιγέρμο Ντελ Τόρο).

«Αβάνα, η Πόλη των Κατασκόπων» / (Wasp Network) / **/ Σκηνοθεσία: Ολιβιέ Ασαγιάς / Παίζουν: Έντγκαρ Ραμίρεζ, Πενέλοπε Κρουζ, Βάγκνερ Μούρα, Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Ανα Ντε Άρμας

Αβάνα, αρχές της δεκαετίας του '90. Ένας εκπαιδευτής πιλότων κλέβει με παροιμιώδη άνεση ένα αεροπλάνο της αεροπορικής βάσης και εγκαταλείπει τη χώρα αφήνοντας πίσω την αγαπημένη του σύζυγο και την 6χρονη κόρη τους για να ζητήσει πολιτικό άσυλο στη Φλόριντα της Αμερικής, στο Μαϊάμι. Κι ενώ η πράξη του εκλαμβάνεται ως προδοτική απέναντι στην πατρίδα του πληγώνοντας την οικογένειά του, σύντομα τα βήματα του ακολουθούν κι άλλοι ομοεθνείς του, διαφορετικών ειδικοτήτων, που διαφεύγουν στις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά φτάνοντας στη Φλόριντα, αρχίζουν να εισχωρούν, όπως κι αυτός, σε κουβανικές οργανώσεις αντιφρονούντων στο καθεστώς του Φιντέλ Κάστρο, με διασυνδέσεις σε τρομοκρατικές οργανώσεις που πλήττουν τον τουρισμό της Κούβας…

Περιπέτεια μυστηρίου του Ολιβιέ Ασαγιάς, βασισμένη στην πολύκροτη, αληθινή ιστορία των «Πέντε Κουβανών», των μυστικών πρακτόρων που συνελήφθησαν στη Φλόριντα το 1998 και καταδικάστηκαν από το αμερικανικό κράτος επί προεδρίας Μπιλ Κλίντον, για κατασκοπεία και «άλλες παράνομες δραστηριότητες». Με πρωτοκλασάτο ισπανόφωνο καστ στο οποίο περίοπτη θέση κρατά ο Έντγκαρ Ραμίρεζ, πρωταγωνιστής του στο τηλεοπτικό έπος «Carlos», και με πρώτη ύλη το βιβλίο του Φερνάντο Μοράις «Οι τελευταίοι στρατιώτες του Ψυχρού Πολέμου», ο Γάλλος δημιουργός γύρισε την ταινία back to back με την κομεντί «Παιχνίδια ζευγαριών», κάνοντας ένα βήμα προς το εμπορικό σινεμά ευρείας αποδοχής, αλλά και ταυτόχρονα, ένα βήμα…πίσω.

Λάτρης των εναλλαγών με ξεχωριστή αφηγηματική σφραγίδα σε ότι κάνει, μπλέκοντας συχνά τα κινηματογραφικά είδη και τις χώρες (αρκεί μια ματιά στις πρόσφατες ταινίες του «Μετά το Μάη», «Τα σύννεφα του Σιλς Μαρία», «Personnal Shopper: Η βοηθός») από το ένα φιλμ στο άλλο, χωρίς να χάνει την κοινωνική, πολιτική και αποστασιοποιημένη παρατηρητικότητα στην αφήγηση, ο Ασαγιάς καταθέτει εδώ ένα φιλμ χωρίς συναρπαστική εξέλιξη. Σχηματικό – δυνητικά ανατρεπτικό καθότι η ντοκιμαντερίστικη βιρτουοζιτέ του μοιάζει να καταγράφει ρεαλιστικά ό,τι συμβαίνει μόνο και μόνο για να το ανατρέψει μετά, το φιλμ παραμένει μακριά από τους χαρακτήρες όσο το κατασκοπικό παιχνίδια απλώνεται και το οικογενειακό δράμα καταδεικνύει την ανθρώπινη διάσταση της ιστορίας. Αν και οι αντικρουόμενες πολιτικές ιδεολογίες και πρακτικές του Ψυχρού Πολέμου ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κούβα ξεγυμνώνονται κανονικά, η ταινία δεν παύει να μοιάζει με το μεγάλο preview μιας τηλεοπτικής σειράς που θα θέλαμε να δούμε ολοκληρωμένη. Η πρεμιέρα της παραγωγής στο Netflix έχει οριστεί για τις 19 Ιουνίου. (2020)

«Πινόκιο» / (Pinocchio) / ***/ Σκηνοθεσία: Ματέο Γκαρόνε / Παίζουν: Ρομπέρτο Μπενίνι, Φεντερίκο Ιελάπι, Ρόκο Παπαλέο, Μάσιμο Κετσερίνι, Μαρίν Βακτ

Ο φτωχός ξυλουργός Τζεπέτο ανακαλύπτει τυχαία ένα «ζωντανό» κομμάτι ξύλου από το οποίο θα φτιάξει μια μαριονέτα που θα αρχίσει να μιλάει και να συμπεριφέρεται σαν πραγματικό παιδί, το δικό του παιδί. Όμως, ο μικρός Πινόκιο, όπως είναι το όνομα του, είναι ανυπάκουος, γεμάτος περιέργεια για τα όσα πρωτόγνωρα συμβαίνουν γύρω του γι’ αυτό και θα μπλέξει σε μπελάδες από την πρώτη μέρα που πρέπει να πάει σχολείο, αφήνοντας τον πατέρα του να τον αναζητεί μόνος. Στο ταξίδι του προς την αυτογνωσία θα έχει για προστάτιδα μια γλυκιά νεράιδα…

Το κλασικό παραμύθι της ιταλικής λογοτεχνίας του 1883 από τον Κάρλο Κολόντι ξαναζωντανεύει ζωηρά στη μεγάλη οθόνη υπό την υποβλητικά γκροτέσκα, γοτθική ατμόσφαιρα του Ματέο Γκαρόνε που δεξιοτεχνικά ενσωματώνει την αλληγορία στην αισθητική της εικόνας μετατρέποντας κάθε εικαστικό μέσο σε όχημα της αφήγησης (όπως και στο «Παραμύθι των παραμυθιών» του ίδιου). Ο Μπενίνι στα 68 του, κρατάει με σύνεση το ρόλο του Τζεπέτο, αρκετά χρόνια αφού μεταχειρίστηκε άγαρμπα τον μύθο του Πινόκιο στη δική κινηματογραφική εκδοχή ως σκηνοθέτης, σεναριογράφος και πρωταγωνιστής. Ωστόσο το μεγαλύτερο χρόνο μπροστά από την κάμερα έχει η σμιλευμένη ξύλινη μαριονέτα (Φεντερίκο Ιελάπι), στα βιβλικά πάθη και βάσανα της οποίας εγγράφεται όλη η οδύσσεια του ήρωα, η κοινωνική και ανθρωπιστική διάσταση του παραμυθιού, πριν το πέρασμα στην ενηλικίωση, με επιρροές από τα «Τέρατα» (1932) του Τοντ Μπράουνινγκ και τον «Φρανκενστάιν». (2019)

«Μη με λες κύριο» / («Sir») / ***/ Σκηνοθεσία: Ροχένα Γκέρα / Παίζουν: Τιλοτάμα Σόμε, Βιβέκ Γκόμερ

Η Ράτνα, νεαρή χήρα από χωριό της ινδικής επαρχίας, εργάζεται ως εσωτερική οικιακή βοηθός στο πολυτελές διαμέρισμα του Ασουίν, νεαρού γόνου εύπορης οικογένειας στο Μουμπάι, που χωρίζει από τη μνηστή του την παραμονή του γάμου της, προκαλώντας έκπληξη στους οικείους του. Αποφασισμένη να κάνει το όνειρο της πραγματικότητα και να γίνει μια μέρα σχεδιάστρια μόδας, παρά τις αντιξοότητες, η Ράτνα πιάνει τον εαυτό της να ελκύεται από τον μελαγχολικό Ασουίν, που αισθάνεται ότι έχει εγκαταλείψει τα όνειρα του πίσω στην Αμερική όπου σπούδασε… Δύο διαφορετικοί κόσμοι, με κοινή δίψα για το όνειρο της αυτοπραγμάτωσης, ενώνονται στη γήινη μα και ρομαντική, τρυφερή και φεμινιστική, αισθηματική δραμεντί της Ροχένα Γκέρα που εκτυλίσσεται κατά το μεγαλύτερο μέρος με αλάνθαστο αφηγηματικό τέμπο στους τοίχους ενός αστικού διαμερίσματος. Οι ταξικές και κοινωνικές ανισότητες της χαοτικής, πολύβουης Ινδίας είναι στο φόντο αλλά και πάντοτε παρούσες τόσο στις συνομιλίες των δύο εν δυνάμει εραστών όσο και στη διάδρασή τους με τους άλλους. Εύκολο happy end δεν υπάρχει εδώ, η Ινδή σκηνοθέτης Ροχένα Γκέρα κερδίζει όμως το στοίχημα του αβίαστου συναισθήματος με την προσεκτική ανατροπή των εμπορικών συμβάσεων του είδους. Μεγάλο Βραβείο της Εβδομάδας Κριτικής στο Φεστιβάλ Καννών. (2018)

«Bloodshot» / * ½ / Σκηνοθεσία: Ντέιβ Γουίλσον / Παίζουν: Βιν Ντίζελ, Αϊζα Γκονζάλες, Σαμ Χιούαν, Τόμπι Κέμπελ, Γκάι Πιρς

Ο Ρέι Γκάρισον, στρατιώτης των ειδικών δυνάμεων που σκοτώθηκε εν ώρα υπηρεσίας, επιστρέφει ξανά στη ζωή ως σούπερ ήρωας Bloodshot μετά από το επιτυχημένο γενετικό πείραμα μιας παντοδύναμης εταιρείας που έχει εμφυτεύσει ολόκληρο… στρατό νανοτεχνολογίας, η οποία προσφέρει άμεση επούλωση του οργανισμού του από τραύματα, στις φλέβες του. Ο Bloodshot είναι ασταμάτητος και κινητοποιείται από την ανάγκη του να εκδικηθεί για τη δολοφονία της αγαπημένης του συζύγου, μοναδική ανάμνηση που έχει από την προηγούμενη ζωή του, η οποία παρέχει τη δυνατότητα στην εταιρεία που τον ελέγχει να βγάλει τους «εχθρούς» της από τη μέση…

Sci-fi περιπέτεια εκδίκησης που συνυπογράφουν οι γνώστες και των δύο διαφορετικών ειδών (της επιστημονικής φαντασίας και της περιπέτειας εκδίκησης), σεναριογράφοι Τζεφ Γουάντλοου («Kick Ass 2») και Έρικ Χέισερερ («Άφιξη») μεταφέροντας το ομώνυμο κόμικ στη μεγάλη οθόνη. Τα εφέ βγάζουν μάτι το ίδιο και η μονοδιάστατη, «στεγνή» εξέλιξη της πλοκής που παραπέμπει σε εκδοχή του «Εξολοθρευτή», σκηνοθετημένη ωστόσο πεζά από τον έμπειρο τεχνίτη των εφέ Ντέιβ Γουίλσον, με θητεία μεταξύ άλλων στις σειρές των «Εκδικητών» και του «Star Wars». (2020, Bloodshot)

Επανεκδόσεις

«Το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου» / («Cet Obscure Objet Du Désir») / ****/ Σκηνοθεσία: Λουίς Μπουνιούελ / Παίζουν: Φερνάντο Ρέι, Καρόλ Μπουκέ, Αντζελα Μολίνα, Λάντο Μπουζάνκα

Ένας εύπορος Γάλλος μεσήλικας θυμάται τον έρωτα και την πορεία της σχέσης του με μια χορεύτρια φλαμένκο από τη Σεβίλλη που τον στιγμάτισε βαθιά…Διασκευή του μυθιστορήματος «Η γυναίκα και το νευρόσπαστο» (1898) του Πιερ Λουίς από τους Λουίς Μπουνιουέλ και Ζαν- Κλοντ Καριέρ που έμελλε να είναι και το κύκνειο άσμα του δεύτερου, μετά από πενήντα χρόνια κινηματογραφικής θητείας. Δύο υποψηφιότητες για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας και διασκευασμένου σεναρίου κοσμούν την τελευταία ταινία του Ισπανού σουρεαλιστή που συνταιριάζει αισθησιακά τις εμμονές του για τον έρωτα, την πολιτική και τις σκοτεινές εκφάνσεις της ανθρώπινης φύσης. Αξέχαστη η Καρόλ Μπουκέ στο κινηματογραφικό της ντεμπούτο.  (1977)

«Για όλα φταίει το γκαζόν» / («Gazon Maudit») / ***/ Σκηνοθεσία Ζοσιάν Μπαλασκό Παίζουν: Βικτόρια Αμπρίλ, Ζοσιάν Μπαλασκό, Αλέν Σαμπά

Η Λολί, μητέρα δύο παιδιών, βρίσκεται παγιδευμένη σε ένα τελματωμένο γάμο καθώς ο σύζυγός της την απατά με κάθε ευκαιρία. Όμως η είσοδος στη ζωή της της ανοιχτά λεσβίας Μαριχό, θα απελευθερώσει τα ερωτικά της ένστικτα… Καλτ επιτυχία του γαλλικού σινεμά της δεκαετίας του ’90 που αντέχει στο χρόνο χάρη στην έξυπνη ανατροπή των κλασικών συμβάσεων του είδους. Η εκρηκτική, πρωτοποριακή Ζοσιάν Μπαλασκό συνέγραψε, σκηνοθέτησε και πρωταγωνίστησε σε τούτη την κωμωδία με θέμα τον ομοφυλόφιλο έρωτα μεταξύ δυο γυναικών καταρρίπτοντας τα ταμπού, κερδίζοντας με το σπινθηροβόλο πνεύμα της το στοίχημα της εμπορικότητας. Σήμερα η ταινία γιορτάζει 25 χρόνια με μια επετειακή επανέκδοση που υπενθυμίζει πώς και γιατί το ελληνικό κοινό ερωτεύτηκε τη σύγχρονη γαλλική κωμωδία από την αρχή. (1995)

Στα θερινά σινεμά (ξανά)βγαίνει και η γαλλική δραματική κομεντί «Μάντεψε ποιος ήρθε για τα γενέθλιά σου;» του Σεντρίκ Καν της οποίας η διανομή κόπηκε απότομα στις 12 Μαρτίου, την ημέρα που ανακοινώθηκε το κλείσιμο όλων των κινηματογράφων λόγω του κορονοϊού.