Βραβεία Όσκαρ 1943: Έγραψε ιστορία μιλώντας για 7 ολόκληρα λεπτά - «Ήρθα σε αυτή τη χώρα, ξένη»

Στις 4 Μαρτίου του 1943, η Γκριρ Γκάρσον (Greer Garson) βραβεύθηκε με Όσκαρ Α' Γυναικείου Ρόλου στην τελετή απονομής στο ξενοδοχείο Ambassador στο Λος Άντζελες. Η Αγγλίδα ηθοποιός κέρδισε το βραβείο για την ερμηνεία της στην ταινία «Mrs Miniver» ρομαντικό πολεμικό δράμα σε σκηνοθεσία Γουίλιαμ Γουάιλ. Ήταν η 15η ηθοποιός στην ιστορία του Χόλιγουντ που έπαιρνε το τρόπαιο, όμως έγραψε ιστορία και με έναν άλλο, πιο απροσδόκητο τρόπο εκείνο το βράδυ.

Η ομιλία αποδοχής του βραβείου παραμένει, μέχρι σήμερα, η μεγαλύτερης διάρκειας στην ιστορία των Όσκαρ. Οι βραβευθέντες στη σημερινή εποχή καλούνται να τηρήσουν το όριο τω 45 δευτερολέπτων, όμως η Γκριρ Γκάρσον μίλησε για επτά ολόκληρα λεπτά.

Η ομιλία, δυστυχώς, δεν διατηρήθηκε πλήρης. Ακόμη και η Ακαδημία Κινηματογραφικών Τεχνών και Επιστημών, η οποία διοργανώνει την τελετή απονομής των Όσκαρ κάθε χρόνο, λέει ότι διαθέτει πλάνα από δελτία ειδήσεων με «αποσπάσματα» της ομιλίας της Γκάρσον - διάρκειας τριών λεπτών και 56 δευτερολέπτων.

Η γεννημένη στην Αγγλία ηθοποιός αφιέρωσε μέρος της ομιλίας της στην εμπειρία της ως μετανάστρια. «Ήρθα σε αυτή τη χώρα ως ξένη πριν από πέντε χρόνια. Ήμουν πολύ χαρούμενη και πολύ περήφανη που ήμουν μέλος αυτής της κοινότητας και αυτής της βιομηχανίας όλο αυτό το διάστημα» είπε στο πλήθος. «Και από όλους όσους συνάντησα ή συνεργάστηκα πραγματικά έχω λάβει τόση καλοσύνη που για αρκετό καιρό δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν αλήθεια, αλλά απόψε με κάνατε να νιώσω ότι πραγματικά ανοίξατε διάπλατα την πόρτα της φιλίας σας, και γι' αυτό είμαι τόσο χαρούμενη» τόνισε η Γκριρ Γκάρσον, σύμφωνα με δημοσίευμα της εφημερίδας The Independent.

Το θέμα της ταινίας στην οποία πρωταγωνίστησε ήταν σχετικό: η Γκάρσον απεικόνισε μια Αγγλίδα νοικοκυρά της οποίας η ζωή επηρεάζεται βαθιά από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο - όταν ο σύζυγός της Κλεμ (Γουόλτερ Πίντζον) προσφέρεται εθελοντικά να βοηθήσει στην εκκένωση της Δουνκέρκης με το δικό του μηχανοκίνητο σκάφος. Ο ρόλος, όπως είχε επισημάνει το AP στη νεκρολογία του για την ηθοποιό το 1996, «επιστράτευσε τους Αμερικανούς για να υποστηρίξουν τη Βρετανία κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο».

Η ομιλία της Γκάρσον περιελάμβανε επίσης τους προβληματισμούς της σχετικά με τις τελετές απονομής βραβείων. Η ομιλία της παρέμεινε ασυναγώνιστη για 78 χρόνια, αν και υπάρχει πάντα η πιθανότητα ενός νέου ρεκόρ στη φετινή τελετή απονομής των Όσκαρ στις 28 Μαρτίου.

Η Γκάρσον θεωρείται ως η κυριότερη εκπρόσωπος των «Woman's pictures»

Η ταινία είναι βασισμένη σε μια σειρά ιστοριών συνέχειας που δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα The Times, με πρωταγωνίστρια το χαρακτήρα της κυρίας Μίνιβερ, τον οποίο επινόησε ο Τζαν Στράθερ. Τα άρθρα αυτά δημοσιεύτηκαν με τη μορφή μυθιστορήματος το 1939, αμέσως μετά το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου πολέμου. Πρώτη επιλογή για το ρόλο της Κέι Μίνιβερ ήταν η Νόρμα Σίρερ, μεγάλη πρωταγωνίστρια της Metro-Goldwyn-Mayer κατά τη δεκαετία του '30. Η Σίρερ αρνήθηκε το ρόλο ο οποίος δόθηκε έπειτα στην τότε ανερχόμενη και ήδη υποψήφια, δυο φορές, για Όσκαρ Γκριρ Γκάρσον.

Η Γκάρσον μετά την επιτυχία της ταινίας έγινε μεγάλη σταρ και βασίλισσα του αμερικάνικου Box Office καθ' όλη τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου. Η Γκάρσον θεωρείται ως η κυριότερη εκπρόσωπος των «Woman's pictures», όρος που χρησιμοποιείται για τις ταινίες εκείνης της εποχής που αποσκοπούσαν στο να δώσουν κουράγιο στις γυναίκες, όσο οι σύζυγοί τους έλειπαν στον πόλεμο. Ο Γουόλτερ Πίτζον κι η Γκριρ Γκάρσον (που είχαν συνεργαστεί ήδη μια φορά για το «Λουλούδια στο βούρκο» (Blossoms in the dust) την προηγούμενη χρονιά) καθιερώθηκαν ως κινηματογραφικό ζευγάρι καθώς εμφανίστηκαν μαζί σε άλλες έξι ταινίες: το 1943 στο «Μαντάμ Κιουρί» (Madame Curie), το 1944 στο «Κυρία Πάρκινγκτον» (Mrs. Parkington), το 1947 στο «Η Τζούλια παρεκτρέπεται» (Julia Misbehaves), το 1948 στο «Ο θρύλος των Φόρσαϊτ» (That Forsyte Woman), το 1950 στη συνέχεια του «Κυρία Μίνιβερ» το «Το τέλος της κυρίας Μίνιβερ» (The Miniver Story) και το 1953 στο «Βίκι» (Scandal at Scourie).

Στα γυρίσματα της ταινίας η Γκάρσον γνώρισε κι ερωτεύτηκε τον κινηματογραφικό της γιο, Ρίτσαρντ Νέι.

Ο Νέι ήταν 11 χρόνια μικρότερός της και οι δυο τους παντρεύτηκαν μετά τη λήξη των γυρισμάτων. Ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, πρωθυπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου κατά τη διάρκεια του πολέμου, χαρακτήρισε τη συγκεκριμένη ταινία ως πιο αποτελεσματική από ότι 100 μάχες ενώ ο Ρούσβελτ χρησιμοποίησε το λόγο του ιερέα κατά το τέλος της ταινίας, για να ανυψώσει το ηθικό των Αμερικανών στρατιωτών που βρίσκονταν τότε στο πεδίο της μάχης. Η συνέχεια της ταινίας που προβλήθηκε το 1950 με τίτλο «Το τέλος της κυρίας Μίνιβερ» του Χ.Σ. Πότερ, δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία κι ο δημιουργός της κυρίας Μίνιβερ Τζαν Στράθερ δε συμμετείχε στην παραγωγή.