Pieces of a Woman: Αγγίζει 3 υποψηφιότητες για Όσκαρ η νέα ταινία του Netflix

Όσκαρ ενόψει και φλερτάρει με τουλάχιστον τρεις υποψηφιότητες η ταινία του Netflix, Pieces of a Woman ή στα ελληνικά «Θραύσματα μιας Γυναίκας». Θα μπορούσε να τιτλοφορηθεί και «Τα θραύσματα μια ταινίας», όμως η γυναίκα κυριαρχεί, ή πιο σωστά οι γυναίκες, που κερδίζουν τις εντυπώσεις με τις ερμηνείες τους.

Εν αρχή ην η Vanessa Kirby (Βανέσα Κέρμπι), που την απολαύσαμε στο ρόλο της πριγκίπισσας Μαργαρίτας, αδελφή της βασίλισσας Ελισσάβετ, στους πρώτους δύο κύκλους της δημοφιλούς σειράς «The Crown». Έντονη προσωπικότητα η Κέρμπι, με υψηλές ερμηνευτικές ικανότητες, καταθέτει τις αποδείξεις και τα διαπιστευτήριά της, ερμηνεύοντας το ρόλο της Μάρθας, μιας γυναίκας που συντρίβεται μετά την απώλεια του νεογέννητου παιδιού της στη διάρκεια του τοκετού.

Πρώτη υποψηφιότητα για Όσκαρ πρώτου γυναικείου ρόλου: Η Κέρμπι σε σαγηνεύει με τη ματιά της, με τις εκφράσεις της, με τη χροιά της φωνής της. Αν δεν είχε αντίπαλο την Frances McDormand (Φράνσις ΜακΝτόρμαντ) στην ίδια κατηγορία, από τώρα θα της είχαμε δώσει το Χρυσό Αγαλματάκι· δωρική στα σημεία που πρέπει, εκφραστική όταν χρειάζεται και πέρα για πέρα ρεαλιστική στη δύσκολη απόδοση των ατέλειωτων λεπτών της γέννας.

Δεύτερη υποψηφιότητα, για Όσκαρ Β’ γυναικείου ρόλου (Best Supporting Actress): Η Ellen Burstyn (Έλεν Μπέρνστιν) έτοιμη από καιρό για το δεύτερο αγαλματάκι μετά εκείνο του 1975 (Η Αλίκη δεν μένει πιά εδώ – Α’ γυναικείου ρόλου) και έπειτα από πέντε άγονες υποψηφιότητες, στα 89 της δείχνει, όπως τότε το 1972, στην ταινία του Peter Bogdanovich (Πίτερ Μπογκντάνοβιτς), «Η τελευταία παράσταση», ενεργητική, δυναμική και πάντα γοητευτική παρά το σκληρό χάιδεμα των ανέμων του χρόνου στο πρόσωπό της… Η ερμηνεία της Μπέρνστιν στο ρόλο της μητέρας της Μάρθας, είναι ξεχωριστή. Δύσκολα το Όσκαρ θα πάει σε άλλα, αρυτίδωτα χέρια…

Τρίτη υποψηφιότητα, για Όσκαρ σκηνοθεσίας: Ο Ούγγρος Kornél Mundruczó (Κορνέλ Μοντρουτσό) δημιουργεί μια ταινία που σε κρατάει επί ένα δίωρο περιμένοντας τις – προβλέψιμες είναι η αλήθεια – εξελίξεις με ενδιαφέρον. Όπως ο Στίβεν Σπίλμπεργκ στη «Διάσωση του Στρατιώτη Ράιαν» χτίζει ένα αριστουργηματικό πρώτο 20λεπτο με την Απόβαση στη Νορμανδία, έτσι και ο Μοντρουτσό σε ρίχνει από την αρχή και για ένα περίπου 20λεπτο στα βαθιά ενός τοκετού κατ’ οίκον. Η σκηνή γυρίστηκε με… μια ανάσα, σε ένα αγχωτικά καθηλωτικό μονοπλάνο, που σου δημιουργεί πίεση και ένταση μέχρι το τραγικό της φινάλε με την απώλεια του νεογνού. Να σημειώσουμε ότι, ο σκηνοθέτης κινηματογράφησε σε «πλαν σεκάνς» δίχως μοντάζ, και με μια λήψη, που τελικά επιλέχτηκε ανάμεσα σε έξι, που γυρίστηκαν μέσα σε διάστημα δυο ημερών. Μόνο και μόνο για αυτά τα 20 λεπτά της έντασης ενός τοκετού, που υπό την εποπτεία μιας μονάχα μαίας, συντελείται στο σπίτι, αξίζει ο Μοντρουτσό την υποψηφιότητα για καλύτερος σκηνοθέτης της χρονιάς… του Netflix.

Να πούμε εδώ ότι ανάλογη εμπειρία έχουν βιώσει στη ζωή τους ο Κορνέλ Μοντρουτσό και η σύντροφός του Κάτα Γουέμπερ, σεναριογράφοι της ταινίας, οι οποίοι μετέφεραν στην οθόνη το ομώνυμο θεατρικό τους έργο.

Τέταρτη υποψηφιότητα, για Όσκαρ σεναρίου. Σενάριο με κενά και αρκετούς έωλους συμβολισμούς, αλλά δυνατό, ώστε οι συντελεστές του να δουν τα ονόματά τους στη λίστα των υποψηφιοτήτων. Είναι η αλήθεια πως θα θέλαμε να δούμε τη ζωή του ζευγαριού πριν από τον τραγικό τοκετό και το πως έφθασαν στην απόφαση της γέννας στο σπίτι, δίχως την ασφαλή σκέπη ενός νοσοκομείου. Επίσης θα ήταν ενδιαφέρον να εστιάσει η ιστορία και στην ατυχή μαία, τις αγωνίες και τα άγχη της, τις τύψεις ή τα επιχειρήματά της αθωότητάς της, πριν την εντοπίσουμε στο φινάλε, εντός δικαστηρίου, μετά την «πρώτη πράξη» του δράματος.

Επίσης κάτι άλλο: ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος καταπιάνονται με ένα τόσο λεπτό και άγνωστο σε πολλούς θέμα (τουλάχιστον στην Ελλάδα) του τοκετού κατ' οίκον και τους κινδύνους που ενέχονται για τη μητέρα και το νεογνό. Κατά την ταπεινή μας άποψη εκεί έπρεπε να επικεντρωθεί η ιστορία κι όχι στις σχέσεις της αστής συζύγου με τον εργοδηγό - εθισμένο σε ουσίες και συμπλεγματικό με την καταγωγή του - σύζυγο, αλλά και τις χιλιοειπωμένες σχέσεις μητέρας κόρης που σιγά σιγά γεφυρώνονται (μεταφορικά και κυριολεκτικά) μετά την απώλεια. Η κατ΄ οίκον γέννα που επιφέρει τον θάνατο είναι το θέμα της ταινίας που μαγνητίζει κι όχι ένας ανεπαρκής σύζυγος μιας κακομαθημένης καλοβαλμένης αστής της αμερικανικής κοινωνίας.

Τα… θραύσματα μιας ταινίας, λοιπόν, συνοψίζονται σε τρία: στη σεκάνς του τοκετού, σε εκείνη της παράστασης για ένα ρόλο της Μπέρνστιν στο εστιατόριο και τον οσκαρικό μονόλογό της και στο αποκορύφωμα του δράματος στο φινάλε στη δικαστική αίθουσα, όπου επέρχεται η λύτρωση.

Να καταγράψουμε επίσης ότι, δεν μας έπεισε ο πρωταγωνιστής Shia LaBeouf (Σία ΛαΜπέφ), αν και «κακό» δεν τον λες. Γενικά η ταινία παρακολουθείται απνευστί και παρά το μειονέκτημα της μικρής οθόνης, που «μικραίνει» μεγάλες ταινίες, λειτουργεί θετικά στον θεατή, που όμως από την μέση της μπορεί να προβλέψει το τέλος. Αποκάλυψη η Βανέσα Κέρμπι, που δείχνει να ξεπερνάει το ρόλο της πριγκίπισσάς και να στέφεται σύντομα η βασίλισσα του Χόλιγουντ. Να πούμε ότι η Κέρμπι γοήτευσε και ως Στέλλα Κοβάλσκι επί θεατρικής σκηνής στο «Λεωφορείον ο Πόθος» και ακόμη, πως τιμήθηκε το φθινόπωρο με το βραβείο καλύτερης ηθοποιού στο Φεστιβάλ της Βενετίας, για τον ρόλο της Μάρθας στο «Pieces of a Woman».

Οι αληθινές ιστορίες πίσω από την ταινία

Η ταινία έχει δεχθεί θετικά σχόλια τόσο από κριτικούς όσο και από το κοινό. Η συνεργάτης και σύντροφος του σκηνοθέτη Κορνέλ Μοντρουτσό, Κάτα Γουέμπερ, που συνυπέγραψε το σενάριο, αποκάλυψε ότι η ταινία βασίζεται στην προσωπική εμπειρία της αποβολής: «Έχασα ένα παιδί κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης», είπε στο περιοδικό AnOther. «Ένιωσα ότι το σώμα μου είχε αποκοπεί από μένα, επειδή υπήρχαν όλοι αυτοί οι άνθρωποι, που εξέφρασαν τις απόψεις τους για την αποβολή. Το σώμα μου δεν ήταν δικό μου. Έπρεπε να το επανακτήσω μέσω του γραψίματος, που ήταν κάτι σαν θεραπεία για μένα».

Η ταινία είναι εμπνευσμένη επίσης από την πραγματική υπόθεση μιας μαίας που κατηγορήθηκε για ανθρωποκτονία στην Ουγγαρία, όταν ένα μωρό πέθανε κατά τη διάρκεια τοκετού στο σπίτι. Η μαία καταδικάστηκε σε ποινή φυλάκισης δύο ετών.