Είδαμε την ταινία «Το Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών» – Γιατί είναι η καλύτερη της χρονιάς και που αν δεν πάρει τρία Όσκαρ θα έχει αδικηθεί

Είδαμε «Το Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών» (Nightmare Alley) και κάναμε τα κρας τεστ που δοκιμάζουν τις αντοχές απέναντι σε μια ταινία.
Υπάρχουν λίγοι, λοιπόν, αλλά ασφαλείς τρόποι για να καταλάβει κάποιος πόσο καλή είναι μια ταινία. Ένας από αυτούς είναι το πόσες φορές την έχει δει και πόσες ακόμα θα την έβλεπε, με την ίδια ευχαρίστηση, που την παρακολούθησε τη δεύτερη φορά… Αυτός ο - ας τον πούμε - τρόπος έχει να κάνει με την υστεροφημία του φιλμ και λειτουργεί σε βάθος χρόνου.
Για παράδειγμα, τον «Νονό» δεν θυμάμαι πόσες φορές τον έχω δει κι όμως αν κάποιο παγωμένο βράδυ ανοίξω την τηλεόραση κι ακούσω ότι ο «Λούκα Μπράτσι κοιμάται με τα ψάρια», θα ξημερώσω μέχρι να ακούσω και την τελευταία ατάκα του Μάικλ Κορλεόνε: «No!»… να αρνιέται τα εγκλήματα που του καταλόγισε η αδελφή του, να αγκαλιάζει την Κέι και μετά να φεύγει στο γραφείο του, όπου περιμένουν οι μαφιόζοι να του φιλήσουν το χέρι!

Κι εδώ έρχεται το δεύτερο ασφαλές τεστ για να δοκιμάσει κάποιος τις αντοχές μιας ταινίας εντός του, άμεσα αυτή τη φορά: Πόσο χρόνο μένει στην πολυθρόνα του - στην κινηματογραφική αίθουσα ή στο ζεστό σαλόνι σου - από τη στιγμή που θα πέσουν οι τίτλοι τέλους. Αν σηκωθεί αμέσως, είχε «αφήσει» την ταινία πολύ πριν από το φινάλε κι απλά βαριόταν να φύγει. Αν μείνει πάνω από δυο τρία λεπτά, η ταινία τον καθήλωσε. Και μεταφορικά και κυριολεκτικά!

Μας καθήλωσε!

Ε, αυτό πάθαμε όταν το «Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών» έφτασε στο... αδιέξοδο των τίτλων του τέλους υπό την υποβλητική μουσική  του φινάλε και την επιστροφή στη - δήθεν - φωτεινή πραγματικότητα: Πλάι μας μάσκες και ποπ κορν ανακατεμένα, χάρτινα ποτήρια - γίγας από αναψυκτικό, να πνίξεις την αίθουσα και καθηλωμένοι θεατές (όχι από την παγωμένη αίθουσα του Mall, που μάλλον κάνουν οικονομία στο πετρέλαιο), αλλά από το υπέροχο τέλος της ταινίας: Μπράντλεϊ Κούπερ (ίσως) στον καλύτερο ρόλο της καριέρας του και Γκιγιέρμο ντελ Τόρο στη ωραιότερη στιγμή του. Απλά πράγματα!
Και διαβάστε λοιπόν και τους υπόλοιπους τρόπους, για να καταλάβει ο θεατής αν η γνώμη του συμπίπτει με τους ειδικούς της 7ης Τέχνης ή παραμένει ρομαντικός και δεν... ξεβλάχεψε ακόμα, αλλά συνεχίζει απελπισμένα να συγκινείται με το μουσικό κρεσέντο του Τζέρι Γκόλντσμιθ και το ανατριχιαστικό φινάλε του «Πεταλούδα» ή ακόμη και με το γλυκόπικρο: «Ωχου ώχου τα μικρούλια που ‘χουν μείνει μοναχούλια» του Λογοθετίδη, που κρατάει στα γόνατά του τη Δεσποινίδα ετών 39…
Λοιπόν. Βασική προϋπόθεση μιας καλής ταινίας είναι το σενάριο. Αν, από τη μέση της προβολής αναζητεί, ο θεατής, την έξοδο κινδύνου να ξεχυθεί, αν προσπαθεί να πνίξει το χασμουρητό του κι αν όλα γύρω του τον ενοχλούν, το στόρι της ταινίας δεν του «πάει». Δεν τον αγγίζει βρε αδερφέ. Καλύτερα να φύγει, να μην ταλαιπωρεί και τους πλαϊνούς του. Το σενάριο του Ντελ Τόρο και της συζύγου του Κιμ Μόργκαν είναι άριστο! Αν και στην αρχή κινείται κάπως αργά, η συνέχεια είναι συναρπαστική. Σε κρατάει μέχρι τέλους κι ακόμα παραπέρα…

Ερμηνείες για βραβείο!

Κι εδώ πάμε σε ένα ακόμη κρας τεστ για την αντοχή απέναντι σε μια ταινία. Μωρέ ας έχει σενάριο γραμμένο από τον καλύτερο του είδους, αν οι ηθοποιοί δεν το υποστηρίζουν, χαμένος κόπος. Ο Μπράντλεϊ Κούπερ, η Κέιτ Μπλάνσετ, η Ρούνι Μάρα, ο Ρον Πέρλμαν, ακόμα και ο Γουίλιαμ Νταφόε είναι εκπληκτικοί! Θα ήταν άδικο αν δεν είναι υποψήφιος ο Μπράντλεϊ Κούπερ για Όσκαρ Α’ Αντρικού ρόλου!

Και συνεχίζουμε. Ο τρόπος που θα αποδόσεις μια ιστορία στον θεατή έχει να κάνει πρώτα με τον σκηνοθέτη και μετά με τη φωτογραφία. Νομίζουμε… Από τα πρώτα λεπτά του φιλμ, όταν έρχεται η καταιγίδα και μαζεύουν την τέντα του τσίρκο, καταλαβαίνεις ότι δεν σκηνοθετεί όποιος κι όποιος. Ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο είναι πίσω από τις κάμερες, ο σκηνοθέτης του «Λαβύρινθου του Πάνα» και της «Μορφής του Νερού»… Οιονεί φιλμ Νουάρ «Το Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών» με χαμηλό φωτισμό και έντονες αντιθέσεις και με την φωτογραφία του Νταν Λόστσεν να φλερτάρει με τα Όσκαρ.

Τέλος, το μουσικό ένδυμα μιας ταινίας είναι απαραίτητο όσο τα ρούχα μιας σταρ στο κόκκινο χαλί. Βγήκε και περπάτησε γυμνή; Όλοι θα τη θαυμάσουν και θα τη σχολιάσουν... για τη γύμνια της. Φόρεσε ένα haute-couture φόρεμα; Θα την αποθεώσουν!
Ε, η μουσική του Νέιθαν Τζόνσον είναι το υψηλής ραπτικής ντύμα της ταινίας. Ακούς, θαυμάζεις και αυθυποβάλλεσαι…
Αυτά τα λίγα. Για την ιστορία να πούμε ότι, η ταινία έχει να κάνει με ένα θρίλερ τεράτων του τσίρκο της κοινωνίας μας με επίκεντρο το απεχθέστερο και πιο επικίνδυνο όλων: τον άνθρωπο!
Επισκεφτείτε έναν ζεστό κινηματογράφο, απολαύστε την ταινία της χρονιάς κι αφήστε τους ειδικούς να αλυχτούν για την «Εξουσία του Σκύλου»…