Οι ταινίες της εβδομάδας: 12χρονο αγόρι μηνύει τους γονείς του στην «Καπερναούμ»

«Καπερναούμ» («Capharnaum») της Ναντίν Λαμπακί / **1/2

Σε μια αίθουσα δικαστηρίου του Λιβάνου, ο 12χρονος Ζάιν μηνύει τους γονείς του επειδή τον έφεραν στον κόσμο. Γύρω από αυτό το εύρημα και έχοντας ως σημείο αναφοράς την βιβλική παραβολή του θαύματος της Καπερναούμ σύμφωνα με την οποία ο Χριστός θεράπευσε στην ομότιτλη πόλη τον παράλυτο προκειμένου να αποδείξει την φιλευσπλαχνία και την ταυτότητα του, η Λιβανέζα σκηνοθέτης και ηθοποιός Ναντίν Λαμπακί καταθέτει μια ιστορία για τους κατατρεγμένους φτωχοδιαβόλους του κόσμου μας, τα παιδιά των των δρόμων που υπολείπονται του κοιμισμένου μας αλτρουισμού. 
Με καταγγελτικό τόνο, επιθετική κινηματογράφηση σε αυθεντικούς εξωτερικούς χώρους, και μεγάλο ατού την παρουσία των ερασιτεχνών ηθοποιών, παιδιών και ενηλίκων, που όντως στο φάσμα της οικονομικής ανέχειας, μεταφέρουν το δικό τους υπαρξιακό φορτίο on camera, η Λαμπακί παρακολουθεί στενά την επανάσταση του μικρού Ζάιν, γιου μιας πολυμελούς οικογένειας που στριμώχνεται σε ένα διαμέρισμα σε υποβαθμισμένη συνοικία της Βηρυτού.

Φιλότιμος και «αντάρτης», ο Ζάιν δουλεύει, κλέβει και είναι στενά δεμένος με την συνομήλικη αδελφή του που όμως οι γονείς του θα πουλήσουν ως νύφη σε νεαρό ενήλικα. Μια πράξη που θα ταράξει το αγόρι και θα το ωθήσει στη φυγή, διασταυρώνοντας το δρόμο του με αυτόν της Ραχήλ, νεαρής πρόσφυγα από την Αιθιοπία που μαζεύει χρήματα για την άδεια παραμονής της ενώ μεγαλώνει κρυφά το ενός έτους μωρό της.
Ιδιότυπο μείγμα νατουραλισμού και μελοδράματος, με σκληράδα αλλά και τρυφερότητα, χιούμορ και ταυτόχρονα πολλές χειριστικές ευκολίες στον τρόπο που προσεγγίζει το τρίπτυχο φτώχεια - παραμελημένα παιδιά – προσφυγική κρίση και την εικόνα τους αυτή καθαυτή, η τρίτη ταινία της Λαμπακί (μετά τα εστιασμένα στη θέση της γυναίκας στο Λίβανο «Caramel» και «Όταν θέλουν οι γυναίκες») για το ανθρωπιστικό έγκλημα που συντελείται δίπλα μας, χειρίζεται έξυπνα το συναίσθημα ενοχής του θεατή. Επί της ουσίας; Τα βάζει με όλους και αφού υποβάλλει τον θεατή στο μαρτύριο της περιπλάνησης στο δρόμο δύο αθώων παιδιών, ντριπλάρει το δράμα αφελώς προς το καθαρτήριο επιμύθιο για τον θρίαμβο της ανθρώπινης θέλησης.
Υποψήφια για Όσκαρ και Χρυσή Σφαίρα ξενόγλωσσης ταινίας, βραβευμένη στο Φεστιβάλ Καννών. (2018)

Παίζουν: Ζάιν Αλ Ραφέα, Γιορντάνος Σιφερό, Καουσάρ Αλ Χαντάντ, Φαντί Γιουσέφ 

Η νηπιαγωγός (The Kindergarten Teacher) της Σάρα Κολαντζέλο/ ***

Η Λίζα, αφοσιωμένη νηπιαγωγός από το Στέιτεν Αϊλαντ – παράδειγμα μέσης Αμερικανίδας αστής που αποστρέφεται τον συντηρητισμό - παρακολουθεί νυχτερινά μαθήματα ποίησης στο Μανχάταν, μία ευαισθησία και συνάμα καλλιτεχνική φιλοδοξία που επιχειρεί να μοιραστεί με τον γειωμένο στην πραγματικότητα σύζυγό της. Όταν ανακαλύπτει το έμφυτο ταλέντο ενός μαθητή της στην ποίηση, βαθμιαία οδηγείται στα άκρα με στόχο να αναδείξει το χάρισμά του. Η εκτίμηση και ο θαυμασμός που τρέφει η Λίζα για την αριστεία του ταλέντου είναι η αρετή και η νέμεση της σε αυτό το σφιχτοδεμένο ριμέικ από την Σάρα Κολάντζελο του ομότιτλου ισραηλινού φιλμ (2014) του Ναντάβ Λαπίντ. Κινούμενο σε ηπιότερη ατμόσφαιρα έντασης, το φιλμ ακολουθεί την ηρωίδα του εκθέτοντας τις αντιδράσεις της στις συναναστροφές της με τον μικρό μαθητή της, τα παιδιά της, τους άντρες που την ελκύουν και την απογοητεύουν. Η σκηνοθέτης διακριτικά τονίζει λέξεις ή πράξεις σαν μικρές γροθιές στο στομάχι, παρατηρώντας την πνευματική, συναισθηματική, ψυχική, βιολογική, σωματική δίψα της να περνά από το στάδιο της αναζήτησης σε αυτό της έξαρσης και της τυφλής εμμονής. Και όλο αυτό να φιλτράρεται μέσα από τη διφορούμενη σωματική εκφραστικότητα της Μάγκι Τζίλενχαλ που κουβαλάει την ταινία ψύχραιμα ως το φινάλε ως πορτρέτο μιας περίπλοκης, πληγωμένης γυναίκας ακόμα και όταν αισθάνεσαι ότι κάτι διαφεύγει έτσι όπως συνειδητά κρατά η σκηνοθέτης αποστάσεις από τα αίτια που την οδήγησαν στο συγκεκριμένο σημείο της ζωής της. Βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Σάντανς. (2018) 

Παίζουν: Μάγκι Τζίλενχαλ, Γκαέλ Γκαρσία Μπερνάλ, Ατο Μπλάνκσον-Γουντ

Μια προσωπική ιστορία (Una Questione Privata) του Πάολο Ταβιάνι // *** 

Εμπνευσμένο από την ομότιτλη αυτοβιογραφική νουβέλα του Μπέπε Φενόλιο, το 21o φιλμ που συνέγραψαν οι αδελφοί Ταβιάνι και έμελλε να αποτελέσει το κύκνειο άσμα του Βιτόριο, φέρνει στο νου την πρώτη ταινία τους, το «Σαν Μινιάτο, Ιούλιος ‘44» ενώ πραγματεύεται το θέμα του έρωτα και της πολιτικής ιδεολογίας μέσα από ένα ερωτικό τρίγωνο που γεννιέται στην περίοδο του ιταλικού εμφυλίου. Το καλοκαίρι του ’43 ο νεαρός Μίλτον (όπως ο διάσημος Άγγλος ποιητής του 17ου αιώνα) ερωτεύεται τη Φούλβια ακούγοντας Τζούντι Γκάρλαντ και αναλύοντας τα «Ανεμοδαρμένα ύψη» σε μια εξοχική βίλα. Ένα χρόνο μετά, καθώς ο Μίλτον πολεμά με την Αντίσταση, το αντίπαλο δέος, ο μεγαλοαστός φίλος του Τζόρτζιο, επίσης παρτιζάνος, πέφτει στα χέρια των φασιστών, γεγονός που γεμίζει τον Μίλτον οργή και απόγνωση: τον τυραννά η πληροφορία ότι η Φούλβια και ο Τζόρτζιο μπορεί να είχαν σχέση. Ο πραγματικός πόλεμος μαίνεται εντός μας και είναι αέναος υπογραμμίζουν οι Ταβιάνι ρίχνοντας τον ήρωα τους σε μια δονκιχωτική περιπέτεια στα βουνά της Ιταλίας διανθισμένη με ρομαντικά φλας μπακ και σκληρές αναμετρήσεις με τον πόλεμο και το θάνατο. Επιστρέφοντας στις αγαπημένες τους θεματικές, διερευνούν ξανά την Ιστορία, όχι με την πληρότητα και δυναμική άλλων ταινιών τους, μα με πάγια αφοσίωση στην ποίηση της εικόνας και την ισχύ των συναισθημάτων που μπορεί να δώσει η δημιουργική σύζευξη του ρομαντισμού με τον υπερρεαλισμό.(2018) 

Παίζουν: Λούκα Μαρινέλι, Λορέντζο Ριτσέλμι, Βαλεντίνα Μπελιέ

Η ταινία Lego 2 (The Lego Movie 2) του Μάικ Μίτσελ // **

Σίκουελ της πετυχημένης και ορμητικά ευφάνταστης lego-ταινίας του 2014 με τους τουβλο-πολίτες του Μπρίκσμπουργκ να αντιμετωπίζουν μια νέα απειλή: οι εισβολείς LEGO DUPLO® από το διάστημα καταστρέφουν τα πάντα στο πέρασμά τους με αστραπιαία ταχύτητα. Περισσότερο έμφαση στη δράση και λιγότερη εμπιστοσύνη στο πρωτογενές υλικό τους δείχνουν εδώ οι συντελεστές της σειράς που συνεχίζεται δανειζόμενη κυρίως ευρήματα από αλλού (την επιβεβλημένη φεμινιστική κεντρική θεματική, το γεμάτο αναφορές στην ποπ κουλτούρα χιούμορ) δοκιμάζοντας κυρίως τις αντοχές του ενήλικου κοινού. (2019)

Στις αίθουσες ακόμη: η περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας «Αλίτα: ο άγγελος της μάχης» του Ρόμπερτ Ροντρίγκεζ με τον Τζέιμς Κάμερον στην παραγωγή, το ισπανικό ερωτικό δράμα φαντασίας «Έρωτας χωρίς τέλος» των Σεζάρ Εστέμπαν Αλέντα και Χοσέ Εστέμπαν Αλέντα και το κουβανέζικο πολιτικό δράμα «Μνήμες υπανάπτυξης» (1968) του Τόμας Γκουτιέρεζ Αλέα. 

Ακολουθήστε το ethnos.gr στο Instagram